၂၀၀၈ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညအိမ္မက္

ဒီကေန႔ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ေနာက္ဆံုးရက္ျဖစ္သလုိ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ညလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားတတ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္ေပၚသလဲလုိ႔ အေမးခံရရင္၊ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူးလုိ႔ပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္မွာပါ။ ႏွစ္တုိင္း ေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ ႏွစ္သစ္ေတြက အႀကိမ္ ၃၀ မျပည့္ေသးေပမယ့္ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘာမ်ားလည္း ဆုိေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူး မျမင္ဖူးပါဘဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ ခင္မင္မိတဲ့ ဘေလာဂ့္ထဲက သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကုိ တစ္ေနကုန္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ ေနမိလို႔ပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိလည္း ဆိုေတာ့ ည ၉း၃၀ ေလာက္ထိ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း က်န္ရွိအုန္းမွာပါ။ အားလံုးကုိပဲ မဂၤလာရွိတဲ့ ႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

က်ဳိင္းတံုမွာေနတုန္းက ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးကုိ အမွတ္ရမိတယ္။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားထိ အမ်ိဳးအိမ္ေတြကုိ တစ္အိမ္တက္ဆင္းၿပီး အိမ္ရွိလူကုန္ အမ္ေပါင္း လုိက္ေတာင္းရတာ ေပ်ာ္စရာပါ။ အမ္ေပါင္းထဲမွာ ပုိက္ဆံ မ်ားမ်ားစားစား ပါတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အမ္ေပါင္း အေရအတြက္ မ်ားမ်ားကုိ လုိခ်င္ေနမိတာပါ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဖိုးက ေငြဘယ္ေလာက္ပါတဲ့ အမ္ေပါင္းေပးရမယ္၊ အဖြားက ေငြဘယ္ေလာက္ပါတဲ့ အမ္ေပါင္းထည့္ေပးရမယ္၊ အေဖနဲ႔ အေမက ဘယ္ေလာက္၊ ေဒၚေလးတုိ႔က ဘယ္ေလာက္စီ ဆုိၿပီး ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ ေငြတန္ဖိုးေျပာၿပီး ေတာင္းခဲ့တာေတြ အမွတ္ရတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ ကေလးမုိ႔ အခ်စ္ပုိၿပီး စခ်င္တာေၾကာင့္ ေငြတစ္ေထာင္ ေတာင္းရင္ အမ္ေပါင္းထဲ တစ္ရာပဲ ထည့္ေပးလုိ႔ တစ္ေနကုန္ ငုိေနတာကုိ မေမ့ႏုိင္ခဲ့ ေသးပါဘူး။

တစ္ေနကုန္ ဘေလာဂ့္လည္ ႏႈတ္ဆက္ေနတာ ပင္ပန္းေညာင္းညာ လာတာေၾကာင့္ စက္ပိတ္ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ ဆင္းတယ္။ အိမ္ျပင္ထြက္ လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ မလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေလးႏွစ္ေယာက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာျမင္ေတာ့ ဘာအတြက္လဲေပါ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီည သူ႔မိတ္ေဆြေတြ သီခ်င္းလာဆုိဖုိ႔ ဖိတ္စာလက္ခံထားလို႔ ေကၽြးေမြးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္ ဆုိလားပဲ။ ဒါနဲ႔ ရွမ္းဟင္းထုပ္လုပ္ဖုိ႔ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ လွီးေပးရတယ္။ ထုပ္ဖုိ႔ ငွက္ေပ်ာရြက္ ခုတ္ေပးရတယ္။ ငွက္ေပ်ာရြက္ သင္ေပးရတယ္၊ မီးၿမိဳက္ေပးရတယ္။ ေနာက္ တည္မဲ့ အုိးကႀကီးေတာ့ Hot-plate နဲ႔ တည္မရတာေၾကာင့္ မီးေသြးမီးဖုိ ဖုိေပးရေသးတယ္။ ဟင္းထုပ္နဲ႔ စားဖုိ႔ က်ဴးျမစ္ေတြ ေရေဆးေပး ရတယ္။ င႐ုပ္ဆီေၾကာ္ဖုိ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ ႏႊာေပးရတယ္။ ႀကိတ္စက္နဲ႔ ႀကိတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၁ နာရီထုိးေတာ့ အေပၚထပ္တက္အိပ္ျဖစ္တယ္။ ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္။

ေန႔ခင္းက ဓာတ္ပံု ႏွစ္ပံုကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲ ဆဲြေနတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ညအိမ္မက္ထဲမွာ ျပန္ေတြ႕တယ္။ ဓာတ္ပံုပုိင္ရွင္ကုိပါ။ သူေလးကေတာ့ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ပါပဲ။ အိေျႏၵလည္းရွိတယ္။ သိမ္ေမြ႕တယ္။ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ စကားေျပာလည္း ယဥ္ေက်းတယ္။ မိေကာင္းဖခင္ သမီးေလးပါ။ အိမ္မက္ထဲ ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ေနရာေလးက မန္းေလး ၈၄ လမ္းေပၚ စက္ဘီးတစ္စီးထဲ အတူတူ စီးေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က နင္းတယ္။ ကယ္ရီယာ မပါတဲ့ ဘီးမုိ႔ သူကေရွ႕ဘားတန္းေပၚ တင္တစ္ေစာင္း ထုိင္လိုက္တယ္။ {{ တစ္ျခားၿမိဳ႕မွာ ဒီလုိ စီးရင္ အျမင္စိမ္းေပမယ့္၊ မန္းေလးမွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ တုန္းကလည္း စီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ပါ။}}

ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ဖက္ထားသလုိ ျဖစ္ေပမယ့္ အသားခ်င္းေတာ့ ထိမိမယ္ မထင္ဘူး အိမ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္လုိ႔ပါ။ ၇၄ လမ္းေရာက္ေတာ့ မိန္းထဲ ေကြ႕၀င္မယ္အလုပ္မွာ ပုဏၰားကုန္းရဲ႕ လမ္းမေပၚ ေနလွမ္းထားတဲ့ ျမင္းခ်ီးလံုးေတြကုိ တက္အႀကိတ္ စက္ဘီးလွဲသြားတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ ၀န္နဲ႔မုိ႔ စက္ဘီးကုိ မထိန္းႏုိင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ သူေလး နာက်င္မွာစုိးလို႔ အက်အနာ သက္သာေအာင္ သူ႔ပခံုးကုိ သုိင္းေပြ႕ရက္သားနဲ႔ လွဲက်တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ သူ႔တင္ပါးက မေျခာက္ေသးတဲ့ ျမင္ခ်ီးတုံုးေတြေပၚ တန္းတန္းမွတ္မွတ္ ထုိင္ရက္သား က်သြားပါေလရဲ႕။ ႐ႈံ႕မဲ့ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပးေလး ေၾကာင့္ ဆဲြအထူမွာ .. .. .. Happy New Year ဆုိတဲ့ အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ သီခ်င္းစဆုိတဲ့ တီးလံုးေတြေၾကာင့္ အိမ္မက္ကေန လန္႔ႏုိးသြားတယ္။ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၁း၂၀ ရွိေနၿပီ။ ေအာ္ ႏွစ္သစ္ကုိေတာင္ ေရာက္ေနမွကုိးလုိ႔ စိတ္ထဲ ေရရြတ္မိပါတယ္။ ေအာက္ထပ္က ဆုေတာင္းသီခ်င္း ဆုိသံေၾကာင့္ အိမ္မက္က လန္႔ႏုိးသြားေပမယ့္။ အိမ္မက္ကုိ ဆက္ၿပီး မက္ျဖစ္ရင္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္လာႏုိင္မလဲ မသိႏုိင္ပါဘူး။ သူေလးခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ရြံ႕ေနရွာမွာပဲ လုိ႔ ဆက္စပ္ေတြးမိတယ္။ ေအးစိမ့္စမ့္ ရာသီေလးေၾကာင့္ ေအာက္ဆင္းၿပီး မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ခန္းအိပ္ယာေပၚကပဲ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ အသံေန အသံထားေတြ သိပ္ေကာင္းၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးည ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ အခ်ိန္ေလးကုိ အိမ္မက္ဆန္ဆန္ ေလးနဲ႔ ကုန္လြန္သြား ခဲ့ပါတယ္။

ကုိတုိးေလး ရဲ႕ မႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညက ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလုပ္ ဆုိတဲ့ Tag ေလးကုိ ျပန္ေျဖေပးတာပါ။ ညီငယ္ ကုိတုိးေလး ေရ ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစ။ အားလံုးပဲ ႏွစ္သစ္မွာ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။