ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္

ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္

က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕နဲ႔ ရွစ္မုိင္ေ၀းတဲ့ ၀မ္၀ိန္းရြာမွာ ဖုိးဖြားေတြပုိင္တဲ့ လယ္နဲ႔ ယာခင္းေတြ ကေန႔ထက္ထိ ရွိတယ္။ ဖုိးေလးတုိ႔ ဖြားေလးတုိ႔နဲ႔ ရြာကအမ်ိဳးေတြ ကေန႔ထက္တုိင္ စပါးေတြ စုိက္ပ်ိဳး လုပ္ကိုင္ဆဲပဲ ျဖစ္တယ္။ ဧက ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ရွိၿပီး မ်ိဳးစပါး ဘယ္ႏွတင္းႀကဲတယ္ ဆုိတာေတာ့ တစ္ခါမွ ေမးၾကည့္ဖူးျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ အေပၚယံအေနနဲ႔ လယ္ေတြရွိတယ္၊ ငယ္က အလည္ေရာက္ဖူးတယ္ ဆုိတာေလာက္ ပါပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္က် စိုက္ပ်ိဳးတတ္ဖုိ႔ ဆုိတာ ေ၀းေသာ အေၾကာင္းပါ။ အထင္ႀကီးေအာင္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လယ္ကန္စင္း႐ုိးေပၚေတာင္ ေျဖာင့္မွန္ေအာင္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ ခဲ့ပါဘူး။

စပါးေပၚခ်ိန္မွာ ဖုိးေလးတုိ႔က စပါးကုိႀကိတ္ခဲြၿပီးမွ ဆန္ေတြကုိ ႏြားလွည္းနဲ႔ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လာပုိ႔ေပးတယ္။ က်ိဳင္းတံုအေခၚ ရွမ္းဆန္နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆန္ ေတြျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ ေဆာင္းဥတု စပါးေပၚခ်ိန္ပဲ လာပုိ႔တာ ျဖစ္တယ္။ ဆန္ေတြ ေကာက္ညႇင္းေတြနဲ႔ အတူ သပ္သပ္ခတ္ခတ္ ခုတ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးစိမ္း ပိုင္းေလးေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါတယ္။ အဲဒီ ၀ါးလံုးေတြကုိ ဘာလုပ္ရသလဲ ဆုိေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ေပါင္းစားတာပါ။ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ လုပ္စားနည္းကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ညဘက္မွာ ေကာက္ညႇင္းကုိ ေရေဆးၿပီး ေရစိမ္ထားရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၀ါးလံုးထဲ တစ္ခါတည္း ထည့္စိမ္လုိ႔လည္း ရတယ္။ ေကာက္ညႇင္းဆန္နဲ႔ ေရကုိ ၀ါးလံုးေပါက္ မေရာက္ခင္ လက္ေလးလံုးစာေလာက္ ေနရာ ခ်န္ထားေပးရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်က္လာရင္ ပြတက္ၿပီး ေနရာယူလာလုိ႔ ေကာက္ညႇင္းပြစာအတြက္ ေနရာခ်န္ထားေပးတဲ့ သေဘာပါ။ ဆားကုိ သင့္႐ံုထည့္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ ဒီအတုိင္း ကိုက္စားလဲ အရသာရွိေစ ပါတယ္။ ၀ါးလံုးအေပါက္ကုိ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ႔ လိပ္ၿပီး ဆုိ႔ထားရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ညလံုး ၀ါလံုးကုိေထာင္ထားၿပီး ေကာက္ညႇင္းကုိ စိမ္ထားရပါတယ္။ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးၿမိဳက္ဖုိ႔ အေနေတာ္ ေျမက်င္းေလးတူးေပးရတယ္။ ၀ါးလံုးအရွည္ကုိၾကည့္ၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ အနက္ကုိ တူးရပါမယ္။ ၀ါးလံုးအရွည္က ၃ ေပဆုိ က်င္းကုိ ၂ ေပခဲြေလာက္ တူးထားရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ (ၿမိဳ႕မွာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းကုိ ရွင္းၿပီး ေဆာ္ပစ္လုိက္တာပဲ)

မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆုိ တူးထားတဲ့က်င္းထဲ ထင္းမီးေမႊးၿပီး ညက ေကာက္ညႇင္းစိမ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးေတြကုိ အစီအရီစီထားၿပီး ခ်က္လုိ႔ရပါၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ခ်က္တယ္ ဆုိတာထက္ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးၿမိဳက္လုိက္တာပါ။ မီးအၿမိဳက္ညီေအာင္ ၀ါးလံုးကို လွည့္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေကာက္ညႇင္းက အက်က္ညီမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိထားဖုိ႔က မီးကင္ေနတဲ့ ၀ါးက်ည္ေထာက္ေတြ မီးမေလာင္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ လွည့္လွည့္ ေပးရပါတယ္။ ေကာက္ညႇင္း က်က္မက်က္ကုိ ငွက္ေပ်ာရြက္အဖံုး ဟဖြင့္ၿပီး လက္နဲ႔တုိ႔ စမ္းၾကည့္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာင္ က်က္မက်က္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ၀ါးက်ည္ေထာက္ထဲ ေရလဲခမ္းၿပီ ၀ါးစိမ္းနံ႔နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းနံ႔ သင္းေနၿပီဆုိရင္ က်က္ပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အေနနဲ႔ မီးကင္ၿပီး က်က္ေနတဲ့ ၀ါးက်ည္ေထာက္ကုိ မီးကင္ထားတဲ့ အျပင္ဘက္ မီးေလာင္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးမ်က္ႏွာစာကုိ ဓားထက္ထက္နဲ႔ စိပ္ထုတ္ပစ္လုိက္ ရပါမယ္။ လက္နဲ႔ ႏႊာလုိ႔ရေအာင္ ပါးလႊာသြားၿပီဆုိရင္ ၀ါးစြယ္ေတြ လက္မစူးမိေအာင္ အေခ်ာသင္ေပးရတယ္။ ဒါေလာက္ဆုိရင္ အသင့္စားလုိ႔ရတဲ့ ၀ါးစိမ္းနံ႔သင္းေနတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ရၿပီျဖစ္ပါတယ္။

၀ါစိမ္းနံ႔ေမြးေနတဲ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ သူ႔အတုိင္း စားလည္း အရသာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ (ထုိေနာက္)လုိ႔ ေခၚတဲ့ ပဲပုတ္ခ်ပ္အေျခာက္ကုိ မီးကင္၊ မႈန္႔ေနေအာင္ေထာင္း၊ စားနဲ႔ ၿငဳတ္သီးမုန္႔ နည္းနည္း ထည့္ၿပီး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ နဲ႔ တုိ႔စားတာကုိ ႏွစ္သက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ထုိ႔ဟူးဆီစိမ္နဲ႔ စားလဲ လုိက္ဖက္တယ္။ ပုိလုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ မုန္ညႇင္းခ်ဥ္ (ခ်ဥ္ဖတ္)ကုိ အေနေတာ္ျဖစ္ေအာင္ ဓားနဲ႔လွီးၿပီး ႏွပ္ႏွပ္စင္း သံုးထပ္သားနဲ႔ ေက်ာ္ထားတဲ့ ၀က္သားမုန္ညႇင္းခ်ဥ္ေၾကာ္ က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ (သြားရည္က်သြားလို႔ ေဆာရီးဗ်ာ) ဒီဗမာျပည္ဘက္မွာေတာ့ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ကုိ သၾကားနဲ႔ပဲ တုိ႔စားၾကတာ ေတြ႕မိတယ္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔အထာ ျဖစ္မွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ၀ါးနံ႔သင္းေနတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ေကာက္ညႇင္းထက္ ဆန္ၾကမ္းေရာတာ မ်ားေတာ့ မုန္႔အသားက မာေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စားရတာ အာမစဲြလွပါဘူး။

ေဆာင္းမနက္ ခ်မ္းခ်မ္းမွာ မိသားစု ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြ စံုစံုလင္လင္ ၀ုိင္းဖဲြ႕ၿပီး ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ ကင္ရင္းနဲ႔ မီးလည္း လွဳံႏုိင္တယ္။ နံနက္ေစာစာကုိလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အရသာရွိရွိ စားႏုိင္တယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ရွမ္းျပည္က ဓေလ့ေလးတစ္ခုပါ။ အခြင့္အခါသင့္ရင္ ဘေလာဂ့္ေပၚက ေရာင္းရင္းေတြကုိပါ ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေထာက္ လုပ္ေကၽြးပါအုန္းမယ္။ ခုေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။