ရွမ္းဟင္းထုပ္

ရွမ္းဟင္းထုပ္

ခရစၥမတ္နားနီးလာေတာ့ အေအးဓာတ္က အရင္ေန႔ေတြထက္ ပုိကဲလာတယ္လုိ႔ ထင္ရမိတယ္။ ေအးလြန္းေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္ထူတဲ့ ေစာင္ကုိပဲ ၿခံဳၿခံဳ ေႏြးလာတယ္ရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ေကြးရင္း ေကြးရင္းနဲ႔ ခါးထဲက အ႐ုိးေတြေတာင္ ထံုက်ဥ္လာတယ္လုိ႔ ခံစားရမိတယ္။ တစ္လံုးတည္းေသာ Heater ကုိ ပ်ိဳပ်ိဳေဒၚေလးမ်ား ပ်ိဳပုိင္စီးထားတာေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းအဖုိ႔ ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္လာေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း သမားအတြက္ ဒီလုိ ေအးစက္စက္ ေဆာင္းညရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈကုိ စာဖဲြ႕မယ္ဆုိရင္ ကုန္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။

လုပ္ေနက် မနက္ လမ္းထေလွ်ာက္ ရာကအျပန္ စာတုိက္ပံုးထဲ စစ္ၾကည့္ေတာ့ စာအိတ္ ၃ ခုေရာက္ေနတယ္။ စာ ၃ ေစာင္လံုး လိပ္စာက ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒၚေလးငယ္ တစ္ေယာက္ထဲ ရဲ႕ နာမည္ပဲေရးထားတာပါ။ စာအိတ္ကိုင္ၿပီး စဥ္းစားမိတာက ေဒၚေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ဧကန္ဓ ေတာ့ အမွန္ဧကန္ဓ ပဲဆုိၿပီး အစ္, မလုိ႔ မီးဖုိေဆာင္ထဲ ၀င္လုိက္တယ္။ ေဒၚေလးငယ္ကုိ အခန္႔သင့္ေတြ႕တာနဲ႔ " ေဒၚေလးငယ္ေတာ့စြံၿပီ ဂုဏ္ယူပါတယ္ " ေျပာၿပီး စာေတြကမ္းေပး လုိက္တယ္။ အံ့ႀသဟန္လည္းမျပ၊ ျပာယာခတ္ တာလဲမရွိဘဲ စာအိပ္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေဖာက္ဖတ္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ " @#$ ~^$# #@$* " အခ်ိဳးမေျပတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ၿပီး " ဟဲ့.. ညက်ရင္ ခ်က္စ္ေက်ာင္းက ကေလးေတြ ခရစၥမတ္အတြက္ သီခ်င္းလာဆုိဖုိ႔ အသိေပးတဲ့စာဟဲ့ @#$ ရဲ႕ " တဲ့။ ေစာေစာစီးစီး ထင္ထားသလုိ မဟုတ္ဘဲ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အတြယ္ခံလုိက္ရလုိ႔ ေနသာထုိင္သာေတာ့ ရွိသြားပါတယ္။

မနက္ေစာစာ စားၿပီးတာနဲ႔ ေစ်း၀ယ္သြားဖုိ႔ ေဒၚေလးငယ္က အေခၚေတာ္ လြတ္လုိက္တယ္။ ဆဲြျခင္းေတာင္းနဲ႔ ေစ်း၀ယ္စာရင္း ေပးၿပီး ျမန္ျမန္၀ယ္ၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ ခ်ည္တဲ့။ သြားေတာင္ မသြားရေသးဘူး .. ပ်ိဳပ်ိဳႀကီးေတြမ်ား စိတ္ဆိတ္တယ္ဆုိတာ အမွန္ပဲ ယံုၾကည္ မိလုိက္တယ္။ အတြန္႔မတက္၀ံ့တာနဲ႔ ႀကီးေမနဲ႔အတူ ေစ်း၀ယ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ႀကီးေမဆုိတာက အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္သန္႔ရွင္းဖုိ႔ အခ်ိန္ပိုင္းေခၚထားတဲ့ အန္တီပါ။ ကေန႔ေတာ့ ႀကီးေမရဲ႕ ျခင္းေတာ္ဆဲြေပါ့ဗ်ာ။ ေစ်း၀ယ္စာရင္းကုိ ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ ၁ ပိႆာ၊ ၃ ထပ္သား ၁ ပိႆာ၊ ေမႊးဆန္မႈန္႔ ၁၀ ထုပ္၊ ေမႊးေကာ္မႈန္႔ ၁ ထုပ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ တစ္လံုးဥ ၅၀ သား၊ ဂ်ဴးျမစ္ ၁ ပိႆာ၊ င႐ုပ္သီးခဲြျခမ္း ၅၀ သား၊ နံနံပင္ အစိတ္သား၊ Birdy ေကာ္ဖီမစ္ ၂ ပါကင္နဲ႔ တုိလီေမာက္စ ေတြေရးထားတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲမွာ ( ကုိ x x x x အိမ္က ငွက္ေပ်ာရြက္ ၁၀ ရြက္ ခုတ္ခဲ့) ဆုိတာပါပဲ။ ငွက္ေပ်ာရြက္ နဲ႔ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ ဆုိတာကုိ ဖတ္မိမွ ဟင္းထုပ္ လုပ္စားမယ္ဆုိတာ ရိပ္မိသြားတယ္။ ဟင္းထုပ္ စားခ်င္တာနဲ႔ ခုမွလူက လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိၿပီး ေစ်းအျမန္၀ယ္ဖုိ႔ အားထည့္ ျဖစ္သြားတယ္။

ရွမ္းဟင္းထုပ္ လုပ္စားနည္းက လြယ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး အသားကုိ အရသာထည့္ၿပီး အရင္လံုးထားရပါမယ္။ (ဒီေနရာမွာ အရသာဆုိတာက ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းေထာင္းတုိ႔ ေရာႏွယ္ၿပီး ေရသင့္႐ံုထည့္ လံုးတာပါ) ေနာက္ စတီးဇလံုႀကီးႀကီးထဲကုိ ဆန္မႈန္႔ေတြထည့္ လက္တစ္ဆစ္ သာသာလွီးထားတဲ့ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ထည့္၊ အသားထူတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး နည္းနည္းထည့္၊ အရသာထည့္ၿပီးတာနဲ႔ ေရသင့္႐ံုထည့္ၿပီး ႏွံ႕ေအာင္ ႏွယ္ေပးရပါမယ္။ ေရမ်ားရင္ ေပ်ာ့ႏုိင္တယ္၊ ေရနည္းရင္လည္း မာသြားႏုိင္တာေၾကာင့္ အေနေတာ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ဆၿပီး ထည့္ႏွယ္ ေပးရပါမယ္။ ႏွံ႕ေအာင္ႏွယ္ ၿပီးသြားရင္ လံုးထားတဲ့ အသားကုိ လက္ႏွစ္လံုးသာသာ ပါးပါးေလးျဖစ္ေအာင္ လွီးထားရပါမယ္။ ငွက္ေပ်ာဖက္ကုိလည္း မီးနည္းနည္းျပၿပီး အေနေတာ္ စိတ္ထားရပါမယ္။ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ စားဆီသုတ္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ထဲကုိ ႏွယ္ထားတဲ့ ဟင္းထည့္ အသားထည့္ ၿပီးတာနဲ႔ ေပါင္းအုိးထဲ စီထည့္ၿပီး ေပါင္းေပးရပါမယ္။ ဟင္းထုပ္ကုိ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငရုတ္ဆီအတြက္ ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ စလံုးစခုေထာင္းၿပီး ဆီမ်ားမ်ားနဲ႔ ေၾကာ္ရပါမယ္။ ၾကက္သြန္က်က္ရင္ မီးေပၚကခ်ၿပီး ငရုပ္သီးခဲြျခမ္းကုိ အဲဒီၾကက္သြန္ေၾကာ္ ဆီထဲ ထည့္ေမႊရပါမယ္။ ဆီနဲ႔ ငရုပ္သီး ႏွံ႕သြားရင္ စတီးဇလံုအလြတ္ထဲ သြန္ခ်အေအးခံ လုိက္ရပါမယ္။ ဒီငရုတ္သီးေၾကာ္က ဟင္းထုပ္ထဲ ထည့္စားဖုိ႔ အကၡရာက်တဲ့ အစာပလာပါ။ ၃ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ ေပါင္းလုိက္ရင္ ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့ ရွမ္းဟင္းထုပ္ကုိ စားလုိ႔ရပါၿပီ။ ဟင္းထုပ္နဲ႔ အတူကပ္စားဖုိ႔ နံနံပင္ရယ္၊ ဂ်ဴးျမစ္ရယ္ အဆင္သင့္ ေရေဆးထားရင္ အားလံုး အဆင္ေျပပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းလုပ္စားခ်င္ သမားအတြက္ ေပါင္းအုိးမရွိရင္လဲ ႐ုိး႐ုိးထမင္းအုိးနဲ႔ ေပါင္းလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းအုိး ေအာက္ေျခကုိ ေရထည့္လုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ဇကာခံေပ့ါ၊ ဇကာမရွိလဲ ငွက္ေပ်ာရြက္အ႐ုိးကုိ အုိးနဲ႔အေနေတာ္ တုိင္းျဖတ္ၿပီး ခံလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ ညက်ရင္ သီခ်င္းလာဆုိမယ့္ ခ်က္စ္ေက်ာင္းက ေရာင္းရင္းေတြ ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဟင္းထုပ္ကုိ မ်ားမ်ားေလး တြယ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဘေလာဂ့္မိတ္ေဆြ ေတြလည္း ကရိကထ မမ်ားတဲ့ ရွမ္းဟင္းထုပ္ကုိ လုပ္စားၾကည့္ပါအုန္းလုိ႔ ...။ သက္သတ္လြတ္ စားခ်င္ရင္ေတာ့ အသားထည့္မေပါင္းလဲ အရသာရွိပါတယ္။ အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။

ရွမ္းမုန္႔တီ ေခါက္ေဆန္႔

ရွမ္းမုန္႔တီ ေခါက္ေဆန္႔

ရန္ကုန္မွာ ရွိေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြ လုိက္လည္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ရယ္ပါ အိမ္ျပင္ေတာင္ သိပ္မထြက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး ၿမိဳ႕ထဲေတာင္ တစ္လ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ပဲ ဂ်ာနယ္၀ယ္ ထြက္ရင္သာ အျပင္ထြက္ျဖစ္တယ္။ အသိအိမ္ေတြ မလည္ျဖစ္ဆုိ ခင္မင္မႈနဲ႔ ကိုယ္ကသြားျဖစ္ရင္ေတာင္ ေႏြးေထြးမႈ မရွိတာကုိ ခံစားမိလုိ႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ေကၽြးေမြးရမွာ စုိးရြံ႕ေနပံုေပၚၿပီး သိပ္လည္းပဲ ႀကိဳဆုိခ်င္ပံုမရပါဘူး။ ဒါေတာင္ ကုိယ္က ဘယ္သူ႔အိမ္သြားသြား လူႀကီးေတြနဲ႔ သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ သစ္သီးတစ္အိတ္ေတာ့ ပါစၿမဲပါ။ ခုရြာကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာကပ္တဲ့ရက္ရယ္လုိ႔ မရွိသေလာက္ အလည္လြန္ေနတယ္။ လည္လြန္းဆုိ ဘယ္အိမ္ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္အိမ္လုိ ကုိယ့္မိသားစုလုိ ပ်ဴငွာၿပီး မကုန္ႏုိင္တဲ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းေတြ စၿမံဳျပန္ ေနမိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စားစရိတ္ၿငိမ္းတယ္ေလ။ ေရာက္တာနဲ႔ စားမယ္ ၀ါးမယ္ က်ိတ္မယ္ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ မကုန္ရင္ အိမ္ျပန္သယ္လုိ႔လည္းျဖစ္တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္အေျခအေန ေကာင္းလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါ။

တစ္ေန႔က စုိင္းေနာင့္တုိ႔အိမ္ ဖိတ္ထားလုိ႔ ေရေအးကြင္းထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္။ စိုင္းေနာင့္ေၾကာင့္ ေရာက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိုင္းေနာင့္အစ္မ နန္းေလာ၀္ခမ္းက ေခါက္ေဆန္႔ လုပ္စားလုိ႔ ေခၚေကၽြးတာ ျဖစ္တယ္။ အေဖကပအုိ၀့္ အေမကရွမ္း ေတြမုိ႔ ရွမ္းနာမည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေပမယ့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုးက ရွမ္းစကား ေျပာတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ စီနီယာက်တဲ့ ေလာ၀္ခမ္းက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးေပမယ့္ ၿမိဳ႕မေစ်း ေတာင္ဘက္တုိက္တန္းမွာ ေရႊဆုိင္ထြက္တယ္။ သူတုိ႔အိမ္က လက္ဖက္ပဲြ႐ံုေထာင္ထားတယ္။ လက္ဖက္ကုန္ေတြ သယ္ေပးရင္းက အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ ေျပာမနာ ဆုိမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားတာၾကာေပါ့။

ေခါက္ေဆန္႔ ဆုိတာ မုန္႔တီဖတ္နဲ႔ လုပ္စားတဲ့ ရွမ္းမုန္႔တီလုိ႔ပဲ ေခၚရမလားပဲ။ သူ႔ဟင္းရည္ရဲ႕ အနံ႕က ပဲပုပ္နံ႕ သင္းတယ္။ နံနက္ေစာစာ အေနနဲ႔ စားရတဲ့ ႐ုိးရာအစားအစာ တစ္မ်ိဳးပါ။ ပဲပုပ္ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ရွမ္းမုန္႔တီျဖစ္တဲ့ ေခါက္ေဆန္႔လဲ ႏွစ္သက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ အၿမဲလဲ စားျဖစ္တယ္။ ပဲပုပ္နံ႕သင္းသင္း နဲ႔အတူ သံပုရာသီးနံ႔နဲ႔ နံနံပင္အနံ႕နဲ႔ပါဆုိ မျဖစ္မေန သြားရည္ကုိ ယုိသြားေစပါတယ္။ သူက ၾကက္သားနဲ႔ခ်က္ရင္ မလုိက္ဖက္ဘဲ အဆီမ်ားတဲ့ ၀က္သားနဲ႔ ခ်က္ပါမွ သူ႕ဟင္းရည္က အရသာရွိၿပီး ပုိအသက္၀င္ပါတယ္။ ေခါက္ေဆန္႔ စားတဲ့အခါ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပထမပဲြမွာပဲ စားလုိ႔ေကာင္းၿပီး လုိက္ပဲြထပ္ယူရင္ အရသာ ေပါ့သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စားရင္ ၀မ္းစတုတ္နဲ႔ ကုန္ႏုိင္သေလာက္ အျပတ္ျပင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထမင္းလုိက္ပဲြထည့္တဲ့ ဇလံုကုိေရြးၿပီး ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားလုိက္တာပဲ။ အစားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ရွက္တတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ မ်က္ႏွာထူထူနဲ႔ပဲ စားျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေခါက္ေဆန္႔ ခ်က္စားခ်င္ရင္ေတာ့ လုပ္နည္းကလြယ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး အဆီပါတဲ့ ၀က္သားကုိ ေသးေသးတံုးၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားမ်ားနဲ႔ အရသာရွိေအာင္ ဗမာခ်က္ခ်က္ ရပါတယ္။ မိသားစု မမ်ားရင္ေတာ့ ၀က္သား ၅၀ သားဆုိ အေတာ္ပါပဲ။ ၀က္သားဟင္း ဆီလည္ၿပီး က်က္ေလာက္ၿပီဆုိရင္ သင့္ေတာ္တဲ့ ဒန္အုိးအႀကီးထဲ ေျပာင္းထည့္ရပါမယ္။ ေနာက္ ေရကုိ သင့္ေတာ္သလုိထည့္ေပးရပါမယ္။ ေရဆူလာရင္ စလံုးစခု ေထာင္းထားတဲ့ ပဲပုပ္ခ်ပ္အက်က္မႈန္႔ကုိ ထည့္ေပးရပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္ပံပြင့္ေျခာက္ကုိ ထပ္ထည့္ရပါမယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ အရသာထည့္ၿပီးရင္ အသင့္စားလုိ႔ရတဲ့ ေခါက္ေဆန္႔ ဟင္းရည္ကုိ ရၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာမုန္႔ဟင္းခါးလိုပဲ ေခါက္ေဆန္႔မွာလဲ ဟင္းရည္ရဲ႕ အရသာက အခရာက်ပါတယ္။ မုန္႔တီဖတ္ အရြယ္ကေတာ့ နန္းႀကီးသုပ္လုပ္စားတဲ့ အရြယ္ႀကီးတဲ့ မုန္႔ဖတ္ဆုိ ပုိအဆင္ေျပပါတယ္။ ေနာက္ စားခါနီးရင္ သံပုရာသီးစိတ္ရယ္၊ နံနံပင္ရယ္၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ရယ္၊ ငံျပာရည္အခ်ိဳရယ္ စားပဲြေပၚတင္ထားလုိက္ရင္ ၿပီးျပည့္စံုပါၿပီ။ ေခါက္ေဆန္႔နဲ႔ တဲြဖက္ၿပီးစားလုိ႔ ေကာင္းတာကေတာ့ ၀က္ဆီဖတ္ေက်ာ္နဲ႔ ၀က္အူကၽြတ္ကၽြတ္ ေၾကာ္တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲ စားျဖစ္စားျဖစ္ အြန္လုိင္းေပၚက ဘေလာဂ့္ေဘာ္ဒါေတြကုိ ဦးဆံုးအရင္ သတိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်က္စားၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ အမွတ္တရ ေရးလုိက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။

ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္

ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္

က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕နဲ႔ ရွစ္မုိင္ေ၀းတဲ့ ၀မ္၀ိန္းရြာမွာ ဖုိးဖြားေတြပုိင္တဲ့ လယ္နဲ႔ ယာခင္းေတြ ကေန႔ထက္ထိ ရွိတယ္။ ဖုိးေလးတုိ႔ ဖြားေလးတုိ႔နဲ႔ ရြာကအမ်ိဳးေတြ ကေန႔ထက္တုိင္ စပါးေတြ စုိက္ပ်ိဳး လုပ္ကိုင္ဆဲပဲ ျဖစ္တယ္။ ဧက ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ရွိၿပီး မ်ိဳးစပါး ဘယ္ႏွတင္းႀကဲတယ္ ဆုိတာေတာ့ တစ္ခါမွ ေမးၾကည့္ဖူးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ အေပၚယံအေနနဲ႔ လယ္ေတြရွိတယ္၊ ငယ္က အလည္ေရာက္ဖူးတယ္ ဆုိတာေလာက္ ပါပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္က် စိုက္ပ်ိဳးတတ္ဖုိ႔ ဆုိတာ ေ၀းေသာ အေၾကာင္းပါ။ အထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လယ္ကန္စင္း႐ုိးေပၚေတာင္ ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ ခဲ့ပါဘူး။

စပါးေပၚခ်ိန္မွာ ဖုိးေလးတုိ႔က စပါးကုိႀကိတ္ခဲြၿပီးမွ ဆန္ေတြကုိ ႏြားလွည္းနဲ႔ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လာပုိ႔ေပးတယ္။ က်ိဳင္းတံုအေခၚ ရွမ္းဆန္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆန္ ေတြျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ေဆာင္းဥတု စပါးေပၚခ်ိန္ပဲ လာပုိ႔တာ ျဖစ္တယ္။ ဆန္ေတြ ေကာက္ညႇင္းေတြနဲ႔ အတူ သပ္သပ္ခတ္ခတ္ ခုတ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးစိမ္း ပိုင္းေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါတယ္။ အဲဒီ ၀ါးလံုးေတြကုိ ဘာလုပ္ရသလဲ ဆုိေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ေပါင္းစားတာပါ။ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ လုပ္စားနည္းကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ညဘက္မွာ ေကာက္ညႇင္းကုိ ေရေဆးၿပီး ေရစိမ္ထားရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၀ါးလံုးထဲ တစ္ခါတည္း ထည့္စိမ္လုိ႔လည္း ရတယ္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္နဲ႔ ေရကုိ ၀ါးလံုးေပါက္ မေရာက္ခင္ လက္ေလးလံုးစာေလာက္ ေနရာ ခ်န္ထားေပးရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်က္လာရင္ ပြတက္ၿပီး ေနရာယူလာလုိ႔ ေကာက္ညႇင္းပြစာအတြက္ ေနရာခ်န္ထားေပးတဲ့ သေဘာပါ။ ဆားကုိ သင့္႐ံုထည့္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ ဒီအတုိင္း ကိုက္စားလဲ အရသာရွိေစ ပါတယ္။ ၀ါးလံုးအေပါက္ကုိ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ႔ လိပ္ၿပီး ဆုိ႔ထားရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ညလံုး ၀ါလံုးကုိေထာင္ထားၿပီး ေကာက္ညႇင္းကုိ စိမ္ထားရပါတယ္။ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးၿမိဳက္ဖုိ႔ အေနေတာ္ ေျမက်င္းေလးတူးေပးရတယ္။ ၀ါးလံုးအရွည္ကုိၾကည့္ၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ အနက္ကုိ တူးရပါမယ္။ ၀ါးလံုးအရွည္က ၃ ေပဆုိ က်င္းကုိ ၂ ေပခဲြေလာက္ တူးထားရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ (ၿမိဳ႕မွာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းကုိ ရွင္းၿပီး ေဆာ္ပစ္လုိက္တာပဲ)

မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆုိ တူးထားတဲ့က်င္းထဲ ထင္းမီးေမႊးၿပီး ညက ေကာက္ညႇင္းစိမ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးေတြကုိ အစီအရီစီထားၿပီး ခ်က္လုိ႔ရပါၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ခ်က္တယ္ ဆုိတာထက္ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးၿမိဳက္လုိက္တာပါ။ မီးအၿမိဳက္ညီေအာင္ ၀ါးလံုးကို လွည့္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေကာက္ညႇင္းက အက်က္ညီမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိထားဖုိ႔က မီးကင္ေနတဲ့ ၀ါးက်ည္ေထာက္ေတြ မီးမေလာင္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ လွည့္လွည့္ ေပးရပါတယ္။ ေကာက္ညႇင္း က်က္မက်က္ကုိ ငွက္ေပ်ာရြက္အဖံုး ဟဖြင့္ၿပီး လက္နဲ႔တုိ႔ စမ္းၾကည့္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာင္ က်က္မက်က္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ၀ါးက်ည္ေထာက္ထဲ ေရလဲခမ္းၿပီ ၀ါးစိမ္းနံ႔နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းနံ႔ သင္းေနၿပီဆုိရင္ က်က္ပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ မီးကင္ၿပီး က်က္ေနတဲ့ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးကင္ထားတဲ့ အျပင္ဘက္ မီးေလာင္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးမ်က္ႏွာစာကုိ ဓားထက္ထက္နဲ႔ စိပ္ထုတ္ပစ္လုိက္ ရပါမယ္။ လက္နဲ႔ ႏႊာလုိ႔ရေအာင္ ပါးလႊာသြားၿပီဆုိရင္ ၀ါးစြယ္ေတြ လက္မစူးမိေအာင္ အေခ်ာသင္ေပးရတယ္။ ဒါေလာက္ဆုိရင္ အသင့္စားလုိ႔ရတဲ့ ၀ါးစိမ္းနံ႔သင္းေနတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ရၿပီျဖစ္ပါတယ္။

၀ါစိမ္းနံ႔ေမြးေနတဲ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ သူ႔အတုိင္း စားလည္း အရသာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ (ထုိေနာက္)လုိ႔ ေခၚတဲ့ ပဲပုတ္ခ်ပ္အေျခာက္ကုိ မီးကင္၊ မႈန္႔ေနေအာင္ေထာင္း၊ စားနဲ႔ ၿငဳတ္သီးမုန္႔ နည္းနည္း ထည့္ၿပီး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ နဲ႔ တုိ႔စားတာကုိ ႏွစ္သက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ထုိ႔ဟူးဆီစိမ္နဲ႔ စားလဲ လုိက္ဖက္တယ္။ ပုိလုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ မုန္ညႇင္းခ်ဥ္ (ခ်ဥ္ဖတ္)ကုိ အေနေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ဓားနဲ႔လွီးၿပီး ႏွပ္ႏွပ္စင္း သံုးထပ္သားနဲ႔ ေက်ာ္ထားတဲ့ ၀က္သားမုန္ညႇင္းခ်ဥ္ေၾကာ္ က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ (သြားရည္က်သြားလို႔ ေဆာရီးဗ်ာ) ဒီဗမာျပည္ဘက္မွာေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ သၾကားနဲ႔ပဲ တုိ႔စားၾကတာ ေတြ႕မိတယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔အထာ ျဖစ္မွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ၀ါးနံ႔သင္းေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ေကာက္ညႇင္းထက္ ဆန္ၾကမ္းေရာတာ မ်ားေတာ့ မုန္႔အသားက မာေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စားရတာ အာမစဲြလွပါဘူး။

ေဆာင္းမနက္ ခ်မ္းခ်မ္းမွာ မိသားစု ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ စံုစံုလင္လင္ ၀ုိင္းဖဲြ႕ၿပီး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ကင္ရင္းနဲ႔ မီးလည္း လွဳံႏုိင္တယ္။ နံနက္ေစာစာကုိလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အရသာရွိရွိ စားႏုိင္တယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရွမ္းျပည္က ဓေလ့ေလးတစ္ခုပါ။ အခြင့္အခါသင့္ရင္ ဘေလာဂ့္ေပၚက ေရာင္းရင္းေတြကုိပါ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ လုပ္ေကၽြးပါအုန္းမယ္။ ခုေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။

ကေယာက္ကယက္ ဒီဇင္ဘာေန႔မနက္

ကေယာက္ကယက္ ဒီဇင္ဘာေန႔မနက္

ညကတည္းက ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ငွက္ခါးေရာင္ထြက္ဆြတ္ကုိ ၀တ္တယ္။ Walking shoe လဲၿပီး NY တံဆိပ္ပါတဲ့ သုိးေမႊးေခါင္းေဆာင္းကုိ စြပ္တယ္။ သကၠလပ္မာဖလာ ကုိပတ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ေတာ့ အားကစားလုပ္မယ့္သူက လည္စည္းနဲ႔ဆုိေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ မထင္တာနဲ႔ ျပန္ခၽြတ္တယ္။ လုိရမယ္ရ သုိးေမႊးလက္အိတ္ကိုေတာ့ ယူလုိက္တယ္။ ျပည့္စံုၿပီ ထင္ေပမယ့္ မသိစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလုိေနသလုိမ်ိဳး မတင္မက် ခံစားရမိတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္သားေတြ မႏုိးခင္ ေအးစက္ေနတဲ့ သံပန္း ၿခံ၀င္းတံခါးကို အသာအယာပိတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ကြန္ကရစ္လမ္းေလး နဲနဲ ေလွ်ာက္လိုက္တာနဲ႔ မင္းလမ္းမေပၚ ေရာက္တယ္။ မင္းလမ္းကေန ၿမိဳ႕မေစ်းဘက္ မ်က္ႏွာမူလုိက္တာနဲ႔ ႏုိင္လြန္ကတၱရာ အတတ္လမ္းေတြက ဆီးႀကိဳေနတယ္။ ဒီအတတ္လမ္းက ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ အတက္ကေနစလုိက္တာ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္ အ၀င္၀ ေက်ာ္သည္အထိ အတက္လမ္းေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ေတာင္ႀကီးသား စစ္စစ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သက္တမ္းတစ္၀က္နီးပါးက ဒီေတာင္ႀကီးမွာပဲ ေနထုိင္ ႀကီးျပင္းလာတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ့္ဌာန ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမနဲ႔မျခား သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိတယ္။ မွ်တတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ဖဲြ႕စည္းမႈေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္မျဖစ္ မေပ်ာ္ပုိက္မိတာ အမွန္ပါ။

လတ္ဆတ္တဲ့ ေဆာင္းေလ ေအးျမျမကုိ ႐ႈ႐ႈိက္ရင္း ေခါင္းစြပ္ကုိ နားလံုေအာင္ ဆဲြခ်လုိက္တယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေရႊအင္းေလး တည္းခုိခန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ စိုင္းေနာင့္ကုိ မေတြ႕ေသးတာနဲ႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ ေသြးပူလုပ္ရင္း ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ သူထြက္လာမယ့္ လမ္းၾကားထဲ လႈပ္ရွားမႈ မေတြ႕တာနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲပဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းနဲနဲေျပရင္ ေျပးတယ္။ ကုန္းေမွာက္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ တစ္ခါတေလ ဓာတ္တုိင္ ၂ တုိင္စာေျပးၿပီး ဓာတ္တုိင္ ၁ တုိင္စာ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ အားကစား မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္လုိ႔ ေျခသလံုးၾကြက္သား ေတြက တင္းေနတာေၾကာင့္ သိပ္လည္း မေျပးႏုိင္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ ေဂါက္ကြင္းအ၀င္၀ထိ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္မယ္လုိ႔ အားခဲၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္တယ္။ မင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူလုိ ကုိယ္လုိ အားကစား လုိက္စားတဲ့သူေတြ အရြယ္စံု အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ရွမ္းစာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္အဦေရွ႕ လမ္းအခ်ိဳးေနရာမွာ အနည္းငယ္ ေမွာင္ေနတာကလဲြရင္ နီယြန္မီးလံုးေတြနဲ႔ တစ္လမ္းလံုး လင္းထိန္ ေနပါတယ္။ စက္မႈလက္မႈ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ျမဴေတြအုပ္ဆုိင္းၿပီး ပိန္းပိတ္ေအာင္ က်လာတာေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေဆာင္းအလွကုိ ပုိအသက္၀င္ေစတယ္။ ေဂါက္ကြင္းဂိတ္ေပါက္ထိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေျခသလံုးနဲ႔ ေပါင္ကၾကြက္သားေတြ တင္းၿပီး အေတာ္ေလး နာေနတာေၾကာင့္ အျပန္လမ္းမွာ မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘဲ မွန္မွန္ေလးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့တယ္။

အိမ္မျပန္ခင္ ညေစ်းထဲ၀င္ၿပီး Breakfast အေနနဲ႔ ထုိ႔ဟူးေႏြး၀င္စားတယ္။ ေစာလြန္းေသးေတာ့ စားဖုိ႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ထုိင္လက္စနဲ႔ တစ္ခါတည္း စားသြားမွာျဖစ္လုိ႔ အခါးရည္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ ထုိ႔ဟူးေႏြး ၂ ပဲြ၊ ထုိ႔ဟူးေက်ာ္ ၁ ပဲြနဲ႔ ၀က္ေခါက္ ၂ ထုပ္ စားလုိက္တယ္။ သူ႔ေခါက္ဆဲြနဲ႔ သူအေၾကာ္ လုိက္ဖက္ညီတာေၾကာင့္ အာသာမေျပ ေသးေပမယ့္ ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ပဲ စားလုိက္တယ္။ စားၿပီးလုိ႔ ေငြေခ်မယ္လုပ္ေတာ့မွ ဒိန္းကနဲဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးေတြမွာ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္လာတယ္။ ေျပးေနတုန္းက ေခၽြးမထြက္ေပမယ့္ ခုမွ ေခၽြးေတြ တစုိ႔စုိ႔ ထြက္လာတယ္။ ေက်ာနဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ ေခၽြးေတြ စီးက်လုိ႔ေတာင္ ေနတယ္။ အိမ္ကထြက္လာ ကတည္းက တစ္ခုခု လုိေနတယ္လုိ႔ မသိစိတ္က ႏုိးေဆာ္ေနေပမယ့္ သိစိတ္က အမွတ္မရတာနဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ပါမလာမွန္း ခုမွ အသိ၀င္လာတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ပါမလာဘူးလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ဆုိင္ရွင္က ယံုမွာ မဟုတ္သလုိ မနက္ ေစ်းဦးေပါက္ အေၾကြးနဲ႔ေတာ့ လူကုိ ဒီအတုိင္း ျပန္လႊတ္လုိက္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေပ့ါေလ်ာ့မႈနဲ႔ ကုိယ္မုိ႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ ေစ်း၀ယ္သူေတြထဲမွာ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ပါေလမလားဆုိၿပီး မ်က္လံုးကၽြတ္မတတ္ ရွာေနေပမယ့္ ဆုိင္ရွင္ အစ္မႀကီး မရိပ္မိေအာင္ေတာ့ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔မုိ႔ အခါးရည္ကိုပဲ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ေနမိတယ္။

မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာမွ ေသာကဗ်ာပါဒေတြ ႏုတ္ယူေပးမယ့္ ေက်းဇူးရွင္ စိုင္းေနာင့္ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ကိုယ္က ဦးေအာင္ ဆီးေဟာက္ လုိက္တယ္။ မင္းခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာကုိ နာရီ၀တ္ (အမွန္ေတာ့ ၅ မိနစ္ပါ) ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနေပမယ့္ မင္းမလာလုိ႔ ဒီ၀ုိင္းကုိ မင္းပဲ ရွင္းလုိက္လုိ႔ ေျပာကာရွိေသး သူ႔အျပစ္ကုိ သူ၀န္ခံသြားတယ္။ ညက ခ်က္တင္ (ျခင္၏ဦးေလး) ကိုက္လုိ႔ မနက္မထႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္း ၿပံဳးဖားဖားနဲ႔ လုပ္ေနလုိ႔ မနည္း ခြင့္လႊတ္လုိက္ရတယ္။ ေငြရွင္းမယ့္သူ ေရာက္လာမွပဲ လူက ေနသာထုိင္သာ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းမနက္ရဲ႕ ရာသီအေျခအေနဟာ ေအးစက္စက္ျဖစ္လုိက္ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္ က်လုိက္နဲ႔ လူကုိတကယ္ပဲ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါပဲ။ သြားသတိ စားသတိနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့ မျဖစ္ေစဖုိ႔ အားလံုးကို အသိေပးခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ လွပေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဒီဇင္ဘာေန႔ေလးေတြ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။

ေလမျဖတ္ေအာင္ အခါးရည္ကုိ ေဆာင္

ခုႏွစ္ရန္ကုန္ေႏြက မတ္လဆန္း ကတည္းက ျပင္းျပစြာနဲ႔ လူတုိင္းကုိ ပူေလာင္စြာ ခံစားေစခဲ့တယ္။ မုိးလင္းကေန မုိးခ်ဳပ္အထိ အပူဒဏ္ကုိ လူးလူးလိွမ္းလွိမ့္ ထိေတြ႕ေနရတယ္။ အပူဒဏ္ကာကြယ္ဖုိ႔ လူလုပ္ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ အဲကြန္းနဲ႔ ပန္ကာကလည္း ခ်စ္ေဖႀကီး မီးကမလာေတာ့ ေဆြးရတယ္။ မီးမလာေတာ့ ခ်စ္သမီး ေရက မလာျပန္ဘူး ဒါနဲ႔ လြမ္းစရာေလး ထပ္ျပန္ေရာ။ ေဆြးတာေတြ လြမ္းတာေတြ ကင္းေ၀းဖို႔ ေရသန္႔ဘူးကုိ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ဆုိက္ဘာဆုိင္ ဆီကုိပဲ ေျခဦးလွည့္ ေနမိတယ္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ဆုိ ဆုိင္ရွင္က ၾကည္ျဖဴစြာနဲ႔ ႀကိဳဆုိပါရဲ႕။ သံုးရက္ ေလးရက္ၾကာရင္ ဆုိင္က သိပ္မၾကည္ေတာ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလွကား ရွည္ရွည္နဲ႔ မသြားရဘူးဆုိၿပီး ကာျဖဴးထုတ္ထားတဲ့ ဘေလာဂ့္ရြာေတြကုိ အကုန္ေလွ်ာက္သြား ေနလို႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔စီးပြားေရးကုိ တုတ္နဲ႔ အထုိးခံရမွာေၾကာက္တာနဲ႔ ဆုိင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတြ႕ရင္ လွန္႔ေနတာ။ မေကာင္းႀကံတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္မွာ သြားလည္စရာ ဒီဘေလာဂ့္ အိမ္ေလးေတြပဲ ရွိတာေၾကာင့္ နားလည္ေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ ဥတုပူလုိ႔ ေရခဲစိမ္ ေရသန္႔ဗူးေတြ တအားေသာက္ေတာ့လည္း အစာအိမ္ ေရာင္သလုိ ျဖစ္ၿပီး တေန႔က ၀မ္းပ်က္တာ ခံစားရတယ္။ ေဆးအလ်င္မီလုိ႔ ခုလုိ ျပန္ေတြ႕ႏုိင္တာပါ။ ေဆးခန္းေဒါက္ေဒါက္က မွာလုိက္တယ္ ဒီလုိ ရာသီမွာ ေရသန္႔ဗူး ေသာက္တာထက္ ေရက်က္ေအး ျဖစ္ျဖစ္ ေရေႏြးၾကမ္း (အခါးရည္) ျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္တာ ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ အႀကံေပးခဲ့တယ္။

လဖက္ရည္ၾကမ္း တစ္ေန႔ သံုးခြက္ ေသာက္သံုးျဖစ္မယ္ ဆုိရင္ ေလျဖတ္ျခင္း အႏၱရာယ္ကေန သိသာထင္ရွားစြာ ေလ်ာ့နည္းေစတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ လူႀကီးပိုင္းမွာ အျဖစ္မ်ားတတ္တဲ့ ေလျဖတ္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ထဲမွာ ကမဲလီးယားအပင္ကေန ျပဳျပင္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ လူေတြက လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေသာက္တဲ့အေလ့အထ ကေန ေလျဖတ္တဲ့ ေရာဂါဆိုးကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ေၾကာင္းကုိ သိသူ အလြန္နည္းပါးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလျဖတ္ေ၀ဒနာ ခံစားလာၾကတဲ့ အခါမွသာ ေဆး၀ါးကုသမႈ ခံယူၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ေလျဖတ္ျခင္းသည္ အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ဆုိးက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစၿပီး ေလျဖတ္ေ၀ဒနာရွင္ေတြ အေနနဲ႔ ေဆး၀ါးကုသမႈ ခံယူရာမွာ အလြန္ ေနာက္က်တတ္ၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆံုး လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း သံုးခြက္ ေသာက္သံုးျခင္းျဖင့္ ေလျဖတ္ျခင္း ေ၀ဒနာကုိ ကာကြယ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေလျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ ႀကံဳေတြ႕လာႏုိင္တဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြကုိလည္း တင္ႀကိဳ ကာကြယ္မႈ ျပဳရာေရာက္တယ္လုိ႔ သိရွိပါတယ္။

ရွမ္းျပည္ ေတာဘက္မွာေတာ့ အိမ္လည္က မီးဖုိေဘးမွာ ေျမအုိးေလးထဲ လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္ၿပီး တေနကုန္ ေသာက္ေနတတ္တဲ့ ေတာင္သူေတြကုိ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ပင္ေလာင္းဘက္က အရြက္ ေသးမွ်င္မွ်င္နဲ႔ ေစာ္ဘြားႏႈတ္ခမ္းေမႊး လက္ဖက္ေျခာက္ေတြဆုိ နာမည္ႀကီးတယ္။ တာရွည္ သုိေလွာင္ထားလဲ မႈိမတက္ဘူး။ ေနာက္ ဟဲဟုိးဘက္က ပေလာင္ လက္ဖက္ေျခာက္လဲပဲ ေရေႏြးထဲမွာ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔နဲ႔ မုိ႔ ေသာက္ရတာ ခံတြင္းေတြ႕ေစတယ္။ အင္းသားေတြက်ေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္ကို ေလွာ္ၿပီးမွ ေသာက္ၾကတယ္။ ထူးျခားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း အရသာကုိ ျဖစ္ေစတယ္။ ေနာက္ ႏွမ္းေလွာ္ၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္နဲ႔အတူ ထည့္ေသာက္ ၾကေသးတယ္။ ေကာက္ညႇင္းရြက္ေမြး ပါထည့္ေသာက္လုိ႔ကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတာင္ ေရထားရလိမ့္မယ္။ ေျမာက္ပုိင္းက ေရႊဖီမုိးလြတ္ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြလဲ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္ အနံ႔ကုိ စပယ္ပန္းအနံ႔နဲ႔ ျပဳျပင္ၿပီး လွပေသသပ္တဲ့ သံဗူးေတြနဲ႔ ျပည္ပပုိ႔ကုန္အေနနဲ႔ တရုတ္ဘက္က ၀င္လာတာ မ်ားတယ္။ စပယ္ပန္းအနံ႔နဲ႔မုိ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေသာက္တဲ့အေလ့ကုိ ပုိစဲြမက္ေစပါတယ္။ အ၀ါေရာင္ Auramine O ဆုိးေဆးေၾကာင့္ လက္ဖက္အစိုေတြ ေစ်းကြက္ပ်က္ခ်ိန္မွာ လက္ဖက္ေျခာက္ပဲြရံု ပိုင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္း စိုင္းေနာင့္ အတြက္ အခမဲ့လက္ဖက္ေျခာက္ ေၾကာ္ျငာ ၀င္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစလို႔ .. ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။

လက္ဖက္စိုက္ခင္းတြင္ လက္ဖက္ခူးေနၾကစဥ္

( ပံုေတြကို google image ကေန ယူထားတယ္ေနာ္ )

ေန႔သစ္ရဲ႕ မနက္မ်ားစြာ ..

waiting for .......... .com လုိ႔တစ္မ်ိဳး၊ connection to .......... .com လုိ႔တစ္နည္း transferring data from .......... .com လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး လူကုိ၀မ္းခ်ေနၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ The requested URL could not be retrieved ဆုိတာနဲ႔ တစ္ေနသာ ကုန္သြားတယ္ ကုိယ့္ရဲ႕ ဘေလာ့စာမ်က္ႏွာေပၚ မေရာက္ခဲ့ရပါဘူး။ Connection မေကာင္းေတာ့ ဆုိင္ရွင္ တရုတ္ႀကီးကုိ လွမ္းလွမ္း႐ႈိးရတယ္။ သူကလည္း သေဘာေပါက္စြာနဲ႔ ေငြသြားရွင္းရင္ အမ်ားႀကီး သက္ညာခြင့္ ေပးခဲ့လုိ႔သာ နက္ေပၚတက္ဖုိ႔ သက္ဆုိးပုိရွည္ ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါလုိနဲ႔ စိတ္အစဥ္ကုိ ဆဲြေဆာင္ေစတဲ့ ဘေလာဂ့္ကုိ ေရာက္ႏုိင္ႏုိးႏုိး ေစာင့္ေပမယ့္ ထူးျခားမလာ ခဲ့တာေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲ ေစာေစာ၀င္ျဖစ္တယ္။ ခရီးထြက္ေနတာျဖစ္လို႔ အိမ္မွာလုိ ကုိယ့္အိပ္ခန္းထဲမွာ ခုတင္ေပၚ သက္ေတာင့္သက္သာ အိပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယာဥ္ေမာင္းရဲ႕ ေနာက္ခန္း ဆုိဖာခုံေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လတ္တေလာ နိဗာန္ဘံု ျဖစ္ပါတယ္။ ခံုတန္းဆုိေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ အိပ္လုိ႔ရႏုိင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္း ေျခဆန္႔ထုတ္လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အေညာင္းမမိပါဘူး။ ဇိမ္က်မယ့္ inn ေတြ guest house ေတြမွာ တကူးတက သြားမအိပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ကုိယ္က သိကၡာဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္ေျပာေျပာပါ။ ကားသမားဆုိတာနဲ႔ လူတုိင္းက ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြက အစ လူကုိၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုး၊ ေျပာထြက္လာတဲ့ စကားေတြက လူတစ္ေယာက္အတြက္ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္ေစေလာက္ ပါတယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္မိရင္ တစ္ဖက္သားအျမင္မွာ အဲဒီ မိန္းကေလးကုိ ကုိယ္ကပဲ ေသြးေဖာက္ေသာက္ ေလမလားဆိုၿပီး မိန္းကေလးအတြက္ စုိးရိမ္ေပးေနတတ္တဲ့ ေစတနာ စကားေတြ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္ပါ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကားေစာင့္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္ေအာင္ ကားေပၚပဲ အၿမဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္ျဖစ္တယ္။

မခမ္းနားတ့ဲ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ အိပ္ယာအေၾကာင္းကုိ ေယာင္ေနတာနဲ႔ ဆုိလုိရင္း အေၾကာင္းအရာကို မေရာက္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္တယ္။ ေရးခ်င္တာက တစ္ညတာ အိပ္စက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ေန႔သစ္မနက္မွာ ဘယ္လုိအိပ္ယာထတယ္ ဆုိတာကုိ ေျပာျပခ်င္တာပါ။ ဘ၀သမား တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေနဖင္ထုိးေအာင္ မအိပ္ျဖစ္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ညဖက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္မ်ားၿပီး ညည့္နက္ေအာင္ အိပ္ျဖစ္ပါေစ။ မနက္ အာရံုမတက္ခင္ ေလးနာရီခဲြ နဲ႔ ငါးနာရီ ေလာက္ပံုမွန္ အိပ္ယာထျဖစ္ ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ကံဇာတာ ပါလာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ နာရီႏုိးစက္ အကူအညီလည္း မလုိခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လာႏုိးပါ ဆုိတဲ့ စကားႀကံဳလည္း မကမ္းလွမ္းခဲ့ ဖူးပါဘူး။ ႏုိးၾကားေနတတ္တဲ့ အာရံုအသိက အိပ္ယာကႏုိးလုိ႔ လက္ပတ္နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ထေနက် အိပ္ယာထခ်ိန္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ ရုိးရွင္းတဲ့ မနက္အိပ္ယာထခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

'' မနက္မွာဘယ္လိုအိပ္ယာကထလဲ '' လို႔ Tag ခံထားတာ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ ကတည္းကပါ။ အဆင္မေျပတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း မေရးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ေရးၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္းမြန္ျခင္း မရွိတဲ့ ကြန္နက္ရွင္ေၾကာင့္ ပုိ႔စ္အျဖစ္ မတင္ျဖစ္ ႏိုင္ခဲ့ျပန္ပါဘူး။ Tag ထားတဲ့ လမင္းငယ္ တုိ႔ ကုိလည္း အားနာပါတယ္။ လမင္းငယ္ တုိ႔ရဲ႕ မနက္ခင္းတုိင္းမွာ ေႏြးေထြးၿပီး ၾကင္နာမႈအျပည့္ပါတဲ့ အိပ္ယာထ ဆည္းလည္းသံေလးကို အားက်မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လဲပဲ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား လမင္းငယ္တုိ႔လုိ စိတ္လက္ေပ့ါပါးၿပီး မဂၤလာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ နံနက္ခင္းေလးကို ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္မလဲ ေလလို႔ အေတြးေတြ ပြားရပါတယ္။ အားလံုးကုိပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္ပါတယ္။

ိ

ေတာင္ငူေရာက္တုန္း ခဏတျဖဳတ္ အခ်ိန္ရတာနဲ႔ နက္ကဖီးဆုိင္ကုိ ေနရာစံုစမ္းၿပီး နက္ေပၚ တက္ျဖစ္တယ္။ ping ၾကည့္လုိက္ေတာ့ connection က 20 ms နဲ႔ 30 ms ၾကားပဲ ေျပးေနတာေၾကာင့္ လုိင္းကေတာ့ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘေလာဂ့္စေပါ့ ထဲေတာ့ ၀င္လုိ႔ ရမယ္မထင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့ အတုိင္းပါပဲ ဂူဂဲလ္ကိုေတာင္ မမွတ္မိခ်င္ဘူး။ ခရီးထြက္ေနေပမယ့္ ဘယ္ေနရာကုိ ေရာက္ေရာက္ ကုိယ္ဖန္တီးထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးကုိေတာ့ သံေယာဇဥ္ ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ google reader ကေနပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဘေလာဂ့္ေတြကုိ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ Tag ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေျဖကုိ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း စကားေလးတစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္ရလုိ႔ စိတ္မေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါ။ နားလည္ေပး ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွ အေသအခ်ာ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါမယ္၊ အားလံုးကိုပါပဲ။ ခုစာေလးကုိလည္း igoogle ကေန တင္လုိက္တာပါ။ အဆင္ေျပ မေျပ ေနာက္မွ ျပန္ၾကည့္ပါမယ္။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ ပါေစ။

ဝါသနာကုိ အရင္းျပဳလုိ႔ ..

၈ တန္း အတန္းတင္ စာေမးပဲြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဘာသာကုိ ေျဖၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကုိ တန္းျပန္လာတယ္။ မနက္က ေက်ာင္းမသြားခင္ ေမေမ မွာလုိက္တာရွိတယ္။ သားအတြက္ အံ့ႀသစရာ လက္ေဆာင္တစ္ခု ၀ယ္ထားမယ္တဲ့။ စာေမးပြဲၿပီးရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္မလည္ဘဲ ျပန္လာဖုိ႔ ေသခ်ာမွာခဲ့လို႔ေလ။ လက္ေဆာင္ဆုိတာကုိ သိခ်င္ေဇာနဲ႔ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ေမေမ့ကုိရွာေပမယ့္ မေတြ႕ေတာ့ အိပ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး မလုိေတာ့တဲ့ ၈ တန္း စာအုပ္ေတြ ရွင္းမယ္လုပ္ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ့္ စာၾကည့္စားပဲြေပၚ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုးက အခန္႔သားေရာက္ေနတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ပထမဆံုး အႀကိမ္အနီးကပ္ ျမင္ခြင့္ရတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာမုိ႔ ကီးဘုတ္ခလုပ္ေလးကုိ တို႔ၾကည့္ရံုကလဲြၿပီး ဘာမွ မလုပ္တတ္ခဲ့ပါဘူး။ လက္ေဆာင္ အတြက္ ေက်းဇူးပါ ေမေမ။

လူတတ္ႀကီး လုပ္ဖုိ႔ MCC မွာ သင္တန္းတက္တယ္။ ေနာက္ KMD မွာလည္း တက္ျဖစ္ေသးတယ္။ အေသအခ်ာ ဘာတတ္သလဲဆုိေတာ့ ဖဲေကာင္းေကာင္း ရုိက္တတ္တယ္။ သီခ်င္းနဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြ ဖြင့္တတ္တယ္။ ဂိမ္းမွန္သမွ် အကုန္ကစားျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူရဲေကာင္းကုိမွ ဘယ္ဗုိလ္မထားခဲ့ဘူး။ ဒီေနာက္ပုိင္းေတာ့ မ်က္စိ ႏွစ္လံုးဖြင့္တာနဲ႔ လက္က ကြန္ပ်ဴတာ ကုိ အလုိလုိ အြန္ၿပီးသား ျဖစ္ေနမိတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးလာေနသေရြ႕ ကြန္ပ်ဴေရွ႕က မခြာႏုိင္ေအာင္ ၀ါသနာထံုမိတယ္။ ထမင္းပန္းကန္ထဲ ဟင္းပံုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ လာပုိ႔ေပးမွ ထမင္းစားျဖစ္ ေလာက္ေအာင္ စဲြလန္းမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အေဖာ္ျပဳခဲ့တာ အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္းက စခဲ့တာပါ။

၁၀ တန္းေအာင္ေတာ့ PII ေလးကို ေငြေရာင္ေကဇင္ PIII နဲ႔ လဲလုိက္တယ္။ Multi-media sound system ေတြေကာင္းလာသလုိ Graphic card ေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္ ထက္မႈေၾကာင့္ အဆင့္ပုိျမင့္တဲ့ ဂိမ္းေတြ ပုိကစား ျဖစ္တယ္။ ေစ်းႀကီးၿပီး ရွားပါးတဲ့ National Geographic စာအုပ္ေတြအစား CD ေခြနဲ႔ ၀ယ္ဖတ္လုိ႔ အဆင္ေျပေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ပဲ ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ Application နည္းပညာရပ္ CD ေခြကုိ မလြတ္တမ္း ၀ယ္ေလ့လာ ျဖစ္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အေဖာ္ေကာင္း ျဖစ္သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာဖတ္ ၀ါသနာကုိလည္း အမ်ားႀကီး ပံ့ပုိးေပးခဲ့တယ္ဆုိတာ ယံုမွားသံသယ မျဖစ္မိပါဘူး။

တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ခဲြခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းေတြ အလီလီတက္ျဖစ္ခဲ့ တာေၾကာင့္ စိမ္းမေနခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ အျပည့္အ၀ကိုင္ရမယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ အိမ္ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္က ဆီးႀကိဳေစာင့္ေနေတာ့ ကိုယ္၀ါသနာပါၿပီး သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ပစ္ထားခဲ့ရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကမွ ကြန္ပ်ဴတာကုိ အျပည့္အ၀ ျပန္ကုိင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒါကလည္း ပါးလ်လ် အလုပ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ။ ဒါနဲ႔ PIII ကို P 4 (2.4 GHz) နဲ႔ လဲျဖစ္တယ္။ မၾကာမတင္ပဲ P 4 (3.2 GHz)နဲ႔ ထပ္လဲလုိက္တယ္။ ျမန္ႏႈန္းကေတာ့ အတုိင္းထက္ အလြန္ပါပဲ။ လက္ျပတ္ေနတာ ၾကာပီျဖစ္တဲ့ DVD version 3D game ေတြ ကစားျဖစ္တယ္။ အိမ္မွာကစားတာ အားမရေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ network မွာ အုပ္စုလုိက္ ကန္ေသးတယ္(Fifa 07)၊ ပစ္ေသးတယ္ (Hero, Counter)။ အေဖာ္မပါတဲ့ ေန႔ေတြက်ေတာ့ မ်က္မွန္အထူႀကီးတပ္ၿပီး စာေတြ (Blog) ဖတ္ေနတဲ့ အစ္ကုိ အစ္မ ေတြနား မေယာင္မလည္ ခုိးၾကည့္ခဲ့တယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ရွင္းျပတတ္တယ္။ အေကာင့္ယူေပးတယ္၊ ဘေလာဂ့္လုပ္နည္း ကုိ သင္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ အင္တာနက္ရဖုိ႔ အိမ္ကုိ ပူဆာျဖစ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မေယာင္မလည္ နက္ေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ေစခဲ့တယ္။ ဘေလာဂ့္ေၾကာင့္ပဲ စာေတြ ပုိဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဘေလာဂ့္ေၾကာင့္ပဲ နည္းပညာဗဟုသုတ ေတြပုိနားလည္ခဲ့တယ္။ ဘေလာဂ့္ေၾကာင့္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရတယ္။ ဘေလာဂ့္ေၾကာင့္ပဲ သံေယာဇဥ္ဆုိတာကုိ ရွာေတြ႕တယ္။ သံေယာဇဥ္ရဲ႕ ခ်ိဳလြင္လြင္ အရသာကုိ အရင္ကထက္ ပုိခံစားတတ္ၿပီး ပုိနားလည္လာတယ္ ဆုိတာကုိ ၀န္ခံပါတယ္။

တဂ္ထားတဲ့ ကုိေမာင္မ်ိဳး လုိေတာ့ ၀ါသနာေတြ အမ်ားႀကီးပါဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူ႔လုိလဲ အေျခအေနေတြ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။ ဒီ " ၀ါသနာေလးမ်ား " ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ခင္မင္တဲ့ သယ္ခ်င္းေတြကုိ ဆက္တက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေသခ်ာေရးေပးမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

• ကိုေမာင္ငယ္

• ပန္းခင္းေလး

• မုိးခါး

• Flowerpoem (ဧရာ၀တီစာၾကည့္တုိုက္)

ျဖစ္ခ်င္မိတဲ့ ဆႏၵေလး .. ..

ခရီးထြက္ေနရရင္ ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ လူေတြက ထင္ၾကပါမယ္။ အေပ်ာ္ခရီး ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားရတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာအတိ ျဖစ္မွာပါ။ ခုေတာ့ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ခရီးထြက္တာဆုိတာ့ ေပ်ာ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေအာင္ ဂရုစိုက္ေနတာနဲ႔ပဲ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မ်ားမ်ား လာရတယ္။ အလုပ္က ခရီးထြက္ေနရတဲ့ အလုပ္ေပမုိ႔ ခရီးသြားရတဲ့ ကံပါတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ခရီးစဥ္တုိင္းေတာ့ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕တယ္ ရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကားက မေဖာက္ရင္ လူက ေဖာက္တယ္။ လူနဲ႔ ကားနဲ႔ ေကာင္းရင္ ကုန္ေတြက ေဖာက္တယ္။ ေနာက္ လမ္းကအဆင္မေျပ တာေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ဒါေပမယ့္ နိစၥဒူ၀ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္မုိ႔ ေပ်ာ္တာလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ မေပ်ာ္ဘူးလည္း မဆုိႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ခရီးထြက္လုိ႔ လက္ငင္း ရျဖစ္တဲ့ အက်ိဳးကေတာ့ ဘုရားစာ မ်ားမ်ား ရြတ္ျဖစ္တာပဲ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ ဒုကၡကုိ ေၾကာက္လုိ႔ေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး မျမင္ႏုိင္တဲ့ အႏၱရာယ္ေတြ ကင္းေအာင္ပါ။

မေန႔က ပဲခူးကေန ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ပင္ပန္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေရခ်ိဳးလုိက္မိတယ္။ အပူရွပ္သလုိ ျဖစ္ၿပီး ခုေတာ့ ကိုယ္လက္ မအီမသာ ျဖစ္ရတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ Chat Box ကေန ေက်ာက္ေျမာင္းက သယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာအယူ ၀ါဒမတူတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ ရင္တြင္းဇာတ္လမ္း အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္က ဗုဒၶဘာသာကုိ ကိုးကြယ္တယ္၊ က်န္တစ္ေယာက္က ခရစ္ယာန္ဘာသာ ကိုးကြယ္တယ္။ စိတ္တူကုိယ္တူ ခ်စ္သူဘ၀ကုိ မေရာက္ျဖစ္ေသးတဲ့ သယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ျမတ္ႏုိးခဲ့ ေပမယ့္လည္း ဘာသာတရား ကိုင္း႐ႈိင္းလြန္းတဲ့ ႏွစ္ဖက္ မိဘေဆြမ်ိဳး ေတြေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္မတိုးႏိုင္တဲ့ ေမတၱာဘဲြ႕ဖြင့္ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျဖစ္ေတာ့ က်ိဳင္းတံုက စီနီယာ သူငယ္ခ်င္း စံုတဲြကုိ သြားသတိရမိတယ္။ စီနီယာ အစ္မက ခရစ္ယာန္၊ စီနီယာ အစ္ကုိက ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္တယ္။ ယူခါစတုန္းကေတာ့ သူ႔ဘာသာ ကုိယ့္ဘာသာကုိ ယံုၾကည္သလုိ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တစ္မ်ိဳးစီ ကုိးကြယ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိခဲ့တဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေတြၾကာၿပီး သားသမီးေတြ ရလာတဲ့အခါ အေမနဲ႔ ပုိအေနနီးတဲ့ သားသမီးေတြက ခရစ္ယာန္ေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ စီနီယာ အစ္ကုိခင္မ်ာလည္း ဇနီးနဲ႔ သားသမီးကို ခ်ပ္ေက်ာင္း အႀကိဳအပုိ႔ လုပ္ရင္းကေနပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိသားစုကုိ ငဲ့ညာၿပီး ဘာသာျခားကုိ ကူးသြားခဲ့တယ္။ ခုထက္ထိ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုေလးနဲ႔အတူ ေရွ႕ခရီးကုိ ခ်ီတက္ဆဲပါ။ ေနာက္ေပါက္ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကေရာ တံတုိင္းလုိ ျခားေနတဲ့ ဘာသာအယူ၀ါဒကို ဘယ္လုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မွာ လဲေနာ္။ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္ရင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာမွာ အမွန္ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ သူ႔က႑နဲ႔သူ၊ သူ႔ကံဇာတာနဲ႔သူ သတ္မွတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနရင္ အင္မတန္ ျမတ္ႏုိးစရာ ေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ တစ္ခုပါ။ အဲဒီအခ်စ္ကုိ ဘာသာအယူ၀ါ ေတြနဲ႔ ပိုင္းျခား၊ ေငြေၾကးအရွိန္အ၀ါ ေတြနဲ႔တုိင္းတာ၊ မာနအတၱေတြ တကိုယ္ေကာင္း ဆန္မႈေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထုိး ေနမယ္ဆုိရင္ အခ်စ္ဟာ နာမည္ဆုိးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားသူ ျဖစ္သြားပါမယ္။ အမွန္ေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ ေပးဆပ္ျခင္းလည္း မဟုတ္သလုိ၊ ရယူပိုင္ဆုိင္ျခင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး စိတ္တူ ကိုယ္တူ ဖလွယ္ျခင္းလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ တစ္ဦးရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ တစ္ဦးဆီကုိ ေပးၿပီး ဖလွယ္တာဟာ အခ်စ္ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လုိ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြ ရွိေနပါေစ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး နားလည္မႈရွိၿပီး အေပးအယူ မွ်တခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ ယူႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။

သယ္ခ်င္းနဲ႔ အေပၚကအတုိင္း ေဆြးေႏြးေနရင္းနဲ႔ပဲ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္းက ျပတ္သြားတယ္။ ေသြးရုိးေသြးတန္း ကြန္နက္ရွင္ ေဒါင္းတယ္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂရုမျပဳဘဲ ပစ္ထားတာ ၾကာပီျဖစ္တဲ့ ဖုန္းေတြ အလိ္မ္းလိမ္းတက္ေနတဲ့ modem ကုိဖုန္သုတ္ဖုိ႔ ေကာက္ကိုင္လုိက္တာ မီးစဲြေနတဲ့ မီးေသြးခဲကုိ ကိုင္လုိက္မိသလုိ လက္တစ္ခုလံုး အပူေလာင္ သြားတယ္။ အပူလြန္ကဲေနတဲ့ modem ကိုလည္း လက္ကေန လြတ္ခ်လုိက္ရတယ္။ ခုမွပဲ အိပ္ခန္းကုိ ေညာ္နံ႕သင္းေနေစတဲ့ တရားခံကုိ ေတြ႕တာ ျဖစ္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ ဒီလုိ ေညာ္နံ႕က ႏွာေခါင္း ယဥ္ေနတာမုိ႔ ဖာသိဖာသာပဲ ေနခဲ့မိပါတယ္။ Modem မေကာင္းရင္ေတာ့ အင္တာနက္တက္ဖုိ႔ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ သည္းခံရပါအုန္းမယ္။ ဒီလုိေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ ေန႔တုိင္း အင္တာနက္ေပၚ အလည္လြန္ ေနတတ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရုတ္တရက္ အင္တာနက္ေပၚ မတက္ျဖစ္တဲ့ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္ႏုိင္ၾကမွာပါ။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။

အေတြးေတြ ဆန္႔ထုတ္ခ်င္တယ္

အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားေနရတဲ့ ေထာက္ၾကန္႔တုိ႔ ပဲခူးတုိ႔ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္လုိ လူးလာေခါက္တုန္႔ သြားေနက် ျဖစ္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္စထြက္ရင္ အိမ္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ေရာက္မယ္ ဆုိတဲ့ ၾကာျမင့္ခ်ိန္ကုိ တြက္ခ်က္ေန စရာမလိုေအာင္ ေခါင္းထဲ အလြတ္ရၿမဲပါ။ ခုေတာ့ မွန္းခဲ့ေလသမွ် ေတ့လဲြလြဲ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါးပါးေမွာက္ေအာင္ကုိ လဲြခဲ့ပါတယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ ေနာက္ခန္းထဲ ထည့္ၿပီးတာနဲ႔ ကားကုိ ရန္ကုန္ဘက္ဆီ ဦးတည္လုိက္တယ္။ပဲခူးကုိ ေရာက္ေနတဲ့ ၆ ရက္လံုးလံုး ပစ္ထားတဲ့ကားကုိ ျပန္ခါနီးမွ တံခါးေလးဖြင့္ တက္ေမာင္းခဲ့တဲ့ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္တာေတြအတြက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အျပစ္တင္မဆံုး ျဖစ္ရတယ္။ အင္းတုိင္ မေရာက္ခင္ေလးမွာ ကားက တုိင္ပင္ျခင္းမရွိပါဘဲနဲ႔ ညင္ညင္သာသာပဲ စက္ထုိးရပ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္ေနက်မုိ႔ ဒီလုိအခက္အခဲ ေလာက္ေတာ့ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္း ေနက်ပါ။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ရွင္ေနမင္းရဲ႕ ဘုန္းတန္ခုိး အစြမ္းကုန္ ေတာက္ပတဲ့ အခ်ိန္အခါမုိ႔ လူကုိမုိက္ကနဲ ျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ ေနအပူရွိန္က သံလွ်ပ္ပမာ လင္းလက္ ျပင္းထန္လြန္းလွပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အားတင္းရင္း ငါဟဲ့ ေယာက္်ား ေသခါမွ ဇဲြေလ်ာ့မယ္ ဆုိတဲ့ဗႏၶဳလထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ကားစက္ဖံုးကုိ ဖြင့္ျပင္တယ္။ နာရီ၀က္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကားျပင္ပညာသာ ကုန္သြားတယ္ ကားက တုတ္တုတ္မွ် လႈပ္မလာပါဘူး။ အိမ္က ဖ်က္ကနစ္ေတြလည္း ခုနကမွ ရွမ္းျပည္တက္သြားလုိ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ လမ္းခဲြခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ သူတို႔ကုိ ေမွ်ာ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားက လူကုိ ျပန္စီးတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီမုိ႔ အလွည့္က်ရင္ မႏဲြ႕စတမ္းပါပဲ။

အမွတ္(၄)လမ္းမႀကီး လမ္းဆံုေရာက္တဲ့အထိ တြန္းလုိက္ရတာမုိ႔ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၿဗိဳင္းသြားတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ဖုိ႔ ရာသီဥတုကလည္း ေျခထုိးေနတာမုိ႔ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းလုိ႔ပဲ မွတ္ယူမိပါတယ္။ ေျမညီ ကတၱရာလမ္း ေျပေျပ ေလးမုိ႔ပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ဒီလုိ အခက္အခဲေလးေတြ ႀကံဳျပန္ေတာ့ အိမ္ကိုအရင္ဆံုး သတိမရျဖစ္ဘဲ အြန္လုိင္းေပၚက ေဘာ္ဒါေတြကုိ စီကနဲ အစီအရီ တန္းျမင္မိတယ္။ (အဟိ . . ထမင္းလံုး တေစၦေျခာက္တာလဲ ဟုတ္ပါဘူး၊ ပုန္းပန္းခ်ီမ တြယ္ေနတာလဲ ဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ ကုိယ္၌က စိတ္ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနတာ၊ ေဘာ္ဒါေတြကုိ အဲေလာက္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးတယ္ဆုိတာ ယံု) ၀ပ္ေရွာ့ေရွ႕ ပန္ဒါပင္ရိပ္ေအာက္က ထန္းလ်က္ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္နဲ႔ ကားျပင္တာကုိ ထုိင္ေစာင့္ေနမိတယ္။ မ်က္ႏွာကို ေနထုိးေပမယ့္ ပင္ပန္းတဲ့အရွိန္ ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလဲြ မေနေတာ့ဘဲ ေနထိုးတဲ့အလင္းကေန အျဖဴေရာင္ မီးလံုးေတြၾကားမွာ ပန္းေရာင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ျမင္မိတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ေလ မသဲကဲြေလ၊ အားစုိက္ၾကည့္ေလ ေ၀၀ါးသြားေလမုိ႔ အားမလုိအားမရ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါပဲ။ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာေတြ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ကားကုိ စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆီ ျပန္လာတယ္။ ကားရဲ႕ျပစ္ခ်က္က "ဓာတ္ဆီ ကုန္ေနတာ အစ္ကုိေလး" တဲ့ခင္ဗ်ာ .. .. ။ ရွက္လုိက္တာမွ မ်က္ႏွာေတာင္ ထားစရာေနရာ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ ရန္ကုန္ကေန စထြက္ကတည္းက တုိင္ကီအျပည့္ ျဖည့္ထားတာမုိ႔ ကုန္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ ပါဘူး။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့လည္း ဘယ္မွ သြားျဖစ္တာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေသြးရုိးေသြးတန္း ကုန္တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ဆီတုိတဲ့ တရားခံေတြကုိ ခ်က္ခ်င္း ေျပးျမင္မိတယ္။ ျပန္လာပါေစအုန္း ဘယ္လုိ ပညာျပန္ျပရမယ္ ဆုိတာကုိ အေၾကြးစနစ္နဲ႔ ေတးထားလုိက္မိတယ္။

ပဲခူးကေန ဘယ္အခ်ိန္ ထြက္လာတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အိမ္ကုိ အခ်ိန္လြန္မွ ေရာက္လာလုိ႔လည္း တကူးတက ေခၚေမးျမန္းတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အိမ္အလုပ္က လူကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ့ ေကာင္းကြက္ေလး တစ္ခုပါ။ အေပၚထပ္တက္ၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္၀င္ေတာ့ ၀ါယာေညာ္တဲ့ အနံ႔က တစ္ခန္းလံုး လႊမ္းၿခံဳေနတယ္။ သကၤာမကင္းျဖစ္မိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အေကာင္းအတုိင္းပဲ Window က ပံုမွန္ တက္လာတယ္။ နက္ထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ကုိယ္ကစၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ မရွိတာေၾကာင့္ G-talk ကုိ ဒီအတုိင္းပဲ ဖြင့္ထားလုိက္တယ္။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ္က စၿပီး ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာလဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက တစ္ဖက္လူ အေနနဲ႔ စာဖတ္ေနတာလား၊ အလုပ္မ်ားေနတာလား၊ ကုိယ့္ထက္ အေရးပါတဲ့လူနဲ႔ စကားေျပာေနတာလား ဆုိတဲ့ အားနာစိတ္၊ အလုိက္တသိ စိတ္ေလးေၾကာင့္ အြန္လုိင္းေပၚ ေတြ႕ေနေပမယ့္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာကုိ နားလည္ေပးေစခ်င္ ပါတယ္။ ထင္သလုိ မာနႀကီးတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ စတယ္ကုိင္တာလည္း မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္လုိအခ်ိန္မ်ိဳး၊ ဘယ္လုိ အေျခအေနမ်ိဳး မွာမဆုိ တျခားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ ေလးစားတတ္ျခင္းဟာ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕မႈ တစ္မ်ိဳးပဲလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ (ဆက္ေရးပါအုန္းမယ္)

ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေန႔မ်ား

အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ပဲခူးကုိ ေရာက္ေနတာ ၄ ရက္ရွိသြားၿပီ။ ပ်ားပန္းခတ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာ ပူျပင္းတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္နဲ႔ ေလပူနဲ႔အတူ လိပ္လိပ္ၿပီး တက္လာတတ္တဲ့ ဖုန္မႈန္႔ေတြရဲ႕ဒဏ္ကုိ မခံစားႏိုင္တာေၾကာင့္ နက္ကဖီးဆုိင္ကုိပဲ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာ ေရာက္ေနမိတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ေမးလ္ေတြ သြားရွင္းလုိက္ အုန္းမယ္။ ေမးလ္ေတြ အ၀င္မ်ားရင္ အေကာင့္ ပ်က္သြားႏုိင္တယ္ ဆုိၿပီး မသိတဲ့သူကုိ ဘာမွနားမလည္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ရႊီးခဲ့ပါတယ္။ ဒါမွလည္း နားေအး ပါးေအး လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ျဖစ္မွာမုိ႔ပါ။ ဒီလုိနဲ႔ ဖက္တန္းေစ်းကေန ၿမိဳ႕ထဲကုိ ဒုိးခဲ့တယ္။

နယ္က နက္ေကာ္နက္ရွင္ဆုိေတာ့ ဘေလာဂ့္စေပါ့ထဲကုိ ၀င္လုိ႔ရတစ္ခ်က္ မရႏွစ္ခ်က္မုိ႔ စိတ္ရွည္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အလြယ္တကူ ၀င္လည္လုိ႔ ရတဲ့ ဖုိရမ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေတာင္ေပၚသားတုိ႔ ဆံုဆည္းရာေျမ (ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း)၊ ၾကယ္စင္စုရပ္၊ GreenHill နဲ႔ Taunggyi Youth ေတြဆီပဲ ၀င္လည္ျဖစ္တယ္။ ၾကယ္စင္စုရပ္ ကေတာ့ အစည္ကားဆံုးလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ Taunggyi Youth ဖုိရမ္လည္းပဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာ အနည္းဆံုး ၁၅ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ အၿမဲ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ကနဦးဆံုးဖြင့္ခဲ့တဲ့ MBS ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မန္းဘား မ်ားေပမယ့္ ခုေတာ့ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလြန္းတယ္လုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ ကုိယ္ဖန္တီးခဲ့ ဖုိရမ္တစ္ခု အၿမဲ active ျဖစ္ေနဖုိ႔အတြက္ ေပးရတဲ့ အခ်ိန္ကုိလည္း နားလည္ပါတယ္။

ဖုိရမ္ေတြ လည္ၿပီးလုိ႔ ၿငီးေငြ႕လာေတာ့ ဂိမ္းဖက္ကုိ ဦးတည္လုိက္တယ္။ အင္တာနက္ဆုိင္နဲ႔ ဂိမ္းဆုိင္ တဲြဖြင့္ထားတာေၾကာင့္ ဆုိင္ထဲကုိ တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အငယ္တန္းေလးေတြ အတန္းတင္ စာေမးပဲြ ၿပီးသြားတာေၾကာင့္လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကအထိ ေတြ႕သမွ်ဂိမ္း လက္မေရွာင္တမ္း ကစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထမင္းေလ်ာ့စားတယ္ ေကာ္ဖီမ်ားမ်ား ေသာက္တယ္။ မ်ားမ်ားထုိင္တယ္၊ နည္းနည္းပဲအိပ္တယ္။ ဒီလုိ ဂိမ္းကုိ တမ္းတမ္းစဲြ ကစားခဲ့ပါတယ္။ ဂိမ္းအေဟာင္းေတြကုိ ႏုိင္ၿပီးရင္ ဂိမ္းအသစ္ေတြကို အၿမဲ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဘယ္လုိ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ေပးမလဲ၊ ဘာျဖစ္လာမလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္း ေတြနဲ႔ မရပ္မနားကစားျဖစ္တယ္။ ဂိမ္းကုိ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေရရွည္စဲြ ေဆာ့ရင္ေတာ့ (level မကုန္မခ်င္း ထခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ရင္) ေခါင္းမူးမယ္၊ လက္အံေသတယ္၊ မ်က္စိက်ိန္းစပ္တယ္၊ ႏွလံုးနာတယ္၊ ကိုယ္လက္ မအီမသာ ျဖစ္တယ္၊ အိပ္ေနရင္ေတာင္ နားထဲမွာ ဂိမ္းထဲက music ေတြက ကုိယ့္ကုိယ္ စိုးမုိးထားတယ္။ ပစ္ပယ္လုိ႔ မရႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဆုိးက်ိဳးေလး ေတြပါ။ ခုေတာ့ အတုိက္အခုိက္ အပစ္အခတ္ ၾကမ္းၾကမ္းဂိမ္းေတြ မကစားျဖစ္ေတာ့ ေပမယ့္ Mario ကုိေတာ့ ကစားေနတုန္းပါပဲ။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဂိမ္းကစားျခင္းဟာ တျဖည္းျဖည္းက်ယ္ျပန္႔ လာတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းမွာတင္ ဂိမ္းဆုိင္ေပါင္း ၂၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိပါမယ္။ ေခတ္နဲ႔အညီ တုိးတက္ လာတဲ့ ကစားနည္းျဖစ္ေပမယ့္ အလြန္အကြ်ံစကားရင္ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးသာမက က်န္းမာေရးကုိပါ ထိခုိက္ေစႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဂိမ္းကစားတာကုိ လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးတစ္ခု အေနနဲ႔ သာမက အားကစားနည္း တစ္ရပ္အေနနဲ႔လည္း ကစားလာၾကပါတယ္။ ( Counter ၿပိဳင္ပဲြလုိမ်ိဳးပါ) ဂိမ္းကစားတာဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ စူးစမ္းလုိစိတ္၊ ထူးျခားဆန္းသစ္တဲ့ ဂရပ္ဖစ္ေတြရဲ႕ ဆဲြေဆာင္မႈေတြေၾကာင့္ ဂိမ္းကစားဖုိ႔ကုိ ဖမ္းစားႏုိင္ခ့ဲပါတယ္။ ေခတ္သစ္ဂိမ္းေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရသကုိ အျပည့္အ၀ ေပးႏုိင္စြမ္းပါတယ္။ ဂိမ္းကစားတာေၾကာင့္ ဆုိးက်ိဳးေတြ ရႏုိင္သလုိ မိမိကစားတဲ့ ဂိမ္းကစားနည္း အမ်ိဳးအစားအေပၚ မူတည္ၿပီး ဥာဏ္ထက္ျမက္ေစတယ္၊ ျဖတ္ထုိးဥာဏ္ ကြန္႔ေစတယ္၊ သြတ္လက္ ခ်က္ခ်ာေစတယ္၊ ကြက္ေက်ာ္ ျမင္တတ္ေစတယ္၊ အႏုိင္ရလုိစိတ္ကုိ ျပင္းျပေစတယ္၊ အဂၤလပ္ ေ၀ါဟာရေတြ ၾကြယ္၀လာေစတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေလးေတြ လည္းရရွိေစပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဂိမ္းကစားရာကေန ေသဆံုးတာတုိ႔၊ စိတ္ေဖာက္ျပန္တာတုိ႔ မရွိေသးေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း မသိႏုိင္ေသးတဲ့ မ်က္စိအာ႐ံုေၾကာမ်ား ထိခုိက္ျခင္း၊အလြန္အကၽြံ ကစားတာေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ အာ႐ံုေၾကာမ်ား အားနည္းျခင္း ေတြေတာ့ ျဖစ္ေပၚတတ္ပါတယ္။ ဂိမ္းကစားျခင္းေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ဆုိးေတြကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ ဂိမ္းကစားတဲ့ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ တစ္ေန႔ကုိ အနည္းဆံုး ၆ နာရီထက္ ပိုမကစားသင့္ပါဘူး။ ဂိမ္းရဲ႕ အတုိက္အခုိက္ေတြ ဆဲြေဆာင္အား ေကာင္းတယ္ ဆုိေပမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ လႊမ္းမုိးႏိုင္စြမ္း ရွိတာေၾကာင့္ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြလုိမ်ိဳး ဂိမ္းဆင္ဆာ အဖဲြ႕မ်ားက လူငယ္မ်ား အသက္အရြယ္အလုိက္ ကစားသင့္တဲ့ ဂိမ္းအမ်ိဳးအစား မ်ားကုိသာ ေရြးခ်ယ္ ကစားသင့္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ (ဂိမ္းေခြ cover မွာေတာ့ ဂိမ္းအဆင့္သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြေရးထားပါတယ္)

မည္သုိ႔ျဖစ္ပါေစ ဂိမ္းကစားျခင္းဟာ လူငယ္လူရြယ္ေတြအၾကား ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔လာႏုိင္တဲ့အတြက္ ဂိမ္းမ်ားကုိ အလြန္အကၽြံ ကစားျခင္းထက္ ဂိမ္းထဲကေန ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ထုတ္ယူ ေျပာင္းလဲ ကစားမယ္ဆုိရင္ လူငယ္မ်ားရဲ႕ အနာဂတ္ တုိးတက္ေရးအတြက္ အသံုးတည့္လာႏုိင္တဲ့ ပညာရပ္တစ္ခု အျဖစ္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစမယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဂိမ္းကစားတာဟာ လူငယ္မ်ားရဲ႕ လူမႈေရးလုိအပ္ခ်က္ တစ္ခုအျဖစ္ပါ ေျပာင္းလဲ လာတဲ့အတြက္ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ဂိမ္းလံုး၀ မကစားေစဖုိ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းထက္စနစ္တက် အခ်ိန္ဇယားတစ္ခု ေရးဆဲြကစားေစျခင္းျဖင့္ ကေလးမ်ားရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးကို မွန္ကန္ေတာ္တည့္စြာ လမ္းညႊန္ေပးႏုိင္မွာ ျဖစ္ၿပီး ဆုိးက်ိဳးကို နဲေစႏုိင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပခ်င္ပါတယ္။

ပံုေတြကုိ google images ကေန ယူထားတယ္ေနာ္ ... ...

အဆင္ေျပ ပါေစ ၾကယ္ပိန္

Sent at 10:17 AM on Tuesday

thinstar1: hi
Win: မဂၤလာပါ၊ ဘယ္သူမ်ားပါလဲ၊ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္
thinstar1: hi
Win: ေျပာပါ၊ say something pls
thinstar1: ခင္ခ်င္လြန္းလို့ပါရွင့္၊ အဟိ
Win: ခင္တတ္ပါတယ္၊ ဘယ္သူမ်ားလဲ မသိဘူးေနာ္
thinstar1: မသိဘူး
Win: မ-သိဘူး နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္
thinstar1: အင္း
Win: နာမည္တူေတြ မ်ားတယ္ေနာ္
thinstar1: အဲဒါကိုေတာ့သိတယ္
Win: ခင္ခ်င္တာပဲ နာမည္ေလးေတာ့ ေျပာသင့္တာေပါ့
thinstar1: မေျပာခ်င္လို့ပါ
Win: ဒါမွလည္း စကားေျပာရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့၊ ဒါဆုိ ဘေလာဂ့္ရွိလား
thinstar1: ဘေလာ့လ္ဆိုတာဘာလဲ၊ မသိ
Win: ဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘယ္လုိသိၿပီး ဘာလုိ႔ ခင္ခ်င္တာလဲေတာ့ မသိဘူး
thinstar1: အျမင္ကပ္လို့
Win: အန္
thinstar1: အေၾကာင္းသိခ်င္လို့
Win: ေကာင္းပ
thinstar1: ဘာေကာင္လဲလို့၊ တကယ္ေျပာတာ
Win: ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ သာမန္လူထဲက လူပါပဲ
thinstar1: ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္
Win: ခုပဲ ေဗဒင္တြက္လာတာ၊ လူမုန္းမ်ားတယ္တဲ့၊ မွန္တာေတာ့ မွန္ေနၿပီ
thinstar1: တကယ္ဟုတ္ေလာက္တယ္
Win: ေျပာပါအုန္း
thinstar1: အရမ္းမွန္တယ္၊ ေဗဒင္ဆရာကိုအိမ္မွာပူေဇာ္ထား သိလား
Win: အျမင္ကပ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမွာပါ
thinstar1: အေျခၾကီးတယ္လို့ ေျပာာသံၾကားလို့
Win: နံပတ္ ၁၁ ပဲစီးတာပါ
thinstar1: ဟင္၊ အဲဒါေၾကာင့္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ
Win: ဘယ္သူက ေျမာက္ေပးလုိက္တာလဲ မသိဘူးေနာ္

• ကေန႔အထိေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အမွား မလုပ္ခဲ့ေသးပါဘူး
• အထင္လဲြတာ ျဖစ္ပါမယ္
• ေတာင္းပန္ပါတယ္
• နစ္နာ ထိခိုက္တာမ်ား ရွိရင္
  

thinstar1: ဟင္၊ နင္ကို ငါ ခုမွသိတာ၊ ဘာထိခိုုက္မွု့မွ မရွိဘူး
Win: ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ အျမင္ကတ္တာလဲ
thinstar1: စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေနလို့၊ အင္ဗိုက္လုပ္လိုက္တာ
Win: ေျပာမွားဆုိမွားရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ
thinstar1: မာန ၾကီးတယ္လို့ ေျပာသံၾကားလို့ပါဆိုဟာ
Win: ကၽြန္ေတာ္က အားလံုးကုိ ခင္တတ္ပါတယ္
thinstar1: ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ ဟုတ္၊ ယံုပါတယ္ရွင့္
Win: မာနဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ခုလုိမ်ိဳးေပါ့၊ ခင္ခ်င္တယ္ေျပာၿပီး

• နာမည္ေတာင္မေျပာျပႏုိင္တာ
• ဘယ္လုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းျဖစ္လာမလဲေနာ္
  

thinstar1: နင္အသိဆံုးေနမွာေပါ့ဟာ
thinstar1: မေျပာခ်င္လို့ေပါ့
Win: ဒါဆုိ ဘယ္လုိလုပ္ ဆက္ခင္မလဲ၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါအုန္း
thinstar1: ထင္ခ်င္သလို ထင္နိုင္တယ္
Win: ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာမရွိတဲ့သူနဲ႔ စကားေျပာေနရမွာလား
thinstar1: မစဥ္းစားခ်င္ဘူး
Win: သယ္ခ်င္းတုိ႔ဘက္က မာန ေလ်ာ့သင့္တယ္မဟုတ္လား
ခင္မင္ခ်င္စိတ္ တကယ္ရွိခဲ့ရင္ ေျပာပါတယ္
thinstar1: မေျပာရင္ ခင္လို့မရဘူးဆို၊ သေဘာအတိုင္းပဲ
Win: အဲဒီ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး

• သယ္ခ်င္းတုိ႔က
• ကုိယ့္ဘက္ပဲကိုယ္ၾကည့္တတ္တာပဲ
• ကၽြန္ေတာ့္ သယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားဆံုးက blogger ေတြ ျဖစ္တယ္
• ဒီလုိ ဘုမသိ ဘမသိ နဲ႔ေတာ့ စကားေျပာရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပါပဲ
• ေမးလုိ႔လည္း အဆင္မေခ်ာ
• ေျပာေတာ့လည္း ဘုနဲ႔ေဘာက္
• ေတာင္းပန္ေတာ့လည္း အထက္စီးက မဆင္းခ်င္ဘူး
• အစကတည္းက မခင္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ
• ဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မာနႀကီးတယ္ျဖစ္ရတယ္။
  

---------------------------------------------------------------

thinstar1@gmail.com လိပ္စာနဲ႔ မေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရင္လာၿပီး Invite လုပ္ထားခဲ့တယ္။ ဒီမနက္ အဲဒီကေလးမ ကပဲ အရင္၀င္ၿပီး အေပၚကအတုိင္းပဲ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ စကားစေျပာကတည္း လူတဖက္သားကုိ အေကာင္းမျမင္ ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အတတ္ႏုိင္ဆံုး လုိက္ေလ်ာၿပီး စကားေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကုိယ့္ဘ၀ ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕၀ွက္၀ွက္ ေနခ်င္သူေတြ အေနနဲ႔ သူမ်ားေတြကုိလည္း မိတ္ေဆြဖဲြ႕ေနစရာမ်ား လုိေသးလားလုိ႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ နာမည္ေလး တစ္လံုးေလာက္ေတာင္ မေျပာျပ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထား ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ရုိးသားမႈ မရွိဘူးလုိ႔ သံုးသပ္မိပါတယ္။ ဒီလုိ ဒီအေၾကာင္းေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္တတ္လြန္းလို႔ Invite လုပ္လာရင္ အၿမဲပဲ No ေပးခဲ့မိပါတယ္။ လူတုိင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းလုိ၊ မိတ္ေဆြေရာင္းရင္းလုိ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ခင္မင္ တတ္ပါတယ္။ ခင္လည္း ခင္ခ်င္ပါတယ္။ လုိအပ္တဲ့ အကူအညီကုိ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ကူညီေျဖရွင္းေပး တတ္ပါတယ္။ (အိပ္စိုက္ၿပီးေတာ့ပါ) ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ ခင္မင္ဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေစာေစာစီးစီး ႏွလံုးနာစရာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ နစ္နာသူမ်ားရွိရင္ ဒီကပဲ ေတာင္းပန္ပါရေစ။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဒုကၡ၊ အခုေတာ့ ဟာသ

ေက်ာင္းႏွစ္၀က္ပိတ္ေတာ့ ေတာင္ႀကီးအိမ္ကုိ မျပန္ဘဲ ရန္ကုန္ကုိ တစ္ေယာက္ထဲ သြားလည္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ဆဲြတယ္။ ေတာင္ႀကီးအိမ္ကုိ field ဆင္းရမွာျဖစ္လုိ႔ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူး ဆုိၿပီး လူႀကံဳနဲ႔ စာေရးေပးလုိက္တယ္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ယူတဲ့ ေမဂ်ာက ဘာဖီးလ္မွ ဆင္းရတာ မရွိပါဘူး။ လည္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုထဲနဲ႔ပါ။ ကုိယ္က အိမ္ကုိစာေရး အသိေပးလုိက္ၿပီ ဆုိၿပီး စိတ္ေအး လက္ေအးနဲ႔ ခရီးထြက္ဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြ ခြင့္ျပဳတယ္ မျပဳတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ့္အစီအစဥ္တုိင္း အေဒၚေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကုိ လိပ္စာကုိင္ၿပီး မန္းေလး- ရန္ကုန္ အဆန္ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္တယ္။ အိပ္စင္အထူးတန္း ဆုိတာကုိ ေမး၀ယ္တယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေပး၀ယ္ရမယ့္ လက္မွတ္ခထက္ ၅ ဆေလာက္ ပုိပုိသာသာ ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ ဘာေမးခြန္းမွ ေျဖစရာမလုိပဲ ရထားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ ရလုိက္တယ္။

အရင္က အေဒၚေတြက ကန္ေတာ္ကေလး၊ ၇၈ လမ္း၊ မန္းေလးလမ္းသြယ္ ထဲမွာေနတယ္။ ဘူတာနဲ႔လည္းနီးတာေပါ့။ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရင္ မန္းေလးအေခၚ ၂ျပ ေလာက္ဆုိ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါကုိ မသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္တာ လာလည္တာဆုိေတာ့ ရထားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ B-600 taxi ေပၚ တက္စီးလုိက္တယ္။ ကားဆရာကလည္း ဘယ္သြားမလဲလုိ႔ တစ္ခြန္းမွ မေမးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ဆုိၿပီး တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ ဘူတာ၀င္းကထြက္ေတာ့ ညာဖက္ကုိခ်ိဳးတယ္။ ပန္းဆုိးတန္း ဂံုးတံတားေပၚ ေက်ာ္တယ္။ ပန္းဆုိးတန္း လမ္းဆံုး ကမ္းနားလမ္း ေရာက္ေတာ့ ညာဖက္ပဲ ဆက္ေကြ႕ၿပီး ေမာင္းျပန္တယ္။ (၅၁)အစိမ္း လုိင္းကားလမ္းအတုိင္း ေမာင္းလာၿပီး ဘုန္းႀကီးလမ္း၊ ျပည္လမ္းအတုိင္း တက္လာၿပီး ေျမနီကုန္း၊ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းအထိ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ ကုိယ္ကလည္း ဟန္အျပည့္ပါပဲ။ ေနာက္ လႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရႊတိဂံုကုိ လွမ္းဖူေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားလား မသိဘူး လုိ႔ ေမးမိတယ္။ ဒါနဲ႔တင္ ကားဆရာက နယ္ကတက္လာတဲ့ အခ်ဥ္မွန္း သိသြားၿပီ။ ဒါကုိရိပ္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ဘယ္ကုိ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ကန္ေတာ္ကေလး သြားမလို႔ဗ် ဆုိေတာ့မွ ကားဆရာကလည္း ေခသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ညီေလး ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ေရႊတိဂံုဘုရား ဖူးေစခ်င္လုိ႔ တမင္လုိက္ပုိ႔တာပါ တဲ့။ မွတ္ကေရာ။ ဒါနဲ႔ လိပ္စာထုတ္ျပလုိက္မွ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ေကြ႕ေတာ့တယ္။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ ကိုယ္ကလည္း လမ္းသိတာ မဟုတ္ေတာ့ သူေခၚရာ လုိက္လာမိတာပါ။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက မဆင္းျဖစ္ေသးဘူး။ ျမင္ေနက်မဟုတ္တဲ့ ရန္ကုန္တုိက္ခန္း အိမ္မဲမဲၾကီးထဲကုိ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေဒၚေလးက လွမ္းျမင္ၿပီးထြက္လာမွ ကားထဲက ဆင္းလုိက္တယ္။ ကားခ ထုတ္ရွင္းမယ္ လုပ္ေတာ့။ ေဒၚေလးက ငါေပးမယ္၊ ကားဆရာ ဘယ္ေလာက္က်လဲ ဆုိေတာ့ .. ကားဆရာက ၃၀၀၀ိ- ပါအစ္မ လုိ႔ေျပာတယ္။ ေဒၚေလးက ျပာျပာသလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး နင္ဘယ္ကေနစီးလုိ႔ ဒီေလာက္ မီတာတက္ရ သလဲေပါ့။ ဘူတာကေန ငွားလာတာလုိ႔ လည္း ဆုိေရာ ေဒၚေလးက ကားဆရာကို ရန္လုပ္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ၁၀၀၀ိ- နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ လူလည္း ေဇာေခၽြးကုိ ျပန္သြားတာပဲ။ နင့္ကုိ ေထာက္ၾကန္႔ဖက္ေခၚသြားၿပီး သတ္လုိက္ရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲတဲ့။ ရန္ကုန္ကုိလာတာ လူႀကီးေတြ သိလားလို႔ ေမးေတာ့ .. ဟုတ္ကဲ့ စာေရးထားတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ေဒၚေလးရဲ႕ စုိးရိမ္စိတ္က ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မီးမၿငိမ္းေသးပါဘူး။ ေတာင္ႀကီးအိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္တုိင္မယ္ လုပ္တယ္။ ေတာ္ေပေသးတယ္။ လုိင္းမေကာင္းတာနဲ႔ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး ကံေကာင္းေလစြ။

ရန္ကုန္ေရာက္ စြန္႔စားခန္းေလးက ဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးတာ အမွန္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကုိ ခုေနခ်ိန္မွာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟာသ တစ္ပုဒ္လုိပဲ ျမင္မိပါတယ္။ စူးစမ္းခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ ခၽြန္းအုပ္လုိ႔ မရေပမယ့္ အႏၱရယ္ကုိ အမွန္ပဲ ဖိတ္ေခၚေနသလုိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကဲညီငယ္ ဖုိးဂ်ယ္ ေရ Tag ထားတာေလး ျပန္ေျဖလုိက္ၿပီေနာ္။ ေက်နပ္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ tag တာကုိ ေရးေနရတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျပန္ tag ခ်င္ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ရသည္ ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မေပး ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ ေအာက္က မမေတြကို tag ပါတယ္။ ေရးေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၀မ္းသာစရာပါပဲ။ အုိေကပါ tag လုိက္ၿပီေနာ္ .. ..

• ေကာင္းကင္ျဖဴ (ေရးၿပီး)
  

• ေကာင္းကင္ျပာ (ေရးၿပီး)
  

• ဖူးမြန္ (ေရးၿပီး)
  

• နတ္မိမယ္ေလးမ်ား (ေရးၿပီး)
  

• ကၽြန္မရဲ႕ မွတ္စုေလးမ်ား (ေရးၿပီး)

Tag ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေရးေပးလုိ႔ ေက်းဇူးတင္တယ္။

လုိအင္ေလး ျပည့္စံုေစ

ကုန္ျမန္တဲ့ ရန္ကုန္ေဆာင္း ရယ္ပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္အတြက္ ေဆာင္းဆုိတဲ့ အရသာကုိ မခံစားလုိက္ရတာပဲလား။ ေဆာင္းတြင္းသာ ကုန္သြားတယ္ အေႏြးထည္ေတြ တကူးတက ထုတ္မ၀တ္ လုိက္ရပါဘူး။ ပံုမွန္ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာထတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ ေရခ်ိဳးေနက်မုိ႔ ေအးရင္ေတာင္မွ ေစာေစာေရခ်ိဳးလုိ႔ ေအးတာပဲဆုိၿပီး စိတ္ထဲဒီအတုိင္းပဲ ေတြးမိပါတယ္။ ခပ္လြင္လြင္ေလးနဲ႔ ဖုန္ေတြသယ္လာတဲ့ ေလကုိ႐ွဴ႐ႈိက္မိေတာ့ ေအာ္ .. ေႏြကုိေတာင္ ကူးေနပါလားလို႔ ေႏြရနံ႔ သင္းသင္းေလးကုိ ခံစားရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ခ်ိန္းထားတဲ့ ဘူေဖးဆုိင္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တနဂၤေႏြေန႔မုိ႔ ကားရပ္ဖုိ႔ ေနရာမရတတ္ပါဘူး။ လြတ္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ရတာမုိ႔ ဆုိင္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းပါေသးတယ္။ သိမ္ႀကီးေစ်းရဲ႕ စတုဂံ ခံုးေက်ာ္တံတားေဘးနား ကားကပ္ရပ္ၿပီး ဆုိင္ဘက္ကုိ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ လာလုိက္တယ္။

ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာလုိင္းမွာ အင္ဂ်င္နီယာပညာနဲ႔ သေဘၤာလုိက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ေကာ္မစြံေသးတဲ့ လူပ်ိဳသုိးပါပဲ။ ဘူေဖးဆုိင္ေရွ႕မွာ စီးကရက္ခဲၿပီး ႀကိဳေစာင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိေတြ႕ေတာ့ ေနေလာင္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ အသားအရည္နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ က်ားက်ားလ်ားလ်ား သေဘၤာသားႀကီးနဲ႔ေတာ့ လုိက္ဖက္ပါတယ္။ အလာပ သလာပေျပာၿပီး ဆုိင္ထဲ ၀င္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ယူကုိယ္ရ ဘူေဖးထံုးစံအတုိင္း ေရာက္တာနဲ႔ စတီးပံုစံခြက္ကုိ လွမ္းယူတယ္။ ကုန္ႏုိင္သေလာက္ေလး ထမင္းထည့္တယ္။ ဟင္းေကာင္တာ ဖက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္၀သီအတုိင္း အသားေတြ ငါးေတြထက္ ပဲႀကီးႏွပ္ခ်က္ကုိ လက္ၿငိဳးထုိုးတယ္။ ပဲျပားနဲ႔ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ကုိ ျပတယ္။ ေနာက္ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္ကုိ ေတာင္းတယ္။ လံုေလာက္ပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းက သက္သတ္လြတ္လား ေမးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဒီလုိပဲ စားတတ္လုိ႔ပါလုိ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အျပင္ထြက္ ထမင္းစားၾကရင္ ေကာင္းေပ့ ညႊန္႔ေပ့ ဆုိတဲ့ ပုဇြန္ခ်က္တုိ႔၊ ငါးခူေၾကာ္ဆီျပန္တို႔၊ ၾကက္သဲၾကက္ျမစ္တုိ႔၊ ဆိတ္သား ဆတ္သားေတြ စားၾကတာပါ။ အိမ္မွာ တကူးတက မခ်က္စားျဖစ္တဲ့ ဟင္းေတြကုိ ဒီလုိေနရာမွာ ေကာ့တက္ေနတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဇိမ္ရွိရွိ ေလြးၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အသီးအရြက္ျပဳတ္သုပ္နဲ႔တင္ တင္းတိမ္ႏုိင္၊ စားေနက်မုိ႔ သားႀကီး ငါးႀကီးေတြ မစားျဖစ္ပါဘူး။ လူထူး လူဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ သူမ်ားအိမ္ ဧည့္သည္သြားလုပ္ရင္ အလုပ္႐ွဳပ္ ေစတတ္တာကိုေတာ့ အားနာမိပါတယ္။ ကုိယ့္အတၱေလးကုိ တခါတေလလည္း ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ေလ်ာ့ေပးမိခ်င္ပါရဲ႕။

ပံုစံခြက္နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ထည့္စားေနရင္းနဲ႔ မန္းေလးမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေဆာင္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ျပဳန္းစားပဲ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ အေဆာင္ေရာက္စ အေဆာင္ေနထုိင္ခြင့္ ပံုစံေတြျဖည့္ေတာ့ အစားအေသာက္စာရင္းမွာ အမဲမစား၊ ၀က္မစား လုိ႔ပဲ ေရးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ မွတ္ခ်က္ကြက္မွာ ငါး/ငါးေျခာက္ မစားလုိ႔ အတြန္႔တက္ခဲ့တယ္။ အခန္းေဖာ္ ပင္းဒယသားက ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ အသီးအႏွံမစားတဲ့။ ေနာက္ အင္းသားေဘာ္ဒါက ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသား မေရွာင္လုိ႔ ကြန္႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးသား တ႐ုတ္ကေတာ့ အကုန္စား(မနဲေစနဲ႔) ဆုိၿပီးတင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ထမင္းစားေဆာင္ ေလးေယာက္စား စားပဲြတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္အတူတူ က်တယ္။ ထမင္းစား စားပဲြေဘးမွာ စာေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးၿပီးကပ္ထားတယ္။ လူထူးလူဆန္း ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ ဆုိၿပီးေတာ့ပါ။ ထပ္ထားတဲ့ ပံုစံခြက္ေလးခြက္ကုိ အုပ္ထားတဲ့ ထမင္းအုပ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္အတြက္ ဟင္းက ဘရာေက်ာ္ကုိ ခရမ္းခ်ဥ္သီး မ်ားမ်ားနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းပဲ အၿမဲရတယ္။ တစ္ခါပဲ စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရသာပ်က္ေနတဲ့ ဘရာေက်ာ္ဟင္းနဲ႔ ကာလာတက္ၿပီး မာကေလာင္ေနတဲ့ ထမင္းကုိ မ၀ါးႏုိင္ ခဲ့လို႔ပါ။ ကင္တင္းက ထမင္း ၂ ထုပ္၀ယ္တယ္။ အိမ္ကထည့္ေပးလုိက္တဲ့ အေၾကာ္အေလွာ္နဲ႔ပဲ စခန္းသြားျဖစ္တယ္။ ၿငီးေငြ႔လာရင္ ကင္တင္းက ကုလားမေလးဆုိင္မွာ အ၀စားလုိက္တယ္။ အေျပာင္းအလဲေလးလည္း ျဖစ္ေအာင္ပါ။

အသားဟင္းေတြ ထည့္မစားဘဲ သက္သတ္လြတ္စားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဟင္းေကာင္တာက မမေလး ေတြက စာနာစိတ္နဲ႔ သရက္ခ်ဥ္သုပ္နဲ႔ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ အပုိဆု လာခ်ေပးေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆုိင္က အသားငါးဟင္းေတြကုိ လတ္ဆတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ အရသာရွိေအာင္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စားဖုိမွဴးႀကီးေတြ ကိုယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေၾကာင့္ စိတ္ခ်စြာနဲ႔ စားေသာက္ႏုိင္ပါေၾကာင္း ခ်ဳိသာတဲ့ အသံနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံေနတာေၾကာင့္ အရမ္းပဲ အားနာမိ ပါတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေတာင္းပန္လုိက္ေပမယ့္ ဆုိင္ေကာင္တာက မမေလးရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္ တစ္ပဲြ ဖရီးကစ္ ထပ္စားလုိက္ရတယ္။ ဒါကုိ သူငယ္ခ်င္းက သိပ္ၾကည္ခ်င္ပံုမရဘဲ ေဘးကေန စကားနာ ထုိုးေနပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာတာ ဘာလက္ေဆာင္မွ ပါမလာလုိ႔ လုိခ်င္တာ တစ္ခုခု ေျပာရင္ ၀ယ္ေပးမယ့္အေၾကာင္း စကားကမ္းလာပါတယ္။ ကုိယ္ကလည္း ကေလးမဟုတ္ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္က လက္ေဆာင္ပစၥည္းပဲမုိ႔ စိတ္ေတာ့ သိပ္မ၀င္စားလွပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားျပန္မုိ႔ ႏုိင္ငံျခားက ေဘာလ္ပင္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ေလး ျဖစ္ျဖစ္ လက္ေဆာင္ရခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖုိးရွိခဲ့မွာ အမွန္ပါ။ ခုေတာ့ ဒီေရာက္မွ စိတ္ႀကိဳက္၀ယ္ေပးမယ္ဆုိေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်လွပါဘူး။ အလုိမက်တဲ့ စိတ္ကုိ ရင္ထဲမွာပဲ သုိ၀ွက္ထားရင္းပဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဆုိင္ေငြရွင္း ေကာင္တာက ေကာင္မေလးကုိ ေမးေငါ့ျပရင္း "" ငါအဲဒီ ေကာ္ပတ္႐ုပ္ေလးကုိ လုိခ်င္တယ္.. ၀ယ္ေပးပါ "" လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ့။ မင္းကလည္း မင္းအစြမ္းအစနဲ႔ မင္းဖာသာ ၀ယ္ေတာ့ ငါေတာ့ လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေဒါတေသာေသာနဲ႔ ေငြရွင္းၿပီး ထြက္သြားေလပါရဲ႕။ ေအာ္ ေကာ္ပတ္႐ုပ္ေလး က်မွ တြန္႔တုိရန္ေကာလုိ႔ စိတ္ထဲေတြးၿပီး ၿပံဳးမိပါတယ္။ အားလံုးပဲ ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစ။

7th FEB .. ..

ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြ ေလးဖက္ေလးတန္ ၀န္းရံထားၿပီး ၿမိဳ႕ေလးကုိ ဒယ္အုိးသ႑ာန္နဲ႔ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္ထဲမွာ တည္ထားတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ အ႐ုိးကဲြေအာင္ ခိုက္ခုိက္တုန္ခ်မ္းၿပီး ေႏြရာသီဆုိ အညာက ၿမိဳ႕ေတြလို ပူျပင္းလြန္း ပါတယ္။ မုိးတြင္းဆုိ မုိးမ်ားၿပီး ေကာင္းကင္ယံမွာ ျမဴေတြ တိမ္လိပ္ေတြ အၿမဲပဲ အစုိင္လုိက္ ခဲေနတတ္တဲ့ ရာသီဥတုေလး ရွိတယ္။ သံလြင္ျမစ္ အေရွ႕ျခမ္း ကုိးၿမိဳ႕နယ္မွာ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္တယ္။ တုိင္းရင္းသား မ်ိဳးစံု အေျခခ် ေနထုိင္ၿပီး ေပ်ာ္စရာ အတိၿပီးတဲ့ ေမြးရပ္ေျမ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ေလးပါ။

ကုိယ့္ေမြးရပ္ကုိ ခဲြခြာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့တာမုိ႔ မ်က္စိထဲ စဲြစဲြထင္ထင္ ျမင္မိတာေတာ့ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က မဟာျမတ္မုနိဘုရား၊ ေနာင္တံုကန္၊ ဟုိခုံေစ်းနဲ႔ ၿမိဳ႕မေစ်း။ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕မ ေဘာလံုးကြင္း၊ ဘက္စကက္ေဘာ ကြင္းေတြပါ။ ခုလုိ ေဆာင္းတြင္းဆုိ သြားေနက် ေရပူစမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ရနံ႕စစ္စစ္ကုိ ခံစားခ်င္ရင္ေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ အစီအရီနဲ႔ တစ္လမ္းလံုး ခ်ယ္ရီပြင့္ေတြေၾကြခ်ထားလုိ႔ လွပလြန္းေနတဲ့ ပန္၀ုိင္လုိရြာေလးကုိ မ်က္စိထဲက မထြက္ပါဘူး။ ဒီအထဲကမွာမွ ပုိအမွတ္ရမိတာေတာ့ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ အထိ ၁၁ ႏွစ္လံုးလံုး တက္ခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္း ေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေလးက လြိဳင္စြန္ဆုိက္ေတာင္ ေပၚမွာရွိၿပီး ခရစ္ယာန္ မယ္သီလရွင္ေက်ာင္းကုိ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းထားတဲ့ ထုထည္ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚကၾကည့္ရင္ ေနာင္တုံကန္ကုိ အတုိင္းသား ျမင္ႏုိင္သလုိ၊ လြိဳင္စြန္ေတာင္းေတာင္ ေပၚက စြန္ေတာင္းေစတီႀကီး ကိုလည္း ထည္ထည္၀ါ၀ါ လွမ္းဖူးေမွ်ာ္ႏုိင္ပါတယ္။ ညာဖက္ကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ လြိဳင္စြန္မြန္းေပၚက ထုထည္ႀကီးမားလွတဲ့ သစ္တစ္ပင္ေတာင္ကုိ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။

(ရ)တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းေရွ႕မွာ စုဘူးအႀကီးႀကီး တစ္လံုး တည္ထားတယ္။ တစ္တန္းလံုးပိုင္ဆုိင္တဲ့ အဲဒီ စုဘူးႀကီးထဲကုိ ကိုယ့္မုန္႔ဖုိးထဲကေန တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထည့္ၾကတယ္။ ဇြန္လကေန ဇန္န၀ါရီလအထိ စုလာတဲ့ ဒီစုဘူးႀကီးကုိ အတန္းပိုင္ဆရာမရယ္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ရယ္ ၀ါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာအေရာင္ ၄ ေရာင္ ေခါင္းေဆာင္ရယ္နဲ႔ အတန္းသားအားလံုးက စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ ေဖာက္ၿပီး ပုိက္ဆံေရတြက္ၾကတာ ေပ်ာ္စရာပါ။ ႏွစ္တုိင္း ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၇) ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြ လုပ္ၾကဖုိ႔ ေငြေတြ နည္းနည္းခ်င္း စုလာၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ ရွိတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ အားလံုးကုိ ဖိတ္ေကၽြးတာ ျဖစ္လို႔ ၆ လေက်ာ္စုလာတဲ့ေငြနဲ႔ တြက္ၿပီး ေကၽြးေမြးခ်င္တာကုိ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ ေငြလုိရင္လည္း တစ္တန္းလံုး အခ်ိဳးက် ထပ္ထည့္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႔ညမွာ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သူ႔အတန္း သူ႔အခန္း အလုိက္ ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾက၊ အခန္းကို ဒုိက္ကေရးရွင္း ျပင္ဆင္ၾကနဲ႔ သူ႔တာ၀န္နဲ႔ သူမုိ႔ အားၾကတယ္ မရွိပါဘူး။ ကက္ဆက္ေတြ အမ္ပလီဖုိင္ယာေတြ စပီကာေတြ ညံစီေနသလို ပူစီေဖာင္းေတြ မဂၤလာေဆာင္မွာ သံုးတဲ့ ေရာင္စံုႀကိဳးေတြ အစံုအလင္နဲ႔ အလွဆင္ ၾကတယ္။ မပင္ပန္းၾက သလုိ ေမာတယ္လုိ႔လည္း မေျပာၾကပါဘူး။

ေဖေဖာ္၀ါရီ (၇) ရက္ေန႔မွာ ျပင္ဆင္တာေတြ အေခ်ာသတ္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကစလုိ႔ မူလတန္းကေန အထက္တန္းအထိ ဆရာအားလံုးကို အလွည့္က် ဖိတ္ၿပီး ေကၽြးေမြးတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြကုိ ကန္ေတာ့တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ မ်က္ရည္လည္ေအာင္ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ေတြ ၿပီးတာနဲ႔ အတန္းေဖာ္ေတြ စုကစားၾကတယ္။ ေနာက္ ညီညီညာညာ သိမ္းဆည္းရင္းနဲ႔ပဲ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္ပဲြေလးကို အစသတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း မပ်က္မကြက္ က်င္းပလာတဲ့ အမွတ္တရ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေလးရယ္ပါ။

ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ျပည္နယ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ကုိ အဓိပၸာယ္ ျပည့္ျပည့္၀၀နဲ႔ အႏွစ္သာရ ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီ 7th FEB ေရာက္တုိင္း ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ ျဖစ္တယ္ ရယ္လုိ႔ေတာ့ အမွတ္ရေနႏုိင္ေအာင္ အတန္းႀကီးတဲ့ စီနီယာ ေနာင္ေတာ္ေတြက ခင္းထားတဲ့ လမ္းေလးကုိ လုိက္နင္းခဲ့တာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီအစဥ္အလာေလးကုိ ေနာင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး အတန္းႀကီးလာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ငယ္ေလးေတြလည္းပဲ အမွတ္ရေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵလည္း ပါပါတယ္။ ခ်ယ္ရီပင္ေတြအစား ယူကလစ္ပင္ေတြ ေနရာအႏွံ႕ လႊမ္းမုိးေနတဲ့ ရွမ္းျပည္ဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဥတုအစား ပူေလာင္ေလာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခ်ယ္ရီနံ႕ေတြ သင္းေနရမယ့္ ေနရာမွာ ကန္႔နံ႕ေတြ ထံုလႊမ္းလုိ႔ ေနတာမုိ႔ ဒါရွမ္းျပည္လားဆုိတာ ေမးယူရေလာက္မတတ္ ေလလႊာေတြကပါ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ သလုိပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရွမ္းျပည္ေလးပါပဲ.....။ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ေလးပါ။

လိမ္းကာ ျခယ္သ ေန႔စဥ္ဘဝ

ေခ်ာ္တြင္းကုန္း ပါရမီဂံုးေက်ာ္ တံတားနဲ႔ မနီးမေ၀း အိမ္ေလးမွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလး ဆုိေပမယ့္ ၉ တန္းေက်ာင္းသူ ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ရင္းႏွီးတဲ့ လုပ္ငန္းတူ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာက္တာ ေစာတာပဲလား၊ ေနာက္က်လုိ႔ပဲလား ေတာ့မသိဘူး။ လူေတာ့ရွင္းတယ္။ အဆင့္ျမင့္ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆဲြနဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ ထည့္စားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးတယ္။ အဆီနဲ႔ အုန္းႏုိ႔မ်ားလုိ႔ သိပ္မစားႏုိင္ပါဘူး။ ၃ ပန္းကန္ စားၿပီးတာနဲ႔ ရပ္ထားလုိက္တယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္ကေဒၚေလးေတြ စီမံေပးလုိက္တဲ့ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ဘူးကုိ ေမြးေန႔ရွင္ ကေလးမေလးကုိ ေပးလုိက္တယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တင္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းကုိ ေဖာက္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ဘာမ်ားလက္ေဆာင္ ရသလဲေပါ့။ လက္ေဆာင္ အျဖစ္နဲ႔ အလွျပင္ပစၥည္း set ကေလး ျဖစ္တယ္။ စုစုေပါင္း အလွျပင္ပစၥည္း အမယ္ ၈ မ်ိဳးပါတယ္။ နာမည္ႀကီး တံဆိပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ တန္ဖုိးက ၃၂၀၀၀ိ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မ်က္ခံုးလႈပ္သြားတယ္။ (ႏွေျမာတာ အဟီး၊ ဒါေတာင္ ကုိယ္တုိင္ ၀ယ္ေပးရတာ မဟုတ္ဘူး၊ တြန္႔တုိတတ္တဲ့ ဒီလုိ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ လြတ္သြားတဲ့ ငါးႀကီးေတြ မနည္းေတာ့ဘူး)။

ေမြးေန႔အိမ္ကအျပန္ သူငယ္ခ်င္းက အဆြယ္ေကာင္းတာနဲ႔ပဲ တာေမြပလာဇာကုိ လုိက္လာျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းက အေပ်ာ္တမ္း ဂ်ာနယ္လစ္ပါ။ သတင္းယူေပးတယ္။ သူ႔နာမည္နဲ႔ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေပၚ ျပန္ပါမလာပါဘူး။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးပါ။ သူ႔၀ါသနာနဲ႔ သူမုိ႔ မတိုက္တြန္းခဲ့ သလုိ၊ တားျမစ္ခဲ့ျခင္းလဲ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ သူမုိ႔ သူ႔ဖန္တီးမႈကုိ သူဂုဏ္ယူရွာပါတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ရွယ္ဒုိး သတင္းေကာက္သမား ေပါ့ေနာ္။ အခ်က္အလက္ ေတြစုေဆာင္း ေပးရတယ္။ သူ႔ data ကေနၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးေတြက ေဆာင္းပါးေရးတာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဂ်ာနယ္မွာ ကုိယ္တိုင္ မေရးတာကေတာ့ သူ႔ေဆာင္းပါဆုိ အပယ္ခံရလုိ႔တဲ့ေလ။ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ (အေနာ္တုိ႔ ဘေလာဂ့္မွာလည္း စာမူစိစစ္တဲ့ အယ္ဒီတာ ရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ပုိ႔စ္ေတြ တစ္ပုဒ္မွ ဘေလာဂ့္ေပၚ တင္က်န္မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ စာအေရးအသား ညံ့လုိ႔ေလ) ကေန႔လည္း သတင္းေကာက္ဖုိ႔ တာေမြပလာဇာကုိ ေရာက္လာတာပါ။ သူ႔ဒီဇုိင္းက ေဘးလြတ္အိတ္ တစ္လံုးလြယ္လ်က္ နဲ႔ပါ။ လြတ္အိတ္ထဲမွာ အဆင့္မနိမ့္တဲ့ အသံဖမ္းကိရိယာ၊ ကင္မရာ၊ mp3၊ mp4၊ notebook အေသးေလး၊ card reader ၊ battery စံုလုိ႔ပါပဲ။ ကေန႔ သတင္းေကာက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္က ကုိယ့္၀င္ေငြထဲကေန အလွကုန္ ပစၥည္းကုိ ၀ယ္ယူသံုးစဲြမႈ အခ်ိဳးအစားကုိ ေကာက္ယူတာပါ။ စိတ္၀င္စားစရာမုိ႔ သူ႔ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္နဲ႔ တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆုိင္ထြက္ လုိက္လာမိတယ္။ အသိေတြနဲ႔ မေတြ႕ပါေစနဲ႔လုိ႔လည္း စိတ္ထဲ ႀကိတ္ဆုေတာင္း ေနမိတယ္။

ၿမိဳ႕ျပ လူေနမႈပံုစံရဲ႕ တုိးတက္ ေျပာင္းလဲလာမႈေၾကာင့္ ေငြေၾကး သံုးစဲြရာမွာ အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ဘဲ လုိက္လံ ေျပာင္းလဲ လာပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ အလွကုန္ ပစၥည္းအတြက္နဲ႔ ေငြေၾကးေတြ ပုိမုိသံုးစဲြ လာတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ကေန႔ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့တဲ့ သူေတြကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက အသက္ ၁၆ ႏွစ္ကေန ၃၅ အတြင္း၊ ပညာ အရည္အခ်င္း ကေတာ့ ၈ တန္းေအာင္ကေန ဘဲြ႕ရေတြအထိ ပါ၀င္တဲ့ လူငယ္ လူရြယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြဟာ မိမိ၀င္ေငြရဲ႕ ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အမ်ိဳးသားေတြက မိမိ၀င္ေငြရဲ႕ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ သံုးစဲြၾကတာကုိ သိရပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ အသံုးျပဳၾကတဲ့ အေျခခံ အလွကုန္ ပစၥည္းေတြ ကေတာ့ သနပ္ခါးခဲ (ဗူး)၊ မိတ္ကပ္အခဲ၊ မိတ္ကပ္အရည္၊ လုိင္နာ၊ စႏုိး၊ အသားလိမ္း အလွဆီ၊ ကုိယ္လိမ္းေပါင္ဒါ၊ ေရေမႊး၊ roll-on ဂ်ဳိင္းနံ႔ေပ်ာက္ေဆး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ဟဲကုတ္၊ လက္သည္းနီ ဆုိးေဆး၊ ဖ်က္ေဆး၊ ဆံပင္သန္ေဆးလံုး၊ shampo စံုလုိ႔ပါပဲ။ အမ်ိဳးသားေတြက်ေတာ့ ေခါင္းလိမ္းဆီ၊ ဂ်ယ္လီ၊ အသားျဖဴ cream၊ snow ၊ ေရေမြး၊ roll-on ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ soft tissue paper စံုေအာင္ကုိ သံုးၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။


အိမ္ျပင္တစ္ခါ ထြက္ဖုိ႔ အတြက္ အခ်ိန္လံုလံု ေလာက္ေလာက္နဲ႔ အလွျပင္ ထြက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီအထဲကမွ အလွျပင္ ပစၥည္း တစ္မ်ဳိးတစ္ေလ (သနပ္ခါး တစ္မ်ဳိးတည္း) သံုးသူေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးထဲမွာ ဘာအလွကုန္ မွ မသံုးျဖစ္တဲ့ သူေတြကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ (ပင္ကုိယ္အလွ ေလပဲလား၊ အခ်ိန္မရလုိ႔ ေလပဲလား)။ ေမးျမန္းသမွ်ကုိ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဟာသေႏွာေႏွာၿပီး ေျဖသြားၾကတာမုိ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါေသးတယ္။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္မယ္ ဆုိေတာ့လည္း စတုိင္လ္ အျပည့္နဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ေလ်ာေလ်ာ႐ွဴ႐ွဴ အ႐ုိက္ခံၾကပါတယ္။ (ဓာတ္ပံုကိုေတာ့ ခြင့္ျပဳခ်က္မရလုိ႔ မတင္ေတာ့ပါဘူး။) လူငယ္ေတြရဲ႕ အလုပ္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အလုပ္လုပ္ ေနၾကတာကုိလည္း အားက်ခဲ့မိပါတယ္။ ကဲ သူငယ္ခ်င္းေရ မင္း data ေတြကို ယူၿပီး ငါလည္း ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ ေရးလုိက္ပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပ ေခတ္လူငယ္ မ်ားရဲ႕ အလွကုန္ ပစၥည္းသံုးစဲြမႈ ေန႔စဥ္ဘ၀ ျဖစ္စဥ္ေလးကို ဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ။

၂၀၀၈ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညအိမ္မက္

ဒီကေန႔ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ေနာက္ဆံုးရက္ျဖစ္သလုိ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ညလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားတတ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္ေပၚသလဲလုိ႔ အေမးခံရရင္၊ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူးလုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္မွာပါ။ ႏွစ္တုိင္း ေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ ႏွစ္သစ္ေတြက အႀကိမ္ ၃၀ မျပည့္ေသးေပမယ့္ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘာမ်ားလည္း ဆုိေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး မျမင္ဖူးပါဘဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ ခင္မင္မိတဲ့ ဘေလာဂ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကုိ တစ္ေနကုန္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ ေနမိလို႔ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလည္း ဆိုေတာ့ ည ၉း၃၀ ေလာက္ထိ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း က်န္ရွိအုန္းမွာပါ။ အားလံုးကုိပဲ မဂၤလာရွိတဲ့ ႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

က်ဳိင္းတံုမွာေနတုန္းက ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးကုိ အမွတ္ရမိတယ္။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားထိ အမ်ိဳးအိမ္ေတြကုိ တစ္အိမ္တက္ဆင္းၿပီး အိမ္ရွိလူကုန္ အမ္ေပါင္း လုိက္ေတာင္းရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။ အမ္ေပါင္းထဲမွာ ပုိက္ဆံ မ်ားမ်ားစားစား ပါတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အမ္ေပါင္း အေရအတြက္ မ်ားမ်ားကုိ လုိခ်င္ေနမိတာပါ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဖိုးက ေငြဘယ္ေလာက္ပါတဲ့ အမ္ေပါင္းေပးရမယ္၊ အဖြားက ေငြဘယ္ေလာက္ပါတဲ့ အမ္ေပါင္းထည့္ေပးရမယ္၊ အေဖနဲ႔ အေမက ဘယ္ေလာက္၊ ေဒၚေလးတုိ႔က ဘယ္ေလာက္စီ ဆုိၿပီး ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ေငြတန္ဖိုးေျပာၿပီး ေတာင္းခဲ့တာေတြ အမွတ္ရတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ ကေလးမုိ႔ အခ်စ္ပုိၿပီး စခ်င္တာေၾကာင့္ ေငြတစ္ေထာင္ ေတာင္းရင္ အမ္ေပါင္းထဲ တစ္ရာပဲ ထည့္ေပးလုိ႔ တစ္ေနကုန္ ငုိေနတာကုိ မေမ့ႏုိင္ခဲ့ ေသးပါဘူး။

တစ္ေနကုန္ ဘေလာဂ့္လည္ ႏႈတ္ဆက္ေနတာ ပင္ပန္းေညာင္းညာ လာတာေၾကာင့္ စက္ပိတ္ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ ဆင္းတယ္။ အိမ္ျပင္ထြက္ လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ မလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေလးႏွစ္ေယာက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာျမင္ေတာ့ ဘာအတြက္လဲေပါ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီည သူ႔မိတ္ေဆြေတြ သီခ်င္းလာဆုိဖုိ႔ ဖိတ္စာလက္ခံထားလို႔ ေကၽြးေမြးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္ ဆုိလားပဲ။ ဒါနဲ႔ ရွမ္းဟင္းထုပ္လုပ္ဖုိ႔ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ လွီးေပးရတယ္။ ထုပ္ဖုိ႔ ငွက္ေပ်ာရြက္ ခုတ္ေပးရတယ္။ ငွက္ေပ်ာရြက္ သင္ေပးရတယ္၊ မီးၿမိဳက္ေပးရတယ္။ ေနာက္ တည္မဲ့ အုိးကႀကီးေတာ့ Hot-plate နဲ႔ တည္မရတာေၾကာင့္ မီးေသြးမီးဖုိ ဖုိေပးရေသးတယ္။ ဟင္းထုပ္နဲ႔ စားဖုိ႔ က်ဴးျမစ္ေတြ ေရေဆးေပး ရတယ္။ င႐ုပ္ဆီေၾကာ္ဖုိ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ႏႊာေပးရတယ္။ ႀကိတ္စက္နဲ႔ ႀကိတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၁ နာရီထုိးေတာ့ အေပၚထပ္တက္အိပ္ျဖစ္တယ္။ ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္။

ေန႔ခင္းက ဓာတ္ပံု ႏွစ္ပံုကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲ ဆဲြေနတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ညအိမ္မက္ထဲမွာ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ဓာတ္ပံုပုိင္ရွင္ကုိပါ။ သူေလးကေတာ့ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ပါပဲ။ အိေျႏၵလည္းရွိတယ္။ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ စကားေျပာလည္း ယဥ္ေက်းတယ္။ မိေကာင္းဖခင္ သမီးေလးပါ။ အိမ္မက္ထဲ ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ေနရာေလးက မန္းေလး ၈၄ လမ္းေပၚ စက္ဘီးတစ္စီးထဲ အတူတူ စီးေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က နင္းတယ္။ ကယ္ရီယာ မပါတဲ့ ဘီးမုိ႔ သူကေရွ႕ဘားတန္းေပၚ တင္တစ္ေစာင္း ထုိင္လိုက္တယ္။ {{ တစ္ျခားၿမိဳ႕မွာ ဒီလုိ စီးရင္ အျမင္စိမ္းေပမယ့္၊ မန္းေလးမွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ တုန္းကလည္း စီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ပါ။}}

ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ဖက္ထားသလုိ ျဖစ္ေပမယ့္ အသားခ်င္းေတာ့ ထိမိမယ္ မထင္ဘူး အိမ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္လုိ႔ပါ။ ၇၄ လမ္းေရာက္ေတာ့ မိန္းထဲ ေကြ႕၀င္မယ္အလုပ္မွာ ပုဏၰားကုန္းရဲ႕ လမ္းမေပၚ ေနလွမ္းထားတဲ့ ျမင္းခ်ီးလံုးေတြကုိ တက္အႀကိတ္ စက္ဘီးလွဲသြားတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ ၀န္နဲ႔မုိ႔ စက္ဘီးကုိ မထိန္းႏုိင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ သူေလး နာက်င္မွာစုိးလို႔ အက်အနာ သက္သာေအာင္ သူ႔ပခံုးကုိ သုိင္းေပြ႕ရက္သားနဲ႔ လွဲက်တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ သူ႔တင္ပါးက မေျခာက္ေသးတဲ့ ျမင္ခ်ီးတုံုးေတြေပၚ တန္းတန္းမွတ္မွတ္ ထုိင္ရက္သား က်သြားပါေလရဲ႕။ ႐ႈံ႕မဲ့ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပးေလး ေၾကာင့္ ဆဲြအထူမွာ .. .. .. Happy New Year ဆုိတဲ့ အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ သီခ်င္းစဆုိတဲ့ တီးလံုးေတြေၾကာင့္ အိမ္မက္ကေန လန္႔ႏုိးသြားတယ္။ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၁း၂၀ ရွိေနၿပီ။ ေအာ္ ႏွစ္သစ္ကုိေတာင္ ေရာက္ေနမွကုိးလုိ႔ စိတ္ထဲ ေရရြတ္မိပါတယ္။ ေအာက္ထပ္က ဆုေတာင္းသီခ်င္း ဆုိသံေၾကာင့္ အိမ္မက္က လန္႔ႏုိးသြားေပမယ့္။ အိမ္မက္ကုိ ဆက္ၿပီး မက္ျဖစ္ရင္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာႏုိင္မလဲ မသိႏုိင္ပါဘူး။ သူေလးခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ရြံ႕ေနရွာမွာပဲ လုိ႔ ဆက္စပ္ေတြးမိတယ္။ ေအးစိမ့္စမ့္ ရာသီေလးေၾကာင့္ ေအာက္ဆင္းၿပီး မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ခန္းအိပ္ယာေပၚကပဲ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ အသံေန အသံထားေတြ သိပ္ေကာင္းၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးည ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ အခ်ိန္ေလးကုိ အိမ္မက္ဆန္ဆန္ ေလးနဲ႔ ကုန္လြန္သြား ခဲ့ပါတယ္။

ကုိတုိးေလး ရဲ႕ မႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညက ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလုပ္ ဆုိတဲ့ Tag ေလးကုိ ျပန္ေျဖေပးတာပါ။ ညီငယ္ ကုိတုိးေလး ေရ ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစ။ အားလံုးပဲ ႏွစ္သစ္မွာ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။

ကေန႔ ကံမလိုက္ဘူး

မေန႔က စေနေန႔။ မနက္ကတည္းက မီးမလာဘူး။ ၉ နာရီခဲြတဲ့အထိ ျပန္မလာဘူး။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားျဖစ္တယ္။ လမ္းထိပ္ ျပည္လမ္း ၈ မုိင္ကားဂိတ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ႐ံုးပိတ္ရက္ ေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားတယ္။ လူပုိနည္းမယ္ ထင္ရတဲ့ က်ိဳက္၀ုိင္းဘုရားလမ္း Junction-8 ဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ထုိနည္း ႏွင္ႏွင္ပါပဲ။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး Premier Eleven တစ္ေစာင္၀ယ္ၿပီး ေအာင္ကဖီးထဲ ၀င္ထုိင္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္သာ ကုန္သြားတယ္ ပ်ားပန္းခတ္ ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြေတာ့ ေလ်ာ့မသြားတဲ့အျပင္ တုိးေတာင္လာေသး သလားပဲ။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ Taxi နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲ ဆက္ေရႊ႕လုိက္တယ္။ CD world မွာ Game ေခြေတြ ၀ယ္တယ္။ Software ေခြေတြ ေမႊတယ္။ Lucky Life မွာလည္း ေခြေတြ စံုတယ္။ Internet ေပၚမွာ Download ႏုိင္ေပမယ့္ အပန္းမႀကီးဘဲ ဒီလုိ၀ယ္ယူ တာကုိပဲ ႏွစ္သက္တယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြ ၀ယ္တယ္။ ေနာက္ လမ္း ၃၀ ထဲ၀င္ၿပီး ေၾကးအုိးဘုရင္မွာ ဆီက်က္ေၾကးအုိး ၀င္တီးလုိက္တယ္။

ေန႔လည္စာေပါ့။ ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ မွာ ေယာင္ေနမိတယ္။ မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေတာ့ ျပန္တယ္။ ၄၃ ေျမာက္ဥကၠလာ လုိင္းကားနဲ႔ပါ။ ေခၽြတာေရးေပါ့။ ခရီးသည္ အသင့္တင့္နဲ႔မုိ႔ လုိင္းကားစီးရတာ အဆင္ေျပမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆူးေလမွတ္တုိင္ ကေနထြက္ၿပီး ဖဆပလ မွတ္တုိင္အထိ အဆင္ေျပပါတယ္။ ၃ လမ္းမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြ စံုကန္တက္လာတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္ဆုိေတာ့ ခရီးသည္ သိပ္မရတာမုိ႔ ဆဲြတဲ့ နံပတ္ေတြ အမ်ားႀကီးမုိ႔ ခရီးသည္ရဖုိ႔ အလုအယက္ ေမာင္းၾကတယ္။ ေရွ႕မွတ္တုိင္ကုိ ဦးေအာင္ေရာက္ဖုိ႔ လီဗာဖိနင္းၾကတယ္။ လမ္းနည္းနည္း ရွင္းတာနဲ႔ အရွိန္ကုန္ျမင့္တယ္။ ကား႐ႈပ္ျပန္ေတာ့ ဘရိတ္အုပ္လုိက္တာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြ စေကာထဲ ေဂၚလီလံုးထည့္ၿပီး ခေလာက္ခံရသလုိ ျဖစ္ျဖစ္ သြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေရႊဂံုတုိင္ မီးပြိဳင့္ နားေရာက္လာတယ္။ ဘက္စ္ကားက မီးပြိဳင့္နားေရာက္ခါမွ တံု႔ကနဲ ရပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ကုိယ္ဟန္ပ်က္ သြားတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ကုိ ဆဲြထားတယ္။ လက္တစ္ဖက္က လက္ကုိင္ကြင္းကုိ ကုိင္ထားေပမယ့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနား ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ငယ္တဲ့ ေကာင္မေလး လက္ေမာင္းကုိ လက္ဖမုိးနဲ႔ အရွိန္သတ္လုိက္မိတယ္။ မေတာ္တဆ ရယ္ပါ။

"ရွင္ .. .. ဒါဘာသေဘာလဲ ? ဘာလုပ္တာလဲ ?"

"ေဆာရီး .. မေတာ္လုိ႔ပါဗ်ာ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔ .."

"ဘာမေတာ္လို႔လဲ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ႐ုိးေနၿပီ၊ မေတာ္လုိ႔ မေတာ္လုိ႔ ဆုိၿပီး ဒီလုိပဲ ရွင္တုိ႔ အသားယူ ယူေနၾကတာ"

ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္၊ ေကာင္မေလးက သိပ္ေက်နပ္တဲ့ပံု မေပၚပါဘူး။

"လူကုိ ဘယ္လုိ အမ်ိဳးအစားမ်ား မွတ္ေနလဲ မသိဘူး၊ ပါးက်ဳိးသြားခ်င္တယ္ ထင္တယ္"

ဇာတ္လမ္းက မၿပီးႏုိင္ဘူး ျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာပူလြန္း တာေၾကာင့္ ေနရာကခြာၿပီး သူ႔ကုိ ေက်ာေပးၿပီး ေနလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕ မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဆင္းလာမိခဲ့တယ္။ ခပ္ကုတ္ကုတ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ ေလပူေတြလည္း မႈတ္ထုတ္ေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေဒါသက ကားအျပင္အထိ ပ်ံ႕လႊင့္ လုိက္ပါ လာေသးတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတဲ့ ၁၇၅ ပါရမီကားေပၚ ျပန္တက္ရတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ ဒီလမ္းနဲ႔ ဒီလမ္းကုိ ကားႏွစ္ဆင့္ စီးရတယ္လို႔။ ေျပာရရင္လည္း ရီစရာပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္းဖုိးေတာ့ နားလည္ၿပီ ဆုိၿပီးေတာ့ ကားအလယ္တန္းကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မိမိရရ ဆုပ္ထားလုိက္မိတယ္။ ၁၀၆ မွတ္တုိင္၊ အဆင္ေျပပါေသးတယ္။ ေရွ႕မွတ္တုိင္ဆုိ ေခ်ာ္တြင္းကုန္းမီးပြိဳင့္။ သတိထားအုန္းမွ။ မီးပြိဳင့္ဆုိ ျဖစ္တတ္တယ္။ မီးကစိမ္းေနေတာ့ လမ္းျဖတ္ကူး အမီအေသာ့ႏွင္ လာရာကေန မီးနီသြားတာမုိ႔ ဒက္စေတာ့ ရပ္လုိက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ကုိယ္က လႊင့္မသြားဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က ေက်ာင္းသူေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေက်ာပုိးအိတ္ လြယ္ရက္သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ညာဖက္လက္ေမာင္းကုိ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ လွမ္းၿပီး ဆုပ္ခဲထားလုိက္တယ္။ ေကာင္မေလးကုိ ၾကည့္လုိက္တာ့ ဘာမွမျဖစ္သလုိ အိေျႏၵရရနဲ႔ပါ။ ကားအရွိန္ေသသြားမွ ေဘးတန္းကုိ ေျပာင္းၿပီးကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကုိ တစ္ခ်က္မွေတာင္ လည့္မၾကည့္ပါဘူး။ ရွက္သြားလို႔ ထင္ပါတယ္။

သူ႔ေနရာမွာသာ ကၽြန္ေတာ္သာျဖစ္ခဲ့ရင္ ရွစ္မုိင္ေရာက္ခါနီးမွ ေနာက္ထပ္ကားတစ္ဆင့္ ထပ္စီးရအုန္းမယ့္ ပံုပါပဲ။ ရွစ္မုိင္လမ္းဆံု ေရာက္ေတာ့ ဆင္းတယ္။ ကားမွတ္တုိင္မွာရွိတဲ့ ဖုန္း႐ံုထဲ၀င္ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဖုန္းေစာင့္တဲ့ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက အစ္မ ၂ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ရီၿဖဲ ရီၿဖဲနဲ႔ သဖန္းထုိး လုပ္ေနတယ္။ ဘာမ်ားလဲအစ္မ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကုိ ျပန္ၾကည့္ခုိင္းတယ္။ ဟုိက္.. သြားၿပီ။ ညာဖက္ လက္ေမာင္းအကၤ် ီ ကုိငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းရာ တစ္ခု။ အျပာႏုေရာင္ အကၤ် ီေပၚမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီက ထင္းကနဲပါ။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေျခကုန္ သုတ္ခဲ့ရတယ္။ ကံမေကာင္းတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္မွာပါ။ ဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ။ ကေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ မြန္းလဲြေနၿပီ ကုိးနတ္ရွင္က စိတ္ေကာင္းမ၀င္ေသးဘူး။ ဒီေန႔ ထပ္ၿပီး ကံမေကာင္းလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အင္တာနက္ဆုိင္မ်ား

ဘယ္သူမ်ားလဲမသိ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ဘယ္ေနရာ သြားသြား ေနရာတုိင္းမွာ ေတြ႕ႏုိင္တာကေတာ့ စတစ္ကာမွန္မည္းမည္း တံခါးတပ္ထားတဲ့ အင္တာနက္ဆုိင္ ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အင္တာနက္ကဖီး ရယ္လုိ႔ တပ္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အင္တာနက္ ဆုိတာနဲ႔ စိတ္ထဲမ႐ုိးမရြျဖစ္ၿပီး ဝင္ထုိင္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ တစ္ဆုိင္ ၿပီးတစ္ဆုိင္ေပါ့။ ဒီလုိ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြကုိ ဆုိင္တုိင္းနီးပါး မဟုတ္ေတာင္ ေရာက္တတ္ရာရာ ဆုိင္ေတြကုိ ထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ထုိင္ရင္းကေန ကုိယ့္ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ကုိ ပုိမုိျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္တဲ့ အင္တာနက္ဆုိင္ ဆုိရင္ေတာ့ (၂)ႀကိမ္ (၃)ႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ အမ်ားအျပား ဖြင့္လာတဲ့ အတြက္ ဆုိင္ေတြကလည္း အင္တာနက္အသံုးျပဳသူေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိ ေမးျမန္း ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ ဆုိင္ေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အရင္က CRT ေမာ္နီတာ သံုးခဲ့တဲ့ ဆုိင္ေတြ အခုဆုိရင္ LCD ေမာ္နီတာေတြ ေျပာင္းလဲ တပ္ဆင္ေပးပါတယ္။ (၁၇)လက္မ ေမာ္နီတာအစား (၁၉) လက္မေမာ္နီတာ ေတြ ေျပာင္းလဲ တပ္ဆင္ေပးၿပီး အင္တာနက္ သံုးစဲြသူေတြကုိ ဖမ္းထားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အခေၾကးေငြ အေနနဲ႔ကေတာ့ တစ္နာရီကုိ အစားစား ယူတာေတြ႕ရပါတယ္။ က်ပ္ ၄၀၀ ကေန က်ပ္ ၈၀၀ အထိ ယူတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆူပါမားကတ္ ေတြေပၚမွာေတာ့ တစ္နာရီ က်ပ္ ၁၀၀၀ ယူတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မီးစက္ကုိ အသံုးျပဳၿပီး ဖြင့္တဲ့ ဆုိင္ေတြလည္း ေစ်းတစ္မ်ိဳးယူတာကုိ သိရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း Member card နဲ႔ သံုးစဲြေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

အကာအရံနဲ႔သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး

အင္တာနက္ကဖီးဆုိင္ ေတြကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပုိႏွစ္သက္မိပါတယ္။ သူက ေကာ္ဖီ၊ အေအး၊ ေခါက္ဆဲြေျခာက္ျပဳတ္၊ ေပါင္မုန္႔၊ ကိတ္မုန္႔ ေတြအျပင္ Snack ေတြပါ လြယ္လင့္တကူ စားသံုးႏုိင္လုိ႔ပါ။ တစ္နာရီထုိင္မယ့္အစား စားရင္းေသာက္ရင္း အင္တာနက္ၾကည့္ႏုိင္ေတာ့ ႏွစ္နာရီေလာက္ ထုိင္ျဖစ္သြားတာ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အင္တာနက္စၿပီး အသံုးျပဳမယ့္ လူငယ္ေတြအတြက္လည္း အင္တာနက္အသံုးျပဳနည္း၊ ခ်က္တင္တက္နည္း သာမက account တစ္ခု ရေအာင္ကုိပါ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆုိင္အျပင္အဆင္ေပါ့။ ႐ုိး႐ုိးပလပ္စတစ္ခံုအစား သက္ေတာင့္ သက္သာျဖစ္ေအာင္ ဆံုလည္ခုံေတြ ထားေပးလာတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သံုးစဲြႏိုင္ဖုိ႔ ေမာ္နီတာ တစ္လံုးနဲ႔ တစ္လံုးကုိ အကာအရံနဲ႔ လုပ္ေပးထားတာလည္း သံုးစဲြသူေတြကုိ စဲြေဆာင္ႏုိင္ ပါတယ္။ ေနာက္ထူးျခားတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ လက္ေတာ့ပ္ျဖစ္ေစ၊ စမတ္ဖုန္းျဖစ္ေစ၊ ဟန္းဆက္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေစ လာတဲ့ သူေတြကုိလည္း အင္တာနက္ ခ်ိတ္ဆက္မႈ ေဆာင္ရြက္ေပးတာကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အင္တာနက္ သံုးစဲြခကေတာ့ ေစ်းႏႈန္းအတူတူပါပဲ။

အကာအရံမဲ့အင္တာနက္ဆုိင္

လူသံုးမ်ားတဲ့ software ေတြျဖစ္တဲ့ VZO chat, g-Talk, Over-sea ဖုန္းသံုးစဲြသူေတြအတြက္ ျပင္ဆင္ ထားတာအျပင္ အင္တာနက္ဂိမ္း ေတြကုိလည္း အခန္႔သင့္ ထည့္သြင္း ေပးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္း ျပတ္ေတာက္သြားရင္လည္း သံုးစဲြသူေတြ ထျပန္မသြားေအာင္ မီးစက္နဲ႔ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ႏုိင္ေအာင္ သီခ်င္းမ်ိဳးစံုကုိ စက္ထဲ ထည့္သြင္းေပးထားပါေသးတယ္။ ေနာက္ ဂိမ္းကစားနည္း အစံုအလင္ေရာပါပဲ။ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြ လုပ္ငန္းတူ မ်ားလာတဲ့အတြက္ ေစ်းကြက္မွာ ထုိးေဖာက္ဖုိ႔အတြက္ ေၾကာ္ျငာအပုိင္းကလည္း အေရးပါလာပါတယ္။ ကုိယ့္ဆုိင္ကုိ ေၾကာ္ျငာရင္းနဲ႔ ဆုိင္ရဲ႕အရည္အေသြး ကုိလည္း ျမႇင့္တင္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိတာကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ အင္တာနက္နဲ႔ အင္တာနက္ကဖီးဆုိင္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခရီး သြားတုန္း ေရာက္ခဲ့တဲ့ အင္တာနက္တက္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ႀကီး၊ မႏၱေလး၊ ပ်ဥ္မနား၊ ေနျပည္ေတာ္(ၿမိဳ႕မေစ်း)က ဆုိင္ေတြကေတာ့ အျပင္အဆင္ အေနနဲ႔ သာမန္ေလာက္ပါပဲ။ ေဘးအကာအရံ ေတြလည္း မပါတတ္ပါဘူး။ စက္က နီးလြန္းတာေၾကာင့္ ေဘးကေျပာတာ၊ web cam ကလႈပ္ရွားမႈေတြကုိပါ အကုန္ၾကား၊ ျမင္ေနရတာမုိ႔ သံုးစဲြရတာ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ပုိဆုိးတာကေတာ့ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြမွာ ကြန္နက္ရွင္းေကာင္းတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္ခ်င္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္တဲ့ ဘေလာဂ့္စေပါ့ ေတြကုိေတာ့ျဖင့္ သံုးစဲြခြင့္မရခဲ့တာ အမ်ားအျပားပါ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကုိ တယ္လီဖုန္းေခၚဆုိ ႏိုင္တဲ့အတြက္ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြ လူစည္ကားတာ မွန္ေပမယ့္ အဓိကကေတာ့ ခ်က္တင္းတက္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကသာ အမ်ားဆံုးသံုးစဲြတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။

(ေရာက္ခဲ့တဲ့အင္တာနက္ဆုိင္ေတြက မ်ားေတာ့ ဆုိင္နာမည္ေတြကုိေတာ့ မမွတ္မိလုိ႔ ေရးမထည့္ျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။)

သူမကုိ ခံစားမိသမွ်

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ အခ်စ္တစ္ခုကုိ ခံစားတတ္ခါစ ႏွစ္သိမ့္မႈ မရလုိက္တဲ့ အခါမွာ ဘ၀ကုိ အျပစ္ပံု ခ်မိတယ္။ ဘ၀ဆုိတာ ဘာမွ မဟုတ္မွန္း၊ ဟာလာ ဟင္းလင္းႀကီး ဆုိတာကုိ သိသြား ရပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုကုိ ျပတ္ျပတ္ သားသား ခ်တတ္သြား တာပဲလား၊ က်န္ရွိ ေနေသးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကုိ ဦးတည္ခ်က္မဲ့ လႈပ္ရွား ေနျခင္းက အဓိပၸာယ္ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိေစမွာလား။ လူ႔ဘ၀ဟူသည္ ဘာမွမဟုတ္မွန္း သိဖုိ႔အတြက္ နဲ႔တင္ ေပးဆပ္လုိက္ ရတဲ့ တန္ဖုိးေတြကေတာ့ မနည္းလွပါဘူး။ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးဆပ္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ျဖစ္သြားေစ ေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား တန္ဖုိး ႀကီးႀကီး ေပးခဲ့ရပါသလဲ….။

ငါ့ေမာင္က ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးဘူးဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြကုိ အထင္မႀကီးလုိ႔လား လုိ႔ ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနရင္း သူမ စကားစေျပာတယ္။ မေရမရာ နဲ႔ ျပန္ေျပာလုိက္မိ ိတာကေတာ့

အထင္မႀကီး တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး မမ၊ အထင္မႀကီးရဲတာပါ .. ..

သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကေန ထြက္လာေတာ့ မုိးခ်ဳပ္စျပဳေနပါၿပီ။ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ ေလွ်ာက္လာရာက သူမကုိ အသာေလး ခုိးၾကည့္မိပါတယ္။ သူမရဲ႕ တည္ၾကည္လြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ခံစားမႈ တစ္စံု တစ္ရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္႐ႈ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ လွ်ိဳ႕၀ွက္တာလား နက္နဲတာ လား။ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားမွတ္တုိင္မွာ ကားရပ္ေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ၿပံဳးၾကည့္ ေနမိတယ္။ အဲဒီအၿပံဳး ေနာက္ကြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘာရွိေနတယ္ ဆုိတာကုိ သူမ သိျမင္သြားခဲ့ ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမရင္ထဲ ဘာေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတာ ကုိေတာ့ မမွန္းဆတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၿပံဳး႐ံုသာ ၿပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ မွာ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရယ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

မင္းနဲ႔ငါ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ အသက္အရြယ္ ကြာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ မွာ နားလည္တာျခင္း၊ ေတြးေခၚ တာျခင္း ဘယ္တူပါ့မလဲ …

သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေျပာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားမွတ္တုိင္မွာ ရပ္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ ခင္မွာပဲ သူမ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ လုိင္းကားတစ္စီး ထုိးဆုိက္ လာပါတယ္။ လုိင္းကား အေပၚအတက္ သူမက

သံုးဆယ့္ငါး ျပည့္ရင္ တုိ႔ တစ္သက္လံုး ေယာဂီ ၀တ္ေတာ့မယ္.. .. .. လုိ႔ေျပာရင္း လုိင္းကားေပၚ တက္သြားတဲ့ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္႐ံုမွ်သာ တတ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတြကုိ ဆြံ႕အသြားေစတ့ဲ စကားလံုး ေတြျဖစ္ပါတယ္။

(၈)မုိင္၊ ျပည္လမ္း လမ္းမေပၚမွာေတာ့ လူေတြနဲ႔ ကားေတြ ေရာေထြး လႈပ္ရွားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘဲ ကားမွတ္တုိင္မွာ ရပ္ေနမိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ရင္ထဲ ဟာလာ ဟင္းလင္းႀကီး ခံစားရ ပါတယ္။ ထြက္ခြာသြားတဲ့ လုိင္းကားေနာက္က ေလေပြႏွယ္ စိတ္ကစင့္ကလ်ား လႊင့္ေမ်ာ ေနမိတယ္။

အဓိပၸာယ္မဲ့ ေခါင္းေမာ့လုိက္ေတာ့ လမင္းကုိ ေတြ႕လုိက္တယ္။ လျပည့္ဖုိ႔ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္သာ လုိေတာ့တာမုိ႔ ေကာင္းကင္မွာ ျပည့္ျပည့္၀၀ပင္ သာလုိ႔ ေနပါတယ္။ မာက်ဴရီမီးေရာင္ေတြနဲ႔ ထိန္ထိန္ၿငီးေနတဲ့ ရန္ကုန္ ညမ်ားမုိ႔ လေရာင္ကုိ အျပည့္အ၀ မခံစားႏုိင္ပါဘူး။ မွိန္ပ်ပ်မွ်သာ…။

လေရာင္က လူေတြကုိ ယစ္မူးေစတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒီလုိဆုိ အခ်စ္ကေရာ လူေတြကုိ ယစ္မူး ေစတာပါပဲလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွန္တရားတစ္ခုပါ။ ဒီအခါ ရွင္သန္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္တြင္း တစ္ေနရာမွာ ျပန္ၾကားေယာင္ ေနမိပါတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ျပန္ေတြ႕ၾက မယ္ေပါ့။ မနက္ျဖန္ဟူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အၿမဲတမ္း မနက္ျဖန္ေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘာေတြတင္းခဲ ေနသလဲဆုိေတာ့ တည္ေဆာက္ယူခဲ့ရတဲ့ ခြန္အားေတြ၊ သတိၱေတြနဲ႕ သူမကုိ ေျပာျပရပါအုန္းမယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ ခ်စ္မိေနၿပီ ဆုိတဲ့ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားပါတယ္။

( တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိမွ် ရည္ရြယ္႐ုိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ တုိက္ဆုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ခြင့္လြတ္ နားလည္ေပးပါလို႔ )
(၀န္ခံခ်က္ ။ ပံုကုိ www.inklingmagazine.com မွ ရယူထားပါတယ္)