တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဒုကၡ၊ အခုေတာ့ ဟာသ

ေက်ာင္းႏွစ္၀က္ပိတ္ေတာ့ ေတာင္ႀကီးအိမ္ကုိ မျပန္ဘဲ ရန္ကုန္ကုိ တစ္ေယာက္ထဲ သြားလည္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ဆဲြတယ္။ ေတာင္ႀကီးအိမ္ကုိ field ဆင္းရမွာျဖစ္လုိ႔ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူး ဆုိၿပီး လူႀကံဳနဲ႔ စာေရးေပးလုိက္တယ္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ယူတဲ့ ေမဂ်ာက ဘာဖီးလ္မွ ဆင္းရတာ မရွိပါဘူး။ လည္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုထဲနဲ႔ပါ။ ကုိယ္က အိမ္ကုိစာေရး အသိေပးလုိက္ၿပီ ဆုိၿပီး စိတ္ေအး လက္ေအးနဲ႔ ခရီးထြက္ဖုိ႔ ျပင္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြ ခြင့္ျပဳတယ္ မျပဳတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ့္အစီအစဥ္တုိင္း အေဒၚေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကုိ လိပ္စာကုိင္ၿပီး မန္းေလး- ရန္ကုန္ အဆန္ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္တယ္။ အိပ္စင္အထူးတန္း ဆုိတာကုိ ေမး၀ယ္တယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေပး၀ယ္ရမယ့္ လက္မွတ္ခထက္ ၅ ဆေလာက္ ပုိပုိသာသာ ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ ဘာေမးခြန္းမွ ေျဖစရာမလုိပဲ ရထားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ ရလုိက္တယ္။

အရင္က အေဒၚေတြက ကန္ေတာ္ကေလး၊ ၇၈ လမ္း၊ မန္းေလးလမ္းသြယ္ ထဲမွာေနတယ္။ ဘူတာနဲ႔လည္းနီးတာေပါ့။ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရင္ မန္းေလးအေခၚ ၂ျပ ေလာက္ဆုိ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါကုိ မသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္တာ လာလည္တာဆုိေတာ့ ရထားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ B-600 taxi ေပၚ တက္စီးလုိက္တယ္။ ကားဆရာကလည္း ဘယ္သြားမလဲလုိ႔ တစ္ခြန္းမွ မေမးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ဆုိၿပီး တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ ဘူတာ၀င္းကထြက္ေတာ့ ညာဖက္ကုိခ်ိဳးတယ္။ ပန္းဆုိးတန္း ဂံုးတံတားေပၚ ေက်ာ္တယ္။ ပန္းဆုိးတန္း လမ္းဆံုး ကမ္းနားလမ္း ေရာက္ေတာ့ ညာဖက္ပဲ ဆက္ေကြ႕ၿပီး ေမာင္းျပန္တယ္။ (၅၁)အစိမ္း လုိင္းကားလမ္းအတုိင္း ေမာင္းလာၿပီး ဘုန္းႀကီးလမ္း၊ ျပည္လမ္းအတုိင္း တက္လာၿပီး ေျမနီကုန္း၊ ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းအထိ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ ကုိယ္ကလည္း ဟန္အျပည့္ပါပဲ။ ေနာက္ လႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရႊတိဂံုကုိ လွမ္းဖူေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားလား မသိဘူး လုိ႔ ေမးမိတယ္။ ဒါနဲ႔တင္ ကားဆရာက နယ္ကတက္လာတဲ့ အခ်ဥ္မွန္း သိသြားၿပီ။ ဒါကုိရိပ္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ဘယ္ကုိ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ကန္ေတာ္ကေလး သြားမလို႔ဗ် ဆုိေတာ့မွ ကားဆရာကလည္း ေခသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ညီေလး ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ေရႊတိဂံုဘုရား ဖူးေစခ်င္လုိ႔ တမင္လုိက္ပုိ႔တာပါ တဲ့။ မွတ္ကေရာ။ ဒါနဲ႔ လိပ္စာထုတ္ျပလုိက္မွ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ေကြ႕ေတာ့တယ္။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ ကိုယ္ကလည္း လမ္းသိတာ မဟုတ္ေတာ့ သူေခၚရာ လုိက္လာမိတာပါ။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက မဆင္းျဖစ္ေသးဘူး။ ျမင္ေနက်မဟုတ္တဲ့ ရန္ကုန္တုိက္ခန္း အိမ္မဲမဲၾကီးထဲကုိ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေဒၚေလးက လွမ္းျမင္ၿပီးထြက္လာမွ ကားထဲက ဆင္းလုိက္တယ္။ ကားခ ထုတ္ရွင္းမယ္ လုပ္ေတာ့။ ေဒၚေလးက ငါေပးမယ္၊ ကားဆရာ ဘယ္ေလာက္က်လဲ ဆုိေတာ့ .. ကားဆရာက ၃၀၀၀ိ- ပါအစ္မ လုိ႔ေျပာတယ္။ ေဒၚေလးက ျပာျပာသလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး နင္ဘယ္ကေနစီးလုိ႔ ဒီေလာက္ မီတာတက္ရ သလဲေပါ့။ ဘူတာကေန ငွားလာတာလုိ႔ လည္း ဆုိေရာ ေဒၚေလးက ကားဆရာကို ရန္လုပ္ပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ၁၀၀၀ိ- နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ လူလည္း ေဇာေခၽြးကုိ ျပန္သြားတာပဲ။ နင့္ကုိ ေထာက္ၾကန္႔ဖက္ေခၚသြားၿပီး သတ္လုိက္ရင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲတဲ့။ ရန္ကုန္ကုိလာတာ လူႀကီးေတြ သိလားလို႔ ေမးေတာ့ .. ဟုတ္ကဲ့ စာေရးထားတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ေဒၚေလးရဲ႕ စုိးရိမ္စိတ္က ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မီးမၿငိမ္းေသးပါဘူး။ ေတာင္ႀကီးအိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္တုိင္မယ္ လုပ္တယ္။ ေတာ္ေပေသးတယ္။ လုိင္းမေကာင္းတာနဲ႔ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး ကံေကာင္းေလစြ။

ရန္ကုန္ေရာက္ စြန္႔စားခန္းေလးက ဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးတာ အမွန္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကုိ ခုေနခ်ိန္မွာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဟာသ တစ္ပုဒ္လုိပဲ ျမင္မိပါတယ္။ စူးစမ္းခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ ခၽြန္းအုပ္လုိ႔ မရေပမယ့္ အႏၱရယ္ကုိ အမွန္ပဲ ဖိတ္ေခၚေနသလုိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကဲညီငယ္ ဖုိးဂ်ယ္ ေရ Tag ထားတာေလး ျပန္ေျဖလုိက္ၿပီေနာ္။ ေက်နပ္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ tag တာကုိ ေရးေနရတာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ျပန္ tag ခ်င္ပါေသးတယ္။ အခ်ိန္ရသည္ ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မေပး ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ ေအာက္က မမေတြကို tag ပါတယ္။ ေရးေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၀မ္းသာစရာပါပဲ။ အုိေကပါ tag လုိက္ၿပီေနာ္ .. ..

• ေကာင္းကင္ျဖဴ (ေရးၿပီး)
  

• ေကာင္းကင္ျပာ (ေရးၿပီး)
  

• ဖူးမြန္ (ေရးၿပီး)
  

• နတ္မိမယ္ေလးမ်ား (ေရးၿပီး)
  

• ကၽြန္မရဲ႕ မွတ္စုေလးမ်ား (ေရးၿပီး)

Tag ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေရးေပးလုိ႔ ေက်းဇူးတင္တယ္။