ဥပေကၡာအခ်စ္ရဲ႕ လြမ္းခ်င္း

ခ်စ္သူကုိ စတင္ပုိင္ဆုိင္ရတဲ့ ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာ ေတာင့္တမႈ ကင္းစြာနဲ႔ သက္၀င္ လႈပ္ရွားလာပါတယ္။ ခုဆုိ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္တုိင္း၊ အရာရာတုိင္းကုိ ခ်စ္သူက လႊမ္းမုိးေနသလုိ ခံစားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေလထဲ လႊင့္ေမ်ာ ေနတဲ့ တိမ္စိုင္ တိမ္လိပ္ပမာ၊ တစ္ခါတေလ ေတာ့လည္း အိပ္မက္ထဲေတာင္ ခ်စ္သူက ေကာင္းကင္ ျပာျပာႀကီး အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လႊမ္းၿခံဳထားသလုိ ေႏြးေထြး ေစတဲ့အတြက္ ၾကည္ႏူး ရတာ အမွန္ပါပဲ။

ခ်စ္သူေၾကာင့္ အထီးက်န္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ ေ၀၀ါးသြားတယ္။ ခ်စ္သူက စုိျပည္မႈေတြနဲ႔ လန္းေစတယ္။ မေရးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ပန္းႏုေရာင္ ဒိုင္ယာရီရဲ႕ မိွန္ပ်ပ် အသည္းပံု စာရြက္ေပၚမွာ မင္ျပာျပာ ေတြတဲ႔ မွတ္တမ္းေလး ျဖည့္ခဲ့တယ္။ ေရးၿပီးသမွ် အလြတ္ ရေနသလုိ ခံစားမိတယ္။ အဖန္ဖန္ တလဲလဲ ေရရြတ္ ေနမိတဲ့ အျဖစ္ေလးပါ။ ခ်စ္သူရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အမွတ္တရ ဒုိင္ယာရီရယ္ အားလံုးဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်ိဳၿမိန္မႈ ေတြနဲ႔ ျပြတ္သိပ္ ေနတဲ့ နီနီရဲ စေတာ္ဘယ္ရီ သီးေလး ေတြလုိပါပဲ။

တိမ္ကင္းတဲ့ ညတစ္ညကေပါ့။ အိမ္ေရွ႕ကြင္းျပင္ကေန ဒ႑ာရီဆန္တဲ့ ၾကယ္ေလးေတြနဲ႔ အတူ တည္ၿငိမ္တဲ့ လမင္းႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္ရင္း မခ်င့္မရဲနဲ႔ ခ်စ္သူကုိ စကားတစ္ခြန္း လွမ္းေျပာမိတယ္။

ငါ .. နင္နဲ႔ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္တယ္ .. .. နင္ကုိ မခြဲႏုိင္ဘူး .. .. နင့္ကုိ အရမ္းခ်စ္တာေရာ နင္သိရဲ႕လား .. ..

သက္ျပင္း တုိးတုိးေလးခ်ရင္း ခ်စ္သူကုိ ေမးလုိက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာကုိ ခ်စ္သူ သိတာေပါ့။ ခ်စ္သူသိတာကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ အလုိမက်တာပဲလား အံ့ၾသ သြားတာပဲလား မသိဘူး ခ်စ္သူက မ်က္လံုးေလး ၀ုိင္းစက္ေနေအာင္ ျပဴးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္၀န္းအစံုဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ ရႊန္းစုိ လဲ့ျဖာလုိ႔ ထင္ေနမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္သူကုိ ၾကင္ၾကင္နာနာ ၿပံဳးျပရင္း ေကာင္းကင္ေပၚက လမင္းကုိ ျပန္ေငးအၾကည့္မွာ မည္းေမွာင္တဲ့ တိမ္စုိင္တိမ္လိပ္ေတြက လမင္းကုိ တမဟုတ္ခ်င္းပဲ လႊမ္းၿခံဳသြားတယ္။ တခဏတာ မွင္သက္မႈနဲ႔ အတူ လြန္ကဲတဲ့ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ ခ်စ္သူလက္ကုိ ယုယုယယ ကမ္းလင့္လုိက္ခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူက လေရာင္နဲ႔အတူ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြား ရက္တယ္။ သူမရဲ႕ တစ္ခြန္းတည္းေသာ ႏႈတ္ဆက္စကားက .. .. .. ဘုိင္ တဲ့ .. .. ။ ေလေျပအေဝွ႕မွာ လႈပ္ခတ္သြားတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ ေလးေတြရဲ႕ တုိးညင္းတဲ့ အသံေၾကာင့္ မွင္သက္ေနတဲ့ စိတ္အစံုကုိ စုစည္း ေနမိတယ္။

ရင္နဲ႔အမွ် ေ၀ဒနာျပင္းျပင္း ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ခ်စ္သူက ဘုိင္.. .. .. လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာ သြားတဲ့ အခ်ိန္ေလးပါပဲ။