တန္ဖိုးရွိလွ မိန္းမသားဘ၀

 တန္ဖိုးရွိလွ မိန္းမသားဘ၀

 စာေရးဆရာ တင္ႏိုင္တိုး ေရးသားထားေသာ “ပါလီမန္ေခတ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား” စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ရန္ ကြ်န္မေရြးခ်ယ္ ေကာက္ယူမိပါသည္။ ထိုစာအုပ္ဖံုးေလး ေပၚက ေရွးေခတ္ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဓာတ္ပံုကို ၾကည့္မိေသာအခါ ကြ်န္မသိေသာ သူလည္းပါ၍၊ မသိသူလည္း ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္မမသိသူက ပိုမ်ားပါသည္။ ဤစာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာ မ်ားသည္ ကြ်န္မ လူ႔ဘ၀သို႔ ေရာက္မလာေသးခင္ ပါလီမန္ေခတ္က အမ်ိဳးသမီးမ်ား အေၾကာင္းျဖစ္၍ အထူး စိတ္၀င္စားမိ ပါသည္။

 (၁) ပါလီမန္ေခတ္ ဆိုသည္မွာ ဘာကိုေခၚသနည္း?

(၂) အဖြားတို႔၊ အေဘးတို႔ေခတ္က ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အဘယ္မွ်ေလာက္ ထူးခြ်န္တက္ျမက္ ၾကပါသနည္း?

(၃) တန္ဖိုးရွိလွ၊ မိန္းမသားဘ၀ ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုမ်ိဳးပါနည္း?

စသည္တို႔ကို ကြ်န္မသိခ်င္မိ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ဖတ္ခဲ့ပါသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွ၍ ကြ်န္မတထို္င္တည္း စာအုပ္တစ္အုပ္လံုး ကုန္ေအာင္ ဖတ္လိုက္ပါသည္။ ဖတ္ျပီးေနာက္ ယေန႔ေခတ္ မိန္းမငယ္မ်ားလည္း ဤစာအုပ္ပါ အေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ကို မိမိနည္းတူ သိေစခ်င္မိ ပါေသာေၾကာင့္ မွ်ေ၀ေျပာျပခ်င္ မိပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ “တန္ဖိုးရွိလွ မိန္းမသားဘ၀” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးမည္ဟု အားခဲထား ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာ အေနအထားအရ မိမိအေနျဖင့္ ပါလီမန္ေခတ္က ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားေသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အားလံုးကို ေရးျပရန္ အခြင့္မသာႏိုင္၍၊ ၄င္းတို႔အထဲမွ ျမန္မာတိုင္းရင္းသူ (၄) ဦး၏ အေၾကာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ေကာက္ႏုတ္ ေရးသားလိုက္ရ ပါသည္။

ပါလီမန္ေခတ္ဆိုသည္မွာ

          ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄) ရက္ေန႔ကစျပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အာဏာသိမ္းယူေသာ ေန႔ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔အထိ၊ ၁၄ ႏွစ္တာကာလကို “ပါလီမန္ေခတ္” ဟု ေခၚပါသည္။ အဆိုပါ ပါလီမန္ေခတ္ တေလွ်ာက္ ထူးခြ်န္ ထက္ျမက္လွေသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာ ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ သဘင္၊ စာေပ၊ အားကစား၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ စသျဖင့္ နယ္ပယ္ အသီးသီး၌ ျပည္တြင္း သာမက တိုင္းတစ္ပါးထိပါ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္ မ်ားစြာေပၚထြန္း ခဲ့ပါသည္။ ၄င္းတို႔အနက္ အမ်ိဳးသမီးဦးေရ အေယာက္ (၅၀) အေၾကာင္းကို ဆရာတင္ႏိုင္တိုး က “ပါလီမန္ေခတ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား” စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

စာရႈသူမ်ား သုတရေစရန္ အတြက္ ပါလီမန္ေခတ္က လုပ္ငန္းက႑ မတူညီေသာ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသူ(၄) ဦးကို ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပ ေပးလိုပါသည္။ ၄င္းတို႔မွာ -

·         ျမန္မာတိုင္းရင္သူ ကင္းေထာက္ ေဒၚၾကည္ၾကည္၊

·         ဖေလာရင့္စ္ ႏိုက္တင္ေဂးလ္ ဆုရ ရခိုင္တိုင္းရင္းသူ ဗိုလ္မွဴး ေဒၚခင္အုန္းျမ၊

·         ထား၀ယ္တိုင္းရင္သူ သူရမခ်စ္ပို၊

·         ျမန္မာတိုင္းရင္းသူ စာေရးဆရာမ စိန္စိန္ တို႔ျဖစ္ပါသည္။

အမ်ိဳးသမီးကင္းေထာက္ ေဒၚၾကည္ၾကည္ (၁၉၀၆-၁၉၇၀)

          ေဒၚၾကည္ၾကည္သည္ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕ ရြာသစ္ၾကီးသူ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အဖိုးျဖစ္သူ ဦးလွဘူးသည္ သီေပါမင္း လက္ထက္ မင္းမႈထမ္းခဲ့ေသာ ေရႊတိုက္ အတြင္း၀န္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚၾကည္ၾကည္ သည္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ အိႏိၵယသို႔ ကင္းေထာက္နည္းျပ သင္တန္းတက္ရန္ ေစလႊတ္ျခင္း ခံရသည္။ ၁၉၅၀ တြင္ ယာယီ အမ်ိဳးသား ယူနက္စကို ေကာ္မရွင္လူၾကီး အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရသည္။ ၁၉၅၃ တြင္ သူမသည္ ျဗိတိသွ် ဧည့္သည္ေတာ္ အျဖစ္ ဘရစ္စေတာ ႏွင့္ လန္ဒန္တြင္ အိမ္တြင္းမႈသိပၸံ ပညာရပ္မ်ား ေလ့လာဆည္းပူး ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ၁၉၆၄ ခုအထိ လူမႈ၀န္ထမ္း အရာရွိအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့သည္။ သူမ ဘ၀တေလွ်ာက္ ႏိုင္ငံ့ကိုယ္စားျပဳ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ အမ်ားအျပား သြားခဲ့ရျပီး၊ ထိုေခတ္ထိုအခါ ကတည္းက ထူးခြ်န္ ထက္ျမက္ေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးေပၚထြက္ခဲ့ သည္မွာ ေႏွာင္းလူတို႔ ေလးစား အတုယူဖြယ္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဖေလာရင့္စ္ႏိုက္တင္ေဂးလ္ဆုရွင္ ဗိုလ္မွဴး ေဒၚခင္အုန္းျမ (၁၉၁၇ - ၂၀၀၉)

          ေဒၚခင္အုန္းျမ သည္ ရခိုင္တိုင္းရင္းသူ ျဖစ္သည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း နမၼတူျမိဳ႕တြင္ မိဘမ်ား တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ အခ်ိန္ကသူမကို ေမြးဖြားသည္။ ဖခင္မွာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး ျဖစ္သျဖင့္ သူမလည္း ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳ အလုပ္မ်ားကို အားက်လာ ခဲ့သည္။ သူမသည္ ပရဟိတ အလုပ္မ်ားကို စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ကုမၼာရီအသင္း (အမ်ိဳးသမီးအသင္း) တည္ေထာင္၍ အတြင္းေရးမႈး လုပ္သည္။ သူနာျပဳဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား ရွာဖတ္ျပီး ၁၉၃၈ ခုႏွစ္တြင္ မိုးေကာင္း သူနာျပဳတပ္ဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အတြင္းတရုတ္ ႏွင့္ အိႏိၵယသို႔ ထြက္ေျပးၾကေသာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ မ်ားကို ေဒၚခင္အုန္းျမ က ကူညီေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့သည္။

          BIA တပ္အတြက္ ကိုလည္း စစ္သားစုေဆာင္းေရး လုပ္ေပးသည္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၌  BDA (ေခၚ) ဗမာ့ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္တြင္ သူနာျပဳအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရသည္။ သူမသည္ လြတ္လပ္ေရးရျပီး ေနာက္ပိုင္း မဂၤလာဒံုစစ္ေဆးရံုမွာ ဗိုလ္သူနာျပဳအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သည္။ ၄င္းေဆးရံုမွာပင္ ဗိုလ္မွဴးရာထူး အျဖစ္ အျငိမ္းစား ယူခဲ့သည္။ အျငိမ္းစား ယူျပီးေနာက္ ျမမာလာ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ စာေရးျခင္း အလုပ္တြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္သည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ၾသဂုတ္လ (၁၂) ရက္တြင္ ေဒၚခင္အုန္းျမ အား ဂ်ီနီဗာျမိဳ႕ ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဖေလာရင့္စ္ ႏိုက္တင္ေဂးလ္ ဆုေပးအပ္ ခ်ီးျမွင့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူနာျပဳ၊ ဗိုလ္မွဴး၊ စာေရးဆရာမ ေဒၚခင္အုန္းျမ သည္ ယေန႔ေခတ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေလးစားအားက်ဖြယ္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

သူရမခ်စ္ပို (၁၉၀၇ - ၁၉၄၉)

ထား၀ယ္တိုင္းရင္းသူ မခ်စ္ပိုသည္ စကားေျပာ အလြန္၀ဲသျဖင့္ ၄င္းအသံေလး ေၾကာင့္ပင္ လူအမ်ား၏ အခ်စ္ပိုျခင္းကို ခံရသူေလး ျဖစ္ပါသည္။ သူမဘ၀ ဆန္းၾကလွ၏။ သူမခ်စ္ရေသာ ေမာင္ေလးျဖစ္သူက ဘီအီးစစ္တပ္ထဲ ၀င္သြားသျဖင့္၊ မခ်စ္ပိုလည္း ျပင္ဦးလြင္ (ယခင္ေမျမိဳ႕) ရွိဘီအီးတပ္သို႔ ေမာင္ေလးကို ရွာပံံုေတာ္ဖြင့္ ခဲ့သည္။ ၄င္းျမိဳ႕ရွိ မိတ္ေဆြအိမ္တြင္ တည္းခိုသည္။ အိမ္ရွင္မိသားစုက ဘီအီးတပ္ထဲရွိ တပ္ၾကပ္ လွေမာင္ ႏွင့္ ခင္မင္ၾကသျဖင့္၊ ထိုသူမွတဆင့္ မခ်စ္ပို၏ ေမာင္ေလးကို စံုစမ္းရသည္။ လူငယ္သဘာ၀ ျမင္ပါမ်ား၍ တပ္ၾကပ္လွေမာင္ ႏွင့္ မခ်စ္ပိုတို႔ ဖူးစာဖက္ၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရာ ဘီအီးတပ္တြင္ မခ်စ္ပိုလည္း ေသွွ်ာင္ေနာက္ ဆံတံုးပါ ေနထိုင္ရင္း၊ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီေပးသည္။ ဘူတာ ႏွင့္ ေလ့က်င့္ေရးတပ္ တစ္၀ိုက္ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ မခ်စ္ပုိသည္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ အတူ မိမိသေဘာ အေလ်ာက္ ပါ၀င္ စစ္မႈထမ္းသည္။         မခ်စ္ပိုသည္ ရန္သူ႔တပ္စခန္း KNDO သို႔ခိုး၀င္ျပီး ရန္သူ႔သတင္း ေထာက္လွမ္းသည္။ တခါတရံ ထင္းေခြသြားသည့္ ပံုစံျဖင့္ KNDO ဘက္သို႔ အေရာက္သြားျပီး ရန္သူ႔တပ္ဖြဲ႔ကို အလစ္၀င္၍ ဗံုးေဖာက္ခြဲသည္။ ညတိုက္ပြဲေတြ မွာလည္း မခ်စ္ပိုက ျမန္မာ့ရဲေဘာ္ မ်ားႏွင့္အတူ စစ္မႈထမ္း ကူညီေပးသည္။ ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္မွာ လည္း ရန္သူ႔ကင္းေထာက္ အေနျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းသား ဟန္ေဆာင္ကာ ေသာင္းက်န္းသူ တပ္စုထဲ၀င္ျပီး လက္ပစ္ဗံုး ပစ္သြင္းသည္။ ထိုပြဲကာလအတြင္း စက္ေသနတ္ ထိမွန္ခဲ့ျပီး ေဆးရံုတက္ ကုသမႈခံယူ ရသည္။ ဒဏ္ရာသက္သာ၍ ေဆးရံုက ဆင္းခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ေသာင္းက်န္းသူ ဘက္က သူပုန္လင္မယားတို႔က ေသနတ္ျဖင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္း ပစ္ခတ္သျဖင့္ မခ်စ္ပိုက်ဆံုး ခဲ့ရသည္။ မခ်စ္ပိုသည္ စစ္၀န္ထမ္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ေပး ခဲ့သျဖင့္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၆ ရက္တြင္ ျပင္ဦးလြင္၊ ထံုးဘိုရပ္၌ သူမ၏ ရုပ္ကလာပ္ကို စစ္အခမ္းအနားျဖင့္ သျဂိဳလ္ျပီး ႏိုင္ငံေတာ္က သူမကို “သူရဘြဲ႔” ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္ သည္။ မခ်စ္ပိုသည္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မ်ားတြင္ တစ္ဦီးတည္းေသာ သူရဘြဲ႔ ရရွိသူျဖစ္ပါသည္။ အညတရ တိုင္းရင္းသူ စစ္သားဇနီးမယား တစ္ဦး၏ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ စိတ္မွာ ၾကက္သီးထဖြယ္ ေလးစားၾကည္ညိဳ ေနမိပါေတာ့သည္။

စာေရးဆရာမစိန္စိန္ (၁၉၂၈ - ၁၉၇၂)

ပါလီမန္ေခတ္တြင္ စာေပနယ္ပယ္၌ ဒဂုန္ ခင္ခင္ေလး၊ ေစာမံုညင္း၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၊ ေငြတာရီ၊ ဒဂုန္ ခင္ေလးေဆြ၊ ကဗ်ာဆရာမ ႏုယဥ္၊ မျမတ္ေလး၊ စိန္စိန္၊ ယု၀တီ ခင္စိန္လႈိုင္၊ ယု၀တီ ဂ်င္းေဖာမယ္၊ ကဗ်ာဆရာမ ႏြယ္(စစ္ေတြ) စသည့္ ႏိုင္ငံံံ့ဂုဏ္ေဆာင္ စာေရးဆရာမ မ်ားစြာ ေပၚထြန္းခဲ့သည္။ ၄င္းတို႔အနက္ စာေရးသူ(မိမိ) က စာေရးဆရာမ စိန္စိန္ အေၾကာင္းကို အေလးေပးေရြးခ်ယ္ ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူမသည္ ကိုယ္ေရျပား ေ၀ဒနာသည္ေလး ျဖစ္၍ ကြ်န္မ အသနားပိုမိ ပါသည္။

သာယာ၀တီျမိဳ႕ လယ္သမား မိသားစုမွ ဆင္းသက္လာေသာ မစိန္စိန္ခမ်ာ ဘ၀ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္း ပါသည္။ သူမငယ္စဥ္ကပင္ ေတာင္သူ လယ္သမား အေရးေတာ္ပံုကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္မ်ား ရွင္သန္ထက္ျမက္ လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ ဂ်ပန္ေခတ္ (၉) တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀တြင္ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုးသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ ျမိဳ႕နယ္ အမ်ိဳးသမီးဌာန အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ျပီး “ရဲရဲေတာက္စိန္စိန္” ဟု အမည္ထင္ရွား ခဲ့သည္။ သူမအသက္ ၁၇ ႏွစ္မွာ အနာၾကီးေရာဂါ စြဲကပ္သည္။ “ကြ်န္မအနာၾကီး ေရာဂါသည္ပါ” ဟု သူမကိုယ္သူမ ျပည္သူသို႔ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ဟေ ျပာၾကားသည္။ ဘ၀ကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္း သူမ၀ါသနာ ပါေသာ စာေပကို အေဖာ္ျပဳခဲ့ ရသည္။

၁၉၄၇ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအ၀င္ အာဇာနည္ (၉) ဦးက်ဆံုး ခဲ့သည္။ စိန္စိန္လည္း ၀မ္းနည္းလြန္း သျဖင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးသည္။ ကေလာင္အမည္ ဂႏိုင္ေမျဖင့္ “ခရီးဆက္ၾကပါစို႔” ကဗ်ာကို ေရးသားျပီး တိုင္းရင္းသူဂ်ာနယ္ သုိ႔ပို႔ရာ အေရြးခံရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ စာေပေလာက ထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ျပီး သူမအသက္ ၁၉ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ စိန္စိန္သည္ ကဗ်ာသာမက ၀တၱဳတို၊ရွည္ အေရးပိုင္သူလည္း ျဖစ္သည္။ စာေပဆုမ်ား အၾကိမ္ၾကိမ္ ရခဲ့သည္။ သူမရရွိခဲ့ေသာ စာေပဆုမ်ားစြာ အနက္ ထင္ရွားေသာ စာေပဆုတခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပရလွ်င္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ိဳးသားစာေပ ၀တၱဳရွည္ဆု၊ ၁၉၇၀ ျပည့္တြင္ “ခရီး၀ကၤပါ” စာအုပ္ျဖင့္ စာေပပေဒသာဆု ရခဲ့သည္။ ထိုခရီး၀ကၤပါ စာအုပ္ကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ အိုဆာကာ တကၠသိုလ္မွ ပါေမာကၡ ယူအိုႏိုက ဂ်ပန္ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆိုထုတ္ေ၀ ခဲ့သည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုေသာ္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ တြင္ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ထမ္းပိုးခဲ့ရာ၌ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾက ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ပါလီမန္ေခတ္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ခဲ့ေသာ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေႏွာင္းလူတို႔ ေလးစား အားက်ဖြယ္၊ ဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေလးစား အားက်ရံမွ်ုျဖင့္ မလံုေလာက္သင့္ ေပ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကလည္း မိမိကြ်မ္းက်င္ရာ နယ္ပယ္က႑တြင္ “တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္သည္” အထိ ၾကိဳးစားအားထုတ္ ရပါမည္။ အားႏြဲ႕သ ူမိန္းမသားျဖစ္၍ အေစာင့္ေရွာက္ခံ ဘ၀မ်ိဳးျဖင့္ မေရာင့္ရဲသင့္ေပ။ မိမိကို္ယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိမွသာ မိမိဘ၀ကို ေကာင္းစြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုုမွသာ အမွီအခို ကင္းစြာျဖင့္ ရပ္တည္ႏိုင္ျပီး၊ ဆထက္တိုး ၾကိဳးစား၍ “တန္ဖိုးရွိလွ မိန္းမသားဘ၀” ပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကေစလို ပါသည္။

 

{ဤစာအုပ္ေရးသားပါေသာစာေရးဆရာတင္ႏိုင္တိုးကိုေက်းဇူးတင္ ေလးစားမိရင္းဂါရ၀ျပဳပါသည္ရွင့္}

 

ေစတနာမ်ားစြာ

ေဆာင္းပါးရွင္ ေပါက္ေပါက္ ေရးသားသည္။