ေရစီး ကမ္းၿပိဳ ေစတနာ

အိမ္ကေန ထြက္ေနက် အခ်ိန္ထက္ ကေန႔ေတာ့ ေစာၿပီး႐ံုးကုိ ထြက္လာခဲ့သည္။ တာေမြကေန ေရႊဂံုတုိင္ ၁၀၀ က်ပ္၊ ေရႊဂံုတိုင္ကေန ဆူးေလ ၁၀၀ က်ပ္ ဆုိၿပီး ကားဆရာေတြက လမ္းပိုင္းႏွစ္ခု ခဲြလုိက္တဲ့အတြက္ ၂၀၀ က်ပ္ ေတာင္းတာေၾကာင့္ အသြားအျပန္ အတြက္ ၄၀၀ က်ပ္ကုန္သည္။ ေရရွည္ အက်ိဳးအတြက္ စဥ္းစားၿပီး လုိင္းကားမစီးဘဲ ၿမိဳ႕ထဲသြားႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေလး ညကတည္းက တစ္ကုိယ္တည္း ႀကိတ္ေတြးထားသည္။ တာေမြလမ္းမေပၚမွာ ဆူးေလ ေရာက္မည့္ ကားေတြ လုိင္းစံု၊ နံပါတ္စံု၊ အရြယ္အစား စံုလင္လွေပမယ့္ ရတဲ့၀င္ေငြနဲ႔ ကုန္က်မယ့္ ထြက္ေငြညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားတြက္ဆ သံုးစဲြရမွုာမုိ႔ လုိင္းကားကုိ တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္ၿပီး တာေမြဘူတာကုိ ကုိခ်စ္ေဖတစ္ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားလက္မွတ္ကုိ ၁၀ က်ပ္ နဲ႔၀ယ္ၿပီး ရထားဆုိက္ခ်ိန္ကုိ ၾကည့္ေတာ့ ေနာက္ ၅ မိနစ္ဆုိ ဆုိက္မည္ျဖစ္သည္။ လက္်ာရစ္ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ရပ္ေစာင့္ရင္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ စနည္းနာၾကည့္ေတာ့ သူလုိကုိယ္လုိ ရံုးသမားေတြမ်ားသည္။ ၿမိဳ႕ထဲ ဆုိင္သြားဖြင့္မည့္ ေစ်းသည္ သံုး-ေလးေယာက္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပါသည္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေတြလည္း ပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေရာက္မွ ပထမဆံုး စီးျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚကေန မလွမပ႐ႈခင္းေတြ ခံစားရင္း ဘူတာႀကီးမွာ ဂိတ္ဆံုးသည္။ ပန္းဆုိးတန္း ဂံုးတံတားကုိ ေက်ာ္ေတာ့ ရံုးကအနီးကေလး ျဖစ္သြားသည္။ ၄၀၀ က်ပ္ကုန္မည့္ ခရီးကုိ ၂၀ က်ပ္နဲ႔ ေခၽြတာႏုိင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ကုိခ်စ္ေဖ တစ္ေယာက္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ကာ ရင္ထဲ ေအးျမျမေလး ခံစားမိတာ အမွန္ျဖစ္သည္။

ေန႔ခင္း ၁၂ နာရီမွာ နယ္အေရာင္း ကုိယ္စားလွယ္ေနန႔ဲ လုပ္မည့္ အစည္းအေ၀းအတြက္ မနက္ကတည္းက ျပင္ဆင္ရသည္။ ရံုးေရာက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ အစည္းအေ၀းအတြက္ လုိအပ္သည္မ်ား ညႊန္ၾကားရသည္။ မိမိကိုယ္တုိင္လည္း ေျပာစရာရွိသည္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ရသည္။ စာရြက္စာတမ္းမ်ား၊ ဖုိင္တဲြမ်ား၊ စာအုပ္မ်ားကုိ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ စုစည္းရသည္။ သည္ၾကားထဲ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ေနက် ပံုမွန္အလုပ္ကုိလည္း လုပ္ေဆာင္ ေပးရေသးသည္။ အလုပ္မ်ားၿပီ ဆုိရင္ ျဖစ္ေနက် ဖုန္းက တဂြမ္ဂြမ္လာသည္။ စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေျဖၾကား ေပးေနရတာက ၀တၱရားတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ဟန္းဖုန္းဆုိရင္ေတာ့ ပိတ္ထားလုိ႔ ျဖစ္ေသးသည္။ ပိတ္မရတဲ့ ႀကိဳးဖုန္းဆုိေတာ့ ေခၚသမွ်ဖုန္းကုိ ဒိုင္ခံေျဖရွင္း ေပးရသည္။ ၁၂ နာရီမတ္တင္းၿပီျဖစ္လို႔ ကုိခ်စ္ေဖတစ္ေယာက္ အစည္းအေ၀းခန္း သြားဖို႔ အခန္းထဲက ထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္လုိက္သည္။ အဲဒီခဏမွာပဲ စားပဲြေပၚက ဖုန္းျမည္လာလုိ႔ စိတ္အလိုမက်ေပမယ့္ ေကာက္ယူ ထူးလုိက္ပါသည္။

" ဟလုိ "
" ေမာင္လား "

ရင္းႏွီးျခင္း မရွိတဲ့အသံ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ငယ္ရြယ္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးျဖစ္သည္။ အိမ္က ဇနီးသည္ မေအးၿငိမ္းကေတာ့ ကုိခ်စ္ေဖကုိ " ကုိခ်စ္ေဖ " လုိ႔သာ တံုးတိတိ ေခၚသည္။ တဖက္က ဖုန္းအသံရွင္သည္ မေအးၿငိမ္း တစ္ေယာက္ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ မွား၀င္လာတာ ျဖစ္မည္။ အေတြးေတြ ေ၀ေနတာေၾကာင့္ " ဟုတ္ " လုိ႔တစ္ခြန္း ၀င္ေထာက္လုိက္သည္။ ဒါနဲ႔ တစ္ဖက္ဖုန္းရွင္က ..

" ေမာင္ .. ညေနျပန္ရင္ မွာလုိက္တဲ့ ကေလးအားေဆးရယ္ ပါရာစီတေမာ ေဆးအရည္ရယ္ မေမ့နဲ႔ေနာ္"
" ေအးပါ "

အလုပ္မ်ားတဲ့ပံုနဲ႔ စကားစျဖတ္ၿပီး ဖုန္းကုိခ်မယ္ လုပ္ေတာ့ တစ္ဖက္ အသံရွင္က ဆက္ထြက္လာသည္

" ၿပီးေတာ့ ငယ္ သံုးေနက် ဟုိေဆးလည္း ကုန္ေနၿပီ .. သိလား "
" ဘာေဆးလည္း မသိ .. .."
" ေအာ္ ေမာင္ကလည္း .. ေသာက္ေနက် ေဆးလံုးအနီေလးပါဆုိ .. "

မိန္းကေလးရဲ႕ မခ်င့္မရဲ အသံစာစာေလးက ထြက္လာျပန္သည္

" ေအး .. ေအး .. ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါပဲေနာ္ .. "

ကုိခ်စ္ေဖ တစ္ေယာက္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဖုန္းကုိအတင္းခ်။ တုိင္ကပ္နာရီကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း အစည္းအေ၀းခန္းမ ဆီကုိ ကသုိက္ကရုိက္ အေျပးတပုိင္းနဲ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အစည္းအေ၀းက ႐ံုးဆင္းခ်ိန္လြန္မွ အစသတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ရံုးခန္းထဲ ထားစရာရွိတာ ထားၿပီးတာနဲ႔ အိမ္တန္းျပန္သည္။ ပန္းဆုိးတန္း ဂံုးတံတားေပၚအတက္ ရုပ္ရွင္ပုိစတာကုိ လွမ္းအၾကည့္မွာ အစည္းအေ၀းခန္း သြားခါနီး ဖုန္းမွား၀င္သည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း အမွတ္ရ မိလုိက္သည္။

"ကေလးအားေဆး၊ ပါရာစီတေမာ့အရည္ နဲ႔ ေနာက္ ေသာက္ေနက် ေဆးလံုးအနီေလး .. " တဲ့

ဇနီးသည္က လင္ေတာ္ေမာင္ကုိ သတိမရမွာ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဖုန္းဆက္အသိေပး တာျဖစ္မယ္လုိ႔ ကိုခ်စ္ေဖ ေတြးမိသည္။ တစ္ဖက္ ဖုန္းဆက္သူ ကလည္း ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ေသခ်ာမေမး မစူးစမ္း။ ကုိခ်စ္ေဖကလည္း အလုပ္႐ႈပ္ေနလုိ႔ ျပန္မရွင္းျပႏုိင္။ ေနာက္ၿပီး " ေဆးလံုးအနီေလး " တဲ့။ ဘာေဆးပါလိမ့္။ ကိုခ်စ္ေဖ တစ္ေယာက္ မဆီမဆုိင္ ေခါင္းစားမိသည္။

ဘယ္လုိပင္ ျဖစ္ပါေစ ညေနအိမ္အျပန္မွာ ဇနီးသည္ အထပ္ထပ္ အမွာေခၽြခဲ့တဲ့ ၾကားက " ေဆး ၃ မ်ိဳး " လံုး ၀ယ္မလာတဲ့ " ေမာင္ " ဆုိတဲ့ လူႀကီးမင္း တစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲ ခဏတာ ေရာက္သြားမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ေတြးမိၿပီး ကုိခ်စ္ေဖ တစ္ေယာက္ ၿပံဳးလုိက္မိသည္။

(ပံုကုိ google image ကေနယူထားပါတယ္)