Thursday, December 31, 2009

အနာဂတ္လွပႏုိင္ၾကပါေစ

အနာဂတ္လွပႏုိင္ၾကပါေစ

ပန္းေတြ ဖူးရာကေန ပြင့္ၾကတယ္၊ အစြမ္းကုန္ လွေသြးၾကြယ္ၿပီး အခ်ိန္တန္ေတာ့ ညိႇဳးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ႏွစ္ေဟာင္းကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေတာ့ ထပ္အုိသြားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာကမွ ထာ၀ရ ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ မတည္ၿမဲတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူ႔ေလာကထဲမွာ ေရာက္စဥ္ခဏ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ျဖတ္သန္းႏုိင္ရင္ပဲ အလွတရား ဆုိတာကုိ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အလွတရား ေတြကသာလွ်င္ ဘဝကုိ ရွည္ၾကာေစၿပီး ေနေပ်ာ္တဲ့ ရွင္သန္မႈကုိ ျဖစ္ေစမွာ အမွန္ပါ။ အဆုိးေတြေရာ အေကာင္းေတြနဲ႔ပါ ေရာျပြန္းေနတဲ့ ႏွစ္ေဟာင္းကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ ေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ရမယ့္ ႏွစ္သစ္ကုိ လွပၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ ေန႔သစ္ေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဆႏၵမွန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္သစ္မွာ ေအာင္ျမင္လုိသူေတြ အတြက္ ေရွာင္က်ဥ္ရမယ့္ အခ်က္ေတြကုိ မွ်ေ၀ ေပးလုိက္ပါတယ္။

(၁) စြန္႔စားရန္ သတိၱမရွိျခင္း ( Unwillingness to take risks )
(၂) ဇဲြမရွိျခင္း ( Lack of persistence )
(၃) ခ်က္ခ်င္းစိတ္ေက်နပ္မႈကုိသာၾကည့္ျခင္း ( Instant gratification )
(၄) ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္မႈမရွိျခင္း ( Lack of priorities )
(၅) ျဖတ္လမ္းလုိက္တတ္ျခင္း ( Looking for shortcuts )
(၆) တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ျခင္း၊ ေလာဘႀကီးျခင္း ( Selfshness and greed )
(၇) ခုိင္မာစြာ ယံုၾကည္မႈ မရွိျခင္း ( Lack of conviction )
(၈) သဘာဝ၏ ဥပေဒသမ်ား (သဘာဝနိယာမမ်ား)ကုိ နားမလည္ျခင္း ( Lack of understanding of nature's laws )
(၉) ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရန္ စိတ္မပါျခင္း ( Unwillingness to plan and prepare)
(၁၀) အေၾကာင္းျပျခင္း၊ ဆင္ေျခေပးျခင္း ( Rationalizing)
(၁၁) အတိတ္က အမွားမ်ားကုိ သင္ခန္းစာ မယူျခင္း ( Not learning from past mistakes )
(၁၂) အခြင့္အလမ္းကုိ မျမင္ျခင္း ( Inability to recognize opportunity )
(၁၃) ေၾကာက္စိတ္ ( Fear )
(၁၄) ဗီဇစြမ္းရည္မ်ားကုိ အသံုးမခ်တတ္ျခင္း ( Inability to use talents )
(၁၅) စည္းကမ္းမရွိျခင္း ( Lack of discipline )
(၁၆) ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျမတ္ႏုိ္းေလးစား တန္ဖုိးထားမႈ မရွိျခင္း ( Lack of self-esteem )
(၁၇) ဗဟုသုတမရွိျခင္း ( Lack of knowledge )
(၁၈) ဒုကၡေရာက္မယ့္ ခံယူခ်က္သေဘာထား ရွိျခင္း ( Fatalistic attitudes )
(၁၉) ရည္ရြယ္ခ်က္ ကင္းမဲ့ျခင္း ( Lack of purpose )
(၂၀) သတိၱမရွိျခင္း ( Lack of courage )

ရွင္သန္ေနရသမွ် အခ်ိန္တုိင္းကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ၾကဖို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ မြန္ျမတ္တဲ့ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြကုိ စိတ္အား ထက္သန္စြာနဲ႔ တတ္အားသေရြ႕ ကူညီေဆာင္ရြက္ ႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကေစဖုိ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ စာဖတ္သူအားလံုး စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကုိယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုၾကေစဖုိ႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။


ဘ၀အေမာေတြ ၾကားမွာ ဆင္ျခင္လုိ႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏုိင္ၾကပါေစ ....

Friday, December 25, 2009

ငယ္ငယ္တုန္းခဏ

ငယ္ငယ္တုန္းခဏ

လူတုိင္းအတြက္ ကုိယ္တုိင္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ မွတ္မွတ္ရရ သမုိင္းေလးေတြ ကုိယ္စီရွိၾကမွာပါ။ ဒုိင္ယာရီ အေနနဲ႔ မွတ္တမ္း မတင္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးဟာ ကိုယ္ပုိင္သမုိင္း ေတြပဲျဖစ္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ မိပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းေတြ လွခဲ့တယ္ မလွခဲ့ဘူး ဆုိတာကေတာ့ ဘ၀ေပး အေျခအေနေပၚမွာ မူတည္ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ အပူအပင္ မရွိခဲ့တဲ့ ငယ္ဘ၀ရဲ႕ သမုိင္းကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ လွပၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။

တဂ္ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ ေရးရေတာ့မယ္ဆုိရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ျပလုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀၊ ငယ္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ထင္ရွား ေက်ာ္ေဇာတဲ့ လူသိသူသိ ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ေတာ့ ဖတ္ေပ်ာ္တဲ့ အတၳဳပၸတၱိေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တရ ရွိေနေအာင္ေတာ့ ဒီငယ္ဘ၀ဆုိတဲ့ တဂ့္ပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းမေနခင္ အခ်ိန္ထိေတာ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးမုိ႔ မွတ္မိတာ ဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး။ ငယ္ဘ၀မွာ အမွတ္အရဆံုး ေန႔ကေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္း စတက္တဲ့ေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖုိးနဲ႔ အဖြားက ေက်ာင္းခန္းထဲ အထိ လုိက္ပုိ႔ၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္ လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခား ကေလးေတြလုိ ငုိခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ မငုိျဖစ္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ တင္းက်ပ္က်ပ္ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ အိမ္ကလူႀကီး ေတြနဲ႔ ပထဆံုး ခဲြေနရတဲ့ အခ်ိန္မုိ႔ အားငယ္စိတ္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ ဆရာမက စာေတြ စသင္ေတာ့မွ အဲဒီအားငယ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒါက ပထမဆံုးရခဲ့တဲ့ အထီးက်န္ျခင္း အေတြ႕အႀကံဳသစ္ တစ္ခုပါ။

အေဖနဲ႔အေမက တာခ်ီလိတ္ မကာဟုိခမ္း ရပ္ကြက္မွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ ျမန္မာလက္မႈ လက္လုပ္ထည္ေတြ ေရႊခ်ည္ထုိးထည္ေတြ ေရာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က က်ိဳင္းတံု မဟာမုနိဘုရားနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္း သြားတဲ့လမ္းမွာ အဖုိးနဲ႔အဖြားနဲ႔ ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၅ တန္းႀကီးတဲ့ ေဒၚေလး ၂ ေယာက္ရွိတယ္။ အုတ္တံတုိင္း ျမင့္ျမင့္၊ သံျပားတံခါးထူထူ အပိတ္နဲ႔ ျခံ၀င္းက်ယ္ထဲမွာ စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ေရွး႐ုိးဆန္တဲ့ ဖုိးဖြားေတြနဲ႔ႀကီးျပင္း လာတာေၾကာင့္ ျပင္ပသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဗဟုသုတ နည္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး အေဖာ္ေတြကေတာ့ ယုိးဒယားကလာတဲ့ သံပတ္အ႐ုပ္ေတြ၊ ျဖဳတ္/တပ္ ကစားႏုိင္တဲ့ ကစားစရာေတြနဲ႔ Puzzy အ႐ုပ္ဆက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဒုတိယ အရင္းႏွီးဆံုး ကေတာ့ အဖုိးရဲ႕စာဖတ္ခန္းထဲက စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုိ ဂႏၳ၀င္ စာအုပ္ေတြ၊ က႑စံုတဲ့ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြ၊ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ၊ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ လုိ ၀တၳဳအတဲြလုိက္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ့စံုစြယ္က်မ္း စာအုပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယ အရင္းႏွီးဆံုး ကစားေဖာ္ေတြကေတာ့ အဖုိးရဲ႕ တပည့္ေတြျဖစ္တဲ့ ကားဆရာေတြ၊ စပါယ္ယာေတြ၊ စက္ျပင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ (တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာေတြ ျဖစ္လာမယ့္ ကားရဲ႕ စက္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဆရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္) ကၽြန္ေတာ္ ဆုိးသမွ်ကုိျငဴစူျခင္းမရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အႏြံတာခံခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ လုိက္ေပးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခုိင္းသမွ် အကုန္လုပ္ေပးတဲ့ ကားဆရာအဖဲြ႕ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရင္ အဖုိးကိုယ္တုိင္ အေဒၚေတြနဲ႔အတူ ဂ်စ္ကားေလးနဲ႔ အႀကိဳအပုိ႔ လုပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ျပင္ပ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မရခဲ့တဲ့ အထီးက်န္ဆန္မႈကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ခံစားရခဲ့ပါတယ္။

ငယ္ဘ၀က အ႐ုိးစဲြခဲ့တဲ့ ဒီအထီးက်န္ဆန္မႈရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြ ရလဒ္ဆုိးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္း အသင္းေတြ နည္းပါးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး နာက်င္ခဲ့တာကုိလဲ ဂ႐ုဏာ မသက္မိတတ္ဘူး။ သူမ်ားနဲ႔ စကားေျပာ ေတာ့လည္း အေျပာ မတတ္ေတာ့ ေဘထုတ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္လုိက္သလုိ အျဖစ္မ်ိဳး ခဏခဏ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ ေျပာစကားေတြနဲ႔ အမူအရာကုိ ဘ၀င္မက်ခဲ့ရင္ စိတ္အလုိမက် ျဖစ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လုိ မျမင္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးဘက္မွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ၀န္ခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ ကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ ဇာတ္ေပါင္းလုိက္ရင္ ေကာင္းတာနည္းၿပီး လုိအပ္ခ်က္က ခပ္မ်ားမ်ားရယ္ပါ။ တဂ္ထားတဲ့ ညီမငယ္ ေန႔အိပ္မက္ လည္း ေက်နပ္ ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။




Tuesday, December 22, 2009

ရွမ္းဟင္းထုပ္

ရွမ္းဟင္းထုပ္

ခရစၥမတ္နားနီးလာေတာ့ အေအးဓာတ္က အရင္ေန႔ေတြထက္ ပုိကဲလာတယ္လုိ႔ ထင္ရမိတယ္။ ေအးလြန္းေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္ထူတဲ့ ေစာင္ကုိပဲ ၿခံဳၿခံဳ ေႏြးလာတယ္ရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ေကြးရင္း ေကြးရင္းနဲ႔ ခါးထဲက အ႐ုိးေတြေတာင္ ထံုက်ဥ္လာတယ္လုိ႔ ခံစားရမိတယ္။ တစ္လံုးတည္းေသာ Heater ကုိ ပ်ိဳပ်ိဳေဒၚေလးမ်ား ပ်ိဳပုိင္စီးထားတာေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းအဖုိ႔ ကုိယ့္အလွည့္ ေရာက္လာေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း သမားအတြက္ ဒီလုိ ေအးစက္စက္ ေဆာင္းညရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈကုိ စာဖဲြ႕မယ္ဆုိရင္ ကုန္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။

လုပ္ေနက် မနက္ လမ္းထေလွ်ာက္ ရာကအျပန္ စာတုိက္ပံုးထဲ စစ္ၾကည့္ေတာ့ စာအိတ္ ၃ ခုေရာက္ေနတယ္။ စာ ၃ ေစာင္လံုး လိပ္စာက ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေရးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒၚေလးငယ္ တစ္ေယာက္ထဲ ရဲ႕ နာမည္ပဲေရးထားတာပါ။ စာအိတ္ကိုင္ၿပီး စဥ္းစားမိတာက ေဒၚေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ဧကန္ဓ ေတာ့ အမွန္ဧကန္ဓ ပဲဆုိၿပီး အစ္, မလုိ႔ မီးဖုိေဆာင္ထဲ ၀င္လုိက္တယ္။ ေဒၚေလးငယ္ကုိ အခန္႔သင့္ေတြ႕တာနဲ႔ " ေဒၚေလးငယ္ေတာ့စြံၿပီ ဂုဏ္ယူပါတယ္ " ေျပာၿပီး စာေတြကမ္းေပး လုိက္တယ္။ အံ့ႀသဟန္လည္းမျပ၊ ျပာယာခတ္ တာလဲမရွိဘဲ စာအိပ္ကုိ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေဖာက္ဖတ္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ " @#$ ~^$# #@$* " အခ်ိဳးမေျပတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ၿပီး " ဟဲ့.. ညက်ရင္ ခ်က္စ္ေက်ာင္းက ကေလးေတြ ခရစၥမတ္အတြက္ သီခ်င္းလာဆုိဖုိ႔ အသိေပးတဲ့စာဟဲ့ @#$ ရဲ႕ " တဲ့။ ေစာေစာစီးစီး ထင္ထားသလုိ မဟုတ္ဘဲ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အတြယ္ခံလုိက္ရလုိ႔ ေနသာထုိင္သာေတာ့ ရွိသြားပါတယ္။

မနက္ေစာစာ စားၿပီးတာနဲ႔ ေစ်း၀ယ္သြားဖုိ႔ ေဒၚေလးငယ္က အေခၚေတာ္ လြတ္လုိက္တယ္။ ဆဲြျခင္းေတာင္းနဲ႔ ေစ်း၀ယ္စာရင္း ေပးၿပီး ျမန္ျမန္၀ယ္ၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ ခ်ည္တဲ့။ သြားေတာင္ မသြားရေသးဘူး .. ပ်ိဳပ်ိဳႀကီးေတြမ်ား စိတ္ဆိတ္တယ္ဆုိတာ အမွန္ပဲ ယံုၾကည္ မိလုိက္တယ္။ အတြန္႔မတက္၀ံ့တာနဲ႔ ႀကီးေမနဲ႔အတူ ေစ်း၀ယ္ထြက္ခဲ့တယ္။ ႀကီးေမဆုိတာက အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္သန္႔ရွင္းဖုိ႔ အခ်ိန္ပိုင္းေခၚထားတဲ့ အန္တီပါ။ ကေန႔ေတာ့ ႀကီးေမရဲ႕ ျခင္းေတာ္ဆဲြေပါ့ဗ်ာ။ ေစ်း၀ယ္စာရင္းကုိ ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ ၁ ပိႆာ၊ ၃ ထပ္သား ၁ ပိႆာ၊ ေမႊးဆန္မႈန္႔ ၁၀ ထုပ္၊ ေမႊးေကာ္မႈန္႔ ၁ ထုပ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ တစ္လံုးဥ ၅၀ သား၊ ဂ်ဴးျမစ္ ၁ ပိႆာ၊ င႐ုပ္သီးခဲြျခမ္း ၅၀ သား၊ နံနံပင္ အစိတ္သား၊ Birdy ေကာ္ဖီမစ္ ၂ ပါကင္နဲ႔ တုိလီေမာက္စ ေတြေရးထားတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲမွာ ( ကုိ x x x x အိမ္က ငွက္ေပ်ာရြက္ ၁၀ ရြက္ ခုတ္ခဲ့) ဆုိတာပါပဲ။ ငွက္ေပ်ာရြက္ နဲ႔ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ ဆုိတာကုိ ဖတ္မိမွ ဟင္းထုပ္ လုပ္စားမယ္ဆုိတာ ရိပ္မိသြားတယ္။ ဟင္းထုပ္ စားခ်င္တာနဲ႔ ခုမွလူက လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိၿပီး ေစ်းအျမန္၀ယ္ဖုိ႔ အားထည့္ ျဖစ္သြားတယ္။

ရွမ္းဟင္းထုပ္ လုပ္စားနည္းက လြယ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး အသားကုိ အရသာထည့္ၿပီး အရင္လံုးထားရပါမယ္။ (ဒီေနရာမွာ အရသာဆုိတာက ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္ျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းေထာင္းတုိ႔ ေရာႏွယ္ၿပီး ေရသင့္႐ံုထည့္ လံုးတာပါ) ေနာက္ စတီးဇလံုႀကီးႀကီးထဲကုိ ဆန္မႈန္႔ေတြထည့္ လက္တစ္ဆစ္ သာသာလွီးထားတဲ့ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ထည့္၊ အသားထူတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး နည္းနည္းထည့္၊ အရသာထည့္ၿပီးတာနဲ႔ ေရသင့္႐ံုထည့္ၿပီး ႏွံ႕ေအာင္ ႏွယ္ေပးရပါမယ္။ ေရမ်ားရင္ ေပ်ာ့ႏုိင္တယ္၊ ေရနည္းရင္လည္း မာသြားႏုိင္တာေၾကာင့္ အေနေတာ္ေလး ျဖစ္ေအာင္ ဆၿပီး ထည့္ႏွယ္ ေပးရပါမယ္။ ႏွံ႕ေအာင္ႏွယ္ ၿပီးသြားရင္ လံုးထားတဲ့ အသားကုိ လက္ႏွစ္လံုးသာသာ ပါးပါးေလးျဖစ္ေအာင္ လွီးထားရပါမယ္။ ငွက္ေပ်ာဖက္ကုိလည္း မီးနည္းနည္းျပၿပီး အေနေတာ္ စိတ္ထားရပါမယ္။ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ စားဆီသုတ္ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ထဲကုိ ႏွယ္ထားတဲ့ ဟင္းထည့္ အသားထည့္ ၿပီးတာနဲ႔ ေပါင္းအုိးထဲ စီထည့္ၿပီး ေပါင္းေပးရပါမယ္။ ဟင္းထုပ္ကုိ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငရုတ္ဆီအတြက္ ၾကက္သြန္ျဖဴကုိ စလံုးစခုေထာင္းၿပီး ဆီမ်ားမ်ားနဲ႔ ေၾကာ္ရပါမယ္။ ၾကက္သြန္က်က္ရင္ မီးေပၚကခ်ၿပီး ငရုပ္သီးခဲြျခမ္းကုိ အဲဒီၾကက္သြန္ေၾကာ္ ဆီထဲ ထည့္ေမႊရပါမယ္။ ဆီနဲ႔ ငရုပ္သီး ႏွံ႕သြားရင္ စတီးဇလံုအလြတ္ထဲ သြန္ခ်အေအးခံ လုိက္ရပါမယ္။ ဒီငရုတ္သီးေၾကာ္က ဟင္းထုပ္ထဲ ထည့္စားဖုိ႔ အကၡရာက်တဲ့ အစာပလာပါ။ ၃ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ ေပါင္းလုိက္ရင္ ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့ ရွမ္းဟင္းထုပ္ကုိ စားလုိ႔ရပါၿပီ။ ဟင္းထုပ္နဲ႔ အတူကပ္စားဖုိ႔ နံနံပင္ရယ္၊ ဂ်ဴးျမစ္ရယ္ အဆင္သင့္ ေရေဆးထားရင္ အားလံုး အဆင္ေျပပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းလုပ္စားခ်င္ သမားအတြက္ ေပါင္းအုိးမရွိရင္လဲ ႐ုိး႐ုိးထမင္းအုိးနဲ႔ ေပါင္းလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းအုိး ေအာက္ေျခကုိ ေရထည့္လုိ႔ျဖစ္ေအာင္ ဇကာခံေပ့ါ၊ ဇကာမရွိလဲ ငွက္ေပ်ာရြက္အ႐ုိးကုိ အုိးနဲ႔အေနေတာ္ တုိင္းျဖတ္ၿပီး ခံလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ ညက်ရင္ သီခ်င္းလာဆုိမယ့္ ခ်က္စ္ေက်ာင္းက ေရာင္းရင္းေတြ ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဟင္းထုပ္ကုိ မ်ားမ်ားေလး တြယ္ပစ္လုိက္တယ္။ ဘေလာဂ့္မိတ္ေဆြ ေတြလည္း ကရိကထ မမ်ားတဲ့ ရွမ္းဟင္းထုပ္ကုိ လုပ္စားၾကည့္ပါအုန္းလုိ႔ ...။ သက္သတ္လြတ္ စားခ်င္ရင္ေတာ့ အသားထည့္မေပါင္းလဲ အရသာရွိပါတယ္။ အားလုံးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။



Thursday, December 17, 2009

ရွမ္းမုန္႔တီ ေခါက္ေဆန္႔

ရွမ္းမုန္႔တီ ေခါက္ေဆန္႔

ရန္ကုန္မွာ ရွိေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြ လုိက္လည္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ရယ္ပါ အိမ္ျပင္ေတာင္ သိပ္မထြက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး ၿမိဳ႕ထဲေတာင္ တစ္လ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ပဲ ဂ်ာနယ္၀ယ္ ထြက္ရင္သာ အျပင္ထြက္ျဖစ္တယ္။ အသိအိမ္ေတြ မလည္ျဖစ္ဆုိ ခင္မင္မႈနဲ႔ ကိုယ္ကသြားျဖစ္ရင္ေတာင္ ေႏြးေထြးမႈ မရွိတာကုိ ခံစားမိလုိ႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ေကၽြးေမြးရမွာ စုိးရြံ႕ေနပံုေပၚၿပီး သိပ္လည္းပဲ ႀကိဳဆုိခ်င္ပံုမရပါဘူး။ ဒါေတာင္ ကုိယ္က ဘယ္သူ႔အိမ္သြားသြား လူႀကီးေတြနဲ႔ သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ သစ္သီးတစ္အိတ္ေတာ့ ပါစၿမဲပါ။ ခုရြာကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာကပ္တဲ့ရက္ရယ္လုိ႔ မရွိသေလာက္ အလည္လြန္ေနတယ္။ လည္လြန္းဆုိ ဘယ္အိမ္ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္အိမ္လုိ ကုိယ့္မိသားစုလုိ ပ်ဴငွာၿပီး မကုန္ႏုိင္တဲ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းေတြ စၿမံဳျပန္ ေနမိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စားစရိတ္ၿငိမ္းတယ္ေလ။ ေရာက္တာနဲ႔ စားမယ္ ၀ါးမယ္ က်ိတ္မယ္ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ မကုန္ရင္ အိမ္ျပန္သယ္လုိ႔လည္းျဖစ္တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္အေျခအေန ေကာင္းလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါ။

တစ္ေန႔က စုိင္းေနာင့္တုိ႔အိမ္ ဖိတ္ထားလုိ႔ ေရေအးကြင္းထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္။ စိုင္းေနာင့္ေၾကာင့္ ေရာက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိုင္းေနာင့္အစ္မ နန္းေလာ၀္ခမ္းက ေခါက္ေဆန္႔ လုပ္စားလုိ႔ ေခၚေကၽြးတာ ျဖစ္တယ္။ အေဖကပအုိ၀့္ အေမကရွမ္း ေတြမုိ႔ ရွမ္းနာမည္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေပမယ့္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုးက ရွမ္းစကား ေျပာတတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ စီနီယာက်တဲ့ ေလာ၀္ခမ္းက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးေပမယ့္ ၿမိဳ႕မေစ်း ေတာင္ဘက္တုိက္တန္းမွာ ေရႊဆုိင္ထြက္တယ္။ သူတုိ႔အိမ္က လက္ဖက္ပဲြ႐ံုေထာင္ထားတယ္။ လက္ဖက္ကုန္ေတြ သယ္ေပးရင္းက အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ ေျပာမနာ ဆုိမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားတာၾကာေပါ့။

ေခါက္ေဆန္႔ ဆုိတာ မုန္႔တီဖတ္နဲ႔ လုပ္စားတဲ့ ရွမ္းမုန္႔တီလုိ႔ပဲ ေခၚရမလားပဲ။ သူ႔ဟင္းရည္ရဲ႕ အနံ႕က ပဲပုပ္နံ႕ သင္းတယ္။ နံနက္ေစာစာ အေနနဲ႔ စားရတဲ့ ႐ုိးရာအစားအစာ တစ္မ်ိဳးပါ။ ပဲပုပ္ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ရွမ္းမုန္႔တီျဖစ္တဲ့ ေခါက္ေဆန္႔လဲ ႏွစ္သက္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ အၿမဲလဲ စားျဖစ္တယ္။ ပဲပုပ္နံ႕သင္းသင္း နဲ႔အတူ သံပုရာသီးနံ႔နဲ႔ နံနံပင္အနံ႕နဲ႔ပါဆုိ မျဖစ္မေန သြားရည္ကုိ ယုိသြားေစပါတယ္။ သူက ၾကက္သားနဲ႔ခ်က္ရင္ မလုိက္ဖက္ဘဲ အဆီမ်ားတဲ့ ၀က္သားနဲ႔ ခ်က္ပါမွ သူ႕ဟင္းရည္က အရသာရွိၿပီး ပုိအသက္၀င္ပါတယ္။ ေခါက္ေဆန္႔ စားတဲ့အခါ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပထမပဲြမွာပဲ စားလုိ႔ေကာင္းၿပီး လုိက္ပဲြထပ္ယူရင္ အရသာ ေပါ့သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စားရင္ ၀မ္းစတုတ္နဲ႔ ကုန္ႏုိင္သေလာက္ အျပတ္ျပင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထမင္းလုိက္ပဲြထည့္တဲ့ ဇလံုကုိေရြးၿပီး ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားလုိက္တာပဲ။ အစားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ရွက္တတ္သူ မဟုတ္ေတာ့ မ်က္ႏွာထူထူနဲ႔ပဲ စားျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေခါက္ေဆန္႔ ခ်က္စားခ်င္ရင္ေတာ့ လုပ္နည္းကလြယ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး အဆီပါတဲ့ ၀က္သားကုိ ေသးေသးတံုးၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်ားမ်ားနဲ႔ အရသာရွိေအာင္ ဗမာခ်က္ခ်က္ ရပါတယ္။ မိသားစု မမ်ားရင္ေတာ့ ၀က္သား ၅၀ သားဆုိ အေတာ္ပါပဲ။ ၀က္သားဟင္း ဆီလည္ၿပီး က်က္ေလာက္ၿပီဆုိရင္ သင့္ေတာ္တဲ့ ဒန္အုိးအႀကီးထဲ ေျပာင္းထည့္ရပါမယ္။ ေနာက္ ေရကုိ သင့္ေတာ္သလုိထည့္ေပးရပါမယ္။ ေရဆူလာရင္ စလံုးစခု ေထာင္းထားတဲ့ ပဲပုပ္ခ်ပ္အက်က္မႈန္႔ကုိ ထည့္ေပးရပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္ပံပြင့္ေျခာက္ကုိ ထပ္ထည့္ရပါမယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ အရသာထည့္ၿပီးရင္ အသင့္စားလုိ႔ရတဲ့ ေခါက္ေဆန္႔ ဟင္းရည္ကုိ ရၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာမုန္႔ဟင္းခါးလိုပဲ ေခါက္ေဆန္႔မွာလဲ ဟင္းရည္ရဲ႕ အရသာက အခရာက်ပါတယ္။ မုန္႔တီဖတ္ အရြယ္ကေတာ့ နန္းႀကီးသုပ္လုပ္စားတဲ့ အရြယ္ႀကီးတဲ့ မုန္႔ဖတ္ဆုိ ပုိအဆင္ေျပပါတယ္။ ေနာက္ စားခါနီးရင္ သံပုရာသီးစိတ္ရယ္၊ နံနံပင္ရယ္၊ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ရယ္၊ ငံျပာရည္အခ်ိဳရယ္ စားပဲြေပၚတင္ထားလုိက္ရင္ ၿပီးျပည့္စံုပါၿပီ။ ေခါက္ေဆန္႔နဲ႔ တဲြဖက္ၿပီးစားလုိ႔ ေကာင္းတာကေတာ့ ၀က္ဆီဖတ္ေက်ာ္နဲ႔ ၀က္အူကၽြတ္ကၽြတ္ ေၾကာ္တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲ စားျဖစ္စားျဖစ္ အြန္လုိင္းေပၚက ဘေလာဂ့္ေဘာ္ဒါေတြကုိ ဦးဆံုးအရင္ သတိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခ်က္စားၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ အမွတ္တရ ေရးလုိက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။



Sunday, December 13, 2009

ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္

ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္

က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕နဲ႔ ရွစ္မုိင္ေ၀းတဲ့ ၀မ္၀ိန္းရြာမွာ ဖုိးဖြားေတြပုိင္တဲ့ လယ္နဲ႔ ယာခင္းေတြ ကေန႔ထက္ထိ ရွိတယ္။ ဖုိးေလးတုိ႔ ဖြားေလးတုိ႔နဲ႔ ရြာကအမ်ိဳးေတြ ကေန႔ထက္တုိင္ စပါးေတြ စုိက္ပ်ိဳး လုပ္ကိုင္ဆဲပဲ ျဖစ္တယ္။ ဧက ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ရွိၿပီး မ်ိဳးစပါး ဘယ္ႏွတင္းႀကဲတယ္ ဆုိတာေတာ့ တစ္ခါမွ ေမးၾကည့္ဖူးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ အေပၚယံအေနနဲ႔ လယ္ေတြရွိတယ္၊ ငယ္က အလည္ေရာက္ဖူးတယ္ ဆုိတာေလာက္ ပါပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္က် စိုက္ပ်ိဳးတတ္ဖုိ႔ ဆုိတာ ေ၀းေသာ အေၾကာင္းပါ။ အထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လယ္ကန္စင္း႐ုိးေပၚေတာင္ ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ ခဲ့ပါဘူး။

စပါးေပၚခ်ိန္မွာ ဖုိးေလးတုိ႔က စပါးကုိႀကိတ္ခဲြၿပီးမွ ဆန္ေတြကုိ ႏြားလွည္းနဲ႔ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လာပုိ႔ေပးတယ္။ က်ိဳင္းတံုအေခၚ ရွမ္းဆန္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆန္ ေတြျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ေဆာင္းဥတု စပါးေပၚခ်ိန္ပဲ လာပုိ႔တာ ျဖစ္တယ္။ ဆန္ေတြ ေကာက္ညႇင္းေတြနဲ႔ အတူ သပ္သပ္ခတ္ခတ္ ခုတ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးစိမ္း ပိုင္းေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါတယ္။ အဲဒီ ၀ါးလံုးေတြကုိ ဘာလုပ္ရသလဲ ဆုိေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ေပါင္းစားတာပါ။ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ လုပ္စားနည္းကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ညဘက္မွာ ေကာက္ညႇင္းကုိ ေရေဆးၿပီး ေရစိမ္ထားရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၀ါးလံုးထဲ တစ္ခါတည္း ထည့္စိမ္လုိ႔လည္း ရတယ္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္နဲ႔ ေရကုိ ၀ါးလံုးေပါက္ မေရာက္ခင္ လက္ေလးလံုးစာေလာက္ ေနရာ ခ်န္ထားေပးရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်က္လာရင္ ပြတက္ၿပီး ေနရာယူလာလုိ႔ ေကာက္ညႇင္းပြစာအတြက္ ေနရာခ်န္ထားေပးတဲ့ သေဘာပါ။ ဆားကုိ သင့္႐ံုထည့္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ ဒီအတုိင္း ကိုက္စားလဲ အရသာရွိေစ ပါတယ္။ ၀ါးလံုးအေပါက္ကုိ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ႔ လိပ္ၿပီး ဆုိ႔ထားရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ညလံုး ၀ါလံုးကုိေထာင္ထားၿပီး ေကာက္ညႇင္းကုိ စိမ္ထားရပါတယ္။ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးၿမိဳက္ဖုိ႔ အေနေတာ္ ေျမက်င္းေလးတူးေပးရတယ္။ ၀ါးလံုးအရွည္ကုိၾကည့္ၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ အနက္ကုိ တူးရပါမယ္။ ၀ါးလံုးအရွည္က ၃ ေပဆုိ က်င္းကုိ ၂ ေပခဲြေလာက္ တူးထားရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ (ၿမိဳ႕မွာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းကုိ ရွင္းၿပီး ေဆာ္ပစ္လုိက္တာပဲ)

မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆုိ တူးထားတဲ့က်င္းထဲ ထင္းမီးေမႊးၿပီး ညက ေကာက္ညႇင္းစိမ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးေတြကုိ အစီအရီစီထားၿပီး ခ်က္လုိ႔ရပါၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ခ်က္တယ္ ဆုိတာထက္ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးၿမိဳက္လုိက္တာပါ။ မီးအၿမိဳက္ညီေအာင္ ၀ါးလံုးကို လွည့္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေကာက္ညႇင္းက အက်က္ညီမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိထားဖုိ႔က မီးကင္ေနတဲ့ ၀ါးက်ည္ေထာက္ေတြ မီးမေလာင္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ လွည့္လွည့္ ေပးရပါတယ္။ ေကာက္ညႇင္း က်က္မက်က္ကုိ ငွက္ေပ်ာရြက္အဖံုး ဟဖြင့္ၿပီး လက္နဲ႔တုိ႔ စမ္းၾကည့္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာင္ က်က္မက်က္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ၀ါးက်ည္ေထာက္ထဲ ေရလဲခမ္းၿပီ ၀ါးစိမ္းနံ႔နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းနံ႔ သင္းေနၿပီဆုိရင္ က်က္ပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ မီးကင္ၿပီး က်က္ေနတဲ့ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးကင္ထားတဲ့ အျပင္ဘက္ မီးေလာင္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးမ်က္ႏွာစာကုိ ဓားထက္ထက္နဲ႔ စိပ္ထုတ္ပစ္လုိက္ ရပါမယ္။ လက္နဲ႔ ႏႊာလုိ႔ရေအာင္ ပါးလႊာသြားၿပီဆုိရင္ ၀ါးစြယ္ေတြ လက္မစူးမိေအာင္ အေခ်ာသင္ေပးရတယ္။ ဒါေလာက္ဆုိရင္ အသင့္စားလုိ႔ရတဲ့ ၀ါးစိမ္းနံ႔သင္းေနတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ရၿပီျဖစ္ပါတယ္။

၀ါစိမ္းနံ႔ေမြးေနတဲ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ သူ႔အတုိင္း စားလည္း အရသာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ (ထုိေနာက္)လုိ႔ ေခၚတဲ့ ပဲပုတ္ခ်ပ္အေျခာက္ကုိ မီးကင္၊ မႈန္႔ေနေအာင္ေထာင္း၊ စားနဲ႔ ၿငဳတ္သီးမုန္႔ နည္းနည္း ထည့္ၿပီး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ နဲ႔ တုိ႔စားတာကုိ ႏွစ္သက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ထုိ႔ဟူးဆီစိမ္နဲ႔ စားလဲ လုိက္ဖက္တယ္။ ပုိလုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ မုန္ညႇင္းခ်ဥ္ (ခ်ဥ္ဖတ္)ကုိ အေနေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ဓားနဲ႔လွီးၿပီး ႏွပ္ႏွပ္စင္း သံုးထပ္သားနဲ႔ ေက်ာ္ထားတဲ့ ၀က္သားမုန္ညႇင္းခ်ဥ္ေၾကာ္ က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ (သြားရည္က်သြားလို႔ ေဆာရီးဗ်ာ) ဒီဗမာျပည္ဘက္မွာေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ သၾကားနဲ႔ပဲ တုိ႔စားၾကတာ ေတြ႕မိတယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔အထာ ျဖစ္မွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ၀ါးနံ႔သင္းေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ေကာက္ညႇင္းထက္ ဆန္ၾကမ္းေရာတာ မ်ားေတာ့ မုန္႔အသားက မာေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စားရတာ အာမစဲြလွပါဘူး။

ေဆာင္းမနက္ ခ်မ္းခ်မ္းမွာ မိသားစု ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ စံုစံုလင္လင္ ၀ုိင္းဖဲြ႕ၿပီး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ကင္ရင္းနဲ႔ မီးလည္း လွဳံႏုိင္တယ္။ နံနက္ေစာစာကုိလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အရသာရွိရွိ စားႏုိင္တယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရွမ္းျပည္က ဓေလ့ေလးတစ္ခုပါ။ အခြင့္အခါသင့္ရင္ ဘေလာဂ့္ေပၚက ေရာင္းရင္းေတြကုိပါ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ လုပ္ေကၽြးပါအုန္းမယ္။ ခုေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။





Thursday, December 10, 2009

ကေယာက္ကယက္ ဒီဇင္ဘာေန႔မနက္

ကေယာက္ကယက္ ဒီဇင္ဘာေန႔မနက္

ညကတည္းက ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ငွက္ခါးေရာင္ထြက္ဆြတ္ကုိ ၀တ္တယ္။ Walking shoe လဲၿပီး NY တံဆိပ္ပါတဲ့ သုိးေမႊးေခါင္းေဆာင္းကုိ စြပ္တယ္။ သကၠလပ္မာဖလာ ကုိပတ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မွန္ထဲျပန္ၾကည့္ေတာ့ အားကစားလုပ္မယ့္သူက လည္စည္းနဲ႔ဆုိေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ မထင္တာနဲ႔ ျပန္ခၽြတ္တယ္။ လုိရမယ္ရ သုိးေမႊးလက္အိတ္ကိုေတာ့ ယူလုိက္တယ္။ ျပည့္စံုၿပီ ထင္ေပမယ့္ မသိစိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလုိေနသလုိမ်ိဳး မတင္မက် ခံစားရမိတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္သားေတြ မႏုိးခင္ ေအးစက္ေနတဲ့ သံပန္း ၿခံ၀င္းတံခါးကို အသာအယာပိတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ကြန္ကရစ္လမ္းေလး နဲနဲ ေလွ်ာက္လိုက္တာနဲ႔ မင္းလမ္းမေပၚ ေရာက္တယ္။ မင္းလမ္းကေန ၿမိဳ႕မေစ်းဘက္ မ်က္ႏွာမူလုိက္တာနဲ႔ ႏုိင္လြန္ကတၱရာ အတတ္လမ္းေတြက ဆီးႀကိဳေနတယ္။ ဒီအတတ္လမ္းက ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ အတက္ကေနစလုိက္တာ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္ အ၀င္၀ ေက်ာ္သည္အထိ အတက္လမ္းေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ေတာင္ႀကီးသား စစ္စစ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သက္တမ္းတစ္၀က္နီးပါးက ဒီေတာင္ႀကီးမွာပဲ ေနထုိင္ ႀကီးျပင္းလာတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ့္ဌာန ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမနဲ႔မျခား သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိတယ္။ မွ်တတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ဖဲြ႕စည္းမႈေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္မျဖစ္ မေပ်ာ္ပုိက္မိတာ အမွန္ပါ။

လတ္ဆတ္တဲ့ ေဆာင္းေလ ေအးျမျမကုိ ႐ႈ႐ႈိက္ရင္း ေခါင္းစြပ္ကုိ နားလံုေအာင္ ဆဲြခ်လုိက္တယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေရႊအင္းေလး တည္းခုိခန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ စိုင္းေနာင့္ကုိ မေတြ႕ေသးတာနဲ႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ ေသြးပူလုပ္ရင္း ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ သူထြက္လာမယ့္ လမ္းၾကားထဲ လႈပ္ရွားမႈ မေတြ႕တာနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲပဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းနဲနဲေျပရင္ ေျပးတယ္။ ကုန္းေမွာက္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ တစ္ခါတေလ ဓာတ္တုိင္ ၂ တုိင္စာေျပးၿပီး ဓာတ္တုိင္ ၁ တုိင္စာ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ အားကစား မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္လုိ႔ ေျခသလံုးၾကြက္သား ေတြက တင္းေနတာေၾကာင့္ သိပ္လည္း မေျပးႏုိင္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ ေဂါက္ကြင္းအ၀င္၀ထိ ေရာက္ေအာင္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္မယ္လုိ႔ အားခဲၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္တယ္။ မင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူလုိ ကုိယ္လုိ အားကစား လုိက္စားတဲ့သူေတြ အရြယ္စံု အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ရွမ္းစာေပနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္အဦေရွ႕ လမ္းအခ်ိဳးေနရာမွာ အနည္းငယ္ ေမွာင္ေနတာကလဲြရင္ နီယြန္မီးလံုးေတြနဲ႔ တစ္လမ္းလံုး လင္းထိန္ ေနပါတယ္။ စက္မႈလက္မႈ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ျမဴေတြအုပ္ဆုိင္းၿပီး ပိန္းပိတ္ေအာင္ က်လာတာေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေဆာင္းအလွကုိ ပုိအသက္၀င္ေစတယ္။ ေဂါက္ကြင္းဂိတ္ေပါက္ထိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေျခသလံုးနဲ႔ ေပါင္ကၾကြက္သားေတြ တင္းၿပီး အေတာ္ေလး နာေနတာေၾကာင့္ အျပန္လမ္းမွာ မေျပးႏုိင္ေတာ့ဘဲ မွန္မွန္ေလးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့တယ္။

အိမ္မျပန္ခင္ ညေစ်းထဲ၀င္ၿပီး Breakfast အေနနဲ႔ ထုိ႔ဟူးေႏြး၀င္စားတယ္။ ေစာလြန္းေသးေတာ့ စားဖုိ႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ထုိင္လက္စနဲ႔ တစ္ခါတည္း စားသြားမွာျဖစ္လုိ႔ အခါးရည္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ ထုိ႔ဟူးေႏြး ၂ ပဲြ၊ ထုိ႔ဟူးေက်ာ္ ၁ ပဲြနဲ႔ ၀က္ေခါက္ ၂ ထုပ္ စားလုိက္တယ္။ သူ႔ေခါက္ဆဲြနဲ႔ သူအေၾကာ္ လုိက္ဖက္ညီတာေၾကာင့္ အာသာမေျပ ေသးေပမယ့္ ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ပဲ စားလုိက္တယ္။ စားၿပီးလုိ႔ ေငြေခ်မယ္လုပ္ေတာ့မွ ဒိန္းကနဲဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးေတြမွာ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္လာတယ္။ ေျပးေနတုန္းက ေခၽြးမထြက္ေပမယ့္ ခုမွ ေခၽြးေတြ တစုိ႔စုိ႔ ထြက္လာတယ္။ ေက်ာနဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ ေခၽြးေတြ စီးက်လုိ႔ေတာင္ ေနတယ္။ အိမ္ကထြက္လာ ကတည္းက တစ္ခုခု လုိေနတယ္လုိ႔ မသိစိတ္က ႏုိးေဆာ္ေနေပမယ့္ သိစိတ္က အမွတ္မရတာနဲ႔ အေရးႀကီးတဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ပါမလာမွန္း ခုမွ အသိ၀င္လာတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ပါမလာဘူးလုိ႔ ေျပာရင္လည္း ဆုိင္ရွင္က ယံုမွာ မဟုတ္သလုိ မနက္ ေစ်းဦးေပါက္ အေၾကြးနဲ႔ေတာ့ လူကုိ ဒီအတုိင္း ျပန္လႊတ္လုိက္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ေပ့ါေလ်ာ့မႈနဲ႔ ကုိယ္မုိ႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ ေစ်း၀ယ္သူေတြထဲမွာ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ပါေလမလားဆုိၿပီး မ်က္လံုးကၽြတ္မတတ္ ရွာေနေပမယ့္ ဆုိင္ရွင္ အစ္မႀကီး မရိပ္မိေအာင္ေတာ့ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔မုိ႔ အခါးရည္ကိုပဲ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ေနမိတယ္။

မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာမွ ေသာကဗ်ာပါဒေတြ ႏုတ္ယူေပးမယ့္ ေက်းဇူးရွင္ စိုင္းေနာင့္ ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ကိုယ္က ဦးေအာင္ ဆီးေဟာက္ လုိက္တယ္။ မင္းခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာကုိ နာရီ၀တ္ (အမွန္ေတာ့ ၅ မိနစ္ပါ) ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနေပမယ့္ မင္းမလာလုိ႔ ဒီ၀ုိင္းကုိ မင္းပဲ ရွင္းလုိက္လုိ႔ ေျပာကာရွိေသး သူ႔အျပစ္ကုိ သူ၀န္ခံသြားတယ္။ ညက ခ်က္တင္ (ျခင္၏ဦးေလး) ကိုက္လုိ႔ မနက္မထႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္း ၿပံဳးဖားဖားနဲ႔ လုပ္ေနလုိ႔ မနည္း ခြင့္လႊတ္လုိက္ရတယ္။ ေငြရွင္းမယ့္သူ ေရာက္လာမွပဲ လူက ေနသာထုိင္သာ ပံုမွန္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းမနက္ရဲ႕ ရာသီအေျခအေနဟာ ေအးစက္စက္ျဖစ္လုိက္ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္ က်လုိက္နဲ႔ လူကုိတကယ္ပဲ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါပဲ။ သြားသတိ စားသတိနဲ႔ မေမ့မေလ်ာ့ မျဖစ္ေစဖုိ႔ အားလံုးကို အသိေပးခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ လွပေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဒီဇင္ဘာေန႔ေလးေတြ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။



Sunday, December 6, 2009

အခ်ိန္ေတြ ႏွေျမာတတ္ပါေစ

အခ်ိန္ေတြ ႏွေျမာတတ္ပါေစ

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ အလြန္ပဲ တုိေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္ကာလေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုိေတာင္းလွတဲ့၊ ရခဲလွတဲ့၊ တန္ဖုိးရွိလွတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေနတတ္ဖုိ႔ နဲ႔ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ အျပစ္မျမင္တတ္ဖုိ႔ အလြန္မွ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း ထားတတ္ဖုိ႔လည္း အထူး လုိအပ္ပါတယ္။ စိတ္ေစတနာေကာင္း ရွိဖုိ႔ အဓိကက်တာကုိ ဒီလုိ ေလ့လာထားဖူး ပါတယ္။

(၁) စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔က (ပထမ)
(၂) ၀ိနည္းေလးစားတတ္ဖုိ႔က (ဒုတိယ)
(၃) က်န္းမာဖုိ႔က (တတိယ)
(၄) သန္႔ရွင္းဖုိ႔က (စတုတၳ)
(၅) အ၀တ္အစား ၀တ္တတ္ဖုိ႔က (ပဥၥမ)
(၆) အေနအထုိင္တတ္ဖုိ႔က (ဆ႒မ)
(၇) အသြားအလာတတ္ဖုိ႔က (သတၱမ)
(၈) အေျပာအဆုိတတ္ဖုိ႔က (အ႒မ)
(၉) စည္းကမ္းလုိက္နာဖုိ႔က (န၀မ)
(၁၀) စာတတ္ဖုိ႔က (ဒသမ) ဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လူတုိင္းကိုယ္စီ စိတ္ေကာင္းရွိေနဖုိ႔ ပဓာနက်တယ္ဆုိတာ ဘယ္အခါမွ သံသယ မျဖစ္မိပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိေနမယ္ဆုိရင္ က်န္တဲ့အရာေတြမွာ အလုိက္သင့္ ျပည့္စံုလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိသူ တစ္ေယာက္ဟာ ကုိယ္က်င့္တရားပါ ေကာင္းမြန္ေနမယ္ဆုိရင္ က်န္လုိအပ္ခ်က္ ေတြကုိ ႀကိဳးစားျဖည့္ဆည္း လုိက္႐ံုနဲ႔ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာ ဧကန္အမွန္ျဖစ္ပါမယ္။

အၿမဲပဲ မိမိစိတ္ဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္လား၊ မေကာင္းတဲ့စိတ္လား ဆုိတာကုိ မၾကာမၾကာ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ၾကည့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ လမ္းလဲြေရာက္ေနတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ အသိေတြျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ဆင္ျခင္တံုဥာဏ္နဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ျပန္တည့္မတ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပဳျပင္ယူႏုိင္ရပါမယ္။ မိမိရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး ျဖဴစင္ေနမယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမယ္ ဆုိရင္ သူတစ္ပါးကုိ ၾကည့္တဲ့အခါ အျပစ္ေတြကုိ ျမင္မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိရဲ႕စိတ္က ညစ္ႏြမ္းေနမယ္၊ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနမယ္ ဆုိရင္ ဘယ္အရာကို ၾကည့္ၾကည့္ အျပစ္ေတြပဲ ျမင္ေနမိမွာ သဘာ၀ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိမိရဲ႕စိတ္အစဥ္ကုိ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ ေနေစဖုိ႔ အၿမဲေမြးျမဴပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ ေလာကႀကီးဟာ အၾကည္းတန္ မေနေတာ့ဘဲ သာယာလွပၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာအတိနဲ႔ အျပစ္ကင္းစင္ေနတဲ့ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကုိ ထာ၀ရ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တခဏတာ ရရွိထားတဲ့ ဘ၀ေသးေသးေလး အခ်ိန္ေတြကုိ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ရန္ေစာင္ ျငဴစူ ေစာင္းေျမာင္း ေကာက္က်စ္ ၀န္တုိမႈေတြ နဲ႔အဓိပၸာယ္မဲ့ မကုန္ဆံုးၾကပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။



Wednesday, December 2, 2009

မနာလုိ ၀န္တုိမႈ ကင္းပါေစ

မနာလုိ ၀န္တုိမႈ ကင္းပါေစ

ပုထုဇဥ္ လူသားေတြရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ဟာ သူတကာေတြထက္ ေတာ္ခ်င္တယ္၊ တတ္ခ်င္တယ္၊ ထင္ေပၚခ်င္တယ္၊ ေက်ာ္ေစာခ်င္တယ္၊ အခ်ီးမြမ္းခံ ခ်င္တယ္၊ အေရးပါ အရာေရာက္သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိမိသည္သာ နံပါတ္တစ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေလာဘစိတ္ မႊန္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မိမိက နံပါတ္တစ္ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္၊ အေရးမပါ အရာမေရာက္ဘဲ ေမွးမွိန္သြားခဲ့ရင္၊ အျပစ္တင္ ေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္ ခံရင္ ထုိထုိေသာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵကုိ မျဖည့္ဆည္းဘဲ ျငင္းပယ္ခံရတဲ့ အခါ အၿငိဳးအေတး ႀကီးစြာနဲ႔ လက္တုန္႔ျပန္ဖုိ႔ အခြင့္ေကာင္း အခ်ိန္အခါေကာင္းကုိ ေစာင့္ေနတတ္ပါတယ္။

ျဖစ္တည္လာတဲ့ မေက်နပ္စိတ္ကုိ အရင္းခံၿပီး မနာလုိစိတ္ ၀န္တုိစိတ္ေတြ တုိးလာတယ္။ အဆုိးျမင္လာတယ္၊ အျပစ္တင္ခ်င္လာတယ္၊ မေကာင္းေျပာလာမယ္၊ ေခ်ာက္တြန္းတာ အဆံုး ျပဳမူလာတတ္တယ္။ သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိ မေကာင္းႀကံတဲ့ စိတ္ေမြးၿပီး သူ႔အက်ိဳး ပ်က္စီးေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကံေဆာင္လာ တတ္တဲ့ အေမွာင္ထဲက ရန္သူေတြမုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လႈပ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္တြယ္ေနတဲ့ ဘေလာဂ့္ရပ္၀န္းမွာ ဘေလာဂ္ဂင္း ေနၾကတဲ့ ဦးေရပမာဏဟာ မေျပာေကာင္း မဆုိေကာင္း လက္ခ်ိဳး ေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ပဲ နည္းပါးလွတဲ့ အစုအဖဲြ႕ေလးပါ။ ဒီဘေလာဂ္ရပ္၀န္း ငယ္ေလးကို ခုိင္ၿမဲေအာင္ တုိးပြားေအာင္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ရွိေအာင္ အျပဳသေဘာနဲ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္း ကေန ႀကိဳးစား ႀကံေဆာင္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ ဒါေပမယ့္လဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ဘေလာဂ္ေလာကကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ရွိပါတယ္။ လတ္တေလာဆုိ ေမ၊ ႐ံုေလးနဲ႔ ဂ်ပန္မေလး တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ အေပၚက ေျပာခဲ့သလုိ မိမိရဲ႕ မေက်နပ္စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ တစ္ပါးသူရဲ႕ဘ၀ကုိ ညစ္ႏြမ္းေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲ ကုိယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မလုပ္သင့္ဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာဂ္ကုိ အေ၀ဖန္ခံႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားရွိၾကေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ တုိက္ခုိက္လာရင္ျဖင့္ အရွက္ႀကီးတဲ့ မိန္းမသားေတြမုိ႔ မျမင္ႏုိင္တဲ့ အြန္လိုင္း မ်က္ႏွာစာေပၚမွာေတာင္ ဆက္လႈပ္ရွား၀ံ့မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။

မိမိႀကံစည္ခဲ့သလုိ ေအာင္ျမင္ၿပီး မိမိ မနာလုိ၀န္တုိတဲ့သူေတြ ထိခုိက္ပ်က္စီးသြားေပမယ့္ ကဖ်က္ကယက္ လုပ္သူေတြအတြက္ ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ မရႏုိင္ပါဘူး။ အက်ိဳးအျမတ္ မရႏုိင္သလုိ သူကိုယ္တုိင္လဲ စိတ္ပန္းကိုယ္ႏြမ္း ျဖစ္ရတာပဲ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့မွာပါ။ တစ္ပါးသူ ထိခုိက္ ပ်က္စီးသြားမႈမွာ သူလဲပဲၾကာရွည္ ၀မ္းသာႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမရွိတဲ့ မနာလုိျခင္းအမႈကုိ သတိနဲ႔ဆင္ျခင္ ေရွာင္က်ဥ္ႏုိင္ၾက ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။