ေျပာင္းလဲသင့္ရင္ ေျပာင္းလဲလုိက္ပါ
အေလ့အက်င့္ဆိုတာ ေျပာင္းလဲဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ တာပါလား။ မေကာင္းတာလဲ အေလ့အက်င့္၊ ေကာင္းတာလဲ အေလ့အက်င့္၊ အေလ့အက်င့္ေတြ ၾကာလာေတာ့ အေလ့အထျဖစ္၊ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္တဲ့ အရာေတြက ျဖစ္နဲ႔ မွားေနရင္ေတာင္ မျပင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီအမွားကိုပဲ လက္ခံက်င့္သံုးမိ သြားၾကေတာ့တာ ပါပဲ။
ဂ်ပန္မွာ ဘိုထိုင္အိမ္သာေတြ သံုးေနၾကေတာ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္က ဘိုထိုင္အိမ္သာ မသံုးခ်င္ဘူး။ ေပါင္မွာအနာရိွတဲ့ သူေတြထိုင္သြားရင္ ေရာဂါကူးမွာ ေၾကာက္တယ္တဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဂ်ပန္မွာကလဲ ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ဘိုထိုင္ အိမ္သာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ ေဈးမွာလဲ ဘိုထိုင္၊ ဟိုတယ္မွာလဲဘိုထိုင္၊ ေနရာအေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ဘိုထိုင္၊ အရင္က ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ကလဲြရင္ ေနာက္ပိုင္းလူေနအိမ္၊ ေဈးဆိုင္ခန္း၊ ဟိုတယ္ေတြအားလံုး ဘိုထိုင္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥ ရွင္းစရွာရိွရင္ ေအာင့္သာထား ေပေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းေရာက္မွ ရွင္းစရာရိွတာရွင္းေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဆိုတာ အိမ္သာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ဂရုစိုက္တဲ့ႏုိင္ငံပါ။ ညစ္ပတ္လာမွ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳး မဟုတ္ၾကဘူး။ အိမ္သာ သန့္ရွင္းေရး ေန႔စဥ္လုပ္တယ္။ အန္စရာရိွရင္ ဘိုထိုင္ အိမ္သာခြက္ကို မ်က္ႏွာနဲ႔အပ္ျပီး အန္ၾကတာ။ တျခားမွာ အန္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေလာက္ သန္႔ရွင္းတာ။ ေနာက္ျပီး ဘိုထိုင္အိမ္သာ တစ္လံုးကို သိန္းဆယ္ခီ် တန္တာေတြ ရိွတယ္။ ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုမွာ ဘိုထိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္း အပူထုတ္ေပး နိုင္တယ္။ ေရကို လိုတဲ့ေနရာ ပက္ဖ်န္းနိုင္တယ္။ အိမ္သာကို ဒီလို တန္ဖိုးထားၾကတာ။ ေရာဂါကူးစက္ရ ေလာက္ေအာင္ ၊ မသန္႔ရွင္းဘဲ ပစ္ထားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။
ထားေတာ့။ အိမ္သာအေၾကာင္း ေျပာရင္းက လမ္းလဲြကုန္မယ္။ တစ္ရက္က ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္း (အသည္း) က " ျမန္မာေတြျပင္ရမယ္ " ဆိုျပီး Facebook မွာ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အစားအေသာက္စား တဲ့ေနရာမွာ ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္ တစ္လံုးကို အလယ္မွာခ် အားလံုးက ၀ိုင္းခပ္ေသာက္ ၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဟင္းရည္ေသာက္တဲ့ သူကလဲ ဟင္းရည္ကို အားရပါးရ ေသာက္ရင္း ဇြန္းကိုပါပါးစပ္ ထဲထည့္မိၾက တာေပါ့။ ဒီလို စားေသာက္တဲ့ ဓေလ့ဟာ ေရာဂါကူးစက္နိုင္တဲ့ အေၾကာင္းပါ။ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္အရ ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ့ အၾကံေပးခ်က္ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာဖတ္သူ အမ်ားစုက အရင္က ဒီလိုစားလာခဲ့တာပဲ။ ဒါရိုးရာ အစဥ္အလာ တစ္ခုပဲ။ အစဥ္အလာကို မဖ်က္ပါနဲ႔။ ေဒါင္းလန္းၾကီး နဲ႔စားလာခဲ့တာကို သတိရပါအံုး။ အရင္က အဘိုး၊အဘြားေတြ ဒီလိုစားလာခဲ့တာ အသက္ ၉၀ ၊ ၁၀၀ ေက်ာ္ထိ ေနသြားခဲ့ရတာပဲ စသျဖင့္ ေျပာတဲ့သူက ေျပာတယ္။ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ဆဲတဲ့သူက ဆဲတယ္။ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ စကားက " ေထာင္တန္တဲ့စကား၊ ရယ္ေပါ့ " ဆိုတာလို ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။
အစဥ္အလာ ဆိုေပမယ့္လဲ ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလား ဆင္ျခင္ၾကရမွာပါ။ ျမန္မာ ၊ အိႏိၵယနယ္စပ္ မိုေရးဘက္က ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ ထမင္းပန္းကန္ ေတြကို ေျမၾကီးေပၚမွာ ခ်ထားၾကတယ္။ ဒီပန္းကန္ျပား ေတြကိုပဲယူလာျပီး ဧည့္သည္ေတြကို ထမင္းထည့္ ေပးတယ္။ ထမင္းစားပဲြခံု မရိွရင္ ေျမၾကီးေပၚ ခင္းထားတဲ့ဖ်ာေပၚထိုင္ ဟင္းပန္းကန္ အလယ္မွာ ခ်ျပီးစားၾကရတာပဲ။ ဒါကို အစဥ္အလာပဲဆိုျပီး လက္ခံေနလို႔ ေတာ့မရဘူး။
ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္၀င္း က လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္ လို႔အမိန္႔ေပး လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လုပ္ခ်င္လုပ္။ မလုပ္ခ်င္ေန။ ဒါ ကိုယ့္သေဘာပါ။ လိုက္နာခ်င္ရင္ လိုက္နာ။ မလိုက္နာခ်င္ရင္ေန။ ဒါကိုယ့္သေဘာပါ။ ဥပေဒထုတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အၾကံေပးရံု သက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမွာ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး၊ မွန္တယ္၊ မမွန္ဘူး ဆိုတာကို ပိုင္းျခားနိုင္တဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရား ရိွဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။
စာေရးသူ ဂ်ပန္မွာေနစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေလး ကိုသတိရမိပါတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္ ျမန္မာအမ်ားစုက ဂ်ပန္မွာ ေနၾကေပမယ့္လဲ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာေတာ့ ျမန္မာလိုေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ထမင္းစားရင္လဲ လက္နဲ႔စားၾကတဲ့ သူေတြရိွတယ္။ ငံျပာရည္တို႔ ၊ ငါးပိေၾကာ္ တို႔ကို အလြန္စားခ်င္ၾက ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံက လူၾကံဳမရိွလို႔ မစားရရင္ ဂ်ပန္ေတြ မရိွတဲ့အခိ်န္ အနံ႔မနံေအာင္ ငံျပာရည္ခ်က္ၾက ၊ ငါးပိေၾကာ္ ေၾကာ္ၾကနဲ့ စားခ်င္တာ လုပ္စားၾကပါတယ္။
ဂ်ပန္စာ စားရင္ တင္းတိမ္မႈမရိွတာက တစ္ေၾကာင္း ၊ အကုန္အက်မ်ားမွာ စိုးတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္အခန္းမွာပဲ ျမန္မာအစားအစာ ခ်က္ျပဳတ္စားၾက ပါတယ္။ ဒီေတာ့အမ်ားစုက ထံုးစံအတိုင္းလက္နဲ႔ပဲစားၾကတာေပါ့။ တစ္ခါတေလ ခင္မင္တဲ့ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြေတြ အိမ္အလည္လာလို႔ ျမင္သြားရင္ လက္နဲ႔ ထမင္းစားတာကို အလြန္ပဲ အထင္ေသးၾက ပါတယ္။ တစ္သက္လံုး စားလာတဲ့ အေလ့အက်င့္မို႔ ျပင္နိုင္တဲ့သူေတြ ရိွသလို မျပင္နိုင္တဲ့သူက မ်ားပါတယ္။
ဂ်ပန္ေတြ ထမင္းစားတဲ့ေနရာမွာ ကယ္လိုရီ တြက္ခ်က္မႈရိွတယ္။ စားလို႔ ေကာင္းတာကိုပဲ အမ်ားအျပား စားေလ့မရိွဘူး။ အာဟာရျဖစ္မယ့္ စားစရာေတြ နည္းနည္းစီ ပန္းကန္ေလး ေတြနဲ႔ ခ်ထားေပးတယ္။ နည္းနည္းစီ အကုန္စားတယ္။ တူနဲ႔ စားၾကတယ္။ ဟင္းရည္ထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္လံုးကုိ တစ္ေယာက္တစ္လံုး ေပးထားျပီး ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းစီ တပ္ေပးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ထမင္းစားရင္း ဟင္းရည္ ေသာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကုန္ေအာင္ေသာက္ျဖစ္ ၾကတယ္။ အလယ္မွာ ခ်ေပးထားရင္ အမ်ားစုက အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ မေသာက္ျဖစ္ၾကဘူး။ ဒီလို ဟင္းရည္ပန္းကန္ တစ္လံုးစီ၊ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းစီ အသံုုးျပဳလိုက္ရတဲ့ အတြက္ ကုန္က်စရိတ္ မ်ားသြားစရာ အေၾကာင္း မရိွဘူး။ အိမ္ရွင္မ အေနနဲ႔ေတာ့ အလုပ္ ပိုသြားသလို ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါလဲ အေလ့အက်င့္ပါပဲ။ ေန႔စဥ္ လုပ္ေနက်ျဖစ္သြားရင္ အလုပ္ပို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္အရ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ဓေလ့တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
စီးပြားေရးအရ အင္မတန္တိုးတက္ေနတဲ့ ဂ်ပန္နိုင္ငံနဲ႔ နိႈင္းယွဥ္ျပေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားနိုင္ငံက ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္တာ၊ ဆံပင္ေဆးဆိုးတာ ေတြေတာင္ အတုခိုးခဲ့ၾက ေသးတာပဲ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ဒါေလး ေျပာင္းလဲရမွာကို ခက္ခဲေနစရာ မရိွပါဘူး။ ေျပာင္းလဲသင့္ရင္ ေျပာင္းလဲရမွာပါ။ ဒီေန႔ပဲစျပီး ေျပာင္းလဲ ၾကည့္လိုက္ပါလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။ ။
ေဇာ္ေနာင္ဟိန္း (Guiter)
ရတနာပံုေန႔စဥ္
No comments:
Post a Comment