စာဖတ္ျခင္းေက်းဇူး

စာဖတ္ျခင္းေက်းဇူး

လူ႔ေလာကရွိ လူသားတို႔သည္ မည္သည့္ အမ်ဳိးအႏြယ္မွ ဆင္းသက္ေပါက္ဖြား လာၾကရေစကာမူ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ အတြက္ ပိုင္ဆိုင္ရမည့္ အျမတ္ဆံုးဥစၥာ သည္ကား သီလႏွင့္ ပညာျဖစ္၏။ သီလႏွင့္ပညာကို ရွင္ေတာ္ဘုရားက သီလအား ေျခေထာက္ႏွင့္ ဥပမာျပဳ၍ ပညာအား မ်က္စိျဖင့္ဥပမာျပဳ ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေျခေထာက္ရွိၿပီး မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းမရသည္ ရွိေသာ္ လိုရာမေရာက္ခရီး မေပါက္ႏိုင္သကဲ့သို႔ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းရေသာ္လည္း ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ မသန္စြမ္းခဲ့ပါမူ လိုရာမေရာက္ခရီး မေပါက္ဘဲ ျဖစ္ရ၏။

လူတစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ ရွိေသာ ေျခႏွစ္ဖက္မွာလည္း သန္စြမ္း၊ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း မွာလည္း အလင္းရမွသာ လိုရာပန္းတိုင္ ေရာက္ေပမည္။ မိမိတို႔ လိုရာပန္းတိုင္ ခရီးသို႔ ေရာက္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ေျခႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း ႀကံ့ခိုင္သန္စြမ္း ေနရမည္ျဖစ္သည့္ နည္းတူ လူတစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ ေျခႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တူေသာသီလ၊ မ်က္စိႏွစ္ကြင္း ႏွင့္တူေသာ ပညာသည္ မယြင္းမပ်က္ တြဲဖက္ရွင္သန္ ရမည္ျဖစ္ပါသည္။

သီလရွိၿပီး ပညာမရွိလွ်င္၊ ပညာရွိၿပီး သီလမရွိလွ်င္ ပန္းတိုင္မေရာက္ ခရီးမေပါက္ႏိုင္။ သီလသည္ ပညာကို အမွီသဟဲျပဳ၍ လည္းေကာင္း၊ ပညာသည္ သီလကို အမွီသဟဲျပဳ၍ လည္းေကာင္း တည္မွီရ၏။ လူတစ္ဦးခ်င္း စီတြင္ သီလခ်ည္း လံုၿခံဳေန႐ံုမွ်ျဖင့္ အရာရာကို မၿပီးေျမာက္ ႏိုင္သကဲ့သို႔ ပညာခ်ည္း ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ ေန႐ံုမွ်ျဖင့္လည္း အရာရာကို မၿပီးေျမာက္ႏိုင္ဘဲ ရွိေခ်သည္။ အရာရာကို ၿပီးေျမာက္လိုပါမူ လူတစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ သီလေရာ ပညာပါ ယွဥ္တြဲေပါင္းဖက္ ေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ သီလလည္း လံုရပါမည္။ ပညာလည္း စံုရပါမည္။

သီလလံုၿပီး ပညာစံုရမည္ကို ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီးက မဃေဒ၀လကၤာ တြင္-

“ ပညာျပည့္၀၊ ႏွလံုးလွေသာ္၊ ကိစ္ၥႀကီးငယ္၊ ေဆာက္သဖြယ္လွ်င္၊ က်ဥ္းက်ယ္ထြင္းေဖာက္၊ ျဖတ္ေတာက္လိုရာ ၿပီးႏိုင္စြာ၏ ” ဟူ၍ ေရးဖြဲ႕သီကံုး ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ ေပသည္။ ပညာလည္းျပည့္စံု၊ ႏွလံုးလည္းလွ မွသာ အရာရာကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္စြမ္း ရွိေၾကာင္း ဆံုးမေတာ္မူ ခဲ့ေသာ လကၤာစာသား ျဖစ္ပါသည္။ အၿမဲမျပတ္ မွတ္သားနာယူ က်င့္ေဆာင္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာျပည့္၀ၿပီး ႏွလံုးလွသူမ်ား ျဖစ္ေအာင္ စာဖတ္ၾကရပါမည္။

စာဖတ္သူသည္ တိုးတက္ၿမဲ တိုးတက္ေနသည္။ စာမဖတ္သူမွာ တိုးတက္မႈ ရပ္ေနသည္။ စာဖတ္သူသည္ ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ တူ၏။ အရာရာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စူးစမ္းဆင္ျခင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။စာမဖတ္သူမွာကား ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ တူ၏။

စာဖတ္သူမွာ လိမၼာယဥ္ေက်း၏။ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတ ရွိ၏။ အရာရာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္၏။ ေရွာင္သင့္တာ မွန္သမွ် ေရွာင္ရွားႏိုင္ၿပီး ေဆာင္သင့္သည္ မ်ားကို ေဆာင္ထားကာ လူ႔ေလာက လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ တြင္ အျမင္တင့္တယ္ ေပသည္။

စာဖတ္သူသည္ ေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္၊ လုပ္ကိုင္တတ္၏။ ေအးေအးေဆးေဆး ထိထိမိမိႏွင့္ အရာရာကို ဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္ ႏိုင္ေပသည္။ လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားကာ လူတကာ၏ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ ခံရပါသည္။ လူတိုင္းကလည္း အားကိုးယံုၾကည္ကာ မည္သည့္ ကိစၥမဆို အႀကံၪဏ္ ေတာင္းျခင္းခံ ရတတ္ပါသည္။

စာမဖတ္သူမ်ားကား လံုး၀ အသိတရားမရွိ ထင္ရာေျပာဆို လုပ္ကိုင္တတ္ သည္။ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ မစဥ္းစား ေရွ႕ေရးေနာက္ေရး မေတြး အရာရာမွားၿပီးမွ ေနာင္တမ်ား ရတတ္သည္။

စာမတတ္သူမ်ားကို ကန္းေနေသာ မ်က္ကန္းမ်ား ဟူ၍ တင္စားထားပါသည္။ စာတတ္ပါလ်က္ စာမဖတ္ဘဲ ေနသူမ်ားမွာလည္း မည္သည့္ အသိၪဏ္ ဗဟုသုတမွမရွိ၍ စာတတ္ကန္းမ်ား ဟူ၍လည္း ဆိုထားပါသည္။ စာတတ္ၿပီး စာဖတ္ပါမွ အက်ဳိးမ်ားေပမည္။

စာမတတ္သူမ်ားက စာမဖတ္သည္မွာ သဘာ၀က် ေသာ္လည္း စာတတ္ၿပီး စာမဖတ္သူမ်ားကား ဆိုးရြားလြန္း လွပါသည္။ စာမတတ္၍ စာမဖတ္ဘဲ အမွားမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေျပာဆို ျခင္းကိုကား နားလည္ခြင့္လႊတ္ ႏိုင္ပါ၏။ 

စာတတ္ၿပီး စာမဖတ္မိ၍ လုပ္ကိုင္ေျပာဆို သမွ် အမွားမွား အယြင္းယြင္း ခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနလွ်င္ကား လက္မခံစရာ၊ သဘာ၀မက်စရာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

စာအုပ္စာေပသည္ လူတိုင္းအတြက္ အဖိုးတန္ရတနာ တစ္ပါးျဖစ္သည္။ ေရွးေခတ္ျမန္မာ တို႔က ေပရြက္ေပၚတြင္ ကညစ္ျဖင့္ စာကိုေရးသားသီကံုး ခဲ့ၾကသည္။ “ က ” ကညစ္ ေပမွာျခစ္ ဟူေသာ ေက်ာင္းသံုး အကၡရာဗ်ည္းကဗ်ာ စာတြင္ ဟိုယခင္က အသံုးျပဳခဲ့ဖူးသည္။ ေပရြက္ကို ဆီလူး၍ အသံုးျပဳပါက တာရွည္ခံပါသည္။ ဆီမလူးေသာ ေပဖူးလႊာကို ေရွးေခတ္စစ္သည္မ်ား အသံုးျပဳခဲ့ၾက၏။ ပုရပိုက္ကို ကံ့ကူဆံျဖင့္ ေရးသားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာစကားတြင္ “ ကံ့ကူလက္လွည့္ ” စကားေ၀ါဟာရ ရွိခဲ့သည္။ ေပပုရပိုက္မ်ားတြင္ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္သမိုင္း မွတ္တမ္းေမာ္ကြန္း စေသာ စာေပမ်ားကို စာအုပ္သဖြယ္ ေရးသား မွတ္တမ္းတင္ ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးျမန္မာ ႀကီးမ်ားက “ အလိမၼာစာမွာရွိ ” ဟူ၍ဆိုခဲ့ၾက ေလသည္။

သကၠရာဇ္ ၇၆၂ တြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္ နန္းတက္သည္။ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ “ စည္းတပစ္ ” အမတ္ႀကီးကို ေခၚယူ၍ “ အဘိုး တိုင္းျပည္ ေအးခ်မ္းေအာင္ ဘယ္လိုက်င့္ရမည္နည္း ”ဟု ေမးပါသည္။

ျပည္ႀကီး၏ အရွင္ ျမတ္ေသာမင္း တို႔မည္သည္ ျပည့္တံခြန္ကို မလဲွရာ (ရေသ့၊ ရဟန္း၊ ပညာရွိ တို႔သည္ ျပည့္တံခြန္မည္၏ )။ ျပည့္ဦးကင္းကို မႏွိမ္ရာ (ပညာရွိအမတ္ႀကီး၊ ၀န္ႀကီး၊ ပညာရွိသုခမိန္ မ်ားသည္ ျပည့္ဦးကင္းမ်ား ျဖစ္၏)။ ျပည့္စြယ္ျပည့္သြား ကို မခ်ဳိးရာ (မင္းညီမင္းသား တို႔သည္ ျပည့္စြယ္ျပည့္သြား မ်ားျဖစ္၏)။ ျပည့္မ်က္လံုးကို မေဖာက္ရာ (ေလာကီ၊ ေလာကုတ္၊ ပညာတတ္ပညာရွိ သူတို႔သည္ ျပည့္မ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္၏)။ ျပည့္မ်က္ႏွာ ကို မဖ်က္ရာ (မိဘ၊ လင္သားတို႔၏ ေၾကးမံုသဖြယ္ ျဖစ္ေသာသူတို႔၏ သားသမီး၊ ဇနီးတို႔ကို အႏိုင္အထက္ မျပဳအပ္ဟု ဆိုလိုသည္)။ ျပည့္ေျချပည့္လက္ ကို မျဖတ္ရာ (သူရဲေကာင္း တို႔သည္ ျပည့္ေျချပည့္လက္ မ်ားႏွင့္တူ၏)။ ျပည့္၀မ္းကို မေဖာက္ရာ (သူေဌးသူႂကြယ္ တို႔သည္ ျပည္၏၀မ္းျဖစ္၏)။ ျပည့္ေက်းဇူး ကို မထိန္ရာ (တိုင္းသူျပည္သား တို႔သည္ တိုင္းျပည္၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ျဖစ္၏) စသည့္မင္းတို႔ က်င့္အပ္ေသာ “ အပရိဟာနတရား ” ခုနစ္ပါးကို ေရႊႏွလံုးသြင္း ေတာ္မူ၍ မွည့္မွဆြတ္ေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴး တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ တေရြ႕ေရြ႕ ပြားေစတတ္ေသာ ပိုးနက်ယ္ တို႔ကိုလည္းေကာင္း ပမာျပဳ၍ က်င့္ေတာ္မူရာ၏ ” ဆိုေသာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ အႀကံကို ေပးခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဘိုးရာဇာဆိုသည့္ အမည္ႏွင့္ အေဆာင္အေယာင္ တို႔ကို ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။ အလြန္တန္ဖိုးရွိေသာ စကားမ်ားကို ေပးႏိုင္သူ စည္းတပစ္ အမတ္ႀကီး သည္ -

“ ဘိုးရာဇာဟာေလ xxx တကယ္ေတာ့ လယ္သမား ေလးပါဗ် xxxx သူတကယ္ လိုက္စားခဲ့တာက xxxx လံု႔လႏွင့္ ပညာကိုရွာ xxxx ဘုရင့္ေရႊနားေတာ္ xxx ေပါက္ၾကားရာက ေျမႇာက္စားခံရပါတဲ့ ပညာရွိႀကီးပါ xxxx ” ဆိုသည့္ သီခ်င္းအတိုင္း လယ္သမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ ေသာ္လည္း ပညာကိုလိုခ်င္သူ ျဖစ္၍ ေတြ႕သည့္ေနရာ၌ ပညာကိုရေအာင္ ရွာေဖြစုေဆာင္း တတ္သူျဖစ္ၿပီး စာဖတ္ျခင္း၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ပညာရွိ အမတ္ႀကီးျဖစ္လာ  ခဲ့သည္။

သကၠရာဇ္ ၇၃၀ တြင္ မိတ္ၳီလာကန္ ေပါက္၍ ဘုရင္မင္းႀကီးစြာမွ ကန္ကို ဆည္ေတာ္မူ၏။ ေျမတူးရာ၌ ေရႊႏွင့္သြန္းလုပ္ ထားေသာ ယိုးဒယား လင္းဇင္းမင္း တို႔၏ သား၊ သမီးအ႐ုပ္ကို ကမၸည္းႏွင့္တကြ ေတြ႕ရ၏။ ၀န္စင္း(၀န္ဇင္း) ရြာသူႀကီးကို ေမးေတာ္မူရာ မသိေၾကာင္း၊ အသည္သား (မင္းမႈထမ္းမဟုတ္သူ သာမန္အရပ္သား) ေမာင္ညိဳေခၚသူတစ္ေယာက္သည္ ယာထြန္လွ်င္ ခါးတြင္ ပုရပိုက္ႏွင့္ ပညာရွိတို႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ေသာေၾကာင့္ အၾကားအျမင္ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ ထိုသူသိႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု နားေတာ္ေလွ်ာက္၏။ ၀န္စင္း အသည္သားကို ေမးေတာ္မူရာ-

“ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ၾကားဖူးပါသည္ ဘုရား။ ေဘးေလာင္းေတာ္ အေလာင္းစည္သူ မင္းႀကီး တိုင္းခန္း လွည့္ေတာ္မူစဥ္ ထိုသို႔ေသာ မင္းတို႔ကို သစၥာခံေတာ္မူေစၿပီး ေျခေတာ္ရင္း၌ ၿမဲေစခဲ့ေၾကာင္း၊ တစ္ရံေရာအခါ အေလာင္း စည္သူမင္းႀကီး မိတ္ၳီလာကန္ကို ဆည္ခိုက္ ေနာက္ေတာ္တြင္ ပါလာေသာ သား၊ သမီးတို႔ ကံေတာ္ကုန္ ေသာေၾကာင့္ လာလတ္ၱံေသာ မင္းတို႔ သိေစေသာငွာ အ႐ုပ္ကို ေသခ်ာစြာ စာတန္းထိုး ျမႇဳပ္ထားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ” ေလွ်ာက္ထားရာမွ ပညာရွိအျဖစ္ နန္းေတာ္သို႔ ေခၚယူေျမႇာက္စား ခံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ “စည္းတပစ္ ” ဆိုသည္မွာ “ သႏၵပေဇၨာတသဒၵါ ” ကို အစြဲျပဳေခၚဆိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ စႏၵသဒၵါ-လ၊ ေဟာ၊ ပေဇၨာတသဒၵါ-အလင္းေရာင္ကို ေဟာသျဖင့္ လကဲ့သို႔ ထြန္းလင္း တင့္တယ္ေသာ ပညာရွိဟု ဆိုလိုေၾကာင္း သိရသည္။ (အရွင္သံ၀ရာ လကၤာရ- စည္းတပစ္ ေလွ်ာက္ထံုး၊ အေတြးအျမင္ ၂၃၅)။

ဘိုးရာဇာ ေခၚ ေမာင္ညိဳဆိုေသာ သာမန္လူငယ္ေလးသည္ ပညာရွိႀကီး ျဖစ္ေစေရာ့၊ ဘုရင့္ အခ်ီးအေျမႇာက္ ခံရေစေတာ့ဟူသည့္ စိတ္ႏွင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ပညာကိုသာ လိုခ်င္သိခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ စာေပပုရပိုက္ မ်ားကို လံု႔လ၀ီရိယ စိုက္ထုတ္ကာ ေလ့လာမွတ္သား တတ္၍ စာဖတ္ျခင္း ေက်းဇူးေၾကာင့္ အားကိုးထိုက္ေသာ ပညာရွိႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေလာက၌ တန္ဖိုးရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားလွ်င္ သူ႔အတြက္ ေနရာသည္ သူ႔အလိုလို ျဖစ္လာတတ္၏။ လူေရွ႕သူေရွ႕ သို႔ ထိုက္တန္စြာ ေရာက္လာတတ္ ပါသည္။

“ စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ ” ဟု အဆိုရွိရာ လူတိုင္းသည္ စာေပႏွင့္ မကင္းကြာသင့္ေပ။ လူတိုင္းသည္ စာေပကို ေလ့လာလိုက္စား ၾကရပါမည္။ မကုန္ဆံုးႏိုင္ေသာ အတတ္ပညာရပ္ တို႔သည္ စာအုပ္စာေပ အတြင္း၌ ရွာေဖြေတြ႕ရွိႏိုင္ ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္စဥ္ကေလး ဘ၀၌ မိဘမ်ားက ဆံုးမပဲ့ျပင္ေလ့ ရွိပါသည္။ ပညာသင္ခ်ိန္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း တြင္လည္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ေကာင္းေသာ ဘ၀လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ လမ္းၫႊန္ခဲ့ ပါသည္။ ဘ၀ခရီးလမ္းကို ကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်ိန္တြင္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း မ်ားက အၿမဲ ကူညီေဖးမျခင္း မျပဳႏိုင္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ မခြဲမခြာအၿမဲ ထာ၀ရအတူ ရွိေနရမည့္ မိတ္ေဆြေကာင္းမွာ စာအုပ္ စာေပမ်ားသာ ျဖစ္ပါသျဖင့္ စာမတတ္သူမ်ား စာတတ္ၾကပါေစ၊ စာတတ္သူမ်ား စာဖတ္ၾကပါေစဟု “ စာဖတ္ျခင္းေက်းဇူး ” အေၾကာင္းကို ေရးသားတင္ျပ လိုက္ပါသည္။

မေက်းဥ

ျမ၀တီ