ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဆုရည္တုိ႔အိမ္မွာပဲ ထမင္းစားျဖစ္တယ္။
ဆုရည္အေမေရာ အေဖေရာ လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူၿပီးသားမုိ႔
ေထြေထြထူးထူး သူစိမ္းေတြမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
နယ္မွာသိတယ္ဆုိတာက တာခ်ီလိတ္မွာေနတုန္းက သိၾကတာပါ။
ေျပာမနာ ဆုိမနာ ႏွစ္အိမ့္ တစ္အိမ္လုိ ေနခဲ့ၾကတာပါ။
ဆုရည္နဲ႕လည္း ေက်ာင္းအတူတူ ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ။
အတြင္းသိ အဆင္းသိ မုိ႔ ေက်နပ္စရာ ဘ၀ေလးတစ္ခုပါ။
ကုိရီးယား စတုိင္လ္အတုိင္း ဆုရည္အိပ္ခန္းထဲမွာ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ တစ္မ်ိဳးမေတြးေလနဲ႔အုန္း မိတ္ေဆြတုိ႔။
ဆုရည္အခန္းလည္း ကုိရီးယားစတုိင္လ္အတိုင္းပါပဲ။
လြန္စြာသပ္ယပ္ၿပီး ေနခ်င့္စဖြယ္ ခ်စ္သူ႔အခန္းေလးပါ။
ဆက္တီနဲ႔ တီဗြီနဲ႔ ေမြ႕ယာကုတင္ႀကီးနဲ႔၊ တစ္မ်ိဳးမထင္ၾကေလနဲ႔။
မၾကာခဏဆုိသလုိ ကုမၸဏီကိစၥ၊ ႐ံုးကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္လြန္းတာေၾကာင့္
ညိဳးငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးကုိ တယုတယနဲ႔……
Laptop ေတြမ၊ printer ေတြမ မၿပီး မႏုိင္၀န္ေတြထမ္းေနရတာေၾကာင့္
ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူပုခံုးအိအိေလးကုိ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔……
ကားေပၚကဆင္း ရထားေပၚတက္၊
ရထားေပၚကဆင္း ဖယ္ရီေပၚတက္န႔႔ဲ ေဒါက္ဖိနပ္ကုိ ဟန္ခ်က္ထိန္းလုိ႔
သိမ္က်င္က်င္ ခ်စ္သူခါးသြယ္သြယ္ေလးကုိ
ေမတၱာလႊမ္းၿခံဳတဲ့စိတ္နဲ႔……..အင္း..
တစ္မ်ိဳးမေတြးလုိက္ၾကေလနဲ႔ မိတ္ေဆြတို႔…။
ဒီလုိနဲ႔ ခ်စ္သူဆီကေန ညေနပုိင္းမွ ျပန္လာခဲ့တယ္။
ဆက္ေရးပါအံုးမည္….
No comments:
Post a Comment