အေဟာင္း ႏွင့္ အသစ္

အေဟာင္း ႏွင့္ အသစ္

ကြၽန္ေတာ္ မူလတန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္တုန္း က ျဖစ္သည္။ အေဖက ၿမိဳ႕မွ အက်ႌ၊ လံုခ်ည္ အသစ္ ဝယ္လာခဲ့သည္။ အေမက ဝတ္ေပးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္မ၏ ကုိယ္လံုးေပၚ မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္၍ ၾကည့္သည္။ ေရွ႕ေနာက္ ေဘးလွည့္၍ ၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ လြန္စြာ ႏွစ္သက္ပီတိ ျဖစ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရွ႕မွာ ဝင့္ၾကြားခ်င္ လာသည္။ ထင္မိသည့္ အတုိင္းပင္ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးက အားက် ၾကသည္။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ့္ ေလာက္ ေပ်ာ္မည့္သူ ဘယ္သူ ရွိပါေတာ့ မလဲလုိ႔ ေတြးမိသည္။

လအနည္းငယ္ သို႕ ေျပာင္းသြား သည္။ သီတင္းကြၽတ္ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ပိတ္ရက္ မတိုင္မီ ေန႔ခ်င္းျပန္ ေလ့လာေရး ခရီးတိုေလး တစ္ခု ထြက္ၾကမည္ ဟု ဆရာမ က ေျပာသည္။ ကုိယ္စီ ထမင္းထုပ္ ယူခဲ့ၾကဖို႕ လည္း ေျပာသည္။ သြားၾကမည့္ ေနရာက စစ္ကိုင္း တံတားႀကီး ႏွင့္ သေျပတန္း ခံတပ္ ျဖစ္သည္။

ကုကၠိဳ အလက ႏွင့္ သိပ္မေဝး လွပါ။ ေခ်ာင္းခြ တိမ္ျပာ လယ္ကြင္းမ်ား ကို ကန္သင္း႐ိုး မွ ျဖတ္သန္းရင္း လယ္သမား၊ ကိုင္းသမား၊ ေတာင္သူ တို႕၏ လုပ္ငန္းခြင္ကို ေလ့လာမည္။ တံတားျဖဴကို ေရာက္မည္။ စစ္ကိုင္း - မႏၲေလး ကားလမ္း ေဘးမွ ဆက္ေလွ်ာက္ သြားလွ်င္ ေရႊေလးရြာ၊ ေရႊၾကက္ယက္ ရြာမ်ားကို လွမ္းျမင္ ရလ်က္ စစ္ကိုင္းတံတား ႏွင့္ သေျပတန္း ခံတပ္သို႕ ေရာက္မည္။

ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲသို႕ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာခဲ့ ပါသည္။ ေက်ာင္း သြားလွ်င္ ဝတ္ဆင္ ေနက် ေက်ာင္းဝတ္စံု က ေဟာင္းေနၿပီဟု ထင္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ လ အနည္းငယ္ တုန္းက အေဖ ဝယ္ေပးခဲ့ၿပီး အေမက ဝတ္ေပး ခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ မွန္ေရွ႕မွာ ၾကည့္မဝ ခဲ့ေသာ ေမာ္ၾကြား ၍လည္း မဆံုးႏိုင္ ခဲ့ေသာ ေခတ္မီ ဝတ္စံုကလည္း နည္းနည္း ေဟာင္းေနၿပီ။ ထို႕အတူ ဆင္တူ ေက်ာင္းဝတ္စံု မွတစ္ပါး ျဖဴနီ ေၾကာင္က်ား မဝတ္ခဲ့ရန္ ဆရာမ က စည္းကမ္း သတ္မွတ္ ထားသည္။

အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေဒၚစိန္ပု ႏွင့္ အတူ လိုက္ပါ လာမည့္ ဆရာမ်ား ျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး ဦးျမေမာင္၊ ဆရာ ဦးဝင္းေမာင္ ႏွင့္ ဆရာ ဦးစိန္ဝါ တုိ႕က စစ္ကုိင္း တံတား၊ သေျပတန္း ခံတပ္ သမိုင္းေၾကာင္း မ်ားကို ရွင္းျပ ၾကသည္။ ထို ဆရာႀကီး မ်ားသည္ အသင္အျပ ေကာင္းသေလာက္ စည္းကမ္း ေကာင္းသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပါမက ရပ္ရြာသားမ်ား၊ မိဘမ်ား ကပါ ခ်စ္ေၾကာက ္႐ိုေသၾက ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မည္သုိ႕မွ် စည္းကမ္း ပ်က္၍ မရၾကပါ။

အေဖႏွင့္ အေမ ကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ ပူဆာမိ ျပန္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေန ၾကေသာ အေဖႏွင့္ အေမကို အစ္မက ဝင္ကူ ေျပာေပးသည္။ ''အသစ္တစ္စံု ဝယ္ေပး လိုက္ပါ ေဖေဖရယ္... သမီး ရက္ကန္းကို ပိုႀကိဳးစားၿပီး ခတ္ပါ့မယ္ .. တဲ့။ အလိုလိုက္ တတ္ေသာ အေဖႏွင့္ အေမက ေက်ာင္းဝတ္စံု အသစ္တြင္ မကပါ။ ဖိနပ္အသစ္၊ လြယ္အိတ အသစ္၊ မွတ္စုစာအုပ္ အသစ္၊ ခဲတံ၊ ေပတံ အသစ္ေတြပါ ဝယ္ေပးေတာ့ ပူဆာ တာထက္ မ်ားစြာ ပိုေနလို႕ ေပ်ာ္မဆံုး ျဖစ္ရသူက ကြၽန္ေတာ္ပါ။

ထိုစဥ္တုန္းက ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ ေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္း။ ယခု ကြၽန္ေတာ္ အသက္ သံုးဆယ္ငါး ျပည့္ေတာ့မည္။ အတိတ္ကို ျပန္ေတြး မိေတာ့ ယခုပင္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ႀကီး ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ လာပါသည္။

''သားရယ္...မင္းရဲ႕အက်ႌ၊ လံုခ်ည္ေတြ က သိပ္မေဟာင္း ေသးပါဘူး။ စုတ္လဲ မစုတ္ေသးဘူး။ ဖြပ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ လိုက္ရင္ အသစ္အတုိင္း ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သားေလးက ၿငီးေငြ႕ လာလို႕ ပါကြယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေလး ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ လန္းဆန္း သစ္လြင္ သြားေအာင္ 'အသစ္' ေတြခ်ည္း ဝယ္ေပး လိုက္တာ''တဲ့။

ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ ရင္းက အေဖနဲ႕ အေမ ခ်န္ခဲ့ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ဘက္နဲ႕ ေရာ ဦးေႏွာက္နဲ႕ ေရာ တစ္ကုိယ္လံုး နဲ႕ပါ ခံစားျဖည့္စြက္ ၾကားလိုက္ မိပါၿပီ...ေလ။

အဲဒီ စကားေလး ကေတာ့...

''မစုတ္ၿပဲ ေသးခင္၊ လက္ႏွီး မျဖစ္ခင္၊ လႊင့္မပစ္ ရေသးခင္၊ နည္းနည္း ေဟာင္းလာ႐ံုနဲ႕ အဝတ္ေဟာင္း ေလးေတြကို ၿငီးေငြ႕လာရင္ အသစ္ဝယ္ၿပီး သားသမီး တို႕ရဲ႕စိတ္ကို လန္းဆန္းေအာင္ ျပဳႏိုင္တယ္..ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ဇရာေထာင္းၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ အခါေျပာင္း လာတဲ့ အေဖ၊ အေမ၊ ဆရာသမား ေတြကို ဘယ္ကမၻာမွာ ဘယ္နည္း ပညာေတြ ဘယ္တန္ဖိုး ေတြနဲ႕ အသစ္လဲၾက မလဲကြယ္... အေဖအို၊ အေမအို၊ ဆရာအို ေတြကို မင္းတို႕ေလးေတြ မၿငီးေငြ႕ လိုက္ၾကပါနဲ႕... ေက်ာမခုိင္း လိုက္ၾကပါနဲ႕... မိအို၊ ဖအို၊ ဆရာအို ေတြရဲ႕အစား အသစ္လဲဖို႕ရာ ဘယ္ စၾကာဝဠာ မွာမွ ရွာလို႕ေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ နိဗၺာန္ဘံုသို႕ သြားရာလမ္း က မိဘဆရာ ေတြရဲ႕ ေျခဖဝါး ေအာက္က လမ္းပါပဲ...။