ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၇)

၂၅-၄-၂၀၀၈ ရက္ေန႔

မနက္မုိးလင္းရင္ ႏႈတ္ဆက္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိလည္း ႏႈတ္ဆက္လုိ႔မရ ျဖစ္ေနတယ္။ သြားလည္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အိမ္ေတြလည္း ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ မီးေတြမွိတ္လုိ႔ပါ။ ကုိယ့္အိမ္ကုိ လာလည္ဖုိ႔ကလည္း တံခါးဖြင့္ထားလ်က္နဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနၾကတယ္ ထင္ရတယ္။ ၀င္မလာႏုိင္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထီးက်န္ဆန္ လြန္းလွတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

သရဲနီေတြအေပၚ ေအာင္ပဲြခံခဲ့တဲ့ အျပာင္ေရာင္ ျခေသၤ့သူရဲေကာင္း တို႔ရဲ႕ ေအာင္ပဲြခံသတင္းကုိ ကုိစုိးထက္၊ ကုိဆုိးသြမ္း၊ ကုိ Stanley၊ ကုိဖရီး နဲ႔ ဆုရည္၊ စုိးျမနႏၵာသက္လြင္ တို႔ဆီ ခ်ီးယားေျမွာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား ေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ခဲ့ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆြံ႕အသူ တစ္ေယာက္နဲ႔ မျခား မွင္သက္ေနမိတယ္။

ဒါနဲ႔ အားမေလ်ာ့ေသးပါဘူး . . .
ဖုန္းနံပါတ္ ၀၉၁ ……….. ကုိႏွိပ္လုိက္တယ္။
“ဟလုိ” “ အန္တီလားခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္းေဇာ္ ပါ၊ ဆုရည္နဲ႔ စကားေျပာခြင့္ေပးပါခင္ဗ်ာ” “ ေအာ္…ေအးေအး”
“ဟလုိ” “ဆုရည္လား” “ေျပာအစ္ကုိ”
“Connection ေကာင္းလား” “ဘာလဲ.. ဆုရည္ဘာမွမဆက္သြယ္ဘူး”
“မဟုတ္ဘူး ဆုရည္ အင္တာနက္လုိင္းေကာင္းလားလုိ႔ေမးတာ”
“သိဘူး၊ ဆုရည္လည္းဘုရား၀တ္တက္ေနလုိ႔၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“online ထဲ၀င္မရလုိ႔ ေမးၾကည့္တာ”
“မေန႔က Post ေတြတင္ေနေသးတယ္ေလ၊ ကေန႔ေတာ့သိဘူး”
“ေအးေအး ဒါပဲ၊ ဒီေန႔ဘယ္သြားဖုိ႔ရွိလဲ”
“ဟင့္အင္း အိမ္မွာပဲရွိမယ္၊ ရွမ္းေခါက္ဆဲြလုပ္စားမလုိ႔၊ လာမလုိ႔လား”
“လာခဲ့မယ္ေလ၊ ဒါပဲ၊ ဘုိင္” ကြန္ပ်ဴတာ Connection မေကာင္းေတာ့၊ Connection ေကာင္းတဲ့ ရွမ္းေခါက္ဆဲြပဲ သြားစားေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။

ကားဂိတ္ကဆင္း၊ သလႅ၀တီလမ္းထဲ၀င္၊ လမ္းကက်ဥ္းေပမယ့္ ဆုိကၠားေရာ၊ ကားေရာ၊ လူေရာအၿမဲစည္ကားေနတဲ့လမ္းသြယ္ေလးပါ။ သလႅ၀တီေစ်းလည္းရွိေသးတယ္ေလ၊ သူေဌးေစ်းေပါ့။ ေယာကၡမ ေလာင္းကုိမ်က္ႏွာလုပ္ဖုိ႔ ေထာပတ္သီးတစ္ျခင္း၀ယ္တယ္။ အိမ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ရွမ္းျပည္ျပန္လက္ေဆာင္လားတဲ့၊ မဟုတ္ပါဘူး အန္တီရယ္. . . သလႅ၀တီ ေစ်းထဲကပါလုိ႔။ ေယာကၡထီးေတာ့ မရွိဘူး။ ရြာျပန္သြားတယ္။ ပ်ဥ္းမနား ၾကက္ေျပးကုိေျပာတာ…။

ဆုရည္တုိ႔အိမ္ကေနျပန္ေတာ့ မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲကုိ ဆက္သြားတယ္။ FMI ေရွ႕ကဆုိင္မွာ Software နဲ႔ Game ေခြေတြ၀ယ္တယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြ စာေစာင္ေတြ၀ယ္တယ္။ ဆူေလး Game Centre ဘက္ေတြသြားေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိင္ေတြ ပိတ္ထားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိင္ေတြလည္း Connection မရဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လွ်ပ္စီးမီးေခ်ာင္းေတြ မီးလင္းေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ အေမွာင္ကမၻာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလို ပါပဲ။