ရက္ ၁၂ဝ ဇာတ္သိမ္းခန္း

ရက္ ၁၂ဝ ဇာတ္သိမ္းခန္း

" ဘ၀ဆုိတာ မွားယြင္းမႈေတြ၊ လဲြေခ်ာ္မႈေတြနဲ႔ ပုိၿပီး လွပလာတတ္တယ္ " လုိ႔ သိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မဟုတ္တန္ရာ ပါဘူး။ ဘဝဆုိတာ တုိတုိေလးလုိ႔ ထင္ထားခဲ့မိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘဝက တုိတုိေလးအျပင္ ထပ္တူညီစြာပဲ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ သံေယာဇဥ္ကလည္း တုိတုိေလးပါ။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သံေယာဇဥ္ ခပ္ပါးပါးေလးေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ ပါးပါးေလးေတာင္ ဘာမွ အမွတ္ရစရာ မက်န္ေအာင္ ျပည္သူပုိင္ ျပန္သိမ္းသြားတာမုိ႔ ရင္ထဲ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ၿပီး ေနရထုိင္ရ တစ္ကယ့္ကုိ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ကယ္ ျပတ္သားႏုိင္သူေလးလုိ႔လဲ စိတ္ထဲ တုိးတိုးေလး ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိခြင့္ ခင္မင္ခြင့္ ကၽြမ္း၀င္ခြင့္ ရခဲ့လုိ႔ သူေလးအတြက္ သူ႔ဘဝမွာ မွားယြင္းမႈတစ္ခုအျဖစ္ ေနာင္တ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီလား။ ျပန္လည္ ေျဖရွင္းခြင့္ မရႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ အမွားတရား အားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ပဲ တာ၀န္ရွိသူ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေစာပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာ အေတြးေတြ ဝုိးတဝါးနဲ႔ ေထြျပားေနမိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း စိတ္ဝိညာဥ္ဟာ ေသာင္ခံုေပၚမွာ ငါးတစ္ေကာင္လုိ ဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္ ေနတတ္ပါတယ္။ လူ႔ဘဝမွာ အမွားအမွန္ ပုိင္းျခား သိျမင္ဖုိ႔၊ စာနာေထာက္ထားဖုိ႔ ခြင့္ျပဳ မေပးေတာ့ဘူးလားလုိ႔ သံသယ ဝင္မိပါတယ္။ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြဟာ ေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ အေသးအမႊား တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလးနက္မႈကင္းတဲ့ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္သာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ခံယူခ်က္ပါ။ သူထင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သိမ္ဖ်င္းမႈအတြက္ သူေလး ေၾကကဲြစြာနဲ႔ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳး ေနမွာပါ၊ တေျမ့ေျမ့ ခံစားေနရရွာမွာပါ။

တန္ဖုိးမရွိတဲ့ ပညာမဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္နဲ႔ေတာ့ မင္းေလးကုိ မ်က္ရည္ မက်ေစခ်င္တာ အမွန္ပါ။ မင္းေလး ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စေတြ အလြမ္းသက္ေသ မျဖစ္ေအာင္ သုတ္ပစ္လိုက္ပါ။ အဖ်ားခတ္သြားတဲ့ ေလာကဓံေအာက္မွာ မင္းေလးကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဒူးေထာက္ ၿပီးပါၿပီ။ ေက်နပ္ပါလုိ႔ ေျပာပါရေစ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သိကၡာကုိ ပညာဂုဏ္နဲ႔ ခ်ိန္မွ တန္ဖုိးရွိတာမွန္ေပမယ့္ အလွည့္က်ရင္ မႏဲြ႕စတမ္းလုိ႔ က်ိန္မေျပာရက္ပါဘူး။ ေစတနာဆုိတာ ခုခ်ိန္မွာ ေငြပါမွ ေသခ်ာတာမုိ႔ မင္းေလး သိေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတုိင္းသာ မင္းသားျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ပရိသတ္ဆုိတာ ငါတစ္ေယာက္ တည္းပဲ ရွိမယ္ဆုိတာပါပဲ။