အလြမ္းသင့္ငွက္

လြမ္းတယ္ ကေလးရယ္
ဒါေပမဲ့လည္း
အလြမ္းဝဲကယက္ထဲမွာပဲ
မက်႐ႈံုးခ်င္ခဲ့ဘူး။
ေခတ္ရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္းမွာ
တစ္ထပ္ထဲ မစီးေမ်ာႏုိင္ေသးတာ
ကုိယ္ကုိယ္၌က
ညံ့လုိ႔ပါ ကေလးရယ္ .. .. ..

ျမင္ျမင္သမွ် အၿပံဳးေတြက
ကေလးရဲ႕ အၿပံဳးေလးေလာက္ မလွပသလုိ
ကမ္းလင့္လာတဲ့ လက္ေတြကိုလည္း
အၾကြင္းမဲ့ မဆုပ္ကုိင္ရက္ပါဘူး။
တစ္ေႏြေျပာင္းေလတုိင္း
အိမ္ေ၀းသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕
အိမ္လြမ္းေ၀ဒနာက
ခုထိ မေျပာင္းလဲႏုိင္ေသးတာ
ေႏြးေထြးတဲ့ ကေလးရင္ေငြ႕က
ခြဲခြာလာကတည္းကပါ .. .. ..

ဆႏၵ နဲ႔ ဘ၀
ေျပာင္းျပန္ အခ်ဳိးက်သြားတဲ့ အေျခမွာ
အတိတ္ေန႔စဲြေတြက
အနာဂတ္ကုိ ေမွးမွိန္ေစခဲ့တယ္။
ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္
ေႏြႀကိဳ ဥၾသရဲ႕ ေတးသီသံကုိ လြမ္းတယ္
ခ်က္(ပ္)ေက်ာင္းထဲက ေခါင္းေလာင္းသံကုိ လြမ္းတယ္
ယူကလစ္တန္းရဲ႕ ေျမနီလမ္းကို လြမ္းတယ္
မီးခုိးေရာင္ ေကာင္းကင္ေပၚ အုပ္စုဖဲြ႕ပ်ံေနတဲ့ ဗ်ဳိင္းေတြကိုလြမ္းတယ္
ေဘာင္ပင္ခတ္ေနတဲ့ ကန္နံေဘးက ေဗဒါပင္ကုိ လြမ္းတယ္
တူႏွစ္ကုိယ္ ဆင္ႏဲႊခြင့္မရတဲ့ အတာသၾကၤန္ရက္ေတြကို လြမ္းတယ္
ေနာက္ၿပီး
ေတာင္ပံ့က်ိဳးတဲ့ အလြမ္းငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ေငြ႕ပိုင္ရွင္ ကေလးကုိ
အလြမ္းဆံုးပါပဲ ကေလးရယ္ .. .. .. ။