ေတာင္ႀကီးသုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ (၃)

ညေနပုိင္းက်ေတာ့ ေဆြျပမ်ိဳးျပ အမ်ိဳးအိမ္ေတြသြားျဖစ္တယ္။ အေမကေတာ့ သွ်မ္းပီပီ ၿပံဳးပဲၿပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလး လက္ကုိ ကုိင္ၾကည့္တယ္။ ဆံပင္ေတြသပ္ၾကည့္တယ္။ ပါးကေလးကုိ လက္မေလးနဲ႔ ပြတ္ၾကည့္တယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ဂါ၀တ္ကုိ ဆၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး သွ်မ္းလိုေျပာတယ္။ နင္နဲ႔မတန္ဘူးတဲ့။ တီဗြီေၾကာ္ျငာထဲက ေမာ္ဒယ္လ္က်ေနတာပဲတဲ့။ သြားၿပီ။ ဘာလုပ္ေပးရ မလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သွ်မ္းလုိ အေမသေဘာက်ရင္ အခုကတည္းက ေခၚထားလုိ႔ရတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အေမက သွ်မ္းလို သိပ္တန္ဖုိးႀကီးလြန္း တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက သွ်မ္းလုိ ဘာေတြေျပာေနသလဲတဲ့။ ဘာမွမသိေတာ့ ရီပဲရီေနၾကတယ္ေလ။ အေမ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သနားတယ္။ ခ်စ္လည္းတအားခ်စ္တယ္။ ရုိးလြန္းတယ္ေလ။ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ကုိ အေမတုိ႔ လုိက္မမီေတာ့ဘူး။ internet အေၾကာင္း၊ blog အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ နားမလည္ေပမယ့္။ ႀကိဳးစားပါ၊ လိမ္လိမ္မာမာ ေနပါ လုိ႔တစ္ခြန္းပဲေျပာတယ္။ လုိတာရွိရင္မွာပါတဲ့။ ရန္ကုန္ကုိ အေမတစ္ေခါက္ ေရာက္ေပမယ့္ မြန္းၾကပ္လြန္းတယ္တဲ့၊ အသက္ရႈမ၀ဘူးတဲ့၊ ကားေတြသိပ္ ျမန္လြန္းတယ္တဲ့၊ မီးေတြမ်က္စိႀကိမ္းတယ္တဲ့။
ညေန ၆ နာရီေလာက္ ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ မေတာ္ရေသးတဲ့ ေခၽြးမနဲ႔အေမ့ကုိ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ အေမကေတာ့ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာကေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားပါဘူး။ အေမ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္တအားခ်စ္ပါတယ္။
အျပန္ ေအာင္ပန္းမွာ ခဏနားတယ္။ လဘက္ရည္ေသာက္ရင္းပါ။ ေနာက္ သွ်မ္းျပည္ထြက္လက္ေဆာင္ မက္မန္းသီး၊ ဆန္လံုးေစ့အေျခာက္၊ လိေမၼာ္သီး၊ ေထာပတ္သီး၊ မက္မံုသီး၊ မက္မန္း၀ိုင္၊ လဖက္ေျခာက္၊ ပဲပုတ္ေစ့၊ ပဲပုတ္ခ်ပ္ စံုလုိ႔ပါ။ ေနာက္ ကေလာၿမိဳ႕ကုိျဖတ္တယ္။ ကေလာကုိ ေက်ာ္တာနဲ႔ ယင္းမာပင္ေရာက္တယ္။ ရွမ္းျပည္ကုိေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။ ေနာက္ ကားေပၚ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေထာက္ၾကန္႔ေရာက္မွ ျပန္ႏုိးတယ္။ မဂၤလာဒံု ေရာက္ေတာ့ခဏနားတယ္။ ပူလုိက္တာလြန္ေရာပဲ၊ ေရကလည္းတအားပက္ တယ္။ ရွစ္မုိင္ေရာက္ေတာ့ မွန္တခါးေတြအတင္းဖြင့္ၿပီး ေရပက္ၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရရြဲကုန္တယ္။ ျပည္လမ္းဘက္မဆင္းပဲ ကမၻာေအးေစတီလမ္းကေန ျပန္တယ္။ သိပ္ပင္ပန္းတယ္။ လူကယဲ့ယဲ့ေလး ပဲက်န္တယ္။ ဒါေတာင္ Commando ကုိအသည္းအသန္ က်င့္ထားတာေနာ့။
၁၇-၄-၂၀၀၇ ရက္၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ online ေပၚတက္တယ္။ ကိုေမာ္စီကုိ အရင္ဆံုးႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ ေရႊျပည္သူ၊ ေႏြမုန္တုိင္း၊ ေရခါး၊ ယုန္ကေလး၊ ၀ႆန္ဦး၊ ကုိခ်စ္ဦး(ဓာတ္ပံု)၊ ကိုတာယာ (ရစ္သမ္မဲ့ခရီး)၊ ညိမ္းညိဳ တုိ႔ကုိႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း connection က်သြားတယ္။ အားလံုးႏွစ္သစ္မဂၤလာပါလုိ႔ ……..။ ။

ေတာင္ႀကီးသုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ (၂)

ေန႔ခင္းဘက္ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚေနက ေတာ္ေတာ္ပူတယ္။ ေရပက္တဲ့မ႑ပ္ရွာၿပီး ေရပက္ခံရတယ္။ သစ္ေတာဘက္၊ ေရေအးကြင္းဘက္၊ ၿမိဳ႕မရပ္၊ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းဘက္ ေတြေရပက္ၾကတယ္။ အဲဒီ ကေန ေညာင္ေရႊဆင္းၿပီး အင္းထဲသြားၾကတယ္။ အင္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ အျမင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ျမင့္မားတဲ့ေတာင္ေတြ ၀ုိင္းရံထားၿပီးကန္ႀကီးထဲ မွာ ေမာ္ေတာ္စီးရတာ အရသာတစ္မ်ိဳးပါ။ စက္ေလွေနာက္ကုိ စင္ေရာ္ေတြက တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ၾကတယ္။ စင္ေရာ္ကုိ အစာေကၽြးတဲ့ပံုကုိ ဓာတ္ပံုအရုိက္ေကာင္းလုိ႔ ကင္မရာတစ္လံုး ေရထဲက်သြားတယ္။ စက္ေလွသမားကုိ ျပန္ဆယ္လုိ႔ရမလားလုိ႔ေမးေတာ့ အင္းသားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ အင္းထဲကေရေတြကုိ အရင္စုပ္ထုတ္ၿပီး ေရေမွာ္ေတြကုိ ရွင္းလုုိက္ရေတာ့ ျပန္ရမွာပါတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့အႀကံ။
တန္ခုိးႀကီး ေဖာ္ေတာ္ဦးေစတီကုိဖူးေမွ်ာ္ၾကတယ္။ ဘုရားေပၚက ေစ်းမွာ အင္းသားရုိးရာ အမွတ္တရပစၥည္းေတြ၀ယ္ၾကတယ္။ ေစ်းႀကီးတယ္။ သွ်မ္းေဘာင္းဘီ/အက်ီ ၤ၊ သွ်မ္းလြယ္အိပ္၊ သွ်မ္းပင္နီေတြပါ။ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဇင္းမယ္ေတြေတာ့ မကပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ၀ယ္ၿပီး ဘယ္နားသြား၀တ္ရမလဲ မသိဘူးေလ။ ေနာက္ ေရေပၚေစ်းသြားၾကတယ္။ ေလွရဲ႕၀မ္းထဲမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြေရာင္း တာေတြ႕ရတယ္။ ဟသၤာငွက္ရုပ္နဲ႔ ခ်ိန္ခြင္ အေလးေတြပါ။ ေစ်းေတာ့ႀကီးတယ္။ ဆန္းဆန္းျပားျပားနဲ႔ လွလွပပ ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္သူေတြကုိ အေငးအေမာၾကည့္ၾကတယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံက လာတဲ့ တုိးရစ္ေတြလဲေပါ့။ ယကၠန္းစင္ေတြကုိ ေလ့လာၾကတယ္။ ယကၠန္းစင္ ကထြက္တဲ့အထည္ေတြ သိပ္ေကာင္းတယ္။ လက္လုပ္ထည္ဆုိေတာ့ ေစ်းျမင့္တယ္။ လြယ္အိပ္ေတြေတာ့ေပါတယ္။ ေစ်းသက္သာတာပဲ ၀ယ္ၾက တာေပါ့။ ေနာက္ ေရပူစမ္းကုိလုိက္ပုိ႔တယ္။ အရင္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တုန္း ကထက္ ေတာ္ေတာ္ေလးျပဳျပင္ထားတယ္။ အဆင့္ျမင့္လာတယ္။ အဲဒီကေန တန္းျပန္တယ္။ ေတာင္ႀကီးကုိ ညေနပုိင္းမွေရာက္တယ္။ ထမင္းစားၿပီး ၿမိဳ႕လည္ဓမၼာရံုသြားဖူးၾကတယ္။ မင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾက တယ္။
တေနကုန္ ပင္ပန္းထားေတာ့ အိပ္ယာထဲေရာက္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မုိးလင္းေတာ့ တစ္ေရးပဲ။ ကန္ေအာက္ဘက္က ဖက္ထုတ္ဆုိင္သြားၾကတယ္။ ၿမီးေရွ စားၾကတယ္။ သၾကၤန္အေငြ႕အသက္ ေလးကႏွစ္သက္စရာပါ။ ေနာက္စ၀္စံထြန္းေစ်း သြားၾကတယ္။ ယုိးဒယား ပစၥည္းနဲ႔ ရန္ကုန္ကထြက္တဲ့ အထည္ေတြ ေရာေထြးေနတယ္။ နာရီေတြေပါတယ္။ ေစ်းကမေပါဘူး။ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဆုိ ေတာ့ ဖဲ့ခ်င္ေနၾကတယ္။ ေရေလာင္းတာကုိ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ ေတာ့ ေရပက္မဲ့လူမရွိပါဘူး။ ပံုကုိၾကည့္လုိက္အံုး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ မုိးလင္း ေပါက္ထုိင္တာမ်ားေတာ့ ခါးကကုိင္း၊ တပ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ရဲ႕ ပါ၀ါကလဲ ကုိယ့္မ်က္လံုးကုိ ျပဴးထြက္ေစတယ္။ ေနပူဒဏ္ကလည္းမခံႏုိင္။ သူမ်ားလုိ က်ားက်ားလ်ားလ်ားလဲ မရွိ။ ကၽြတ္တက္ေနတဲ့ တင္ပါးက အထဲကုိ ခ်ိဳင့္၀င္ ေနတယ္။ Counter ကုိအသည္းအသန္ ပစ္ခဲ့ေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါ။ Need for speed (underground) ကုိ မုိင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ nitro gas နဲ႔ ေမာင္းခဲ့ေပမယ့္ လူကခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ပါ။ Age of empire III ကုိ အဆင့္တုိင္းႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ လူက ခပ္ေအးေအးပါ။ အထင္ႀကီးစရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရန္ကုန္သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးတယ္။ ဘာကုိလဲလုိ႔႔ အၿမဲသံသယရွိေနတယ္။ ေနာက္ႀကံဳမွ ေမးပါအုန္းမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ တုိၿပီးၾကမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမ်ားေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။

ေတာင္ႀကီးသုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ (၁)

= မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကုိ သၾကၤန္ရက္အတြင္း အိမ္ကကားနဲ႔ ၁၄-၄-၂၀၀၈ ရက္ေန႔ညေနထြက္တယ္။ တစ္ညလံုးေမာင္းၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ၆ နာရီေလာက္ ေရာက္တယ္။ တစ္ညလံုးကားေပၚ အိပ္ၿပီးလုိက္လာတာေၾကာင့္ လမ္းမွာ ဘာမွမသိလုိက္ဘူး။ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ လတ္ဆပ္တဲ့ေလကုိ ရႈရႈိက္ရင္း ေတာင္ေပၚေလနဲ႔ ရန္ကုန္ေလ အေတာ္ေလးကုိ ျခားနားပါလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

= ေရာက္တာနဲ႔ အေဒၚအိမ္မွာပစၥည္းထားၿပီး ၿမိဳ႕မေစ်းသြားၾကတယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆဲြ၊ ထုိ႔ဟူးေႏြးကုိ တစ္၀ႀကီးစားျဖစ္တယ္။ ဧည့္သည္ရန္ကုန္သူ ေတြေတာ့ ရုိးရာအစားအစာထက္ လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၾကတယ္။ မုန္႔ဖက္ထုတ္ကုိလည္း အာသာမေတြ႕ၾကဘူး။ ရွမ္းခ်ဥ္ကုိလည္း နာေခါင္းရႈံ႕ တယ္။ ဒါကုိ ကုိရီးယားမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကမ္ခ်ီ လုိ႔ေျပာျပမွ က်ဴးျမစ္ခ်ဥ္ နည္းနည္းေလးတုိ႔ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ထဲေတာင္မေရာက္ေသးဘူး ေကာင္းပါ တယ္တဲ့။ (စိတ္ညစ္ဖုိ႔ေကာင္းတာလားေတာ့မသိဘူး)။ ဒီလုိေခၽြးမမ်ိဳး အေမ့အိမ္ကုိ ဘယ္လုိေခၚသြားရပါ့မလဲ။ ဒါေတြသိဖုိ႔ သင္ေပးရမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ပဲ ညံ့ေနသလားပဲ။ မနက္ပုိင္းဆုိေအးေတာ့ ေရေလာင္းတဲ့သူေတြမေတြ႕ရဘူး။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔၊ ဥပုသ္ယူဖုိ႔၊ လူႀကီးသူမေတြကန္ေတာ့ဖုိ႔ လႈပ္ရွားေနတာ ေတာ့ ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းအေရွ႕ဘက္၊ ကုန္တုိက္ဘက္ျခမ္းမွာ ရန္ကုန္သူေတြ မေတြ႕ဘူးတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ၀ယ္ၾကတယ္။ ပ်ံက်တန္းဆုိေတာ့ ပအုိ၀့္၊ ပေလာင္တုိင္းရင္းသားေတြ ေရာင္းေနတာေတြ႕ ရတယ္။ သူတို႔ဆီက ျပန္အမ္းတဲ့ပုိက္ဆံေတြကေတာ့ အခုမွ စ၀္စံထြန္းေဆးရံုကေန ဆင္းလာတာေအာက္ေမ့ရတယ္။ အဖာတစ္ရာနဲ႔။ ကပ္တဲ့ solo tape ဖုိးက ပုိက္ဆံတန္ဖုိး ထက္မ်ားေနတယ္။

= ေနာက္ ေတာင္ႀကီးတကၠသုိလ္သြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ထား ေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Digital ကင္မရာကေတာ့ သံုးမရ ေအာင္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေတြကုိေတာင္ ဓာတ္ပံုမရုိက္လုိက္ရဘူး။ သူတုိ႔ကင္မရာနဲ႔ေတာ့ ရုိက္ေနၾကတာပဲ။ ကင္မရာပ်က္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ သူတုိ႔ပံုေတြ ကၽြန္ေတာ့ blog ထဲေရာက္သြားရင္ ဒုကၡ။ blog ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆုိးလား ေကာင္းလား၊ က်ားလား မလား လည္းမသိ online ထဲ Good morning လုပ္ေနရတာ နည္းနည္းေတာ့ၿဖံဳတယ္။ နာမည္ေတြကုိၾကည့္ေလ ဆုိးသြမ္းတဲ့၊ ရာဇဌာနီတဲ့၊ ေႏြမုန္တုိင္းတဲ့၊ ေရခါးတဲ့၊ ရႊမ္းမီတဲ့၊ ညမီးအိမ္တဲ့၊ ပီေကတဲ့၊ ႏွံေကာင္တဲ့၊ မီးျပတုိက္၊ သူရႆ၀ါတဲ့၊ ေမာ္စီ၊ အထူးေကာင္၊ ေဇာင္းတဲ့၊ ေရႊဂ်မ္းတဲ့ ယံုရမလားေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယံုလုိက္ပါတယ္။