Monday, October 20, 2008

အဆင္မေျပတဲ့ေန႔ေလးမ်ား

အဆင္မေျပတဲ့ေန႔ေလးမ်ား

ညညဆုိအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္တာ ဆုိတာထက္ အိပ္မရဘူးလုိ႔ေျပာရင္ ပုိမွန္ပါမယ္။ တိက်ေအာင္ေျပာရရင္ အိပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္လတ္တေလာ ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာဆုိးကေတာ့ အိပ္ကုိ မအိပ္ခ်င္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။

စာဖတ္စားပဲြထိပ္မွာတင္ထားတဲ့ ႏုိးစက္နာရီေလးရဲ႕ အနီေရာင္စကၠန္႔လက္တံက မနားတမ္း လႈပ္ရွားေနတယ္။ အႏုျမဴသုတ္လိမ္းထားတဲ့ အစိမ္းေရာင္ မိနစ္လက္တံက ရွစ္ဂဏန္းကုိ ေက်ာ္ေနၿပီး၊ နာရီလက္တံက သံုးဂဏန္းကုိ ခါနီးေနၿပီးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းမီးကေတာ့ ထိန္ထိန္လင္းေနဆဲပါပဲ။ အရင္လုိ ညမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ေခါင္းရင္းက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ ညအိပ္မီးအလင္းတစ္ခုနဲ႔ပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလုိ အပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြ မ်ားလာေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္က မီးေခ်ာင္းကုိပါ အေဖာ္လုပ္ဖုိ႔ ဖြင့္ထားမိပါတယ္။

ေႏြရာသီမကုန္ေသးတာမုိ႔ ေလေအးေပးစက္ေၾကာင့္ ေအးစိမ့္တဲ့ေလေအး အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ မအိပ္ေသးပါလားလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိေနၿပီး အေၾကာင္းမဲ့ မ်က္ႏွာက်က္ကုိ ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီလုိၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာၾကက္က ပုိၿပီးျမင့္သြားတယ္လုိ႔ထင္မိတယ္။ အိပ္ခန္းကလည္း က်ယ္သြားသလုိ ထင္ေနမိျပန္တယ္။ အဲဒီလုိပဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ေစ့ လည္းက်ယ္သြားသလုိ ထင္မိတယ္။ ထုိထုိ အရာအားလံုးဟာ မၾကာမတင္ပဲ ဆန္႔က်င္ၿပီး ပုိမုိက်ဥ္းေျမာင္းသြားတယ္၊ က်ဳံ႕႐ံု႕သြားတယ္လုိ႔ ထင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ထဲရတာပါ။

စဲြကပ္လာတဲ့ အိပ္မရတဲ့ ေဝဒနာဆုိးကုိ ကုစားဖုိ႔ အိပ္ေဆးကုိ အေဖာ္ျပဳရင္းနဲ႔ပဲ အေတြးစေတြ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ ေျခကားယား လက္ကားယားနဲ႔ ေလထဲ လမ္းေလွ်ာက္သလုိ လႊင့္ေမ်ာေနတဲ့ စိတ္အာ႐ံုကို စုစည္းေနေပမယ့္ အလံုးစံု မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္လုိ႔ပါ။ အရင္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွထူးမလာဘူး။ ခဏၾကာေတာ့ စဥ္းစားစရာေတြ ကုန္ခမ္းလာတယ္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ဘာမွေပၚမလာေတာ့။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာမွ မရွိတာ့ဘူး။ ဗလာနိတၳိႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ ေန႔လည္းမရွိ၊ ညလည္းမရွိ။ အေမွာင္လည္းမရွိ၊ အလင္းလည္းမရွိ။ ၀မ္းနည္းျခင္းလည္းမရွိ၊ ၀မ္းသာျခင္းလည္း မရွိ။ အမွားလည္းမရွိ၊ အမွန္လည္းမရွိ။ ရွိျခင္းလည္း မရွိ၊ မရွိျခင္းလည္း မရွိ။ ျပာလဲ့လဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးလည္းမရွိ။ ပင္လယ္ႀကီးလည္းမရွိ။ ေျမႀကီးလည္းမရွိ။ အသံလည္းမရွိ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းလည္းမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ မရွိျခင္းမ်ားစြာ ေတြလည္း ရွိေနပါအုန္းမယ္။ ဘာကုိမွ ကိုင္တြယ္ေျပာျပလုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ အေျခအေနကုိ ေရာက္ေရာက္သြားေနမိတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ထြင္းေဖာက္လုိ႔မေပါက္ႏုိင္တဲ့ တံတုိင္းႀကီးကုိ ျမင္ေနရသလုိ ခံစားရပါတယ္။ အုတ္ထူထူႀကီးနဲ႔ စီထားၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္က အဲဒီ တံတုိင္းႀကီးကုိ ထြင္းေဖာက္ထြက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေလတုိင္း မရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ တုိး၀င္ၾကည့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္၊ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနလုိက္နဲ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အမွတ္မရွိ လုပ္ေဆာင္ေနမိပါတယ္။ ၀မ္းနည္းေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မငုိပါဘူး။ စိတ္မေကာင္းလည္း မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ လုိခ်င္တပ္မက္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းနဲ႔ မေရာက္အေရာက္ ႀကိဳးစားၿပီး တုိးထြက္ ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဝမ္းနည္းစြာ ငုိခ်င္လာမိပါတယ္။ ေၾကာက္႐ြ႕ံလာတယ္။

ဆုိ႔နင့္လာတယ္။ ဒီလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ လြန္ေျမာက္လြတ္ကင္းဖုိ႔ ထြက္ေျပးခ်င္လာမိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မ်က္လံုးအစံုကုိ အားယူဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေနတာကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလာက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ဒီလုိ အိပ္မက္လုိ႔ ထင္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကုိ ေတြးၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လံုး ေဇာေခၽြးေတြနဲ႔ ေအးစက္ေနတတ္ပါတယ္။

အခုလည္း အုတ္တံတုိင္းႀကီးကုိ တုိးထြက္မရလုိ႔ ျပန္ႏုိးလာတဲ့ပံုပါပဲ။ အရာရာက ၾကည္လင္ေနသလုိ အဲဒီအရာရာကပဲ မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ရက္ေတြက မ်ားၿပီမဟုတ္လား။ အခ်ိန္နည္းနည္း အားသြားတာနဲ႔ အုတ္တံတုိင္းႀကီးကုိ ျပန္ျမင္လာတယ္။ ညက အျဖစ္အပ်က္ေတြလုိ ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္သြားေပမယ့္ အေၾကာင္းမဲ့ လန္႔လန္႔ႏိုးလာျပန္တယ္။ ဒါကကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လတ္တေလာ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အဆင္မေျပမႈေလးေတြပါ။ မွ်ေဝခံစားေပးပါအုန္း။ အမွားအယြင္း ပါရွိခဲ့ရင္ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ... ....



12 comments:

Unknown said...

ဖန္တီးသက္ဝင္ထားတဲ့ရသကိုအေလးအနက္ခံစားသြားပါတယ္။
တခ်ိန္မွာေတာ့ တံတိုင္းမကတဲ့ အရာအားလံုးကို ျဖတ္ေက်ာ္
ထိုးေဖာက္နိုင္တဲ့အင္အားတစ္စံုတစ္ရာကို တစ္ေနရာရာက
ေတြ႔ရွိပိုင္ဆိုင္နိုင္ပါလိမ့္မယ္လို့ယံုၾကည္ထားပါေနာ္။
အိပ္ပ်က္ညေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ့္မယ္။
ဆက္လက္ရွင္သန္ပါေစလို့

Dr Phyo Wai Kyaw said...

သုိသုိ ၀ွက္၀ွက္ေရးထားေပမဲ့
၀င္ၾကည့္ခဲ့တယ္ဗ်ား
မသိသလုိလုိေပမဲ့
သိသလုိလုိပါပဲ
စာနာပါတယ္ခင္ဗ်ား...

မဆုမြန္ said...

ထပ္တူခံစားဖူးတယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ..
ဘ၀မွာ ဘာဆို ဘာမွ ခံစားမူမရွိေတာ့ေအာင္ အျပင္းထန္ဆံုးခံစားဘူးတယ္..
အဲ့တုန္းကဆို အနာဂတ္မရွိ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိ မိုးလင္းမုိးခ်ဴပ္ နဖူးေပၚလက္တင္ျပီး ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ကို ခဏခဏ ငံုၾကည့္မိတယ္..
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သလုိ ျဖစ္သြားေပမယ့္ အေၾကာင္းမဲ့ လန္႔လန္႔ႏိုးလာျပန္တယ္။။။အဲ့တုန္းကဆို တကယ့္ကို ဟာလာ ဟင္းလင္းပဲ..(ဒါေတာင္ ေလးဘက္နံရံေတြၾကားထဲ ညွပ္ေနခဲ့တာေနာ္.).ထပ္တူခံစားေပးနိုင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း သံုးထားတာ သိပ္ဳကိုက္တယ္ လတ္တေလာ အဆင္မေျပမူေလးေတြဆိုတာေလ ဟုတ္တယ္ အဲ့တာ အမွန္ပဲ ေနာက္ထပ္ ပိုဆိုးတာေတြ ရွိလာဦးမွာပဲ လူ့ေလာကထဲမွာ ေနေရရေသးသေရြ့ အသက္ရွင္ေနရေသးသေရြ ့ေပါ့...ျငိမ္းခ်မ္းပါေစေနာ္...

mgngal said...

ဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုပဲေရးေရး ဖတ္လိုေကာင္းတာေတာ့
အမွန္ပဲဗ်။ အေရးအသားေတြန ညက္ေညာပါတယ္ ။
အစဥ္အားေပးလ်က္ပါဗ်ာ ။ ခံစားေနရတာေတြ အျမန္ျပီးဆံုး
ပါေစလို ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ ။

pandora said...

ဒီလိုပါပဲ အဆင္မေျပတာေတြလည္းရွိ အဆင္ေျပတဲ့ေန႕ေတြလည္း ရွိမွာေပါ့..
ေရးထားပံုက အတူေတာင္ လိုက္ၿပီးဆို႕နင့္နင့္ျဖစ္သြားတယ္

Anonymous said...

မဂၤလာပါ ကို၀င္းေဇာ္

လာဖတ္တယ္။ အိပ္မေပ်ာ္တာက အခ်စ္ေၾကာင့္လား၊ အေၾကြးေၾကာင့္လား။ ဟ ဟ .. စ တယ္ဗ်ာ။

ေနာက္တခုရွိေသးတယ္၊ ကုိယ့္ ကြန္ျပဴတာက အင္တာနက္လိုင္းေပၚ မတက္ႏိုင္ရင္၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္တယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...

megumi said...
This comment has been removed by the author.
မသက္ဇင္ said...

ကိုဝင္းေဇာ္ေရ---
အိပ္မေပ်ာ္တဲ႔ေန႔ေတြမွာ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ဖို႔--
အႀကံဥာဏ္ေတြေပးတဲ႔ ပိုစ္႔ကို တင္ခဲ႔တာ
မို႔လား---က်မ ေတာင္ ကိုဝင္းေဇာ္ဆီက
နည္းနာေတြနဲ႔ အေတာ္ဟုတ္ေနၿပီေလ---
ဘယ္လိုလဲရွင္---- ကိုယ္နည္းကိုယ္ မလုပ္
ၾကည္႔ဘူးလား---
ခင္မင္လ်က္

စိုင္းစိုင္းလား႐ွဳိး said...

အေမာင္ ၀င္းေဇာ္ ေဘာက္မဲ့ေၾကာင့္ အႏွီ အုတ္တံတိုင္းကို
အပင္ပန္းခံ တိုးေ၀ွ႔ ေနဘိသနည္း? အေမာင့္ေခါင္းသာ ေနာက္ဆံုး ကြဲဖို႔တာ မ်ားေတာ့သည္။ စဥ္းစားပါဦးေတာ့လား
အုတ္တံတိုင္းကို မတိုးေလႏွင့္ ခုန္ပ်ံ ေက်ာ္လႊားဖို႔ စဥ္းစားပါ
ေတာ့လား။ အေမာင္ အိပ္မရလ်င္ျဖင့္ လူပ်ံေတာ္ လွမ္းေလွ်ာက္ကိုတာ အေဖာ္ျပဳ၍ အိပ္ပါေလ။

ပန္းခေရ said...

စာေရးေကာင္းလိုက္တာ....အေရးအသားကို အားက်တယ္ ကို၀င္းေဇာ္ေရ...အခ်စ္အတြက္ အိပ္ပ်က္မခံပါနဲ႕....း)

Han Thit Nyeim said...

အင္း... ဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ား အိပ္မက္ထဲေရာက္သလိုေတာင္ ခံစားသြားရတယ္။

အျမန္ဆံုး အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ။

ဖိုးဂ်ယ္ said...

ယခုကဲ့ သို.အေဖာ္ရွိသည့္အတြက္ ၀မ္းသာပါေၾကာင္း အတင္းအိပ္ရန္ႀကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္႐ြက္ေနပါတယ္ဗ်ိဳ.။