ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၃)

မႏၱေလးတကၠသုိလ္တက္ေတာ့ မတူညီတဲ့ ရာသီဥတု၊ အစားအစာ၊ ပတ္၀န္းက်င္၊ လူေနမႈ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္နဲ႔ပါ။ “ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္“ ဆုိတဲ့စကားပံုအတုိင္း မႏၱေလးမွာ ေျခလ်င္ခ်ည္းအားကိုးဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ တရုတ္မိန္းမစီးစက္ဘီး ေလး၀ယ္(၃၂၀၀ိ/-)၊ တရုတ္ပန္ကာ၀ယ္(၈၀၀ိ/-)၊ ျမက္ဦးထုတ္(၁၅ိ/-)၊ ပေလာင္လြယ္အိတ္(၃၅ိ/-) ဒါဆုိ နည္းနည္းအဆင္ေျပသြားမည္ ထင္တယ္။ စက္ဘီးေလးရွိေတာ့ မႏၱေလးတစ္ၿမိဳ႕လံုး ေနရာမလပ္ေအာင္ သြားျဖစ္တယ္။ လမ္း ၈၀ တုိ႔၊ ၈၄ လမ္းတို႔၊ က်ဳံးပတ္လမ္းတို႔၊ ညေစ်းတုိ႔၊ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး၊ ေရႊက်ီးျမင္၊ မႏၱေလးေတာင္ေတာ္အႏွံ႕ပါပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲၿပီးေတာ့ စစ္ကိုင္း၊ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္၊ ေရႊၾကက္ယက္၊ ေရႊၾကက္က်၊ အမရပူရ၊ ဦးပိန္တံတား၊ ေနာက္ မင္းကြန္းေခ်ာင္၊ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္း စသည္ျဖင့္ လည္ျဖစ္တယ္။ ေရာက္စကေတာ့ ကုိယ္ကဧည့္သည္ျဖစ္လုိ႔ သူမ်ားေနာက္လိုက္ ရတယ္။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိေတာ့ ကုိယ္က လမ္းျပေပါ့။ မင္းကြန္းတို႔ စစ္ကိုင္းတို႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေျခရာေတြထပ္ေနေအာင္ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
မင္းကြန္းသြားတုန္းက မင္းကြန္းေခ်ာင္မေရာက္ခင္ ႏြားလွည္းဆရာက ဒီနားက ထန္းရည္ သိပ္ေကာင္းတယ္ဆုိရင္ပဲ ဘုရားမေရာက္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။ ထန္းေတာကေန ျပန္လွည့္ခဲ့ၾကရတယ္။ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းရယ္၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ပုထုိးေတာ္ႀကီးရယ္၊ တစ္ပုိင္းတစ္စ ျခေသၤ့ကိုယ္ထည္ေတြကုိၾကည့္ရင္း ေရွးျမန္မာမင္းတို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပံုေတြ ကုိ ၾကက္ေမႊးညွင္းေတြ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းထေအာင္ ၾကည့္ရႈခဲ့ရတယ္။ ….