ကေန႔ ကံမလိုက္ဘူး

မေန႔က စေနေန႔။ မနက္ကတည္းက မီးမလာဘူး။ ၉ နာရီခဲြတဲ့အထိ ျပန္မလာဘူး။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားျဖစ္တယ္။ လမ္းထိပ္ ျပည္လမ္း ၈ မုိင္ကားဂိတ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ႐ံုးပိတ္ရက္ ေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားတယ္။ လူပုိနည္းမယ္ ထင္ရတဲ့ က်ိဳက္၀ုိင္းဘုရားလမ္း Junction-8 ဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ထုိနည္း ႏွင္ႏွင္ပါပဲ။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး Premier Eleven တစ္ေစာင္၀ယ္ၿပီး ေအာင္ကဖီးထဲ ၀င္ထုိင္ေနမိတယ္။ အခ်ိန္သာ ကုန္သြားတယ္ ပ်ားပန္းခတ္ ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြေတာ့ ေလ်ာ့မသြားတဲ့အျပင္ တုိးေတာင္လာေသး သလားပဲ။ ဒါနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ Taxi နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲ ဆက္ေရႊ႕လုိက္တယ္။ CD world မွာ Game ေခြေတြ ၀ယ္တယ္။ Software ေခြေတြ ေမႊတယ္။ Lucky Life မွာလည္း ေခြေတြ စံုတယ္။ Internet ေပၚမွာ Download ႏုိင္ေပမယ့္ အပန္းမႀကီးဘဲ ဒီလုိ၀ယ္ယူ တာကုိပဲ ႏွစ္သက္တယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြ ၀ယ္တယ္။ ေနာက္ လမ္း ၃၀ ထဲ၀င္ၿပီး ေၾကးအုိးဘုရင္မွာ ဆီက်က္ေၾကးအုိး ၀င္တီးလုိက္တယ္။

ေန႔လည္စာေပါ့။ ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ မွာ ေယာင္ေနမိတယ္။ မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေတာ့ ျပန္တယ္။ ၄၃ ေျမာက္ဥကၠလာ လုိင္းကားနဲ႔ပါ။ ေခၽြတာေရးေပါ့။ ခရီးသည္ အသင့္တင့္နဲ႔မုိ႔ လုိင္းကားစီးရတာ အဆင္ေျပမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆူးေလမွတ္တုိင္ ကေနထြက္ၿပီး ဖဆပလ မွတ္တုိင္အထိ အဆင္ေျပပါတယ္။ ၃ လမ္းမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြ စံုကန္တက္လာတယ္။ ေန႔ခင္းဘက္ဆုိေတာ့ ခရီးသည္ သိပ္မရတာမုိ႔ ဆဲြတဲ့ နံပတ္ေတြ အမ်ားႀကီးမုိ႔ ခရီးသည္ရဖုိ႔ အလုအယက္ ေမာင္းၾကတယ္။ ေရွ႕မွတ္တုိင္ကုိ ဦးေအာင္ေရာက္ဖုိ႔ လီဗာဖိနင္းၾကတယ္။ လမ္းနည္းနည္း ရွင္းတာနဲ႔ အရွိန္ကုန္ျမင့္တယ္။ ကား႐ႈပ္ျပန္ေတာ့ ဘရိတ္အုပ္လုိက္တာနဲ႔ ခရီးသည္ေတြ စေကာထဲ ေဂၚလီလံုးထည့္ၿပီး ခေလာက္ခံရသလုိ ျဖစ္ျဖစ္ သြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေရႊဂံုတုိင္ မီးပြိဳင့္ နားေရာက္လာတယ္။ ဘက္စ္ကားက မီးပြိဳင့္နားေရာက္ခါမွ တံု႔ကနဲ ရပ္ပစ္လုိက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ကုိယ္ဟန္ပ်က္ သြားတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ကုိ ဆဲြထားတယ္။ လက္တစ္ဖက္က လက္ကုိင္ကြင္းကုိ ကုိင္ထားေပမယ့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနား ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ငယ္တဲ့ ေကာင္မေလး လက္ေမာင္းကုိ လက္ဖမုိးနဲ႔ အရွိန္သတ္လုိက္မိတယ္။ မေတာ္တဆ ရယ္ပါ။

"ရွင္ .. .. ဒါဘာသေဘာလဲ ? ဘာလုပ္တာလဲ ?"

"ေဆာရီး .. မေတာ္လုိ႔ပါဗ်ာ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔ .."

"ဘာမေတာ္လို႔လဲ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ႐ုိးေနၿပီ၊ မေတာ္လုိ႔ မေတာ္လုိ႔ ဆုိၿပီး ဒီလုိပဲ ရွင္တုိ႔ အသားယူ ယူေနၾကတာ"

ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္၊ ေကာင္မေလးက သိပ္ေက်နပ္တဲ့ပံု မေပၚပါဘူး။

"လူကုိ ဘယ္လုိ အမ်ိဳးအစားမ်ား မွတ္ေနလဲ မသိဘူး၊ ပါးက်ဳိးသြားခ်င္တယ္ ထင္တယ္"

ဇာတ္လမ္းက မၿပီးႏုိင္ဘူး ျဖစ္တယ္။ မ်က္ႏွာပူလြန္း တာေၾကာင့္ ေနရာကခြာၿပီး သူ႔ကုိ ေက်ာေပးၿပီး ေနလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕ မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဆင္းလာမိခဲ့တယ္။ ခပ္ကုတ္ကုတ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ ေလပူေတြလည္း မႈတ္ထုတ္ေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေဒါသက ကားအျပင္အထိ ပ်ံ႕လႊင့္ လုိက္ပါ လာေသးတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာတဲ့ ၁၇၅ ပါရမီကားေပၚ ျပန္တက္ရတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ ဒီလမ္းနဲ႔ ဒီလမ္းကုိ ကားႏွစ္ဆင့္ စီးရတယ္လို႔။ ေျပာရရင္လည္း ရီစရာပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္းဖုိးေတာ့ နားလည္ၿပီ ဆုိၿပီးေတာ့ ကားအလယ္တန္းကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မိမိရရ ဆုပ္ထားလုိက္မိတယ္။ ၁၀၆ မွတ္တုိင္၊ အဆင္ေျပပါေသးတယ္။ ေရွ႕မွတ္တုိင္ဆုိ ေခ်ာ္တြင္းကုန္းမီးပြိဳင့္။ သတိထားအုန္းမွ။ မီးပြိဳင့္ဆုိ ျဖစ္တတ္တယ္။ မီးကစိမ္းေနေတာ့ လမ္းျဖတ္ကူး အမီအေသာ့ႏွင္ လာရာကေန မီးနီသြားတာမုိ႔ ဒက္စေတာ့ ရပ္လုိက္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ကုိယ္က လႊင့္မသြားဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က ေက်ာင္းသူေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေက်ာပုိးအိတ္ လြယ္ရက္သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ညာဖက္လက္ေမာင္းကုိ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ လွမ္းၿပီး ဆုပ္ခဲထားလုိက္တယ္။ ေကာင္မေလးကုိ ၾကည့္လုိက္တာ့ ဘာမွမျဖစ္သလုိ အိေျႏၵရရနဲ႔ပါ။ ကားအရွိန္ေသသြားမွ ေဘးတန္းကုိ ေျပာင္းၿပီးကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကုိ တစ္ခ်က္မွေတာင္ လည့္မၾကည့္ပါဘူး။ ရွက္သြားလို႔ ထင္ပါတယ္။

သူ႔ေနရာမွာသာ ကၽြန္ေတာ္သာျဖစ္ခဲ့ရင္ ရွစ္မုိင္ေရာက္ခါနီးမွ ေနာက္ထပ္ကားတစ္ဆင့္ ထပ္စီးရအုန္းမယ့္ ပံုပါပဲ။ ရွစ္မုိင္လမ္းဆံု ေရာက္ေတာ့ ဆင္းတယ္။ ကားမွတ္တုိင္မွာရွိတဲ့ ဖုန္း႐ံုထဲ၀င္ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဖုန္းေစာင့္တဲ့ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက အစ္မ ၂ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ရီၿဖဲ ရီၿဖဲနဲ႔ သဖန္းထုိး လုပ္ေနတယ္။ ဘာမ်ားလဲအစ္မ ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကုိ ျပန္ၾကည့္ခုိင္းတယ္။ ဟုိက္.. သြားၿပီ။ ညာဖက္ လက္ေမာင္းအကၤ် ီ ကုိငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းရာ တစ္ခု။ အျပာႏုေရာင္ အကၤ် ီေပၚမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီက ထင္းကနဲပါ။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေျခကုန္ သုတ္ခဲ့ရတယ္။ ကံမေကာင္းတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္မွာပါ။ ဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ။ ကေန႔ တနဂၤေႏြေန႔ မြန္းလဲြေနၿပီ ကုိးနတ္ရွင္က စိတ္ေကာင္းမ၀င္ေသးဘူး။ ဒီေန႔ ထပ္ၿပီး ကံမေကာင္းလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။