အေတြးေတြ ဆန္႔ထုတ္ခ်င္တယ္

အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားေနရတဲ့ ေထာက္ၾကန္႔တုိ႔ ပဲခူးတုိ႔ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္လုိ လူးလာေခါက္တုန္႔ သြားေနက် ျဖစ္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္စထြက္ရင္ အိမ္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ေရာက္မယ္ ဆုိတဲ့ ၾကာျမင့္ခ်ိန္ကုိ တြက္ခ်က္ေန စရာမလိုေအာင္ ေခါင္းထဲ အလြတ္ရၿမဲပါ။ ခုေတာ့ မွန္းခဲ့ေလသမွ် ေတ့လဲြလြဲ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါးပါးေမွာက္ေအာင္ကုိ လဲြခဲ့ပါတယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ကုိ ေနာက္ခန္းထဲ ထည့္ၿပီးတာနဲ႔ ကားကုိ ရန္ကုန္ဘက္ဆီ ဦးတည္လုိက္တယ္။ပဲခူးကုိ ေရာက္ေနတဲ့ ၆ ရက္လံုးလံုး ပစ္ထားတဲ့ကားကုိ ျပန္ခါနီးမွ တံခါးေလးဖြင့္ တက္ေမာင္းခဲ့တဲ့ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္တာေတြအတြက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အျပစ္တင္မဆံုး ျဖစ္ရတယ္။ အင္းတုိင္ မေရာက္ခင္ေလးမွာ ကားက တုိင္ပင္ျခင္းမရွိပါဘဲနဲ႔ ညင္ညင္သာသာပဲ စက္ထုိးရပ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ခရီးထြက္ေနက်မုိ႔ ဒီလုိအခက္အခဲ ေလာက္ေတာ့ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္း ေနက်ပါ။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ရွင္ေနမင္းရဲ႕ ဘုန္းတန္ခုိး အစြမ္းကုန္ ေတာက္ပတဲ့ အခ်ိန္အခါမုိ႔ လူကုိမုိက္ကနဲ ျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ ေနအပူရွိန္က သံလွ်ပ္ပမာ လင္းလက္ ျပင္းထန္လြန္းလွပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အားတင္းရင္း ငါဟဲ့ ေယာက္်ား ေသခါမွ ဇဲြေလ်ာ့မယ္ ဆုိတဲ့ဗႏၶဳလထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ကားစက္ဖံုးကုိ ဖြင့္ျပင္တယ္။ နာရီ၀က္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကားျပင္ပညာသာ ကုန္သြားတယ္ ကားက တုတ္တုတ္မွ် လႈပ္မလာပါဘူး။ အိမ္က ဖ်က္ကနစ္ေတြလည္း ခုနကမွ ရွမ္းျပည္တက္သြားလုိ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ လမ္းခဲြခဲ့ၾကတာဆုိေတာ့ သူတို႔ကုိ ေမွ်ာ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားက လူကုိ ျပန္စီးတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီမုိ႔ အလွည့္က်ရင္ မႏဲြ႕စတမ္းပါပဲ။

အမွတ္(၄)လမ္းမႀကီး လမ္းဆံုေရာက္တဲ့အထိ တြန္းလုိက္ရတာမုိ႔ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၿဗိဳင္းသြားတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ဖုိ႔ ရာသီဥတုကလည္း ေျခထုိးေနတာမုိ႔ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းလုိ႔ပဲ မွတ္ယူမိပါတယ္။ ေျမညီ ကတၱရာလမ္း ေျပေျပ ေလးမုိ႔ပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္။ ဒီလုိ အခက္အခဲေလးေတြ ႀကံဳျပန္ေတာ့ အိမ္ကိုအရင္ဆံုး သတိမရျဖစ္ဘဲ အြန္လုိင္းေပၚက ေဘာ္ဒါေတြကုိ စီကနဲ အစီအရီ တန္းျမင္မိတယ္။ (အဟိ . . ထမင္းလံုး တေစၦေျခာက္တာလဲ ဟုတ္ပါဘူး၊ ပုန္းပန္းခ်ီမ တြယ္ေနတာလဲ ဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ ကုိယ္၌က စိတ္ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနတာ၊ ေဘာ္ဒါေတြကုိ အဲေလာက္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးတယ္ဆုိတာ ယံု) ၀ပ္ေရွာ့ေရွ႕ ပန္ဒါပင္ရိပ္ေအာက္က ထန္းလ်က္ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္နဲ႔ ကားျပင္တာကုိ ထုိင္ေစာင့္ေနမိတယ္။ မ်က္ႏွာကို ေနထုိးေပမယ့္ ပင္ပန္းတဲ့အရွိန္ ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလဲြ မေနေတာ့ဘဲ ေနထိုးတဲ့အလင္းကေန အျဖဴေရာင္ မီးလံုးေတြၾကားမွာ ပန္းေရာင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ျမင္မိတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ေလ မသဲကဲြေလ၊ အားစုိက္ၾကည့္ေလ ေ၀၀ါးသြားေလမုိ႔ အားမလုိအားမရ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါပဲ။ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာေတြ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ကားကုိ စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆီ ျပန္လာတယ္။ ကားရဲ႕ျပစ္ခ်က္က "ဓာတ္ဆီ ကုန္ေနတာ အစ္ကုိေလး" တဲ့ခင္ဗ်ာ .. .. ။ ရွက္လုိက္တာမွ မ်က္ႏွာေတာင္ ထားစရာေနရာ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ ရန္ကုန္ကေန စထြက္ကတည္းက တုိင္ကီအျပည့္ ျဖည့္ထားတာမုိ႔ ကုန္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ ပါဘူး။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့လည္း ဘယ္မွ သြားျဖစ္တာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေသြးရုိးေသြးတန္း ကုန္တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ဆီတုိတဲ့ တရားခံေတြကုိ ခ်က္ခ်င္း ေျပးျမင္မိတယ္။ ျပန္လာပါေစအုန္း ဘယ္လုိ ပညာျပန္ျပရမယ္ ဆုိတာကုိ အေၾကြးစနစ္နဲ႔ ေတးထားလုိက္မိတယ္။

ပဲခူးကေန ဘယ္အခ်ိန္ ထြက္လာတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အိမ္ကုိ အခ်ိန္လြန္မွ ေရာက္လာလုိ႔လည္း တကူးတက ေခၚေမးျမန္းတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အိမ္အလုပ္က လူကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ့ ေကာင္းကြက္ေလး တစ္ခုပါ။ အေပၚထပ္တက္ၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္၀င္ေတာ့ ၀ါယာေညာ္တဲ့ အနံ႔က တစ္ခန္းလံုး လႊမ္းၿခံဳေနတယ္။ သကၤာမကင္းျဖစ္မိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အေကာင္းအတုိင္းပဲ Window က ပံုမွန္ တက္လာတယ္။ နက္ထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ကုိယ္ကစၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေလ့ မရွိတာေၾကာင့္ G-talk ကုိ ဒီအတုိင္းပဲ ဖြင့္ထားလုိက္တယ္။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ္က စၿပီး ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာလဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက တစ္ဖက္လူ အေနနဲ႔ စာဖတ္ေနတာလား၊ အလုပ္မ်ားေနတာလား၊ ကုိယ့္ထက္ အေရးပါတဲ့လူနဲ႔ စကားေျပာေနတာလား ဆုိတဲ့ အားနာစိတ္၊ အလုိက္တသိ စိတ္ေလးေၾကာင့္ အြန္လုိင္းေပၚ ေတြ႕ေနေပမယ့္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာကုိ နားလည္ေပးေစခ်င္ ပါတယ္။ ထင္သလုိ မာနႀကီးတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ စတယ္ကုိင္တာလည္း မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္လုိအခ်ိန္မ်ိဳး၊ ဘယ္လုိ အေျခအေနမ်ိဳး မွာမဆုိ တျခားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ ေလးစားတတ္ျခင္းဟာ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕မႈ တစ္မ်ိဳးပဲလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။ (ဆက္ေရးပါအုန္းမယ္)