ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၈)

၃၀-၄-၂၀၀၈ ရက္ေန႔
ကြန္နက္ရွင္း မရတာ ကေန႔ပါဆို ၅ ရက္ရွိသြားၿပီ။ မ်က္စိမွိတ္ နားပိတ္ ေနရတဲ့ ဒုကၡက ေတာ္ေတာ္ခံရခက္တဲ့ ေဆးခါးႀကီး တစ္ခြက္မွန္း ပုိသိရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ ……

ဒီအခ်ိန္ဆုိ ကဗ်ာေလးေတြဖတ္ဖုိ႔ ကုိၿငိမ္းစု က ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ေတြ ေ၀ေနၿပီ။ ကုိTEA က လဘက္ရည္လာေသာက္ဖုိ႔ လုိက္ႏႈိးေဆာ္ေနၿပီ။ ကုိစုိးထက္ နဲ႔ SMNTL က “ ခ်ယ္ဆီး၊ ခ်ယ္ဆီး” ဆုိၿပီး ၀င္ႏႈတ္ဆက္ ေနေလာက္ၿပီ။ ဆီပံုးထဲ ဆီလာလာ ျဖည့္ေနက် ခင္ဦးေမ၊မင္းျမတ္ဖုန္း၊ ေမမုိး၊ လင္းထက္၊ ဆုိးသြမ္း၊ ကုိစြမ္း၊ မမံု၊ Apprenticeship၊ ၀ႆန္ဦး၊ SLIP ၊ စုိင္း၀ဏၰ၊ မေမၿငိမ္း၊ ေရႊျပည္သူ၊ ၿဖိဳးငယ္၊ ကုိတာယာ၊ မဟန္နီ၊ မလား႐ႈိးသူ၊ ပန္းခေရ၊ ကုိေအာင္ဦး၊ ဟိန္း၊ ၿငိမ္း၊ မသက္ဇင္၊ အမရာ ကုိတာတူး ၊ မေမ တုိ႔တစ္ေတြလည္း ျပန္သြားၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ (သတိမရ၍ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆီပံုးထဲ ဆီလာခပ္သူမ်ားလည္း အပါအ၀င္ပါ။)

ကၽြန္ေတာ္သြားလည္ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာလည္ဖုိ႔ လိပ္စာေပ်ာက္ ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကုိ ဘယ္အခါမွ ထပ္လည္ ႏုိင္မယ္မသိဘူး။ အားလံုးကုိ သတိရေနပါတယ္။ အိမ္အလုပ္ထက္ ထမင္းဟင္းထက္ ခ်စ္ရသူထက္ ပုိခင္၊ ပုိတန္ဖုိးထား၊ ပုိသံေယာဇဥ္ ႀကီးမိတဲ့ အြန္လုိင္းေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အၿမဲအမွတ္ရလ်က္ ရွိေၾကာင္း အေမွာင္ထဲမွာ ညိွးငယ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးန႔ဲ တုိးတုိးေလး ေရရြတ္ေနမိပါတယ္။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေတြေတာင္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေန႔လည္ခင္းေတြမွာ ပရမ္းပတာျဖစ္တည္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ရက္ ေတြထဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုတ္နဲ႔ ေမာက္စ္ကုိ ကုိင္ထား ပါလ်က္ ကီးတစ္ခုႏွိပ္ဖုိ႔၊ ေမာက္စ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္ဖုိ႔ အားအင္မရွိေအာင္ ကုန္ခမ္း စိတ္ပ်က္ ညိွဳးငယ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။