7th FEB .. ..

ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြ ေလးဖက္ေလးတန္ ၀န္းရံထားၿပီး ၿမိဳ႕ေလးကုိ ဒယ္အုိးသ႑ာန္နဲ႔ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္ထဲမွာ တည္ထားတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွာ အ႐ုိးကဲြေအာင္ ခိုက္ခုိက္တုန္ခ်မ္းၿပီး ေႏြရာသီဆုိ အညာက ၿမိဳ႕ေတြလို ပူျပင္းလြန္း ပါတယ္။ မုိးတြင္းဆုိ မုိးမ်ားၿပီး ေကာင္းကင္ယံမွာ ျမဴေတြ တိမ္လိပ္ေတြ အၿမဲပဲ အစုိင္လုိက္ ခဲေနတတ္တဲ့ ရာသီဥတုေလး ရွိတယ္။ သံလြင္ျမစ္ အေရွ႕ျခမ္း ကုိးၿမိဳ႕နယ္မွာ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္တယ္။ တုိင္းရင္းသား မ်ိဳးစံု အေျခခ် ေနထုိင္ၿပီး ေပ်ာ္စရာ အတိၿပီးတဲ့ ေမြးရပ္ေျမ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ေလးပါ။

ကုိယ့္ေမြးရပ္ကုိ ခဲြခြာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့တာမုိ႔ မ်က္စိထဲ စဲြစဲြထင္ထင္ ျမင္မိတာေတာ့ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္က မဟာျမတ္မုနိဘုရား၊ ေနာင္တံုကန္၊ ဟုိခုံေစ်းနဲ႔ ၿမိဳ႕မေစ်း။ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕မ ေဘာလံုးကြင္း၊ ဘက္စကက္ေဘာ ကြင္းေတြပါ။ ခုလုိ ေဆာင္းတြင္းဆုိ သြားေနက် ေရပူစမ္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ရနံ႕စစ္စစ္ကုိ ခံစားခ်င္ရင္ေတာ့ ခ်ယ္ရီပင္ေတြ အစီအရီနဲ႔ တစ္လမ္းလံုး ခ်ယ္ရီပြင့္ေတြေၾကြခ်ထားလုိ႔ လွပလြန္းေနတဲ့ ပန္၀ုိင္လုိရြာေလးကုိ မ်က္စိထဲက မထြက္ပါဘူး။ ဒီအထဲကမွာမွ ပုိအမွတ္ရမိတာေတာ့ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ အထိ ၁၁ ႏွစ္လံုးလံုး တက္ခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္း ေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေလးက လြိဳင္စြန္ဆုိက္ေတာင္ ေပၚမွာရွိၿပီး ခရစ္ယာန္ မယ္သီလရွင္ေက်ာင္းကုိ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းထားတဲ့ ထုထည္ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚကၾကည့္ရင္ ေနာင္တုံကန္ကုိ အတုိင္းသား ျမင္ႏုိင္သလုိ၊ လြိဳင္စြန္ေတာင္းေတာင္ ေပၚက စြန္ေတာင္းေစတီႀကီး ကိုလည္း ထည္ထည္၀ါ၀ါ လွမ္းဖူးေမွ်ာ္ႏုိင္ပါတယ္။ ညာဖက္ကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ လြိဳင္စြန္မြန္းေပၚက ထုထည္ႀကီးမားလွတဲ့ သစ္တစ္ပင္ေတာင္ကုိ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။

(ရ)တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းေရွ႕မွာ စုဘူးအႀကီးႀကီး တစ္လံုး တည္ထားတယ္။ တစ္တန္းလံုးပိုင္ဆုိင္တဲ့ အဲဒီ စုဘူးႀကီးထဲကုိ ကိုယ့္မုန္႔ဖုိးထဲကေန တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထည့္ၾကတယ္။ ဇြန္လကေန ဇန္န၀ါရီလအထိ စုလာတဲ့ ဒီစုဘူးႀကီးကုိ အတန္းပိုင္ဆရာမရယ္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ရယ္ ၀ါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာအေရာင္ ၄ ေရာင္ ေခါင္းေဆာင္ရယ္နဲ႔ အတန္းသားအားလံုးက စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ ေဖာက္ၿပီး ပုိက္ဆံေရတြက္ၾကတာ ေပ်ာ္စရာပါ။ ႏွစ္တုိင္း ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၇) ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြ လုပ္ၾကဖုိ႔ ေငြေတြ နည္းနည္းခ်င္း စုလာၾကျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ ရွိတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ အားလံုးကုိ ဖိတ္ေကၽြးတာ ျဖစ္လို႔ ၆ လေက်ာ္စုလာတဲ့ေငြနဲ႔ တြက္ၿပီး ေကၽြးေမြးခ်င္တာကုိ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ ေငြလုိရင္လည္း တစ္တန္းလံုး အခ်ိဳးက် ထပ္ထည့္လုိက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႔ညမွာ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သူ႔အတန္း သူ႔အခန္း အလုိက္ ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾက၊ အခန္းကို ဒုိက္ကေရးရွင္း ျပင္ဆင္ၾကနဲ႔ သူ႔တာ၀န္နဲ႔ သူမုိ႔ အားၾကတယ္ မရွိပါဘူး။ ကက္ဆက္ေတြ အမ္ပလီဖုိင္ယာေတြ စပီကာေတြ ညံစီေနသလို ပူစီေဖာင္းေတြ မဂၤလာေဆာင္မွာ သံုးတဲ့ ေရာင္စံုႀကိဳးေတြ အစံုအလင္နဲ႔ အလွဆင္ ၾကတယ္။ မပင္ပန္းၾက သလုိ ေမာတယ္လုိ႔လည္း မေျပာၾကပါဘူး။

ေဖေဖာ္၀ါရီ (၇) ရက္ေန႔မွာ ျပင္ဆင္တာေတြ အေခ်ာသတ္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကစလုိ႔ မူလတန္းကေန အထက္တန္းအထိ ဆရာအားလံုးကို အလွည့္က် ဖိတ္ၿပီး ေကၽြးေမြးတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြကုိ ကန္ေတာ့တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ မ်က္ရည္လည္ေအာင္ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ေတြ ၿပီးတာနဲ႔ အတန္းေဖာ္ေတြ စုကစားၾကတယ္။ ေနာက္ ညီညီညာညာ သိမ္းဆည္းရင္းနဲ႔ပဲ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ ေပ်ာ္ရႊင္ပဲြေလးကို အစသတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္း မပ်က္မကြက္ က်င္းပလာတဲ့ အမွတ္တရ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေလးရယ္ပါ။

ရွမ္းျပည္ရဲ႕ ျပည္နယ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ကုိ အဓိပၸာယ္ ျပည့္ျပည့္၀၀နဲ႔ အႏွစ္သာရ ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီ 7th FEB ေရာက္တုိင္း ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ ျဖစ္တယ္ ရယ္လုိ႔ေတာ့ အမွတ္ရေနႏုိင္ေအာင္ အတန္းႀကီးတဲ့ စီနီယာ ေနာင္ေတာ္ေတြက ခင္းထားတဲ့ လမ္းေလးကုိ လုိက္နင္းခဲ့တာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီအစဥ္အလာေလးကုိ ေနာင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး အတန္းႀကီးလာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ငယ္ေလးေတြလည္းပဲ အမွတ္ရေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵလည္း ပါပါတယ္။ ခ်ယ္ရီပင္ေတြအစား ယူကလစ္ပင္ေတြ ေနရာအႏွံ႕ လႊမ္းမုိးေနတဲ့ ရွမ္းျပည္ဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဥတုအစား ပူေလာင္ေလာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခ်ယ္ရီနံ႕ေတြ သင္းေနရမယ့္ ေနရာမွာ ကန္႔နံ႕ေတြ ထံုလႊမ္းလုိ႔ ေနတာမုိ႔ ဒါရွမ္းျပည္လားဆုိတာ ေမးယူရေလာက္မတတ္ ေလလႊာေတြကပါ ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ သလုိပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရွမ္းျပည္ေလးပါပဲ.....။ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့တဲ့ ရွမ္းျပည္ေလးပါ။