သင္ .. မလုိအပ္ဘဲ ' သြား ' မႏုတ္ပါနဲ႔ ...
သြားကိုက္လို႔ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တာကို မခံႏိုင္တဲ့ အဆံုး သြားဆရာဝန္ဆီ သြားၿပီး သြားႏုတ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုဖူးၾက မွာပါ။ သြားဆရာဝန္ ကလဲ ႏုတ္ေပးလို႔ ရတဲ့သြားကို ႏုတ္ေပး သလို ႏုတ္ေပး လိုက္ရင္ လူကို ထိခိုက္ေစမယ့္ သြားကို မႏုတ္သင့္ ေသးဘူးလို႔ စည္း႐ံုး ေျပာဆုိေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒါကို နားေထာင္ လိုက္နာသင့္တယ္လို႔ အႀကံျပဳ ပါရေစ။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံက မိတ္ေဆြ တစ္ဦးဟာ အေသးစား သြားခြဲစိတ္မႈေလး တစ္ခု ခံယူၿပီးေနာက္ အသစ္ျဖစ္ပ်က္ သမွ်ကို မမွတ္မိ ႏိုင္ေတာ့လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မွတ္ဉာဏ္ ရပ္တန္႔သြားျခင္း ျဖစ္ၿပီး အရင္ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို မွတ္မိေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ပ်က္ တာေတြကို မမွတ္မိ ေတာ့တာပါ။
ဝီလ်ံဟာ အၿမဲကိုက္ေနတဲ့ အံသြား တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕အျမစ္ကို ျဖတ္ထုတ္ပစ္ဖို႔ သြားဆရာဝန္ဆီ သြားခဲ့တယ္။ သြားေဆးခန္းက လူနာ လဲေလ်ာင္း ေပးရတဲ့ ထိုင္ခံုေပၚ ေနရာယူ လိုက္တယ္။ ဆရာဝန္က သူ႔ကို ထံုေဆး ထိုးေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဘာေတြ ထပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို ဝီလ်ံ လံုးဝ မမွတ္မိေတာ့ ပါဘူး။ ဝီလ်ံရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တြင္း ဇီဝနာရီဟာ ဆရာဝန္နဲ႔ ခြဲစိတ္မႈ ျပဳလုပ္ေနတဲ့ မတ္ ၁၄ ရက္ မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၄ဝ မိနစ္မွာ လံုးဝ ရပ္တန္႔ သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ဝီလ်ံဟာ ဘာကိုမွ မိနစ္ ၉ဝ ထက္ပိုၿပီး သတိမရေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရင္တုန္းက ကိစၥေတြ ကိုေတာ့ အားလံုး မွတ္မိ ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္က လူတစ္ေယာက္နဲ ့ ပတ္သက္ တာေတြကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ ေနေပမယ့္ အဲဒီလူ အခု ဘယ္မွာေနတယ္ ဆိုတာကို မသိေတာ့ပါဘူး။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ မနက္ အိပ္ရာႏိုး လိုက္တိုင္း အဲဒီေန႔မနက္ သြားဆရာဝန္ဆီ သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ သလိုပဲ ျပင္ဆင္ ေနတတ္ၿပီး သြားဆရာဝန္ဆီ သြားရမယ္ လို႔ ေျပာေျပာ ေနတာပါပဲ။ ဝီလ်ံ ဟာ အဲဒီေန႔ ေနာက္ပိုင္းကို မမွတ္မိႏိုင္ ေတာ့ဘဲ မနက္ မိုးလင္းလို႔ ထလိုက္တိုင္း အဲဒီ ေနာက္ဆံုး မွတ္ဉာဏ္ပဲ ျပန္ေပၚေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဇနီးက သူ႔တစ္ေန႔တာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ သမွ်ကို သူ႔စမတ္ဖုန္းထဲ ေရးသြင္း ေပးေနမွသာ သူျပန္ဖတ္ၿပီး မေန႔က ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို အသစ္ မွတ္သား ရရွာ ပါတယ္။
ဘာမဟုတ္တဲ့ သြားအျမစ္ ျဖတ္တဲ့ ခြဲစိတ္မႈဟာ ဝီလ်ံရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ဆိုးရြားတဲ့ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့တာ ပါလိမ့္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဝီလ်ံကို ခြဲစိတ္ ေနတုန္းမွာ တစ္စံုတစ္ရာ မွားယြင္းမႈ ျဖစ္တယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ ခြဲစိတ္မႈၿပီးလို႔ ဝီလ်ံရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ကာကြယ္ထားတဲ့ မွန္အနက္ႀကီးကို ဖယ္လိုက္မွ ဝီလ်ံဟာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနတာကို သတိထား မိခဲ့ၾကတာပါ။ မတ္တတ္ရပ္ ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ယိမ္းထိုး ေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုး ေတြက ေငးေၾကာင္ ၾကည့္ေနၿပီး သြားစိုက္ ဆရာဝန္ကို အခုမွ ေရာက္လာတဲ့ အတိုင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ ေနပါတယ္။ သူ႔ကို ေဆး႐ံုတင္ လိုက္ရပါတယ္။ ေဆး႐ံုကုိ သုံးရက္ တက္လိုက္ရ ေပမယ့္ ဘာကိုမွ မိနစ္အနည္းငယ္ ထက္ပိုၿပီး မမွတ္မိ တာကိုေတာ့ ကုစားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ပထမေတာ့ ဝီလ်ံဟာ ထံုေဆးနဲ႔ မတည့္လို႔ ျဖစ္တာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးယိုစီး တာလို႔ ယူဆခဲ့ ေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးယိုစီးတဲ့ အေထာက္ အထား မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ ဆက္လက္ စမ္းသပ္ စစ္ေဆးမႈ အရ ဝီလ်ံ ဟာ မွတ္ဉာဏ္ အသစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေသာ ေရာဂါ anterograde amnesia ကို ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာ ေတြ႕ရွိခဲ့ ပါတယ္။ ဝီလ်ံ ဝက္႐ူးျပန္ တုန္းက သူ႔ ဦးေႏွာက္ထဲက မီးခိုးေရာင္ အပိုင္း အေတာ္ မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ထုတ္ ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ မီးခိုးေရာင္ အပိုင္းေတြဟာ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ပံုႏွိပ္တိုက္ ႏွယ္ အလုပ္လုပ္ ေပးပါတယ္။ သတိရစရာ ေတြကို အခန္းလိုက္ ပရင့္ထုတ္ ေပးပါတယ္။ ဒီ မီးခိုးေရာင္ အပိုင္းေတြ မရွိဘဲ ဝီလ်ံဟာ ဘာကိုမွ မမွတ္မိ ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထူးထူးျခားျခား ဆိုသလိုပဲ ဝီလ်ံရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ တစ္ပိုင္းနဲ႔ တစ္ပိုင္း အခ်ိတ္အဆက္ မိေနခဲ့ ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ အခု သြားအျမစ္ ျဖတ္မွ ဘာျဖစ္လို ့ မွတ္ဉာဏ္အသစ္ မွတ္သား ႏိုင္စြမ္း ေပ်ာက္သြားတာ ပါလိမ့္။
ဝီလ်ံရဲ႕ ျပႆနာဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာလို႔ ယူဆ ၾကျပန္တယ္။ အျပင္းအထန္ နာက်င္မႈကို ခံစားခဲ့ရတဲ့ လူနာေတြဟာ အဲဒီ နာက်င္ေစတဲ့ ကိစၥေတြကို ျပန္မေတြးခ်င္ ေတာ့ဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ လိုက္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါဟာ ေရာဂါေတာ့ မဟုတ္၊ အက်င့္တစ္ခု ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အက်င့္ဟာ အျဖစ္အပ်က္ အသစ္ေတြကို မမွတ္မိ ႏိုင္ေအာင္ လို႔ေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေလ့ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဝီလ်ံမွာ ဒီလို နာက်င္စြာ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး မ်ဳိးလဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒီ အေနအထား အရ ဝီလ်ံရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ အာ႐ံုေၾကာ ဆက္ေၾကာင္း ငယ္ေလးေတြ ျပတ္ေတာက္ သြားၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ ပရင္တာ ဟာ ပံုမွန္ လႈပ္ရွားေန ေပမယ့္ မင္မလိုက္ေတာ့ သလို ခံစားလိုက္ရ တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိနစ္ ၉ဝ ေလာက္ ၾကာသြားရင္ကို ခုနက ကိစၥေတြက ကိုယ္ေပ်ာက္ မင္လိုပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီ အာ႐ံုေၾကာ မွ်င္ေတြ ျပတ္ေတာက္မႈဟာ သြားအျမစ္ ျဖတ္ထုတ္မႈနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဆက္ႏႊယ္ ေနတယ္ဆိုတာ ထံုးစံအတိုင္း သိပၸံ ပညာရွင္ မ်ားက အေျဖရွာ အုံးမယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ ေဆးေလာက သမိုင္းမွာ ဦးေႏွာက္ မပ်က္စီးဘဲ မွတ္ဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့ လူ ငါးဦး ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးဟာ သြားဆရာဝန္နဲ႔ ခြဲစိတ္မႈ ျပဳလုပ္ေနတုန္း မွတ္ဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုး ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ေဆး႐ံုမွာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူေနတုန္း တစ္ပံုစံတည္းပဲ ႀကံဳေတြ ့ ခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ အာ႐ံုေၾကာမွ်င္ ေလးေတြ ျပတ္ေတာက္ သြား႐ံုနဲ႔လည္း ဦးေႏွာက္ရဲ႕ပင္မလုပ္ငန္း ေတြကို ပံ့ပိုးေပးေနတဲ့ ပ႐ိုတိန္း စီးေၾကာင္း ျပတ္ေတာက္ သြားႏုိင္ၿပီး မွတ္ဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုးတာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အတြက္ အျခား အာ႐ံုေၾကာ မွ်င္ေတြ ျပတ္ေတာက္ ပ်က္စီးဖို႔ ဆိုတာ ကိုယ္က ဒဏ္ရာ အနာတရ ရမွ ျဖစ္လာမွာမို႔ တားဆီး ကာကြယ္ဖို႔ ဆိုတာ သတိထား႐ံု ကလြဲလို႔ သိပ္မတတ္ ႏိုင္ေပမယ့္ သြားႏုတ္မယ္ ၊ မႏုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ ရတန္သေလာက္ ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မလိုအပ္ရင္ သြားမႏုတ္ဖို႔ ေလ့လာ ေရးသား တင္ျပ လိုက္ရပါတယ္။
သြားကိုက္လို႔ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တာကို မခံႏိုင္တဲ့ အဆံုး သြားဆရာဝန္ဆီ သြားၿပီး သြားႏုတ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုဖူးၾက မွာပါ။ သြားဆရာဝန္ ကလဲ ႏုတ္ေပးလို႔ ရတဲ့သြားကို ႏုတ္ေပး သလို ႏုတ္ေပး လိုက္ရင္ လူကို ထိခိုက္ေစမယ့္ သြားကို မႏုတ္သင့္ ေသးဘူးလို႔ စည္း႐ံုး ေျပာဆုိေလ့ ရွိပါတယ္။
ဒါကို နားေထာင္ လိုက္နာသင့္တယ္လို႔ အႀကံျပဳ ပါရေစ။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံက မိတ္ေဆြ တစ္ဦးဟာ အေသးစား သြားခြဲစိတ္မႈေလး တစ္ခု ခံယူၿပီးေနာက္ အသစ္ျဖစ္ပ်က္ သမွ်ကို မမွတ္မိ ႏိုင္ေတာ့လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မွတ္ဉာဏ္ ရပ္တန္႔သြားျခင္း ျဖစ္ၿပီး အရင္ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို မွတ္မိေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ျဖစ္ပ်က္ တာေတြကို မမွတ္မိ ေတာ့တာပါ။
ဝီလ်ံဟာ အၿမဲကိုက္ေနတဲ့ အံသြား တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕အျမစ္ကို ျဖတ္ထုတ္ပစ္ဖို႔ သြားဆရာဝန္ဆီ သြားခဲ့တယ္။ သြားေဆးခန္းက လူနာ လဲေလ်ာင္း ေပးရတဲ့ ထိုင္ခံုေပၚ ေနရာယူ လိုက္တယ္။ ဆရာဝန္က သူ႔ကို ထံုေဆး ထိုးေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဘာေတြ ထပ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို ဝီလ်ံ လံုးဝ မမွတ္မိေတာ့ ပါဘူး။ ဝီလ်ံရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တြင္း ဇီဝနာရီဟာ ဆရာဝန္နဲ႔ ခြဲစိတ္မႈ ျပဳလုပ္ေနတဲ့ မတ္ ၁၄ ရက္ မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၄ဝ မိနစ္မွာ လံုးဝ ရပ္တန္႔ သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး ဝီလ်ံဟာ ဘာကိုမွ မိနစ္ ၉ဝ ထက္ပိုၿပီး သတိမရေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရင္တုန္းက ကိစၥေတြ ကိုေတာ့ အားလံုး မွတ္မိ ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္က လူတစ္ေယာက္နဲ ့ ပတ္သက္ တာေတြကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိ ေနေပမယ့္ အဲဒီလူ အခု ဘယ္မွာေနတယ္ ဆိုတာကို မသိေတာ့ပါဘူး။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ မနက္ အိပ္ရာႏိုး လိုက္တိုင္း အဲဒီေန႔မနက္ သြားဆရာဝန္ဆီ သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ သလိုပဲ ျပင္ဆင္ ေနတတ္ၿပီး သြားဆရာဝန္ဆီ သြားရမယ္ လို႔ ေျပာေျပာ ေနတာပါပဲ။ ဝီလ်ံ ဟာ အဲဒီေန႔ ေနာက္ပိုင္းကို မမွတ္မိႏိုင္ ေတာ့ဘဲ မနက္ မိုးလင္းလို႔ ထလိုက္တိုင္း အဲဒီ ေနာက္ဆံုး မွတ္ဉာဏ္ပဲ ျပန္ေပၚေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဇနီးက သူ႔တစ္ေန႔တာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ သမွ်ကို သူ႔စမတ္ဖုန္းထဲ ေရးသြင္း ေပးေနမွသာ သူျပန္ဖတ္ၿပီး မေန႔က ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို အသစ္ မွတ္သား ရရွာ ပါတယ္။
ဘာမဟုတ္တဲ့ သြားအျမစ္ ျဖတ္တဲ့ ခြဲစိတ္မႈဟာ ဝီလ်ံရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ ဆိုးရြားတဲ့ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ေစခဲ့တာ ပါလိမ့္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဝီလ်ံကို ခြဲစိတ္ ေနတုန္းမွာ တစ္စံုတစ္ရာ မွားယြင္းမႈ ျဖစ္တယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ ခြဲစိတ္မႈၿပီးလို႔ ဝီလ်ံရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ကာကြယ္ထားတဲ့ မွန္အနက္ႀကီးကို ဖယ္လိုက္မွ ဝီလ်ံဟာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနတာကို သတိထား မိခဲ့ၾကတာပါ။ မတ္တတ္ရပ္ ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ယိမ္းထိုး ေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လံုး ေတြက ေငးေၾကာင္ ၾကည့္ေနၿပီး သြားစိုက္ ဆရာဝန္ကို အခုမွ ေရာက္လာတဲ့ အတိုင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ ေနပါတယ္။ သူ႔ကို ေဆး႐ံုတင္ လိုက္ရပါတယ္။ ေဆး႐ံုကုိ သုံးရက္ တက္လိုက္ရ ေပမယ့္ ဘာကိုမွ မိနစ္အနည္းငယ္ ထက္ပိုၿပီး မမွတ္မိ တာကိုေတာ့ ကုစားလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
ပထမေတာ့ ဝီလ်ံဟာ ထံုေဆးနဲ႔ မတည့္လို႔ ျဖစ္တာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးယိုစီး တာလို႔ ယူဆခဲ့ ေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ထဲ ေသြးယိုစီးတဲ့ အေထာက္ အထား မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ ဆက္လက္ စမ္းသပ္ စစ္ေဆးမႈ အရ ဝီလ်ံ ဟာ မွတ္ဉာဏ္ အသစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေသာ ေရာဂါ anterograde amnesia ကို ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာ ေတြ႕ရွိခဲ့ ပါတယ္။ ဝီလ်ံ ဝက္႐ူးျပန္ တုန္းက သူ႔ ဦးေႏွာက္ထဲက မီးခိုးေရာင္ အပိုင္း အေတာ္ မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ထုတ္ ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ မီးခိုးေရာင္ အပိုင္းေတြဟာ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ပံုႏွိပ္တိုက္ ႏွယ္ အလုပ္လုပ္ ေပးပါတယ္။ သတိရစရာ ေတြကို အခန္းလိုက္ ပရင့္ထုတ္ ေပးပါတယ္။ ဒီ မီးခိုးေရာင္ အပိုင္းေတြ မရွိဘဲ ဝီလ်ံဟာ ဘာကိုမွ မမွတ္မိ ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထူးထူးျခားျခား ဆိုသလိုပဲ ဝီလ်ံရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ တစ္ပိုင္းနဲ႔ တစ္ပိုင္း အခ်ိတ္အဆက္ မိေနခဲ့ ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ အခု သြားအျမစ္ ျဖတ္မွ ဘာျဖစ္လို ့ မွတ္ဉာဏ္အသစ္ မွတ္သား ႏိုင္စြမ္း ေပ်ာက္သြားတာ ပါလိမ့္။
ဝီလ်ံရဲ႕ ျပႆနာဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာလို႔ ယူဆ ၾကျပန္တယ္။ အျပင္းအထန္ နာက်င္မႈကို ခံစားခဲ့ရတဲ့ လူနာေတြဟာ အဲဒီ နာက်င္ေစတဲ့ ကိစၥေတြကို ျပန္မေတြးခ်င္ ေတာ့ဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ လိုက္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါဟာ ေရာဂါေတာ့ မဟုတ္၊ အက်င့္တစ္ခု ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အက်င့္ဟာ အျဖစ္အပ်က္ အသစ္ေတြကို မမွတ္မိ ႏိုင္ေအာင္ လို႔ေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေလ့ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဝီလ်ံမွာ ဒီလို နာက်င္စြာ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး မ်ဳိးလဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။
ဒီ အေနအထား အရ ဝီလ်ံရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ အာ႐ံုေၾကာ ဆက္ေၾကာင္း ငယ္ေလးေတြ ျပတ္ေတာက္ သြားၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ ပရင္တာ ဟာ ပံုမွန္ လႈပ္ရွားေန ေပမယ့္ မင္မလိုက္ေတာ့ သလို ခံစားလိုက္ရ တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိနစ္ ၉ဝ ေလာက္ ၾကာသြားရင္ကို ခုနက ကိစၥေတြက ကိုယ္ေပ်ာက္ မင္လိုပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီ အာ႐ံုေၾကာ မွ်င္ေတြ ျပတ္ေတာက္မႈဟာ သြားအျမစ္ ျဖတ္ထုတ္မႈနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဆက္ႏႊယ္ ေနတယ္ဆိုတာ ထံုးစံအတိုင္း သိပၸံ ပညာရွင္ မ်ားက အေျဖရွာ အုံးမယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ ေဆးေလာက သမိုင္းမွာ ဦးေႏွာက္ မပ်က္စီးဘဲ မွတ္ဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့ လူ ငါးဦး ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးဟာ သြားဆရာဝန္နဲ႔ ခြဲစိတ္မႈ ျပဳလုပ္ေနတုန္း မွတ္ဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုး ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ေဆး႐ံုမွာ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူေနတုန္း တစ္ပံုစံတည္းပဲ ႀကံဳေတြ ့ ခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ အာ႐ံုေၾကာမွ်င္ ေလးေတြ ျပတ္ေတာက္ သြား႐ံုနဲ႔လည္း ဦးေႏွာက္ရဲ႕ပင္မလုပ္ငန္း ေတြကို ပံ့ပိုးေပးေနတဲ့ ပ႐ိုတိန္း စီးေၾကာင္း ျပတ္ေတာက္ သြားႏုိင္ၿပီး မွတ္ဉာဏ္ ေပ်ာက္ဆံုးတာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အတြက္ အျခား အာ႐ံုေၾကာ မွ်င္ေတြ ျပတ္ေတာက္ ပ်က္စီးဖို႔ ဆိုတာ ကိုယ္က ဒဏ္ရာ အနာတရ ရမွ ျဖစ္လာမွာမို႔ တားဆီး ကာကြယ္ဖို႔ ဆိုတာ သတိထား႐ံု ကလြဲလို႔ သိပ္မတတ္ ႏိုင္ေပမယ့္ သြားႏုတ္မယ္ ၊ မႏုတ္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္က ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ ရတန္သေလာက္ ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မလိုအပ္ရင္ သြားမႏုတ္ဖို႔ ေလ့လာ ေရးသား တင္ျပ လိုက္ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment