လုိအင္ေလး ျပည့္စံုေစ

ကုန္ျမန္တဲ့ ရန္ကုန္ေဆာင္း ရယ္ပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္အတြက္ ေဆာင္းဆုိတဲ့ အရသာကုိ မခံစားလုိက္ရတာပဲလား။ ေဆာင္းတြင္းသာ ကုန္သြားတယ္ အေႏြးထည္ေတြ တကူးတက ထုတ္မ၀တ္ လုိက္ရပါဘူး။ ပံုမွန္ မနက္ ၆ နာရီ အိပ္ယာထတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ ေရခ်ိဳးေနက်မုိ႔ ေအးရင္ေတာင္မွ ေစာေစာေရခ်ိဳးလုိ႔ ေအးတာပဲဆုိၿပီး စိတ္ထဲဒီအတုိင္းပဲ ေတြးမိပါတယ္။ ခပ္လြင္လြင္ေလးနဲ႔ ဖုန္ေတြသယ္လာတဲ့ ေလကုိ႐ွဴ႐ႈိက္မိေတာ့ ေအာ္ .. ေႏြကုိေတာင္ ကူးေနပါလားလို႔ ေႏြရနံ႔ သင္းသင္းေလးကုိ ခံစားရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ခ်ိန္းထားတဲ့ ဘူေဖးဆုိင္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။ တနဂၤေႏြေန႔မုိ႔ ကားရပ္ဖုိ႔ ေနရာမရတတ္ပါဘူး။ လြတ္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ရတာမုိ႔ ဆုိင္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းပါေသးတယ္။ သိမ္ႀကီးေစ်းရဲ႕ စတုဂံ ခံုးေက်ာ္တံတားေဘးနား ကားကပ္ရပ္ၿပီး ဆုိင္ဘက္ကုိ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ လာလုိက္တယ္။

ႏုိင္ငံျခားသေဘၤာလုိင္းမွာ အင္ဂ်င္နီယာပညာနဲ႔ သေဘၤာလုိက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ ေကာ္မစြံေသးတဲ့ လူပ်ိဳသုိးပါပဲ။ ဘူေဖးဆုိင္ေရွ႕မွာ စီးကရက္ခဲၿပီး ႀကိဳေစာင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိေတြ႕ေတာ့ ေနေလာင္တယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ အသားအရည္နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ က်ားက်ားလ်ားလ်ား သေဘၤာသားႀကီးနဲ႔ေတာ့ လုိက္ဖက္ပါတယ္။ အလာပ သလာပေျပာၿပီး ဆုိင္ထဲ ၀င္ျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ယူကုိယ္ရ ဘူေဖးထံုးစံအတုိင္း ေရာက္တာနဲ႔ စတီးပံုစံခြက္ကုိ လွမ္းယူတယ္။ ကုန္ႏုိင္သေလာက္ေလး ထမင္းထည့္တယ္။ ဟင္းေကာင္တာ ဖက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္၀သီအတုိင္း အသားေတြ ငါးေတြထက္ ပဲႀကီးႏွပ္ခ်က္ကုိ လက္ၿငိဳးထုိုးတယ္။ ပဲျပားနဲ႔ ပဲပင္ေပါက္ေၾကာ္ကုိ ျပတယ္။ ေနာက္ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္ကုိ ေတာင္းတယ္။ လံုေလာက္ပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းက သက္သတ္လြတ္လား ေမးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ဒီလုိပဲ စားတတ္လုိ႔ပါလုိ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အျပင္ထြက္ ထမင္းစားၾကရင္ ေကာင္းေပ့ ညႊန္႔ေပ့ ဆုိတဲ့ ပုဇြန္ခ်က္တုိ႔၊ ငါးခူေၾကာ္ဆီျပန္တို႔၊ ၾကက္သဲၾကက္ျမစ္တုိ႔၊ ဆိတ္သား ဆတ္သားေတြ စားၾကတာပါ။ အိမ္မွာ တကူးတက မခ်က္စားျဖစ္တဲ့ ဟင္းေတြကုိ ဒီလုိေနရာမွာ ေကာ့တက္ေနတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ဇိမ္ရွိရွိ ေလြးၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အသီးအရြက္ျပဳတ္သုပ္နဲ႔တင္ တင္းတိမ္ႏုိင္၊ စားေနက်မုိ႔ သားႀကီး ငါးႀကီးေတြ မစားျဖစ္ပါဘူး။ လူထူး လူဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ သူမ်ားအိမ္ ဧည့္သည္သြားလုပ္ရင္ အလုပ္႐ွဳပ္ ေစတတ္တာကိုေတာ့ အားနာမိပါတယ္။ ကုိယ့္အတၱေလးကုိ တခါတေလလည္း ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ေလ်ာ့ေပးမိခ်င္ပါရဲ႕။

ပံုစံခြက္နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ ထည့္စားေနရင္းနဲ႔ မန္းေလးမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေဆာင္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ျပဳန္းစားပဲ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ အေဆာင္ေရာက္စ အေဆာင္ေနထုိင္ခြင့္ ပံုစံေတြျဖည့္ေတာ့ အစားအေသာက္စာရင္းမွာ အမဲမစား၊ ၀က္မစား လုိ႔ပဲ ေရးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ မွတ္ခ်က္ကြက္မွာ ငါး/ငါးေျခာက္ မစားလုိ႔ အတြန္႔တက္ခဲ့တယ္။ အခန္းေဖာ္ ပင္းဒယသားက ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႔ အသီးအႏွံမစားတဲ့။ ေနာက္ အင္းသားေဘာ္ဒါက ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသား မေရွာင္လုိ႔ ကြန္႔တယ္။ ေတာင္ႀကီးသား တ႐ုတ္ကေတာ့ အကုန္စား(မနဲေစနဲ႔) ဆုိၿပီးတင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ထမင္းစားေဆာင္ ေလးေယာက္စား စားပဲြတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္အတူတူ က်တယ္။ ထမင္းစား စားပဲြေဘးမွာ စာေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးၿပီးကပ္ထားတယ္။ လူထူးလူဆန္း ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ ဆုိၿပီးေတာ့ပါ။ ထပ္ထားတဲ့ ပံုစံခြက္ေလးခြက္ကုိ အုပ္ထားတဲ့ ထမင္းအုပ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္အတြက္ ဟင္းက ဘရာေက်ာ္ကုိ ခရမ္းခ်ဥ္သီး မ်ားမ်ားနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းပဲ အၿမဲရတယ္။ တစ္ခါပဲ စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရသာပ်က္ေနတဲ့ ဘရာေက်ာ္ဟင္းနဲ႔ ကာလာတက္ၿပီး မာကေလာင္ေနတဲ့ ထမင္းကုိ မ၀ါးႏုိင္ ခဲ့လို႔ပါ။ ကင္တင္းက ထမင္း ၂ ထုပ္၀ယ္တယ္။ အိမ္ကထည့္ေပးလုိက္တဲ့ အေၾကာ္အေလွာ္နဲ႔ပဲ စခန္းသြားျဖစ္တယ္။ ၿငီးေငြ႔လာရင္ ကင္တင္းက ကုလားမေလးဆုိင္မွာ အ၀စားလုိက္တယ္။ အေျပာင္းအလဲေလးလည္း ျဖစ္ေအာင္ပါ။

အသားဟင္းေတြ ထည့္မစားဘဲ သက္သတ္လြတ္စားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဟင္းေကာင္တာက မမေလး ေတြက စာနာစိတ္နဲ႔ သရက္ခ်ဥ္သုပ္နဲ႔ ျမင္းခြာရြက္သုပ္ အပုိဆု လာခ်ေပးေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျပာပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆုိင္က အသားငါးဟင္းေတြကုိ လတ္ဆတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႔ အရသာရွိေအာင္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စားဖုိမွဴးႀကီးေတြ ကိုယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေၾကာင့္ စိတ္ခ်စြာနဲ႔ စားေသာက္ႏုိင္ပါေၾကာင္း ခ်ဳိသာတဲ့ အသံနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံေနတာေၾကာင့္ အရမ္းပဲ အားနာမိ ပါတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေတာင္းပန္လုိက္ေပမယ့္ ဆုိင္ေကာင္တာက မမေလးရဲ႕ ေစတနာနဲ႔ ၀က္သားအခ်ိဳခ်က္ တစ္ပဲြ ဖရီးကစ္ ထပ္စားလုိက္ရတယ္။ ဒါကုိ သူငယ္ခ်င္းက သိပ္ၾကည္ခ်င္ပံုမရဘဲ ေဘးကေန စကားနာ ထုိုးေနပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာတာ ဘာလက္ေဆာင္မွ ပါမလာလုိ႔ လုိခ်င္တာ တစ္ခုခု ေျပာရင္ ၀ယ္ေပးမယ့္အေၾကာင္း စကားကမ္းလာပါတယ္။ ကုိယ္ကလည္း ကေလးမဟုတ္ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္က လက္ေဆာင္ပစၥည္းပဲမုိ႔ စိတ္ေတာ့ သိပ္မ၀င္စားလွပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားျပန္မုိ႔ ႏုိင္ငံျခားက ေဘာလ္ပင္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ေလး ျဖစ္ျဖစ္ လက္ေဆာင္ရခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖုိးရွိခဲ့မွာ အမွန္ပါ။ ခုေတာ့ ဒီေရာက္မွ စိတ္ႀကိဳက္၀ယ္ေပးမယ္ဆုိေတာ့ သိပ္ဘ၀င္မက်လွပါဘူး။ အလုိမက်တဲ့ စိတ္ကုိ ရင္ထဲမွာပဲ သုိ၀ွက္ထားရင္းပဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဆုိင္ေငြရွင္း ေကာင္တာက ေကာင္မေလးကုိ ေမးေငါ့ျပရင္း "" ငါအဲဒီ ေကာ္ပတ္႐ုပ္ေလးကုိ လုိခ်င္တယ္.. ၀ယ္ေပးပါ "" လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ့။ မင္းကလည္း မင္းအစြမ္းအစနဲ႔ မင္းဖာသာ ၀ယ္ေတာ့ ငါေတာ့ လုပ္မေပးႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေဒါတေသာေသာနဲ႔ ေငြရွင္းၿပီး ထြက္သြားေလပါရဲ႕။ ေအာ္ ေကာ္ပတ္႐ုပ္ေလး က်မွ တြန္႔တုိရန္ေကာလုိ႔ စိတ္ထဲေတြးၿပီး ၿပံဳးမိပါတယ္။ အားလံုးပဲ ေက်နပ္ႏုိင္ပါေစ။