တစ္ကုိယ္တည္း သိပ္အထီးက်န္ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သံေယာဇဥ္ ေတြဟာ အလ်ံတၿငီးၿငီး ေတာက္ေလာင္ လင္းလက္ လာတတ္တာ သဘာ၀လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ အျမင့္ဆံုး ေတာင္ထြတ္ေပၚ တက္ၿပီး အားအင္ ရွိသေလာက္ ေအာ္ေခၚ လုိက္မိ ပါတယ္။ ခ်စ္သူ႔ နာမည္ကုိပါ။ ဒီလုိပြင့္အန္ ထြက္လိုက္မွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေပ့ါပါးသြားတယ္ လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ဖက္ ကမ္းပါးယံကုိေန ပဲ့တင္လာတဲ့ သူေလးရဲ႕ နာမည္ေလးကုိ ဆက္တုိက္ ဆက္တုိက္ ျပန္ၾကားလိုက္ရလုိ႔ ေပ်ာ္သြားသလုိ၊ အားတက္သြားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ ျပင္ပကေန ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ ၀င္လာေစခ်င္ခဲ့တဲ့ စကားသံေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္သူကုိ ျဖဴသလား မဲသလား၊ ပိန္သလား ၀ သလား၊ မျမင္ရ မေတြ႕ရ ေလပဲနဲ႔ သူေလးရဲ႕ နာမည္ကုိပဲ တြင္တြင္ ေခၚေနမိၿပီး၊ ျပန္လာတဲ့ ပဲ့တင္သံ ေတြေၾကာင့္ ဒီေတာင္ထိပ္မွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔တင္ ေက်နပ္ေနမိပါတယ္။
တစ္ကုိယ္တည္း စိတ္လုိလက္ရ အသံ၀င္သည္အထိ ေအာ္ဟစ္ၿပီး သူေလးနဲ႔ အေဖာ္ျပဳတာ ေက်နပ္မွ ေမာေမာနဲ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ တစ္ေထာင္ေလာက္ နစ္ေနတဲ့ ႏွင္းေမြ႕ယာထဲ လွဲခ်လုိက္ပါတယ္။ လြမ္းတဲ့စိတ္က ေျဖေလ်ာ့ မသြားခဲ့ပါဘူး။ သူေလးကို လြမ္းၿမဲလြမ္းလ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလြမ္းက ေအးစက္စက္ ျဖစ္မေနပါဘူး။ ေႏြးေထြးလ်က္ပါ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ေျပာႏုိင္တာကေတာ့ ကြန္ေတာ္ဟာ သူေလးေၾကာင့္
ဆူးေလဘုရားလမ္းကုိလည္း မလြမ္းခဲ့ပါဘူး ..
တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ သားေမြးထည္ကုိလည္း မလြမ္းခဲ့ပါဘူး ..
(၈)မုိင္လမ္းဆံုက ေရႊဘဲစားေသာက္ဆုိင္ကုိလည္း မလြမ္းခဲ့ပါဘူး ..
က်ိဳင္းတံု ဟုိခံုေစ်းေဟာင္းပ်ံက်တန္းက တ႐ုတ္ေဆးစိမ္အရက္ေတြကိုလည္း မလြမ္းခဲ့ပါဘူး ..
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေရနီေျမာင္းေဘးက ဦးခ်စ္အေၾကာ္ဆုိင္ကုိလည္း မလြမ္းခဲ့ပါဘူး ..
မျမင္ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာေရးေရးကုိ ပံုေဖာ္ရင္းနဲ႔ေတာ့ လြမ္းခဲ့ရပါတယ္ .. .. ဆုိတာ ၀န္ခံပါတယ္ .. ။
(အခုေန ေသမယ္ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီမတုိင္ခင္ ခဏေလး ေတြ႕ခြင့္ရခ်င္ပါတယ္)
ဒါတင္မကပါဘူး သူေလးနဲ႔ ပတ္သက္သေရြ႕ .. ..
ဘာအတြက္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကုိ သတိမရမိပါလိမ့္ ..
ဘာျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ သီးခ်င္းေလး တစ္ပုိင္းတစ္စေလာက္ေတာင္ မညည္းဆုိမိခဲ့ပါလိမ့္ ..
ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ သူေလးနဲ႔ ခ်က္တက္တုိင္း ေျပာေနက်စကားလံုးေတြကိုေတာင္ မမွတ္မိပါလိမ့္ ..
ေအာ္ သတိရမိၿပီ ..
ခ်စ္သူေလးကုိ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အေမြးပြနဲ႔ အသားသြတ္ ေခြး႐ုပ္ေလးကို သတိတရ ျဖစ္လုိက္မိတယ္။
ဘာမဟုတ္တဲ့ ဒီလက္ေဆာင္ေလးကိုမွ ဘာေၾကာင့္ အေရးပါခဲ့သလဲ ..
ဆက္ေတြးၾကည့္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ဆက္မရျဖစ္မိပါတယ္ .. ။
ေရာ္ရည္မွန္း တမ္းတလက္အစံုက သူေလးကုိယ္ထင္ျပ သေယာင္ရွိလုိ႔ လက္ကမ္းခါမွ ပုိလုိ႔ေ၀းတဲ့ ေကာင္းကင္ ဆီကုိ ႏႈတ္မဆက္ ထြက္ခြာသြားတာ နာရီေပါင္းၾကာခဲ့ၿပီေလ .. ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ျမင္ကြင္းေတြ နီးလာလုိက္ ေ၀းသြားလိုက္ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္မွတ္ ကိရိယာလုိ ေျပာင္းျပန္လည္လုိက္ ေရွ႕ေရာက္လာလုိက္။ ဂဏွာမၿငိမ္ လြန္းလွပါတယ္။ ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ေရာက္ေနလား၊ လက္လွမ္းမမီရာ အေ၀းဆံုးကို ထြက္ခြာ သြားၿပီလား၊ ရွိေနျခင္းနဲ႔ မရွိေတာ့ျခင္း အေျခအေနႏွစ္ခု တစ္ၿပိဳင္နည္း ျဖစ္ေပၚ ေနတာမုိ႔ အေတြးနဲ႔ မုိးဦးတိမ္လုိ လ်င္ျမန္စြာ ေရြ႕လ်ားလ်က္ပါ .. ။
ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖုိးအထားဆံုး၊ အခ်စ္ျမတ္ႏိုးဆံုးဟာ ဘာလဲ ..
ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏုိးအပ္ရာ အဖုိးအနဂၣထုိက္ ခ်စ္ျခင္းတရားဆုိတာ ဘာလဲ ..
တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔မွာ အဓိက လုိအပ္ခ်က္ႀကီး ဆုိတာ သိပ္ေတာ့လည္း မ်ားမ်ားစားစား ရွိလွတာ မဟုတ္ပါဘူး .. ေဝးတစ္ေနရာက သူေလး သိႏုိင္ပါေစ .. .. ။
5 comments:
ရြာနားကျမက္ ရြာႏြားမစားဆိုတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာစာဖတ္စာအုပ္မွာ သင္ရတဲ့ စကားပံုေလးတခုက ၀င္းေဇာ္ရဲ့ ဒီ Post ေလးကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေနသလိုပဲ။ အနီးမွာရွိတာကို မစဥ္းစားပဲ အေ၀းကိုမွ လွမ္းေမွ်ာ္ေနတဲ့ ၀င္းေဇာ္အတြက္ ခံစားမႈခ်င္း တူညီရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းေ၀း ေ၀ဒနာေတြကို မွ်ေ၀ၿပီး အဆင္ေျပႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရ၊ ထိေတြ႕ရမွ အခ်စ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ အခ်စ္ကို ကိုယ္ျပက္ရယ္ျပဳမယ္ ဆိုလားမသိဘူး သီခ်င္းစာသားေလး၊ နားလည္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ေမြးေန႕ဆုေတာင္း အတြက္ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။
အာ။ ကိုဝင္းေဇာ္ အခ်စ္ေတြ ခံစားလို႔ပပဲ။
ေကာင္း၏။ ခ်စ္သူျခင္း ဆံုဆည္းႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
ေလာကမွာ အခ်ိန္ေတြသာ ေနာက္ဆုတ္လို႕ရရင္ ခ်စ္သူလက္ကို ခိုင္ခိုင္တြဲကာ ေလာကဓံတရားကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့အရသာကိုခံစားျခင္တယ္ ခုေတာ့ ကို၀င္းေဇာ္လို ေတာင္ေပၚတက္ေအာ္လို႕မရဘူး ေတြေ၀ခဲ့လို႕ တပါးသူရင္ခြဲထဲ တို႕လို႕တြျေလာင္းေတြနဲ႕ သူမကို ရင္ထဲကဘဲ တိုးတိုးေလးဘဲေခၚေနရတယ္..
Post a Comment