ေတာင္ႀကီးသုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ (၁)

= မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကုိ သၾကၤန္ရက္အတြင္း အိမ္ကကားနဲ႔ ၁၄-၄-၂၀၀၈ ရက္ေန႔ညေနထြက္တယ္။ တစ္ညလံုးေမာင္းၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ၆ နာရီေလာက္ ေရာက္တယ္။ တစ္ညလံုးကားေပၚ အိပ္ၿပီးလုိက္လာတာေၾကာင့္ လမ္းမွာ ဘာမွမသိလုိက္ဘူး။ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ လတ္ဆပ္တဲ့ေလကုိ ရႈရႈိက္ရင္း ေတာင္ေပၚေလနဲ႔ ရန္ကုန္ေလ အေတာ္ေလးကုိ ျခားနားပါလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

= ေရာက္တာနဲ႔ အေဒၚအိမ္မွာပစၥည္းထားၿပီး ၿမိဳ႕မေစ်းသြားၾကတယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆဲြ၊ ထုိ႔ဟူးေႏြးကုိ တစ္၀ႀကီးစားျဖစ္တယ္။ ဧည့္သည္ရန္ကုန္သူ ေတြေတာ့ ရုိးရာအစားအစာထက္ လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၾကတယ္။ မုန္႔ဖက္ထုတ္ကုိလည္း အာသာမေတြ႕ၾကဘူး။ ရွမ္းခ်ဥ္ကုိလည္း နာေခါင္းရႈံ႕ တယ္။ ဒါကုိ ကုိရီးယားမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကမ္ခ်ီ လုိ႔ေျပာျပမွ က်ဴးျမစ္ခ်ဥ္ နည္းနည္းေလးတုိ႔ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ထဲေတာင္မေရာက္ေသးဘူး ေကာင္းပါ တယ္တဲ့။ (စိတ္ညစ္ဖုိ႔ေကာင္းတာလားေတာ့မသိဘူး)။ ဒီလုိေခၽြးမမ်ိဳး အေမ့အိမ္ကုိ ဘယ္လုိေခၚသြားရပါ့မလဲ။ ဒါေတြသိဖုိ႔ သင္ေပးရမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ပဲ ညံ့ေနသလားပဲ။ မနက္ပုိင္းဆုိေအးေတာ့ ေရေလာင္းတဲ့သူေတြမေတြ႕ရဘူး။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔၊ ဥပုသ္ယူဖုိ႔၊ လူႀကီးသူမေတြကန္ေတာ့ဖုိ႔ လႈပ္ရွားေနတာ ေတာ့ ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းအေရွ႕ဘက္၊ ကုန္တုိက္ဘက္ျခမ္းမွာ ရန္ကုန္သူေတြ မေတြ႕ဘူးတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ၀ယ္ၾကတယ္။ ပ်ံက်တန္းဆုိေတာ့ ပအုိ၀့္၊ ပေလာင္တုိင္းရင္းသားေတြ ေရာင္းေနတာေတြ႕ ရတယ္။ သူတို႔ဆီက ျပန္အမ္းတဲ့ပုိက္ဆံေတြကေတာ့ အခုမွ စ၀္စံထြန္းေဆးရံုကေန ဆင္းလာတာေအာက္ေမ့ရတယ္။ အဖာတစ္ရာနဲ႔။ ကပ္တဲ့ solo tape ဖုိးက ပုိက္ဆံတန္ဖုိး ထက္မ်ားေနတယ္။

= ေနာက္ ေတာင္ႀကီးတကၠသုိလ္သြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ထား ေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Digital ကင္မရာကေတာ့ သံုးမရ ေအာင္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေတြကုိေတာင္ ဓာတ္ပံုမရုိက္လုိက္ရဘူး။ သူတုိ႔ကင္မရာနဲ႔ေတာ့ ရုိက္ေနၾကတာပဲ။ ကင္မရာပ်က္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ သူတုိ႔ပံုေတြ ကၽြန္ေတာ့ blog ထဲေရာက္သြားရင္ ဒုကၡ။ blog ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆုိးလား ေကာင္းလား၊ က်ားလား မလား လည္းမသိ online ထဲ Good morning လုပ္ေနရတာ နည္းနည္းေတာ့ၿဖံဳတယ္။ နာမည္ေတြကုိၾကည့္ေလ ဆုိးသြမ္းတဲ့၊ ရာဇဌာနီတဲ့၊ ေႏြမုန္တုိင္းတဲ့၊ ေရခါးတဲ့၊ ရႊမ္းမီတဲ့၊ ညမီးအိမ္တဲ့၊ ပီေကတဲ့၊ ႏွံေကာင္တဲ့၊ မီးျပတုိက္၊ သူရႆ၀ါတဲ့၊ ေမာ္စီ၊ အထူးေကာင္၊ ေဇာင္းတဲ့၊ ေရႊဂ်မ္းတဲ့ ယံုရမလားေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယံုလုိက္ပါတယ္။