“ ေနာက္ဆံုးေတးသံ ”
လူတုိ႔သည္ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အလင္းနဲ႔အေမွာင္ရဲ႕ သံစဥ္မဲ့ေတးသံကုိ နာခံရင္း လူ႔ဘ၀ကမ္းပါးဟာ ေန႕ရက္မ်ား တုိက္စားမႈေအာက္ကုိ တစ္စတစ္စ ၿပိဳက်ေနၾကရတယ္။
လူတစ္ေယာက္အတြက္ အသက္ေတြႀကီးလာတယ္ ဆုိတာ ဆံုး႐ံႈးရတဲ့ အလင္းေရာင္ ပမာဏေတြ မ်ားလာတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္စာ အလင္းေရာင္ေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္လည္း ဆံုး႐ႈံးရအုန္းမွာပါ။ အသက္ရွင္ျခင္း တရားဆုိတာ ဆံုး႐ႈံးမႈတုိ႔ရဲ႕ ပုန္းေအာင္းရာေနရာ ပါပဲ။
မနက္ခင္း အ႐ုဏ္ေရာင္ျခည္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာထရမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုး႐ႈံးမယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေပၚထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြျဖစ္မလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ခံစားမႈေတြ
ကၽြန္ေတာ္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
(ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ျဖစ္လာဖုိ႔ ဆုိတာကလည္း လူဆန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ႏွလံုးသားကုိ ပံုေပးလုိက္ရတာပါ။)
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ေပမယ့္ အေပ်ာ္မလြန္ခ်င္ဘူး။
တရားမွ်တစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ
ေနာင္တနဲ႔ သက္ျပင္းေတြ မပါ၀င္ ေစခ်င္ဘူး။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းအႏုပညာဆုိတာ
အျငင္းပယ္ခံၾကရဖုိ႔လား….
လုိက္ေလ်ာခံရဖုိ႔လား…. ႏွစ္ခုစလံုးလား….။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းတရားမွာ ေတးသံေပါင္းစံုကုိ ၾကားရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေသျခင္းတရားရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာ သြားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘယ္လုိေတးသံမ်ိဳးကုိမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကားႏုိင္ခြင့္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး…။
ေနာက္ဆံုးေတးသံကုိ မၾကားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး ….။
ဆက္ေရးပါအုန္းမည္…
No comments:
Post a Comment