သူ႔အတြက္ ႐ုိးဂုဏ္မွ်သာ

ဖုန္ထေနတဲ့ ေျမနီလမ္းေပၚ ကေလးငယ္တစ္သုိက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလြား ေဆာ့ကစားေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ဘ၀ေလးကုိ အားက်မိခ့ဲတယ္။ ေလာဘေတြ ေမာဟေတြ မာနေတြ ကင္းစင္ ေနတာေၾကာင့္လဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေလးေတြ ျဖဴစင္တယ္။ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ဆိုတာလည္းဘာမွ မရွိေသးတာမုိ႔ သူတုိ႔ အေတြးေလး ေတြလည္း စင္ၾကယ္တယ္။ ဆာရင္စားမယ္၊ ေပ်ာ္စရာေတြ႕ရင္ ရယ္ေမာမယ္၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ႕ရင္ အေမ့ကို တမ္းတၿပီး ငုိမယ္။ ေနညိဳလုိ႔ အိပ္ခ်ိန္တန္ရင္ အေမ့ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ေငြ႕အိပ္ယာက အသင့္မုိ႔ လုိေလးေသးမရွိ ျပည့္စံုပါတယ္လုိ႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

ေၾကာင့္က်မဲ့ ကေလးဘ၀ကုိ ျပန္တမ္းတလို႔ မရႏုိင္မွန္းသိေပမယ့္ ျပန္ေရာက္ခ်င္ မိပါတယ္။ ကေလးသဘာ၀ ဘာပဲ လုိခ်င္လုိခ်င္ ပူဆာလုိက္ရံုနဲ႔ ရႏုိင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေရာက္ေနတဲ့ လက္ရွိဘ၀ေလးကုိ ေက်နပ္တင္းတိမ္ ႏိုင္ေပမယ့္ တခါတေလ အားငယ္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္လုိခ်င္ေနတာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ ေနတာေတြ ထင္သလုိ ျဖစ္မလာလုိ႔ပါ။ အားငယ္စရာ မဟုတ္ေပမယ့္ အားငယ္မိတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကိုယ္လုိခ်င္လြန္းတဲ့ အရာက ပင္ျမင့္ ေတာ္၀င္ပန္း ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။

အဆံုးစြန္မွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ပညာမရွိရင္ အသိဥာဏ္ရွိမယ္။ အသိဥာဏ္မရွိရင္ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ုိင္းရွိမယ္။ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ုိင္းမရွိရင္ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းေတြ ရွိမယ္။ ဘာမွ မရွိေတာ့ရင္ေတာင္မွ ဘာမ်ား အားငယ္ေနမွာလဲေနာ္။ အေမေပးထားတဲ့ ဦးေႏွာက္ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ ေျခႏွစ္ဖက္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ ရွိေသးတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အာမခံေပးႏိုင္မဲ့ ရုိးသားမႈနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားလဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါဆုိ လူျဖစ္ရက်ိဳးေတာ့ နပ္ပါေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ႐ုိးသားမႈကုိေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ ေစ်းအခ်ိဳဆံုးနဲ႔ အျမတ္အစြန္း အမ်ားဆံုး ရရွိေစတဲ့ အရင္းအႏွီး တစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ မိမိနဲ႔ ဆက္သြယ္လာသူ မွန္သမွ် အေပၚမွာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ရုိးသားမႈကို ျပသပါ။ ႐ုိးသားမႈကုိ ျပသဖုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ေတာ့ လုိပါမယ္။ ႐ုိးသားမႈအတြက္ အခ်ိန္ေပးဆပ္မႈကေတာ့ လုိအပ္တာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါမယ္။ ႐ုိးသားျခင္းဟာ အင္မတန္ ရွားပါးတဲ့ ရတနာတစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လူတုိင္း လုိအပ္တဲ့ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုိးသားၿပီး သိမ္ေမြ႕တဲ့လူကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ ဥေပကၡာမျပဳႏုိင္ဘူးလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ အသိအမွတ္ မျပဳဘဲလည္း ေနလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက ႐ုိးသားမႈတစ္ခုပဲ ေပးႏုိင္စြမ္းေသးလုိ႔ပါ။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ .. .. ။