သူမကုိ ခံစားမိသမွ်

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ အခ်စ္တစ္ခုကုိ ခံစားတတ္ခါစ ႏွစ္သိမ့္မႈ မရလုိက္တဲ့ အခါမွာ ဘ၀ကုိ အျပစ္ပံု ခ်မိတယ္။ ဘ၀ဆုိတာ ဘာမွ မဟုတ္မွန္း၊ ဟာလာ ဟင္းလင္းႀကီး ဆုိတာကုိ သိသြား ရပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ တစ္ခုကုိ ျပတ္ျပတ္ သားသား ခ်တတ္သြား တာပဲလား၊ က်န္ရွိ ေနေသးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကုိ ဦးတည္ခ်က္မဲ့ လႈပ္ရွား ေနျခင္းက အဓိပၸာယ္ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိေစမွာလား။ လူ႔ဘ၀ဟူသည္ ဘာမွမဟုတ္မွန္း သိဖုိ႔အတြက္ နဲ႔တင္ ေပးဆပ္လုိက္ ရတဲ့ တန္ဖုိးေတြကေတာ့ မနည္းလွပါဘူး။ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးဆပ္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ျဖစ္သြားေစ ေလာက္ေအာင္ ဘာေတြမ်ား တန္ဖုိး ႀကီးႀကီး ေပးခဲ့ရပါသလဲ….။

ငါ့ေမာင္က ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးဘူးဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြကုိ အထင္မႀကီးလုိ႔လား လုိ႔ ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနရင္း သူမ စကားစေျပာတယ္။ မေရမရာ နဲ႔ ျပန္ေျပာလုိက္မိ ိတာကေတာ့

အထင္မႀကီး တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး မမ၊ အထင္မႀကီးရဲတာပါ .. ..

သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကေန ထြက္လာေတာ့ မုိးခ်ဳပ္စျပဳေနပါၿပီ။ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ ေလွ်ာက္လာရာက သူမကုိ အသာေလး ခုိးၾကည့္မိပါတယ္။ သူမရဲ႕ တည္ၾကည္လြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ခံစားမႈ တစ္စံု တစ္ရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္႐ႈ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ လွ်ိဳ႕၀ွက္တာလား နက္နဲတာ လား။ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားမွတ္တုိင္မွာ ကားရပ္ေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ၿပံဳးၾကည့္ ေနမိတယ္။ အဲဒီအၿပံဳး ေနာက္ကြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘာရွိေနတယ္ ဆုိတာကုိ သူမ သိျမင္သြားခဲ့ ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမရင္ထဲ ဘာေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတာ ကုိေတာ့ မမွန္းဆတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၿပံဳး႐ံုသာ ၿပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ မွာ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရယ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

မင္းနဲ႔ငါ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ အသက္အရြယ္ ကြာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ မွာ နားလည္တာျခင္း၊ ေတြးေခၚ တာျခင္း ဘယ္တူပါ့မလဲ …

သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေျပာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားမွတ္တုိင္မွာ ရပ္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ ခင္မွာပဲ သူမ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ လုိင္းကားတစ္စီး ထုိးဆုိက္ လာပါတယ္။ လုိင္းကား အေပၚအတက္ သူမက

သံုးဆယ့္ငါး ျပည့္ရင္ တုိ႔ တစ္သက္လံုး ေယာဂီ ၀တ္ေတာ့မယ္.. .. .. လုိ႔ေျပာရင္း လုိင္းကားေပၚ တက္သြားတဲ့ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္႐ံုမွ်သာ တတ္ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေတြကုိ ဆြံ႕အသြားေစတ့ဲ စကားလံုး ေတြျဖစ္ပါတယ္။

(၈)မုိင္၊ ျပည္လမ္း လမ္းမေပၚမွာေတာ့ လူေတြနဲ႔ ကားေတြ ေရာေထြး လႈပ္ရွားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘဲ ကားမွတ္တုိင္မွာ ရပ္ေနမိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ရင္ထဲ ဟာလာ ဟင္းလင္းႀကီး ခံစားရ ပါတယ္။ ထြက္ခြာသြားတဲ့ လုိင္းကားေနာက္က ေလေပြႏွယ္ စိတ္ကစင့္ကလ်ား လႊင့္ေမ်ာ ေနမိတယ္။

အဓိပၸာယ္မဲ့ ေခါင္းေမာ့လုိက္ေတာ့ လမင္းကုိ ေတြ႕လုိက္တယ္။ လျပည့္ဖုိ႔ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္သာ လုိေတာ့တာမုိ႔ ေကာင္းကင္မွာ ျပည့္ျပည့္၀၀ပင္ သာလုိ႔ ေနပါတယ္။ မာက်ဴရီမီးေရာင္ေတြနဲ႔ ထိန္ထိန္ၿငီးေနတဲ့ ရန္ကုန္ ညမ်ားမုိ႔ လေရာင္ကုိ အျပည့္အ၀ မခံစားႏုိင္ပါဘူး။ မွိန္ပ်ပ်မွ်သာ…။

လေရာင္က လူေတြကုိ ယစ္မူးေစတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒီလုိဆုိ အခ်စ္ကေရာ လူေတြကုိ ယစ္မူး ေစတာပါပဲလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွန္တရားတစ္ခုပါ။ ဒီအခါ ရွင္သန္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္တြင္း တစ္ေနရာမွာ ျပန္ၾကားေယာင္ ေနမိပါတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ျပန္ေတြ႕ၾက မယ္ေပါ့။ မနက္ျဖန္ဟူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အၿမဲတမ္း မနက္ျဖန္ေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘာေတြတင္းခဲ ေနသလဲဆုိေတာ့ တည္ေဆာက္ယူခဲ့ရတဲ့ ခြန္အားေတြ၊ သတိၱေတြနဲ႕ သူမကုိ ေျပာျပရပါအုန္းမယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ ခ်စ္မိေနၿပီ ဆုိတဲ့ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္ဖုိ႔ မ်ားပါတယ္။

( တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိမွ် ရည္ရြယ္႐ုိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ တုိက္ဆုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ခြင့္လြတ္ နားလည္ေပးပါလို႔ )
(၀န္ခံခ်က္ ။ ပံုကုိ www.inklingmagazine.com မွ ရယူထားပါတယ္)