ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၁၀)

မယ္ဆုိင္ၿမိဳ႕ေလးကုိေတာ့ အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္လုိ ေန႔တုိင္းပဲ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ေစ်း၀ယ္ရင္းျဖစ္ေစ၊ ေစ်းမ၀ယ္လည္း ေလွ်ာက္ၾကည့့္ရင္းျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေ၀းဧည့္လာလုိ႔ လုိက္ပုိ႔ရင္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ ေရာက္ေနက်မုိ႔ ရပ္ကြက္တစ္ခုထဲ ၊ တ႐ုတ္တန္းေစ်းတစ္ခုကုိ သြားလည္ေနရသလုိပါပဲ။ မယ္ဆုိင္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးကေန ခ်င္းမုိင္ ကို ထြက္တဲ့ ဟိုင္းေ၀းဘတ္စ္ တစ္ေန႔တစ္စီးထြက္တည္၊ မနက္(၆)နာရီ ေလာက္ပါ။ အဲဒီကားရဲ႕ ဟြန္းသံက သေဘၤာမွာတပ္ထားတဲ့ ဟြန္းအသံလုိပါပဲ။ ဘတ္ ၆၀ ေပးရတယ္။ သၾကၤန္ရက္ဆုိရင္ အစစ္အေဆးမရွိ ခ်င္းမုိင္ကုိ သြားလည္ႏုိင္တယ္လုိ႔သိရတယ္။

တစ္ရက္….
အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ မယ္ဆုိင္နဲ႔ မုိင္ ၂၀ ေက်ာ္ ေ၀းတဲ့ ၀မ္ထန္ ၿမိဳ႕ေလးကုိသြားလည္ၾကတယ္။ ေတာမက် ၿမိဳ႕မက် ၿမိဳ႕ကေလးပါ။ ဘတ္စ္ကားက ၂၂ ဘတ္ ေပးရတယ္။ ကားခလဲ ကေလးဆုိ တစ္၀က္ႏႈန္းပါပဲ။ တုိက္အိမ္ပုေလးေတြရွိသလုိ တဲအိမ္၊ သစ္သားအိမ္ ေလးေတြလည္းေတြ႕ရပါတယ္။ အဓိကစီးပြားေရး လုပ္ငန္းကေတာ့ ေမြးျမဴေရးၾကက္၊ ဥစားၾကက္ေတြေမြးတယ္။ ဥၾကက္မတစ္ေကာင္ကုိ ဘေလာက္တစ္ခုနဲ႔ ဘေလာက္ ၅၀ ပါတဲ့ အတန္း ၁၀၀ တန္းမက ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ ဥၾကက္မတစ္ေကာင္က ဥ ၁၅ လံုး ၂၀ လံုးဥတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တိရိစၦာန္ ဆရာ၀န္က သူ႔ရဲ႕ဥနဲ႔ပဲ ဆလင္းနဲ႔ အဲဒီၾကက္ကုိ ျပန္ထုိးေပး ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ သိပၸံနည္းက် စီးပြားျဖစ္ ဥၾကက္ေမြးျမဴတာကေတာ့ ယုိးဒယားရဲ႕ ေနာက္ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ လုပ္တာေတြ႕ရပါတယ္။ သြားတည္းတဲ့အိမ္က အရင္ တုန္းက ျမန္မာျပည္ကပဲ အခုဒီမွာ ျပည္သူ႕စစ္ဆုိလားပဲ လုပ္တယ္။ အိမ္မွာ အမ္-၁၆ တစ္လက္နဲ႔၊ ႏွစ္လံုးျပဴး တစ္လက္အၿမဲေဆာင္ ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ၀မ္ထန္ၿမိဳ႕နဲ႔မနီးမေ၀းမွာ ဘုရားေက်ာင္းကုိ သြားဖူးၾကတယ္။ ဘုရားေျခရင္း ေရာက္ရင္ပဲ ကေလးတစ္သုိက္က ပန္း၀ယ္ပါ၊ ဖေယာင္းတုိင္၀ယ္ပါ၊ ဖိနပ္ထားခဲ့ပါ နဲ႔အလုအယက္ လုိက္ဆဲြ ေရာင္းတာေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဒီလုိအေလ့အထ မေတြ႕ရသေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရႊတိဂံု ေတာင္ဘက္မုဒ္မွာ ဖိနပ္ထည့္ဖုိ႔ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္အတင္းလုိက္ေရာင္း တာေတြ႔ေနရေသးတယ္။ ေနာက္ ေမ်ာက္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ လည္းေရာက္ခဲ့တယ္။ ေမ်ာက္ေတြက ဖုိး၀င္းေတာင္ေလာက္အေရအတြက္မမ်ားေပမယ့္ ပုိယဥ္ေက်းတဲ့ အေနအထားမွာေတြ႕ရတယ္။ လုတာ ဆဲြတာ မေတြ႕ရဘူး။ ေကၽြးမွ ေပးမွ စားတာေတြ႕ရတယ္။

တကယ့္ ယုိးဒယားစစ္စစ္ေတြကုိ ဒီ၀မ္ထန္ရြာေလးမွာေတြ႕ရတယ္။ အသားညိဳညိဳ ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳ ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အညာဘက္ကနဲ႔ ဆင္ပါတယ္။ ညဘက္က်ေတာ့ ထူးျခားတာက လွ်ပ္စစ္မီးမရတာပဲ။ ဓာတ္မီးနဲ႔ဓာတ္ခဲ၊ မီးျခစ္နဲ႔ဖေယာင္းတုိင္ တဲြၿပီး ေဆာင္ထားရတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရတာကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပုိက္ဆံ ေပးႏုိင္ရင္ရတယ္။ မေပးရင္မရဘူးတဲ့။ သိပ္ေတာ့နားမရွင္းခဲ့ပါဘူး။
၀မ္ထန္ မွာတစ္ညအိပ္ၿပီး မယ္ဆုိင္ကုိ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းမႀကီး ေတြကေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ႏုိင္လြန္ကတၱရာေတြ အျပည့္နဲ႔ ျဖဴးေနတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဘတ္စ္ကားက မယ္ဆုိင္ေစ်းမွာ လမ္းဆံုးတယ္။

ဆက္ေရးပါအုံုးမည္ . . .

ေႏြမုန္းသူ . . . သုိ႔

ေျမမွာေၾကြမွာစုိးလုိ႔
ေႏြကုိ မုန္းခဲ့တာလား . . . ။

ေလယူရာတိမ္း ယိမ္းႏြဲ႕သလုိ
ေလသာရာ ပကာသနဘက္ကုိ
တမင္တကာမ်ား ယိမ္းႏြဲ႕လုိ႔
တိမ္းခဲ့ေရာ့သလား . . . ။

ေၾသာ္ . . . ေဂၚသဇင္ပန္းလုိ ေတာ္၀င္မ်ိဳးႏြယ္မုိ႔
ခဏ တျဖဳတ္ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔
ေျခာက္ကပ္ကပ္ ေႏြရာသီဘ၀ေလးထဲကုိ
အလည္၀င္ေရာက္ခဲ့သူပါလား . . . ။ ။

တစ္ပြင့္ပန္း

ဟုိးအျမင့္မွာ
ပန္လုိရည္စူး
ခူးမခြင့္သာ
ယုိင္နဲ႔နဲ႔ တံျခဴနဲ႔မုိ႔
တမင္တကာမ်ား
အပုိင္လုိခ်င္ေအာင္
လွျပေနတာလား . . . . .။

ဥေပကၡာ

ဤေနရာတြင္
သာယာေအးေဆး ၊ ပန္းတုိင္းေမႊးသည္
ေမႊးၾကပါေစ ၊ သည္ပန္းေတြကုိ
ေျခြလည္း မေျခြလုိေတာ့ပါ ။
နမ္းလည္း မနမ္းလုိေတာ့ပါ ။

ဤေနရာတြင္
ေခြကာ၀ိုက္ေျပး ၊ စမ္းကေလးတုိ႔
ေအးျမသန္႔စင္ ၊ လြန္ၾကည္လင္သည္
ၾကည္လင္ပါေစ ၊ သည္စမ္းေရကုိ
ေျခလည္း မေဆးလုိေတာ့ပါ ။
ေသာက္လည္း မေသာက္လုိေတာ့ပါ ။ ။

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၉)

ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ က်ိဳင္းတံုလုိပါပဲ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလး တာခ်ီလိတ္လဲ လွ်ပ္စစ္မီး မရရွာဘူး။ ယုိးဒယားကလာတဲ့ ၅၀ ေခ်ာင္းပါ အ၀ါေရာင္ ဖေယာင္းတုိင္ ေတြနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရတယ္။ ဟုိဘက္ မယ္ဆုိင္ၿမိဳ႕ေလးကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ နီယြန္မီးေတြ၊ မာက်ဴရီ မီးေတြ၊ လမ္းေဘး၊ လမ္းလယ္မီးလံုးေတြ၊ တုိက္ေတြက ေနလွ်ံထြက္လာတဲ့ မီးေရာင္ေတြက မယ္ဆုိင္တစ္ၿမိဳ႕လံုးကုိ ေလးလမ္းသြား ႏုိင္လြန္ကတၱရာ လမ္းမႀကီးနဲ႔အတူ ထိန္ထိ္န္ညီးေနေစတယ္။ ညေနခင္းဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မယ္ဆုိင္ေခ်ာင္းတံတားေပၚကလက္ရန္းကုိမွီ နီယြန္မီးေတြေအာက္မွာ အၿမဲအခ်ိန္ျဖဳန္းေနက်ပါ။ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ထဲက ကတၱရာလမ္းေပၚ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြကုိ သတိထားေရွာင္ရွားရင္း အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သိမ္ငယ္တဲ့စိတ္ေတြ ခဏခဏ ၀င္မိတယ္။


တစ္ေန႔ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ အေဖနဲ႔႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္တယ္။ ပလက္တြန္ ျဖစ္မယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ ေနာက္ခံစစ္ကားပါ။ အနိမ့္ဆံုးက ၁၆ ဘတ္ ေပးရတယ္။ လူႀကီး ၁၆ ဘတ္၊ ကေလး၊ ဆိုကၠားသမား၊ ဘုန္းႀကီး ေတြကုိေတာ့ တစ္၀က္ႏႈန္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ၈ ဘတ္ေပးရတယ္။ သူတုိ႔ဆီက ထုိင္ခံုနံပါတ္မပါဘူး။ ႀကိဳက္ရာေနရာထုိင္ပဲ။ စျပေတာ့ ယုိးဒယားဘုရင္ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ယုိးဒယားႏုိင္ငံေတာ္ သီခ်င္းဖြင့္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္က မူရင္းအဂၤလိပ္ အသံထြက္မဟုတ္ဘဲ ယုိးဒယားအသံထြက္နဲ႔ ဘာသာျပန္ထားတယ္။ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးလုိေနသလုိပါပဲ။ မယ္ဆုိင္မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ံု(၂)႐ံုရွိတယ္။ ယုိးဒယားဇာတ္ကားေတြ သီးသန္႔ျပ တဲ့႐ံုနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းေတြျပတဲ့႐ံုပါ။ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းျပတဲ့ ႐ံုက စျပတဲ့ ပထမရက္တစ္ရက္တည္း မူရင္းအသံထြက္ျဖစ္တယ္။ က်န္ရက္ေတြမွာ ဘာသာျပန္ၿပီး ယုိးဒယားအသံျဖစ္တယ္။


႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အနီးအနားမွာ ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ဆုိင္၀င္စားတယ္။ တစ္ပဲြ ဘတ္ ၃၀ ပါ။ ေနာက္ စက္နဲ႔ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ျမင္းခြာရြက္အေအး က တစ္ခြက္ ၅ ဘတ္ပါ။ ယုိးဒယားမွာ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔လံုး၀ စားသံုးတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ေခါက္ဆဲြဆုိင္မွာ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔အစား သၾကားပဲေပးပါ တယ္။ ျပည္သူေတြ စားသံုးျခင္းမရွိတဲ့ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႔ေတြကုိ ႏုိင္ငံျခား (ျမန္မာႏုိင္ငံ)ကုိအဓိက တင္ပုိ႔တယ္။ ဆုိင္ရွင္ကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ အ႐ုိးေပ်ာ့ေဆးပါလုိ႔ မစားၾကဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာျပတယ္။


မယ္ဆုိင္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ေရာင္းခ်တဲ့ဆုိင္ေတြရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းက ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ထူးထူးျခားျခား အိႏၵိယတုိင္းရင္းသားေရာင္းတဲ့ ပါတိတ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ရွိပါတယ္။ ဒီမွာက အထည္အလိပ္ေတြ အမ်ားဆံုးေရာင္းတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းလည္းေပါတယ္။ အဆင္ေတြလည္းလွတယ္။ တစ္ကုိက္ ႏွစ္ကုိက္အစား မစ္ နဲ႔သံုးတယ္။ အေလးခ်ိန္က်ေတာ့ ကီလုိ၊ ေပါင္ အေလးခ်ိန္သံုးပါတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ပိတ္စေတြ၀ယ္ၿပီး ေခါက္ဆဲြဆုိင္လမ္းၾကားထဲက နာမည္ႀကီး မုိးျပာ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္မွာ တစ္ခါတည္း ၀င္အပ္တယ္။ ခ်ဳပ္ခက ready made ထက္ေစ်းႀကီး တယ္။ ယုိးဒယားမွာ ေစ်း၀ယ္ရတာက ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ ဘာပဲ၀ယ္၀ယ္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ျပကၡဒိန္ ပါတယ္။ ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ဟာ ပစၥည္းအသစ္ေၾကာ္ျငာတာျဖစ္သလုိ အၿမဲလာအားေပးေအာင္ လာဘ္ထုိးတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။


ဆက္ေရးပါအံုးမယ္….

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၆)

“ ေနာက္ဆံုးေတးသံ ”

လူတုိ႔သည္ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အလင္းနဲ႔အေမွာင္ရဲ႕ သံစဥ္မဲ့ေတးသံကုိ နာခံရင္း လူ႔ဘ၀ကမ္းပါးဟာ ေန႕ရက္မ်ား တုိက္စားမႈေအာက္ကုိ တစ္စတစ္စ ၿပိဳက်ေနၾကရတယ္။


လူတစ္ေယာက္အတြက္ အသက္ေတြႀကီးလာတယ္ ဆုိတာ ဆံုး႐ံႈးရတဲ့ အလင္းေရာင္ ပမာဏေတြ မ်ားလာတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္စာ အလင္းေရာင္ေတြ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္လည္း ဆံုး႐ႈံးရအုန္းမွာပါ။ အသက္ရွင္ျခင္း တရားဆုိတာ ဆံုး႐ႈံးမႈတုိ႔ရဲ႕ ပုန္းေအာင္းရာေနရာ ပါပဲ။


မနက္ခင္း အ႐ုဏ္ေရာင္ျခည္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာထရမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုး႐ႈံးမယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေပၚထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြျဖစ္မလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ခံစားမႈေတြ
ကၽြန္ေတာ္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။
(ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ျဖစ္လာဖုိ႔ ဆုိတာကလည္း လူဆန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ႏွလံုးသားကုိ ပံုေပးလုိက္ရတာပါ။)
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ေပမယ့္ အေပ်ာ္မလြန္ခ်င္ဘူး။
တရားမွ်တစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ
ေနာင္တနဲ႔ သက္ျပင္းေတြ မပါ၀င္ ေစခ်င္ဘူး။


လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းအႏုပညာဆုိတာ
အျငင္းပယ္ခံၾကရဖုိ႔လား….
လုိက္ေလ်ာခံရဖုိ႔လား…. ႏွစ္ခုစလံုးလား….။


လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းတရားမွာ ေတးသံေပါင္းစံုကုိ ၾကားရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ေသျခင္းတရားရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာ သြားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘယ္လုိေတးသံမ်ိဳးကုိမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကားႏုိင္ခြင့္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး…။
ေနာက္ဆံုးေတးသံကုိ မၾကားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး ….။


ဆက္ေရးပါအုန္းမည္…

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၈)

တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ေလးဟာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕၊ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ၿမိဳ႕ေလးပါ။
ယုိးဒယားႏုိင္ငံ မယ္ဆုိင္ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ မယ္ဆုိင္ေခ်ာင္းေလးေပၚက ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားေလးခင္းၿပီး ကုန္သြယ္ၾကတာပါ။ ကုန္သြယ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ေန ထူးထူးျခားျခား တင္ပုိ႔ႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ ယုိးဒယားဘက္ကေန အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ အိမ္မုိးသြပ္၊ ဘိလပ္ေျမ၊ သံေခ်ာင္းဆုိဒ္စံု၊ အ၀တ္အထည္မ်ား၊ စက္ဘီး၊ ဇိမ္ခံ ပလပ္စတစ္ပစၥည္း၊ ေရဒီယုိ၊ ကက္ဆက္၊ သုိးေမႊး၊ ယုန္ေမႊး၊ သုိးေမႊးထုိးစက္၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း အစံုစံုပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္တာေၾကာင့္ အခုလုိ႔ တံတားထိပ္ (၂)ဘက္မွာ တံခါးႀကီးေတြ မရွိေသးပါဘူး၊ ေငြေၾကးအေနနဲ႔ ျမန္မာေငြက တန္ဖုိးပုိႀကီးပါတယ္။ ဘတ္ ၁၀၀ ကုိ ျမန္မာေငြ ၈၀ ပဲ ေပးလဲလွယ္ရပါတယ္။ သူတုိ႔ဘက္ တံတားထိပ္မွာ cat globe သံုးထပ္တုိက္က အနီးဆံုးပဲ။ ေျမညီထပ္အပါအ၀င္ သံုးထပ္ပါ။ အေကာင္းစား ႐ူးေတြေရာင္းပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဟင္းစားေစ်း၀ယ္ရင္ မယ္ဆုိင္ဘက္ေစ်းကုိပဲ သြားၾကတယ္။ ဆန္၀ယ္ရင္လည္းပဲေပါ့။ အရင္ဆံုး ေဆးပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ေဆးဆုိင္မွာ ဘတ္ေငြလဲရတယ္။ ေရာက္စမုိ႔ ယုိးဒယားလုိ မေျပာတတ္ေတာ့ ျမန္မာလုိပဲ ေျပာၾကရတယ္။ ရွမ္းလုိေျပာေတာ့ တူတာရွိသလုိ မတူတာကမ်ားပါတယ္။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ယုိးဒယားစကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္သြားတယ္။ သူတုိ႔ဘက္ စက္ဘီးစီးသြားရင္ နယ္စပ္ေက်ာ္တာနဲ႔ ဘယ္ကပ္ေမာင္းရတယ္။ ေဒသခံယုိးဒယားေတြ နည္းၿပီး စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ တ႐ုတ္၊ တ႐ုတ္ကျပားေတြမ်ားပါတယ္။ ဆုိင္အားလံုးနည္းပါး ကုန္တုိက္ေတြ လုိပါပဲ လုိခ်င္တဲ့ပစၥည္းေမး၀ယ္ယံုပဲ။ ထူးျခားတာက သူတုိ႔ဆီမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အသီးအႏွံေတြ ျပတ္လပ္ျခင္းမရွိတာပဲ၊ အခ်ိန္မေရြး ရႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔အႀကိဳက္က ဒူးရင္းသီးျဖစ္မွာပါ။


ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိရင္ မယ္ဆုိင္ဘက္ကုိပဲ သြားလည္ၾကတယ္။ လမ္းမႀကီးညာဘက္ လမ္းခ်ိဳးေလးအတုိင္း သြားရင္ ဦးေအာင္ေဇယ် တည္ထားကုိးကြယ္တဲ့ ေစတီေလးတစ္ဆူရွိတယ္။ ထီးေတာ္တင္ထား တာေတာ့မေတြ႕မိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးျမင့္တဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ မွာပါ။ ယုိးဒယားေတြက ဘုရားကုိ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ရွိခုိးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ဦးညႊတ္လုိက္တာပါ။
ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္ရမွာျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔ရွိခုိးတဲ့အတုိင္း လုပ္ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဗမာဆုိၿပီး ယုိးဒယားလုိ ေစာ္ကားေမာ္ကား သဲ့သဲ့ေလး ဆဲသြားတယ္။ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕က ပူအုိက္လြန္းတာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကည္လင္ေနတဲ့ မယ္ဆုိင္ေခ်ာင္းထဲ ေရကူး၊ ေရစိမ္ၾကတယ္။ ငါးဖမ္းၾကတယ္။ ေရကစားၾကတယ္။


ဆက္ေရးပါအုံုးမယ္….

ေက်းဇူးႀကီးေပကမၻာေျမ

“ ေက်းဇူးႀကီးေပ ကမၻာေျမ ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိလားေတာင့္တတာ မွန္သမွ်ျဖစ္တဲ့
စားစရာ အစားအေသာက္ေတြ
ေသာက္သံုးဖုိ႔ သန္႔ရွင္းတဲ့ေရေတြ
၀တ္စရာ အ၀တ္အထည္ေတြ
တန္ဆာဆင္စရာ ေက်ာက္မ်က္ေတြ
စြမ္းအင္အတြက္ သဘာ၀ေရနံဓာတ္ေငြ႕ေတြ
ပသာဒျဖစ္စရာ ေတာေတာင္ေရေျမစိမ့္စမ္းေရတံခြန္ေတြ
သဘာ၀ အကာအရံ အတားအဆီးေတြအထပ္ထပ္နဲ႔
လူသားတို႔ဘ၀ကုိ ျပည္စံုေအာင္၊ လွပေအာင္၊ လံုၿခံဳေအာင္
စြမ္းေဆာင္ေပးတဲ့ အမိကမၻာေျမအား
စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ား ပ်က္စီးျခင္းမရွိရေလေအာင္
စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ား က်ဆင္းျခင္းမရွိရေလေအာင္
မိမိတို႔လူသားမ်ားအေနနဲ႔
တတ္စြမ္းသမွ် ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကပါလုိ႔
တတ္စြမ္းသမွ် ၀ုိင္း၀န္းေဖးမၾကပါလုိ႔
တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

ကမၻာေျမေန႔ ကုိရည္စူးလ်က္
အမိကမၻာေျမႀကီး အစြန္႔ရွည္တည္တံ့ႏုိင္ပါေစ….

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၅)

“ ဘ၀ ”

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဘ၀ဆုိတာကုိ အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ဆုိရင္း … ဘ၀ဆုိတာ တုိက္ပဲြ၊ ဘ၀ဆုိတာ ႐ုန္းကန္ျခင္း၊ ဘ၀ ဆုိသည္မွာ ျဖတ္သန္းျခင္း၊ ဘ၀ဆုိသည္မွာ ေရပြတ္ပမာ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးထင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့ သာမန္ လူတစ္ေယာက္္အတြက္ ကေတာ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္ အားလံုးဟာ အက်ဳံး၀င္ပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္အရပ္ ေရာက္ေရာက္ အဲဒီေဒသနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနတာေတြကုိ စူးစမ္းမိတယ္။ အေျခအေန ေပးတာနဲ႔ လက္ေတြ႕ေဆာင္ရြက္မိတတ္ခဲတယ္။ ေနာင္ေသာအခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သတိရစရာ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။


၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔ ႐ုိးသားၿပီး ပညာကုိျပည့္စံုေအာင္ သင္ၾကားႏုိင္ ခဲ့ျခင္းမရွိတဲ့ အေမတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စာေပသင္ၾကားျခင္းတြင္သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေစခ်င္သည္။ ပညာတတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္သာ ျမင္ခ်င္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ ထင္ရာျမင္ရာ၊ စိတ္၀င္စားရာ ကုိသာ တုိးေ၀ွ႕လုပ္ေဆာင္ ခဲ့မိပါသည္။ ဘ၀တြင္ ေသခ်ာၿပီး အမွတ္ထင္ထင္ရွိသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ လြမ္းဆြတ္ ဖဲြ႕ႏြဲ႕ရေသာ အျဖစ္အေပၚ၌ အၾကြင္းမဲ့ မွန္ကန္သူ၊ ေနာင္တမဲ့ ယံုၾကည္သူအျဖစ္ ရပ္တည္ရင္း ဘ၀ အလြမ္းသစၥာ တရားအလွကုိ စံုမက္ေနမိေတာ့သည္။


ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဖဲြ႕အႏဲြ႕မပါေသာစကားေျပသည္ အႏုပညာ အားမရွိသကဲ့သုိ႔ အတိတ္၏ အေၾကာင္းအရာမပါေသာ လူ႔ဘ၀သည္လည္း အႏုပညာမဲ့ေသာဘ၀ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ရင္း … … ။


ဆက္ေရးပါအုန္းမည္…

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၄)

“ အမွန္တရား ”

လူ႔သေဘာသဘာ၀အရ ကုိယ့္ကုိ “မွားေနၿပီ” လုိ႔ လာေျပာတာကုိ လူအမ်ားစုက လက္ခံလုိစိတ္ မရွိၾကပါဘူး။ လူအမ်ားစုရဲ႕ ပင္ကိုယ္ သဘာ၀စိတ္ထဲမွာ သဘာ၀တရားႀကီးဟာ အဲဒီအမွားကုိ ၀န္မခံလုိ စိတ္ကုိ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါကုိက သဘာ၀တရားရဲ႕ မွ်တတဲ့ လက္ေဆာင္မ်ားလား ….. . ။


ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇီ၀ျဖစ္စဥ္မွာ အသက္ရွင္ျခင္းတရားဟာ အေရးႀကီးသလုိ အဲဒီ အသက္ရွင္ျခင္း တရားလုိပဲ အေရးႀကီးတာက သူ အသက္ရွင္ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ အမွန္တရား ဆီ ဘယ္ေလာက္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သလဲ၊ အမွန္တရားဘက္က ဘယ္ေလာက္ ရပ္တည္ခဲ့သလဲ၊ အမွန္တရားမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနထုိင္ခဲ့သလဲ၊ အမွန္တရားအတြက္ ဘယ္ေလာက္ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ခဲ့သလဲ ဆုိတာ အဲဒီလူရဲ႕ သမုိင္းမွတ္တမ္းျဖစ္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ လူဆုိတာ တစ္ကုိယ္တည္း ေနတဲ့သတၱ၀ါမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း မွန္ေနလုိ႔မရပါဘူး။ ကို္ယ္နဲ႔ေပါင္းေနတဲ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကုိယ့္ ပတ္၀န္းက်င္က မွားေနတဲ့လူေတြကုိလည္း ျပဳျပင္ ေပးဖုိ႔လုိမွာပါ။ ဒါကလည္း လူတစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ ျပဌာန္းမထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ တာ၀န္ပါ။


လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ သူ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းက မွားေနတာကုိ ျပဳျပင္မေပးခဲ့ရင္ အမွန္တရားမွာ ေနထုိင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကပါ ဆံုး႐ံုးသြားဖုိ႔ ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေလာက သေဘာသဘာ၀အရ ပုထုဇဥ္ေလာကမွာ အားသာတဲ့အရာက အားနည္းတဲ့ အရာေတြကုိ ၀ါးမ်ိဳတတ္တာ သတိခ်ပ္ဖုိ႔ လုိမွာပါ။


ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အမွန္တရားဆုိတာ အသက္ရွင္ျခင္းတရား လုိပဲ အေရးႀကီးတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရွင္ျခင္း တန္ဖုိးဆုိတာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အမွန္တရားမွာ ဘယ္ေလာက္ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကုိယ့္ေလာကကုိ ဘယ္အတုိင္း အတာထိ အမွန္တရားဆီ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္ခဲ့သလဲဆုိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္၊ ေမာ္ကြန္းထုိးရမွာပဲ လုိ႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။


ဆက္ေရးပါအံုးမည္…

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၇)

(၅)တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ အေဖတာ၀န္က်ရာ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕မွာ တက္ျဖစ္တယ္။ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာပါ။ ၀န္ထမ္းဘ၀ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မပုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာ၊ ကုိယ္ေနခ်င္တဲ့ေနရာ ဆုိတာေတြဦးစားေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး .. .. ။ သြား … ေဂ်ာင္း … ေရာက္ၿပီပဲ။ ေက်ာင္းေတြေက်ာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေျပာမဲ့ ေက်ာင္းကေတာ့ အင္း …
ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေနဆုိးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေမွာင္ခုိေခတ္ ႀကီးေလ တာခ်ီလိတ္-က်ဳိင္းတံု၊ တာခ်ီလိတ္-ဟဲဟုိး၊ တာခ်ီလိတ္-ရန္ကုန္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေတြမွာ “ဆမာ” လုိ႔ေခၚတဲ့ ေမွာင္ခုိပစၥည္း ပုိ႔တဲ့ အလုပ္ကလူတုိင္းကုိ ႀကီးစုိးထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ လစာနည္း ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ အခ်ိန္ပုိအလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္မပုိလည္း အလုပ္ခ်ိန္ထဲမွာ လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းဆုိေတာ့ ေလယာဥ္ေနရာ အတြက္ သိပ္မခက္လွပါဘူး။ အေၾကာင္းျပၿပီး လစ္ၿပီး ေမွာင္ခုိလုပ္ေန ၾကတာပါ။


ေက်ာင္းတက္ေတာ့ အတန္းပိုင္ကမရွိ။ ခရီးထြက္ေနတယ္။ ေ၀ေလေလနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာတယ္။ က်ဳိင္းတံုမွာ ေသာင္တင္ေန တယ္တဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္မရေတာ့ ကားလမ္းနဲ႔ ျပန္လာရတယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ ၀န္ထမ္းဆုိေတာ့ အရပ္ယာဥ္နဲ႔မျပန္ဘူး။ ေကာင္ဘြိဳင္ လုိ႔ေခၚတဲ့ အစုိးရယာဥ္တန္းနဲ႔လိုက္ဖုိ႔ အၾကာႀကီး ေစာင့္ရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕ပုိင္းရွမ္းျပည္ရဲ႕ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ ေရးစနစ္ပါ။ တာခ်ီလိတ္-က်ဳိင္းတံု ကားလမ္းမုိင္ ၁၀၁ မုိင္ကုိ ႏွစ္ညအိပ္ သံုးရက္ သြား/လာေနရတယ္။ ကားပ်က္လုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ ရတဲ့ ခရီးကလည္း မနည္းပါဘူး။ ကားနဲ႔၀န္ မမွ်ေတာ့ ကားဒစ္၀ီးကဲြ၊ ကေလာင္းေကၽြ၊ ရွပ္ႀကိဳး၊ ဒီဒုကၡေတြက က်ဳိင္းတံု-တာခ်ီလိတ္ ခရီးသည္ေတြ အတြက္ ထမင္းစား ေရေသာက္ အလုပ္ေတြပါ။ ကားပ်က္ရင္လမ္းေလွ်ာက္၊ နီးစပ္ရာရြာမွာ ယမ္ယမ္၀ယ္ႀကိဳေသာက္၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္စားေပါ့။


စာသင္ေတာ့လည္း ႀကံဳခဲ့ဖူးသမွ် ဆရာေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ နိမ့္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ အဂၤလိပ္စာကုိ ၅ တန္းေရာက္မွ သင္ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခက္အခဲေတြနဲ႔ပါ။ ဒါနဲ႔ အေဖ က်ဴရွင္ ေတာ့တက္ရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္စာေတြ မလုိက္ႏုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ နားမလည္ႏုိင္လြန္းလုိ႔ အေဖ့ကုိ ပူဆာတာပါ။ အေဖက အုိေကဆုိၿပီး အတန္းပိုင္ဆီသြား၊ က်ဴရွင္သင္ေပးဖုိ႔ခယ၊ ၀န္ထမ္းခ်င္းေျချမင္ေတာ့ လက္ေဆာင္ထုတ္လည္းပါတာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ က်ဴရွင္တက္ေပါ့ ။ အားပါး အိမ္မွာသင္တဲ့က်ဴရွင္က လြတ္ေကာင္းဗ်ာ၊ ႏွစ္ခါေတာင္ျပန္မေမးရဘူး၊ ရွင္းကနဲ လင္းကနဲ ကြက္တိပဲ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းထက္ က်ဴရွင္ကုိ အားကုိး ခဲ့ရတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕ပုိင္းရွမ္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ။


ဆက္ေရးပါအံုးမယ္…

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၃)

ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဆုရည္တုိ႔အိမ္မွာပဲ ထမင္းစားျဖစ္တယ္။
ဆုရည္အေမေရာ အေဖေရာ လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူၿပီးသားမုိ႔
ေထြေထြထူးထူး သူစိမ္းေတြမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
နယ္မွာသိတယ္ဆုိတာက တာခ်ီလိတ္မွာေနတုန္းက သိၾကတာပါ။
ေျပာမနာ ဆုိမနာ ႏွစ္အိမ့္ တစ္အိမ္လုိ ေနခဲ့ၾကတာပါ။
ဆုရည္နဲ႕လည္း ေက်ာင္းအတူတူ ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ။
အတြင္းသိ အဆင္းသိ မုိ႔ ေက်နပ္စရာ ဘ၀ေလးတစ္ခုပါ။
ကုိရီးယား စတုိင္လ္အတုိင္း ဆုရည္အိပ္ခန္းထဲမွာ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ တစ္မ်ိဳးမေတြးေလနဲ႔အုန္း မိတ္ေဆြတုိ႔။
ဆုရည္အခန္းလည္း ကုိရီးယားစတုိင္လ္အတိုင္းပါပဲ။
လြန္စြာသပ္ယပ္ၿပီး ေနခ်င့္စဖြယ္ ခ်စ္သူ႔အခန္းေလးပါ။
ဆက္တီနဲ႔ တီဗြီနဲ႔ ေမြ႕ယာကုတင္ႀကီးနဲ႔၊ တစ္မ်ိဳးမထင္ၾကေလနဲ႔။


မၾကာခဏဆုိသလုိ ကုမၸဏီကိစၥ၊ ႐ံုးကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္လြန္းတာေၾကာင့္
ညိဳးငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးကုိ တယုတယနဲ႔……
Laptop ေတြမ၊ printer ေတြမ မၿပီး မႏုိင္၀န္ေတြထမ္းေနရတာေၾကာင့္
ႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူပုခံုးအိအိေလးကုိ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔……
ကားေပၚကဆင္း ရထားေပၚတက္၊
ရထားေပၚကဆင္း ဖယ္ရီေပၚတက္န႔႔ဲ ေဒါက္ဖိနပ္ကုိ ဟန္ခ်က္ထိန္းလုိ႔
သိမ္က်င္က်င္ ခ်စ္သူခါးသြယ္သြယ္ေလးကုိ
ေမတၱာလႊမ္းၿခံဳတဲ့စိတ္နဲ႔……..အင္း..
တစ္မ်ိဳးမေတြးလုိက္ၾကေလနဲ႔ မိတ္ေဆြတို႔…။
ဒီလုိနဲ႔ ခ်စ္သူဆီကေန ညေနပုိင္းမွ ျပန္လာခဲ့တယ္။


ဆက္ေရးပါအံုးမည္….

ေတာင္ႀကီးသုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ (၃)

ညေနပုိင္းက်ေတာ့ ေဆြျပမ်ိဳးျပ အမ်ိဳးအိမ္ေတြသြားျဖစ္တယ္။ အေမကေတာ့ သွ်မ္းပီပီ ၿပံဳးပဲၿပံဳးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလး လက္ကုိ ကုိင္ၾကည့္တယ္။ ဆံပင္ေတြသပ္ၾကည့္တယ္။ ပါးကေလးကုိ လက္မေလးနဲ႔ ပြတ္ၾကည့္တယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ဂါ၀တ္ကုိ ဆၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး သွ်မ္းလိုေျပာတယ္။ နင္နဲ႔မတန္ဘူးတဲ့။ တီဗြီေၾကာ္ျငာထဲက ေမာ္ဒယ္လ္က်ေနတာပဲတဲ့။ သြားၿပီ။ ဘာလုပ္ေပးရ မလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က သွ်မ္းလုိ အေမသေဘာက်ရင္ အခုကတည္းက ေခၚထားလုိ႔ရတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အေမက သွ်မ္းလို သိပ္တန္ဖုိးႀကီးလြန္း တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက သွ်မ္းလုိ ဘာေတြေျပာေနသလဲတဲ့။ ဘာမွမသိေတာ့ ရီပဲရီေနၾကတယ္ေလ။ အေမ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သနားတယ္။ ခ်စ္လည္းတအားခ်စ္တယ္။ ရုိးလြန္းတယ္ေလ။ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ကုိ အေမတုိ႔ လုိက္မမီေတာ့ဘူး။ internet အေၾကာင္း၊ blog အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ နားမလည္ေပမယ့္။ ႀကိဳးစားပါ၊ လိမ္လိမ္မာမာ ေနပါ လုိ႔တစ္ခြန္းပဲေျပာတယ္။ လုိတာရွိရင္မွာပါတဲ့။ ရန္ကုန္ကုိ အေမတစ္ေခါက္ ေရာက္ေပမယ့္ မြန္းၾကပ္လြန္းတယ္တဲ့၊ အသက္ရႈမ၀ဘူးတဲ့၊ ကားေတြသိပ္ ျမန္လြန္းတယ္တဲ့၊ မီးေတြမ်က္စိႀကိမ္းတယ္တဲ့။
ညေန ၆ နာရီေလာက္ ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ မေတာ္ရေသးတဲ့ ေခၽြးမနဲ႔အေမ့ကုိ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ အေမကေတာ့ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာကေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားပါဘူး။ အေမ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္တအားခ်စ္ပါတယ္။
အျပန္ ေအာင္ပန္းမွာ ခဏနားတယ္။ လဘက္ရည္ေသာက္ရင္းပါ။ ေနာက္ သွ်မ္းျပည္ထြက္လက္ေဆာင္ မက္မန္းသီး၊ ဆန္လံုးေစ့အေျခာက္၊ လိေမၼာ္သီး၊ ေထာပတ္သီး၊ မက္မံုသီး၊ မက္မန္း၀ိုင္၊ လဖက္ေျခာက္၊ ပဲပုတ္ေစ့၊ ပဲပုတ္ခ်ပ္ စံုလုိ႔ပါ။ ေနာက္ ကေလာၿမိဳ႕ကုိျဖတ္တယ္။ ကေလာကုိ ေက်ာ္တာနဲ႔ ယင္းမာပင္ေရာက္တယ္။ ရွမ္းျပည္ကုိေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။ ေနာက္ ကားေပၚ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေထာက္ၾကန္႔ေရာက္မွ ျပန္ႏုိးတယ္။ မဂၤလာဒံု ေရာက္ေတာ့ခဏနားတယ္။ ပူလုိက္တာလြန္ေရာပဲ၊ ေရကလည္းတအားပက္ တယ္။ ရွစ္မုိင္ေရာက္ေတာ့ မွန္တခါးေတြအတင္းဖြင့္ၿပီး ေရပက္ၾကတယ္။ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေရရြဲကုန္တယ္။ ျပည္လမ္းဘက္မဆင္းပဲ ကမၻာေအးေစတီလမ္းကေန ျပန္တယ္။ သိပ္ပင္ပန္းတယ္။ လူကယဲ့ယဲ့ေလး ပဲက်န္တယ္။ ဒါေတာင္ Commando ကုိအသည္းအသန္ က်င့္ထားတာေနာ့။
၁၇-၄-၂၀၀၇ ရက္၊ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ online ေပၚတက္တယ္။ ကိုေမာ္စီကုိ အရင္ဆံုးႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ ေရႊျပည္သူ၊ ေႏြမုန္တုိင္း၊ ေရခါး၊ ယုန္ကေလး၊ ၀ႆန္ဦး၊ ကုိခ်စ္ဦး(ဓာတ္ပံု)၊ ကိုတာယာ (ရစ္သမ္မဲ့ခရီး)၊ ညိမ္းညိဳ တုိ႔ကုိႏႈတ္ဆက္ေနတုန္း connection က်သြားတယ္။ အားလံုးႏွစ္သစ္မဂၤလာပါလုိ႔ ……..။ ။

ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး

တစ္။ ကလ်ာဏမိတၱတည္းဟူေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားေပါင္း။
ႏွစ္။ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ကူညီပါ။
သံုး။ မိမိကိုယ္ကုိမိမိ လူသားစြမ္းအားရွင္ ျဖစ္ေအာင္ေနပါ။
ေလး။ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကုိ အသံုးျပဳပါ။
ငါး။ ဆႏၵဓိပတိ ခုိင္မာေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ မျဖစ္မေန သံႏၷိဌာန္ခ်၍ ေအာင္ျမင္သည္ထိ ေဆာင္ရြက္ပါ။

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၂)

ကုိယ့္ဘေလာဂ့္ေလးကုိ ဖြင့္လုိက္တုိင္း ကုိယ့္ဘေလာဂ့္ထဲက ႏႈတ္ဆက္စကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ online ေပၚကမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားဟာ အရာရာ ကုိလန္းဆန္းေစခဲ့ ပါတယ္၊ ၾကည္ႏူးေစခဲ့ပါတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့ ပါတယ္။


ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး၊ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးလုိ႔ နာမ္စား သံုးမေနေတာ့ဘဲ သူေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါရေစ။ သူ႔နာမည္က ႏွင္းဆုရည္ တဲ့၊ ကြန္ပ်ဴတာ Pro တစ္ေယာက္ပါပဲ။ စိတ္ရွည္တယ္။ ဘုရားတရား ကိုင္းရႈိင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ နားလည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္ေတြ အေပၚ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ ျဖစ္ေစ အလြန္နားလည္ ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ လူဆုိး ပါ။ ဆုရည္က ၀န္ထမ္းတစ္ပုိင္းမုိ႔ ရန္ကုန္နဲ႔ ၾကက္ေျပး တစ္လွည့္ဆီ ကူးလူးေနတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးပါ။ တာ၀န္သိတတ္လြန္းတဲ့ ျပည္ခ်စ္ သမီးပ်ိဳဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။


ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာတုိင္း
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကုိ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ရႈေလ့ရွိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္က႑ အစံုအလင္မုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘေလာ့ဂ္ ေတြကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စုိးရိမ္မိတာေတြရွိတယ္။
သူေလးက၀န္ထမ္းမုိ႔ ၀န္ထမ္းအေတြးရွိတာမုိ႔ စုိးရိမ္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာတူညီႏုိင္တာေတြရွိေပမယ့္
စိတ္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္လုိမွ တူညီႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ဖုိ႔ ေျဖာင္းဖ်ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ သူေလးအတြက္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုဖန္တီးေပးခဲ့ရတယ္။
ဘာသာတရားကုိ ကုိင္းရႈိင္းသူေလးမုိ႔ ဘာသာေရးပုိ႔စ္ တစ္ခု
ဖန္တီးဖုိ႔ စီနီယာ ေတြရဲ႕ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ဘေလာဂ့္ေတြကုိ
ေလ့လာေစတယ္။ ကုိေအာင္ဦးတို႔၊ ၿငိမ္း တုိ႔၊ ဟိန္း တုိ႔ ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္ ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ account ကေနတစ္ခုခဲြလုိ႔
http://www.wwwsuye.blogspot.com ဆုိၿပီး ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့တယ္။
ကြန္ပ်ဴတာ Pro တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ျမန္မာစာရုိက္ရာမွာ
တစ္မိနစ္ကုိ ငါလံုးႏႈန္းနဲ႔ ရုိက္ေနေတာ့ အလုပ္မျဖစ္တာနဲ႔
သူေလး တင္ခ်င္တဲ့ပုိ႔စ္ ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ တင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
၀င္ေရာက္အားေပးၿပီး အႀကံဥာဏ္ေတြေပးခဲ့ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ သူေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားပါတယ္။ cbox မွာ အားေပးစကားလာေျပာသြားၾကတဲ့ စီနီယာေတြကုိလည္း အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မွတစ္ဆင့္ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။


ေတာင္ႀကီးကျပန္လာၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ၁၈-၄-၂၀၀၈ ရက္ေန႔ေပ့ါ.
ဆုရည္တုိ႔အိမ္ကုိ မ်က္ႏွာလုပ္ဖုိ႔ လိေမၼာ္သီးေတြ၊ စေတာ္ဘယ္ရီျခင္း ေလးေတြ၊ သွ်မ္းျပည္ထြက္ကုန္ေတြကုိ သယ္လာတယ္။ ဆုရည္တုိ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၾကက္ေျပးက ေယာကၡထီးေရာက္ေနတယ္ေလ။ ေယာကၡထီးလည္း အရာရွိႀကီးထဲကပဲ။ နယ္မွာတုန္းကတည္းက အိမ္ကမိဘေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ ။
“မင္းတို႔ Blogger ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ” လုိ႔ဆီးၿပီးေမးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က “ မဲရံုကုိ သြားေနၾကၿပီ”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
ဒါနဲ႔သူက “ေဟ.. မဲေပးဖို႔က လုိပါေသးတယ္ ကြ”လုိ႔သံသယနဲ႔…
ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ့ရုပ္/သံေတြေတာင္ မဲရံုကုိသြားေနၿပီေလ လုိ႔ေျပာမွ
တဟားဟားနဲ႔ ရီႏုိင္ေတာ့တယ္။
ဆက္ေရးပါအုံုးမည္….

ေမြးေန႔ရွင္ စုိးျမနႏၵာသက္လြင္အတြက္ “အားမာန္”

ေရဆန္ခရီး လႈိင္းေလေတြႀကီးလည္း
ေတြးၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕မေနႏွင့္။


ေရဆန္ခရီး မုန္တုိင္းဆီးလည္း
ေငးၿပီး ေနာက္တြန္႔မေနႏွင့္။


ေရဆန္လႈိင္းႀကီး မုန္တုိင္းဆီးလည္း
ေတြးၿပီးမမႈိင္၊ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖုိ႔
ခုိင္မာသည့္ဇဲြ၊ ရဲရင့္သည့္မာန္
သန္မာသည့္အား စြမ္းပကားျဖင့္
လႈိင္းၾကားေလေအာက္၊ မရြံ႕ေၾကာက္ႏွင့္
ေနာက္တြန္႔စရာ၊ မလုိပါဘူ႕
ေရွ႕မွာကမ္းေျခ၊ ေရာက္ႏွင့္ေနသည့္
ေရဆန္ေက်ာ္လႊား၊ မိတ္ေဆြမ်ားက
သင့္အား ဆီးႀကိဳေနၾကၿပီ....။


ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ေမြးေန႔ျဖစ္ပါေစ.......လုိ႔...

ေတာင္ႀကီးသုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ (၂)

ေန႔ခင္းဘက္ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚေနက ေတာ္ေတာ္ပူတယ္။ ေရပက္တဲ့မ႑ပ္ရွာၿပီး ေရပက္ခံရတယ္။ သစ္ေတာဘက္၊ ေရေအးကြင္းဘက္၊ ၿမိဳ႕မရပ္၊ ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းဘက္ ေတြေရပက္ၾကတယ္။ အဲဒီ ကေန ေညာင္ေရႊဆင္းၿပီး အင္းထဲသြားၾကတယ္။ အင္းေလးထဲ ေရာက္ေတာ့ အျမင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ျမင့္မားတဲ့ေတာင္ေတြ ၀ုိင္းရံထားၿပီးကန္ႀကီးထဲ မွာ ေမာ္ေတာ္စီးရတာ အရသာတစ္မ်ိဳးပါ။ စက္ေလွေနာက္ကုိ စင္ေရာ္ေတြက တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ၾကတယ္။ စင္ေရာ္ကုိ အစာေကၽြးတဲ့ပံုကုိ ဓာတ္ပံုအရုိက္ေကာင္းလုိ႔ ကင္မရာတစ္လံုး ေရထဲက်သြားတယ္။ စက္ေလွသမားကုိ ျပန္ဆယ္လုိ႔ရမလားလုိ႔ေမးေတာ့ အင္းသားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ အင္းထဲကေရေတြကုိ အရင္စုပ္ထုတ္ၿပီး ေရေမွာ္ေတြကုိ ရွင္းလုုိက္ရေတာ့ ျပန္ရမွာပါတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့အႀကံ။
တန္ခုိးႀကီး ေဖာ္ေတာ္ဦးေစတီကုိဖူးေမွ်ာ္ၾကတယ္။ ဘုရားေပၚက ေစ်းမွာ အင္းသားရုိးရာ အမွတ္တရပစၥည္းေတြ၀ယ္ၾကတယ္။ ေစ်းႀကီးတယ္။ သွ်မ္းေဘာင္းဘီ/အက်ီ ၤ၊ သွ်မ္းလြယ္အိပ္၊ သွ်မ္းပင္နီေတြပါ။ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဇင္းမယ္ေတြေတာ့ မကပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ၀ယ္ၿပီး ဘယ္နားသြား၀တ္ရမလဲ မသိဘူးေလ။ ေနာက္ ေရေပၚေစ်းသြားၾကတယ္။ ေလွရဲ႕၀မ္းထဲမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြေရာင္း တာေတြ႕ရတယ္။ ဟသၤာငွက္ရုပ္နဲ႔ ခ်ိန္ခြင္ အေလးေတြပါ။ ေစ်းေတာ့ႀကီးတယ္။ ဆန္းဆန္းျပားျပားနဲ႔ လွလွပပ ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္သူေတြကုိ အေငးအေမာၾကည့္ၾကတယ္။ ဘယ္ႏုိင္ငံက လာတဲ့ တုိးရစ္ေတြလဲေပါ့။ ယကၠန္းစင္ေတြကုိ ေလ့လာၾကတယ္။ ယကၠန္းစင္ ကထြက္တဲ့အထည္ေတြ သိပ္ေကာင္းတယ္။ လက္လုပ္ထည္ဆုိေတာ့ ေစ်းျမင့္တယ္။ လြယ္အိပ္ေတြေတာ့ေပါတယ္။ ေစ်းသက္သာတာပဲ ၀ယ္ၾက တာေပါ့။ ေနာက္ ေရပူစမ္းကုိလုိက္ပုိ႔တယ္။ အရင္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တုန္း ကထက္ ေတာ္ေတာ္ေလးျပဳျပင္ထားတယ္။ အဆင့္ျမင့္လာတယ္။ အဲဒီကေန တန္းျပန္တယ္။ ေတာင္ႀကီးကုိ ညေနပုိင္းမွေရာက္တယ္။ ထမင္းစားၿပီး ၿမိဳ႕လည္ဓမၼာရံုသြားဖူးၾကတယ္။ မင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾက တယ္။
တေနကုန္ ပင္ပန္းထားေတာ့ အိပ္ယာထဲေရာက္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မုိးလင္းေတာ့ တစ္ေရးပဲ။ ကန္ေအာက္ဘက္က ဖက္ထုတ္ဆုိင္သြားၾကတယ္။ ၿမီးေရွ စားၾကတယ္။ သၾကၤန္အေငြ႕အသက္ ေလးကႏွစ္သက္စရာပါ။ ေနာက္စ၀္စံထြန္းေစ်း သြားၾကတယ္။ ယုိးဒယား ပစၥည္းနဲ႔ ရန္ကုန္ကထြက္တဲ့ အထည္ေတြ ေရာေထြးေနတယ္။ နာရီေတြေပါတယ္။ ေစ်းကမေပါဘူး။ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဆုိ ေတာ့ ဖဲ့ခ်င္ေနၾကတယ္။ ေရေလာင္းတာကုိ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ ေတာ့ ေရပက္မဲ့လူမရွိပါဘူး။ ပံုကုိၾကည့္လုိက္အံုး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ မုိးလင္း ေပါက္ထုိင္တာမ်ားေတာ့ ခါးကကုိင္း၊ တပ္ထားတဲ့ မ်က္မွန္ရဲ႕ ပါ၀ါကလဲ ကုိယ့္မ်က္လံုးကုိ ျပဴးထြက္ေစတယ္။ ေနပူဒဏ္ကလည္းမခံႏုိင္။ သူမ်ားလုိ က်ားက်ားလ်ားလ်ားလဲ မရွိ။ ကၽြတ္တက္ေနတဲ့ တင္ပါးက အထဲကုိ ခ်ိဳင့္၀င္ ေနတယ္။ Counter ကုိအသည္းအသန္ ပစ္ခဲ့ေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါ။ Need for speed (underground) ကုိ မုိင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ nitro gas နဲ႔ ေမာင္းခဲ့ေပမယ့္ လူကခပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ပါ။ Age of empire III ကုိ အဆင့္တုိင္းႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ လူက ခပ္ေအးေအးပါ။ အထင္ႀကီးစရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရန္ကုန္သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးတယ္။ ဘာကုိလဲလုိ႔႔ အၿမဲသံသယရွိေနတယ္။ ေနာက္ႀကံဳမွ ေမးပါအုန္းမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ တုိၿပီးၾကမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမ်ားေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ (၁)

တစ္ေန႔တာလႈပ္ရွားသြားလာမႈေတြကုိ ေရးရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က လႈပ္ရွားသြားလာ ေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ကုိ ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့ပါတယ္။ စားခ်ိန္၊ ေရခ်ိဳးခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ ေလာက္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ကင္းကြာသြားပါတယ္။ တစ္ေန႔တာ လႈပ္ရွားမႈထက္ ထူးျခားတာရွိရင္ ရွိသလုိ မိတ္ေဆြေတြကုိ ေဖာက္သည္ခ်သြားမည္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အရင္ အင္တာနက္ မရခင္တုန္းကေတာ့ display card ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ gamer တစ္ေယာက္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ အင္တာနက္ရေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳမရိွေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အင္တာနက္ကုိ အက်ိဳးရွိရွိ အသုံးမခ်တတ္ခင္ေတာ့ chatting လုိလုိ၊ porno လုိလုိနဲ႔ က်င္လည္ခဲ့တယ္။ အက်ိဳး မရွိမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ခဏခဏပါေနတဲ့ blogger, blogger ဆုိတာကို စိတ္၀င္စားလာတယ္။ လြယ္တယ္လုိ႔ေျပာၾကေပမယ့္ လက္ေတြ႕ျပသေပးမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခက္ခဲေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိေနလာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာရာေန သူ႔ကုိ ဆရာတင္ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးထားတာ ဆုိေတာ့ အေတြ႕အႀကဳံ ပုိမ်ားပါတယ္။ blog ကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလးကို မယံုလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယံုၾကည္မႈ အားနည္းေနတာပါ။ သူမ်ား blog ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ တယ္။ ျမန္မာေတြတင္ထားတဲ့ blog ေတြပဲျဖစ္တယ္။ သိပ္သေဘာေတြ႕သြားတယ္။ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းႀကီး စီနီယာ ေတြလုိ မျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္မယ္လုိ႔ စိတ္ထဲ ႀကံဳး၀ါးထားပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ကပဲ ကုိညီလင္းဆက္ ဆီကေန စာမ်က္ႏွာ(၃၀)ေလာက္ရွိတဲ့ blog လုပ္နည္းစာအုပ္ေလး ရလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အေထာက္အကူ အမ်ားႀကီးရသြားေစပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ blog တစ္ခုကုိ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ဖန္တီးလုိက္တယ္။ ကဗ်ာဆရာလည္း မဟုတ္ေတာ့။ ကဗ်ာတင္တဲ့ blog လည္းမဟုတ္၊ စာေပလုိက္စားမႈကလည္း အားနည္းေတာ့ ပညာေပး blog လည္းမျဖစ္ႏုိင္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး တုိက္တြန္းတဲ့အတုိင္း ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ့္အေၾကာင္း ေရးတင္မယ့္ ကိုယ့္ blog အေၾကာင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးရင္း မိတ္ေဆြ Senior blogger မ်ားရဲ႕ idea ေတြကုိ သင္ယူရပါတယ္။ အတုခုိး ရပါတယ္။ အလြယ္တကူရႏုိင္တဲ့ tools ေတြကုိလည္း ရွာတတ္သြားတယ္။ ဒါကလည္း ကုိညီလင္းဆက္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြပါ။ blog တင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီ blog ေကာင္းဖုိ႔၊ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ဖုိ႔၊ မိတ္ေဆြဖဲြ႕ဖုိ႔ ပဲ လုပ္ေဆာင္ ေနမိတယ္။ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈကုိ အေလးအနက္ထား တန္ဖုိးထားမိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ညအိပ္လဲ ဘေလာ့ဂ္၊ မုိးလင္းလည္း ဘေလာ့ဂ္ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလးက သိပ္မေက်လည္ ခ်င္ျပန္ဘူး။

ဆက္ေရးပါအုန္းမယ္.......... ...

အေကာင္းႀကိဳက္သူမ်ား . . . . သုိ႔

အေကာင္းႀကိဳက္သူမ်ား . . . . သုိ႔

ေကာင္းေသာအစာ ၊ ေကာင္းေသာရသာကုိ
ေကာင္းစြာၿမိန္ယွက္ စားခ်င္သူ။
ေကာင္းေသာအဆင္း ၊ ေကာင္းျမင္ကြင္းႏွင့္
ေကာင္းျခင္းအလွ ျမင္ခ်င္သူ။
ေကာင္းျခင္းစံုစြာ ၊ ေကာင္းသံသာကုိ
ေကာင္းစြာနားစြင့္ ၾကားခ်င္သူ။
ေကာင္းေသာေနအိမ္ ၊ ေကာင္းစည္စိမ္မွာ
ေကာင္းစြာႏွစ္ၿခိဳက္ ေနခ်င္သူ။
ေကာင္းစြာေမႊးပ်ံ႕ ၊ ေကာင္းရနံ႕ကုိ
ေကာင္းသန္႔လန္းရႊင္ ေမႊးခ်င္သူ။
ေကာင္းတကာ့ေကာင္း
ေကာင္းေပါင္း၀န္းရံ
ေကာင္းနိဗာန္ကုိ
ေကာင္းမွန္ တရားဓမၼ
ေကာင္းႀကံ ပြားက်င့္ႀကဖုိ႔
ေကာင္းႀကိဳက္သူတို႔ ေမ့ေနတကား . . . . ။ ။

ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္း

မဂၤလာႏွစ္သစ္မွာ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းမ်ားအားလံုး

က်န္းမာရႊင္လန္းႏုိင္ၾကပါေစ။

ႀကံတုိင္းေအာင္လုိ႔ ေဆာင္တုိင္းေျမာက္ႏုိင္ၾကပါေစ။

ေတာင္ႀကီးသုိ႔အလည္တစ္ေခါက္ (၁)

= မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကုိ သၾကၤန္ရက္အတြင္း အိမ္ကကားနဲ႔ ၁၄-၄-၂၀၀၈ ရက္ေန႔ညေနထြက္တယ္။ တစ္ညလံုးေမာင္းၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ၆ နာရီေလာက္ ေရာက္တယ္။ တစ္ညလံုးကားေပၚ အိပ္ၿပီးလုိက္လာတာေၾကာင့္ လမ္းမွာ ဘာမွမသိလုိက္ဘူး။ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ လတ္ဆပ္တဲ့ေလကုိ ရႈရႈိက္ရင္း ေတာင္ေပၚေလနဲ႔ ရန္ကုန္ေလ အေတာ္ေလးကုိ ျခားနားပါလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

= ေရာက္တာနဲ႔ အေဒၚအိမ္မွာပစၥည္းထားၿပီး ၿမိဳ႕မေစ်းသြားၾကတယ္။ ရွမ္းေခါက္ဆဲြ၊ ထုိ႔ဟူးေႏြးကုိ တစ္၀ႀကီးစားျဖစ္တယ္။ ဧည့္သည္ရန္ကုန္သူ ေတြေတာ့ ရုိးရာအစားအစာထက္ လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၾကတယ္။ မုန္႔ဖက္ထုတ္ကုိလည္း အာသာမေတြ႕ၾကဘူး။ ရွမ္းခ်ဥ္ကုိလည္း နာေခါင္းရႈံ႕ တယ္။ ဒါကုိ ကုိရီးယားမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကမ္ခ်ီ လုိ႔ေျပာျပမွ က်ဴးျမစ္ခ်ဥ္ နည္းနည္းေလးတုိ႔ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ထဲေတာင္မေရာက္ေသးဘူး ေကာင္းပါ တယ္တဲ့။ (စိတ္ညစ္ဖုိ႔ေကာင္းတာလားေတာ့မသိဘူး)။ ဒီလုိေခၽြးမမ်ိဳး အေမ့အိမ္ကုိ ဘယ္လုိေခၚသြားရပါ့မလဲ။ ဒါေတြသိဖုိ႔ သင္ေပးရမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ပဲ ညံ့ေနသလားပဲ။ မနက္ပုိင္းဆုိေအးေတာ့ ေရေလာင္းတဲ့သူေတြမေတြ႕ရဘူး။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔၊ ဥပုသ္ယူဖုိ႔၊ လူႀကီးသူမေတြကန္ေတာ့ဖုိ႔ လႈပ္ရွားေနတာ ေတာ့ ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းအေရွ႕ဘက္၊ ကုန္တုိက္ဘက္ျခမ္းမွာ ရန္ကုန္သူေတြ မေတြ႕ဘူးတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ၀ယ္ၾကတယ္။ ပ်ံက်တန္းဆုိေတာ့ ပအုိ၀့္၊ ပေလာင္တုိင္းရင္းသားေတြ ေရာင္းေနတာေတြ႕ ရတယ္။ သူတို႔ဆီက ျပန္အမ္းတဲ့ပုိက္ဆံေတြကေတာ့ အခုမွ စ၀္စံထြန္းေဆးရံုကေန ဆင္းလာတာေအာက္ေမ့ရတယ္။ အဖာတစ္ရာနဲ႔။ ကပ္တဲ့ solo tape ဖုိးက ပုိက္ဆံတန္ဖုိး ထက္မ်ားေနတယ္။

= ေနာက္ ေတာင္ႀကီးတကၠသုိလ္သြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ထား ေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Digital ကင္မရာကေတာ့ သံုးမရ ေအာင္ပ်က္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေတြကုိေတာင္ ဓာတ္ပံုမရုိက္လုိက္ရဘူး။ သူတုိ႔ကင္မရာနဲ႔ေတာ့ ရုိက္ေနၾကတာပဲ။ ကင္မရာပ်က္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ သူတုိ႔ပံုေတြ ကၽြန္ေတာ့ blog ထဲေရာက္သြားရင္ ဒုကၡ။ blog ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆုိးလား ေကာင္းလား၊ က်ားလား မလား လည္းမသိ online ထဲ Good morning လုပ္ေနရတာ နည္းနည္းေတာ့ၿဖံဳတယ္။ နာမည္ေတြကုိၾကည့္ေလ ဆုိးသြမ္းတဲ့၊ ရာဇဌာနီတဲ့၊ ေႏြမုန္တုိင္းတဲ့၊ ေရခါးတဲ့၊ ရႊမ္းမီတဲ့၊ ညမီးအိမ္တဲ့၊ ပီေကတဲ့၊ ႏွံေကာင္တဲ့၊ မီးျပတုိက္၊ သူရႆ၀ါတဲ့၊ ေမာ္စီ၊ အထူးေကာင္၊ ေဇာင္းတဲ့၊ ေရႊဂ်မ္းတဲ့ ယံုရမလားေတာ့မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယံုလုိက္ပါတယ္။

ႏွစ္သစ္မဂၤလာ

အားလံုးၾကြလာ မိတ္သဟာမ်ား

ႏွလံုးရႊင္ျပံဳး ေအးခ်မ္းၾကပါေစ.......

AFTER MANY NIGHTS HAVE PASSED

Her eyes are a galand of stars.

Her cheeks are a city of roses.

Her lips are an avenue of cherries.

Her neck is a stalk of jasmine.

Her bands are a net of gold.

Her waist is a kampfera vine.

Her heart, however, is harder

than diamond, entwined with

tendrils of deceit,

producing bitter fruit of hate,

and possessed by a demon.

Too late . . . .

this awareness came after loving.

ညေပါင္းမ်ားစြာလြန္ၿပီးမွ

ခ်စ္သူ႔မ်က္လံုး

ၾကယ္ပြင့္ကုံးတည့္။

ခ်စ္သူပါးမုိ႔

ႏွင္းဆီၿမိဳ႕တည့္။

ခ်စ္သူႏႈတ္ခမ္း

ခ်ယ္ရီလမ္းတည့္။

ခ်စ္သူ႔လည္တုိင္

စံပယ္ခုိင္တည့္။

ခ်စ္သူ၏လက္

ေရႊကြန္ရက္တည့္။

ခ်စ္သူ႔ခါးသြယ္

ဂမုန္းႏြယ္တည့္

သုိ႔ေသာ္ တစ္မူ

ခ်စ္သူစိတ္ထား၊ ႏွလံုးသားသည္

စိန္သြားထက္မာ၊ ဆ တစ္ရာလွ်င္

မာယာပင္မ်ား၊ ရစ္ႏြယ္ထား၍

မုန္းခါးခါးသီး၊ ဘီလူးစီးသည္

ခ်စ္ၿပီးေသာ္မွ သိေႏွာင္းစြ . . . ။

ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္း

ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔

ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္ . . .

လူမုိက္

လူမုိက္ဟာ ကုိယ္မုိက္တယ္လုိ႔ သိရင္
လူေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။

လူမုိက္ဟာ သူ႔ကုိယ္သူ
လူေကာင္းပါလုိ႔ ေျပာေနသေရြ႕
လူမုိက္ပဲျဖစ္ေနပါမယ္။

မိတ္ေဆြ

ေတာထဲက သစ္ျမစ္ သစ္ဖုေတြဟာ လူနာအတြက္ အက်ိဳးျပဳပါတယ္။
အနာေရာဂါဟာ လူနာရဲ႕ ရန္သူျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္အက်ိဳးမျပဳတဲ့ ေဆြမ်ိဳးထက္
ကုိယ့္အက်ိဳးျပဳတဲ့ သူစိမ္းဟာ
ကုိယ့္အတြက္ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္ . . . ။

blogger ႀကီး၂ ငယ္၂ ရြယ္၂ ပ်ိဳ၂ အုိ၂ အားလံုး.......

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၆)

တတိယႏွစ္တုန္းက Main အ၀င္ေပါက္မွာရွိတဲ့ တကၠသုိလ္အရန္တပ္ရင္းထဲ မ၀င္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အေလလုိက္တာ မ်ားသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ 3rd year မွာ major subject 2D ထြက္လုိ႔ ေကာ္လာ ေထာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ Final year ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းလြတ္သြားတယ္။ ေဘာ္ဒါ ေတြအစြယ္ေကာင္းလုိ႔ တကၠသုိလ္အရန္တပ္ရင္းထဲ ၀င္ခဲ့တယ္။ ၃ နာရီခဲြ တာနဲ႔ အေျပးအလႊား ေရာက္ခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ၾကက္ေျခနီတုိ႔၊ လမ္းစဥ္လူငယ္တုိ႔ ကတည္းက သိခဲ့တဲ့ comments ေတြပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ စည္းကမ္းလုိက္နာမႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ၊ အမိန္႔နာခံတတ္မႈေတြ တုိးတက္လာတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ တုိးတက္မႈမေတြ႕တာနဲ႔ စာသင္ ႏွစ္၀က္ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ မတက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က သင္တန္းၿပီးလုိ႔ အေဆာင္ျပန္ ေရခ်ိဳးမယ္လုပ္တုိင္း ေရမရွိေတာ့တဲ့ ဒုကၡပါပဲ။ သင္တန္းခ်ိန္က ေနက်ခ်ိန္ဆုိေတာ့ အလူးအလဲ ပဲ။ ေခၽြးကထြက္ ေရကငတ္ ဖုန္ကကပ္နဲ႔ လူရုပ္မေပါက္ဘူး။ အဲဒီဒဏ္ေတြကုိ မခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ Fresher တစ္ေယာက္က ဘာမေျပာ ညာမေျပာ သင္တန္းစစ္ေရးျပကြင္းနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ေရနီေျမာင္းထဲ ေခါင္းထုိးထည့္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိအငမ္းမရ သစ္လုိက္ေတာ့တယ္။ ဆဲြခ်ိန္ ကိုင္ခ်ိန္ လည္းမရေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ လြတ္ထားလုိက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီ Fresher ကုိဘယ္နယ္ကလည္း လုိ႔ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္းၿခံကတဲ့…… အင္း…သူလဲ မုိးနည္းေရရွားရပ္၀န္းက လာတာပဲကုိး။

ႏြားႀကီး မျဖစ္ေစဖုိ႔

အသက္(၅)ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ေမြးကတည္းက စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာသံမၾကားခဲ့မိဘူး။ အဖုိး၊ အဖြား၊ အေမနဲ႔ပဲေနတယ္။ အေဖက ဂ်ပန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ ေနတယ္။ တစ္ညက်ေတာ့ ကေလးက “ အဖုိး… အဖုိး… အဖုိး….“ လုိ႔တစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ မနက္လင္းေရာ အိမ္ကအဖုိး ဆံုးသြားရွာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္လေလာက္ ေနေတာ့ “ အေဖ… အေဖ… အေဖ… “ ဆုိၿပီးတစ္ခြန္းထဲ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ေနာက္ေန႔လဲ ေရာက္ေရာ သူတို႔အိမ္ေရွ႕က ကုိလူေမာ္ ဆံုးသြားတယ္။ ကုိလူေမာ္ဆံုးၿပီး ရက္လည္တဲ့ေန႔ မွာပဲ ကေလးကထပ္ၿပီး “ ႏြားႀကီး… ႏြားႀကီး … ႏြားႀကီး….“ ဆုိၿပီး ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂ်ပန္ကေနေၾကးနန္းလာတယ္။ သူ႔အေဖ ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ၿပီး ေသသြားၿပီးတဲ့။ တုိက္ဆုိင္မႈေလးပါ။
ႏုိင္ငံျခားမွာအလုပ္သြားလုပ္ေနသူမ်ား သတိခ်ပ္ႏုိင္ရန္

အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး

က်န္စစ္သား သမီးေတာ္၏သား အေလာင္းစည္သူမင္းသည္ ပုဂံ၌ ၄၇၄ ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္သည္။ တစ္ခါေသာ္ ဗုိလ္ရႈသဘင္ခံေတာ္မူေနခိုက္ လက္ရံုး လက္ေမာင္းကုိတန္း၍ ႀကံဳး၀ါးေတာ္မူ၏။ သက္ေတာ္ႀကီးၿပီျဖစ္၍ လက္ပ်ဥ္းက်သည္ကုိ မွဴးမတ္တို႔က ရယ္ၾကကုန္၏။
မင္းႀကီးကလည္း “ ငါ့ကုိ အုိ၍မစြမ္းၿပီဟု ရယ္ၾကကုန္သည္။ ငါ့အစြမ္းကုိ သိေစအံ့ “ ဟု “ ဟယ္အမတ္တုိ႔၊ လူဆုိးတစ္ေယာက္သည္ ဦးေပါင္းက်ားႏွင့္ ျမင္းက်ားကုိစီး၍ တူရြင္းေတာင္ ေျခရင္းမွာ ေန၀င္လွ်င္ အႏုိင္အထက္ လူယက္ဖ်က္ဆီး ေသာင္းက်န္းေနသည္ကုိ နင္တုိ႔ မၾကားကုန္သေလာ။ နင္တုိ႔ အမတ္စစ္သူႀကီးေလးေယာက္က ရေအာင္ဖမ္းေခ်။ မရေသာ္ နင္တုိ႔ကုိ သတ္အံ့ “ ဟုမိန္႔ေတာ္မူေလ၏ ။
မင္းႀကီးက အထက္အဆုိပါ လူဆုိးပံုရုပ္ဖ်က္၍ ေတာင္ေျခတြင္ ညေန၀င္ရီတေရာ၌ ျမင္းႏွင့္ေနလင့္၏။
အမတ္စစ္သူႀကီး ေလးေယာက္တို႔သည္လည္း မင္းေကာင္းေလးစီးႏွင့္ လာေရာက္၍ မင္းႀကီးကုိ လူဆုိးအမွတ္ျဖင့္ လုိက္၍ဖမ္းၾကေလသည္။ မင္းႀကီးသည္ ပူးတံုခြာတံု ထြက္ခ်ည္၀င္ခ်ည္ ျမင္းေရးအမ်ိဳးမ်ိဳးစီးျပၿပီးလွ်င္ ျမင္းေလးစီးကုိလြတ္ေအာင္ တုိက္ေဖာက္ထြက္သြားေလ၏။
စစ္သူႀကီးတို႔သည္လည္း မိေအာင္မဖမ္းႏိုင္။ “ ဤသူကား လူမဟုတ္၊ နတ္ဘီလူး ျဖစ္တန္ရာသည္ “ ဟုေၾကာက္ရြံ႕ စိတ္ေလွ်ာက္၍ ျပန္ၾကရေလ၏။
မနက္ညီလာခံတြင္ “ ဟယ္အမတ္တို႔ ျမင္းက်ားႏွင့္လူဆုိးကုိ နင္တုိ႔ ရခဲ့၏ေလာ “ ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ အမတ္ႀကီး ေလးေယာက္တို႔က “ အရွင္မင္းႀကီး၊ ဤလူဆုိးသည္ လူမဟုတ္ပါ။ နတ္လူဆုိးျဖစ္တန္ရာပါသည္။ လူျဖစ္လွ်င္လည္း အလြန္ အစြမ္းသတိၱႏွင့္ျပည့္စံု၍ ဘုန္းတန္ခုိးႀကီးမားသူ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ေလးဦးကုိ ထားဘိဦး၊ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ ျမင္းစီးတုိ႔ႏွင့္ ၀ုိင္း၍ဖမ္းေသာ္လည္း မိႏိုင္မည္မဟုတ္ပါဘုရား “ ဟု ေလွ်ာက္ၾကေလ၏။
ဤတြင္ မင္းႀကီးက “ ဟယ္အမတ္တို႔ နင္တုိ႔က ငါ့ကုိအုိၿပီ၊ မစြမ္းၿပီဟု ထင္မွတ္ၾကသည္။ ငါမအုိေသး “ ဟုမိန္႔ေတာ္မူ၏။ မူးမတ္အေပါင္းတုိ႔လည္း ဤသုိ႔ သိရမွ အလြန္ေၾကာက္ရြံ႕ရုိေသၾကကုန္၏။
အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီးသည္ ဘုန္းလက္ရံုးႏွင့္ျပည့္စံု၏။ ဆင္အတတ္၊ ျမင္းအတတ္၊ ေလးအတတ္တို႔ကုိ အၿပီးတုိင္ တတ္ေတာ္မူ၏။
ဦးဖုိးက်ား၊ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္သူရဲေကာင္းမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၅)

မႏၱေလးကုိ နယ္ကအတူတူေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာ္စားခ်င္ရင္ ေရနီေျမာင္းေဘးက ဦးခ်စ္အေၾကာ္ဆုိင္မွာ သြားၾကတယ္။ ဆုိင္က ကုကၠိဳလ္ပင္အရိပ္ေအာက္ မွာဆုိေတာ့ အပူဒဏ္ကုိ အေတာ္အတန္ ကာကြယ္ၿပီးျဖစ္တယ္။ ေျမႀကီးေပၚ သင္ျဖဴးဖ်ာအေခ်ာကုိ ခင္းၿပီး သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚမွာ ေလးေယာက္ထုိင္ သစ္သားစားပဲြ၀ုိင္းေတြ ေလး၀ုိင္းေလာက္ အစီအရီ ခင္းထားတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း အခါးရည္ နဲ႔အေၾကာ္ ေတာ္ေတာ္ လိုက္ဖက္ပါတယ္။ အေၾကာ္ဆုိင္ တစ္ခါထုိင္ရင္ ေန႔တစ္ပုိင္းေလာက္ကုန္တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ အေဆာင္ေက်ာင္းသားမုိ႔ ကုိယ့္အခ်ိန္ေတြခ်ည္းပဲ။ လုိက္ေခၚမယ့္ အေမလည္းပါမလာဘူးေလ။ အေၾကာ္စားလုိက္၊ ေက်ာင္းစာေဆြးေႏြးလိုက္၊ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတြ ေငးလုိက္၊ အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့မိသားစုရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိၾကည့္လိုက္နဲ႔ တစ္ကဲ့အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီးပါပဲ။ ခဏၾကာေတာ့ တျခား၀ုိင္းက စားၿပီးသား အေၾကာ္ပန္းကန္ေတြကုိ ဆုိင္ေဘးက ေရနီေျမာင္းထဲ ထုိးေဆးလိုက္တယ္။ ျပႆနာေတာ့မျဖစ္ေသးပါဘူး။ မႏၱေလးကေရရွားတာကုိး။ ပန္းကန္ေဆးတာေလာက္ေတာ့ ရပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေရေႏြးတည္တဲ့ခရားအုိးကုိ ေရျဖည့္ဖုိ႔အတြက္ အဲ… ခုနက ေရနီေျမာင္းထဲက ေရကုိပဲ လွမ္းခပ္ထည့္လုိက္တာပဲ။ အဲဒီမွာတင္ ျပႆနာစေတာ့တာပဲ။ ေရနီေျမာင္းဆုိ အားလံုးသိတဲ့ အတုိင္းပဲ လူတကာ …. …. ….. …. လုပ္ေန၊ ပစ္ေန၊ ေဆးေန၊ ေလွ်ာ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္း၊ ေခ်ာင္းေရအေရာင္က နီ၀ါ၀ါ၊ အနံ႔က … မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔ကုန္ ေအာ္ကလီဆန္ ေတာ့တာပဲဗ်ာ . . . . ။

အေဖာ္ပါမွရမည္

ေတာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ ရုပ္ရွင္ရံုပုိင္ရွင္သည္ ရုပ္ရွင္ကားမ်ားကုိ ၀ယ္ရန္အတြက္
ၿမိဳ႕သုိ႔တက္လာသည္။ ၿမိဳ႕ထဲရွိ ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံုေရွ႕တြင္ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခု
ခ်ိတ္ထားသည္ကုိ ၄င္းေတြ႕ရသည္။ “ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္သူမ်ား အခမဲ့
ၾကည့္ရႈခြင့္ရွိသည္ “ ဟူ၍ျဖစ္သည္။
အင္မတန္ေကာင္းတဲ့အႀကံပဲ ဟု စိတ္ထဲခ်ီးက်ဴးကာ မိမိၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္ေရာက္
ေသာအခါ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုကုိ ရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕၀င္ေပါက္တံခါးတြင္ ခ်ိတ္ထား
လုိက္သည္။
“ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္သူမ်ား အခမဲ့ၾကည့္ရႈ႕ခြင့္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိဘမ်ား
ပါရမည္ “ ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္း

ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနၾက၏။ တစ္ေယာက္က
“ငါတို႔ ကားမွားၿပီး ၾကည့္မိၿပီနဲ႔ တူတယ္“ ဟုေျပာပါသည္။
အျခားတစ္ေယာက္က
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲကြ ျမန္မာကားျပေနတာမဟုတ္လား“ ဟု
စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေမးလိုက္သည္။
ထုိအခါ ပထမလူက
“ေအး... ျပတာကေတာ့ ျမန္မာကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက
ႏုိင္ငံျခားဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနတယ္ကြ“ ဟု ျပန္ေျပာလုိက္ပါသည္။

အခြင့္အေရး

ငါ

ဘယ္ကလာ . . .

ငါမသိ။

ငါ

ဘယ္သြားမွာ . . .

ငါမသိ။

အလာမသိ၊ သြားမသိလည္း

သြားမည့္ေနရာ၊ သြားလမ္းသာေအာင္

ဘာလုပ္ရမည္ ငါသိ၏။

ငါႀကိဳးစားလွ်င္ ရႏုိင္၏။

သင္ေကာ မည္သုိ႔သေဘာရွိ ။ ။

ကုိ(တကၠသုိလ္)

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၄)

ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္တက္ေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြအလိုက္၊ major အလိုက္ မိတ္ဖဲြ႕ၾကတယ္၊ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ႀကိဳဆုိၾကတယ္၊ မိတ္ဆံုစားပဲြလုပ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေလးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွမ္းလူမ်ိဳးမုိ႔ ရွမ္းစာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ(ေတာင္ႀကီး) ထဲ၀င္တယ္။ က်ဳိင္းတံုကအတူတူ လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ ေတာင္ႀကီးေရာက္မႈ ပုိခင္ၾကတယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ခံ ရွမ္းေက်ာင္းသားေတြ နည္းတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ က်ဳိင္းတံု၊ ပင္လံု၊ နမ့္ဆန္၊ မုိင္းတံု၊ လြိဳင္လင္၊ ကြန္ဟိန္း၊ တာခ်ီလိတ္၊ မုိးနဲ၊ မုိင္းပန္ ဘက္ကေက်ာင္းသား ေတြျဖစ္တယ္။ ရွမ္းေမာင္မယ္သစ္လြင္အတြက္ အကတုိက္ၾကတယ္၊ သီခ်င္းတုိက္ၾကတယ္၊ မဲလိပ္ၾကတယ္၊ ေမ့မရႏုိင္တဲ့ အမွတ္တရေလးေတြပါ။
ေနာက္ ရွမ္းစာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ(ေတာင္ႀကီး)က ဦးစီးၿပီး ရွမ္းစာသင္ေပးတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲသင္ရေသးတယ္။ သင္တန္းပိတ္သြားတယ္။ အေၾကာင္းစံုေမးၾကည့္ေတာ့ ဖြင့္ခြင့္မရွိဘူးတဲ့ . . . . . ။
မႏၱေလးတကၠသုိလ္တက္ေတာ့လဲ တုိင္းရင္းသားအလုိက္ တူရာစုၿပီး မိတ္ဖဲြ႕ၾကတယ္။ ဒီဘက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းကရွမ္းေက်ာင္းသား ေတြပုိမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္း မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕ပုိင္း၊ ေတာင္ပုိင္း ရွမ္းစကား ေတြနဲ႔မတူဘူး၊ အခ်ိန္ကုိ သူတုိ႔က ရမ္း တဲ့၊ စကားေျပာရာမွာ ျမန္ၿပီး တရုတ္လုိ၀ဲတယ္။ ျပန္ျပန္ေမးရတာ အလုပ္တစ္ခုပါ။ ေျမာက္ပိုင္းရွမ္းေက်ာင္းသားေတြပဲ ႀကီးစုိးၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္ ရွမ္းစာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ (မႏၱေလး)ကေန ရွမ္းစာေပနဲ႔ဆုိင္တဲ့ အေရး/ အဖတ္သင္ေပးတယ္။ တစ္ညပဲ သင္ရတယ္။ တုိင္းရင္းသား ဘာသာစကားကုိ မသင္ရဘူးလုိ႔ အမိန္႔နဲ႔ လာပိတ္သြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရွမ္းစာကုိ ေလ့လာခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ရွမ္းစကားေျပာတတ္ေပမဲ့ ရွမ္းစာအေရး/အဖတ္ကုိေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး မသင္ခဲ့မိဘူး။ ေနာင္တရမဆံုးပါ။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ က်ဳိင္းတံုမွာေနတုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္ေန႔ 7th Feb ေရာက္တုိင္း ကုိယ့္အတန္းလိုက္ ပုိက္ဆံေတြစု၊ စားစရာေတြခ်က္ၿပီး ကုိယ့္ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊ ဆရာ/ဆရာမေတြကုိ ဖိတ္ၿပီး ေကၽြးေမြး၊ ကန္ေတာ့တဲ့ အေလ့အထေလးရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း အစဥ္အလာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွမ္းစာ ေရးနည္းဖတ္နည္းကုိေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ သင္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိရင္/ရဟန္းခံမယ့္ ကုိရင္ေလာင္းေတြအတြက္ပဲျဖစ္တယ္။ သီးသန္႔ ရွမ္းစာသင္ေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တယ္အထင္နဲ႔ ပိတ္ပင္တာ လုိ႔ပဲလူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္အရုပ္ဆုိးတဲ့လုပ္ရပ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
ဒီလုိဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္ပါတယ္။ ရွမ္းလူမ်ိဳးဟာ တုိင္းရင္းသားေတြထဲက တုိင္းရင္းသားတစ္ခု မဟုတ္ေတာ့ဘူးလား၊ အပယ္ခံတုိင္းရင္းသားလား။ ဒါဆုိရင္ ဒုိ႔တာ၀န္အေရးသံုးပါးထဲက “တုိင္းရင္းသားစည္းလံုးညီမႈမၿပိဳကဲြေရး” ဆုိတဲ့အပိုဒ္က ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ဥပေကၡာျပဳရမဲ့ အခ်က္ျဖစ္ၿပီလား။ တုိင္းရင္းသားစည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကုိ အထူးအေလးထားေနတယ္ ဆုိေပမဲ့ တကယ္လက္ေတြ႕မွာ တစ္ျခားစီျဖစ္ေနတယ္။ ရွမ္းစာသင္ရံုနဲ႔ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းမႈကုိ ထိခိုက္ ေစမွာမဟုတ္ေလာက္ဘူးလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ရွမ္းစာသင္ယူျခင္းျဖင့္ ရွမ္းယဥ္ေက်းမႈကုိ နက္နက္နဲနဲ သိႏုိင္တဲ့အျပင္ ဖုိးဖြားမ်ားရဲ႕ ရုိးရာကုိလည္း ထဲထဲ၀င္၀င္ သိရွိႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ မိပါတယ္။ ရွမ္းရုိးရာကုိ သိရွိျခင္းျဖင့္ ေနာင္လာေနာက္သား ညီငယ္ေလးေတြကုိ လက္ဆင့္ကမ္းေပးႏုိင္ပါမယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္သူမ်ား မျဖစ္ေစဖုိ႔ . . . . . ။

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၃)

မႏၱေလးတကၠသုိလ္တက္ေတာ့ မတူညီတဲ့ ရာသီဥတု၊ အစားအစာ၊ ပတ္၀န္းက်င္၊ လူေနမႈ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပုိက္နဲ႔ပါ။ “ေရာမေရာက္ရင္ ေရာမလုိက်င့္“ ဆုိတဲ့စကားပံုအတုိင္း မႏၱေလးမွာ ေျခလ်င္ခ်ည္းအားကိုးဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ တရုတ္မိန္းမစီးစက္ဘီး ေလး၀ယ္(၃၂၀၀ိ/-)၊ တရုတ္ပန္ကာ၀ယ္(၈၀၀ိ/-)၊ ျမက္ဦးထုတ္(၁၅ိ/-)၊ ပေလာင္လြယ္အိတ္(၃၅ိ/-) ဒါဆုိ နည္းနည္းအဆင္ေျပသြားမည္ ထင္တယ္။ စက္ဘီးေလးရွိေတာ့ မႏၱေလးတစ္ၿမိဳ႕လံုး ေနရာမလပ္ေအာင္ သြားျဖစ္တယ္။ လမ္း ၈၀ တုိ႔၊ ၈၄ လမ္းတို႔၊ က်ဳံးပတ္လမ္းတို႔၊ ညေစ်းတုိ႔၊ မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး၊ ေရႊက်ီးျမင္၊ မႏၱေလးေတာင္ေတာ္အႏွံ႕ပါပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲၿပီးေတာ့ စစ္ကိုင္း၊ စစ္ကိုင္းေခ်ာင္၊ ေရႊၾကက္ယက္၊ ေရႊၾကက္က်၊ အမရပူရ၊ ဦးပိန္တံတား၊ ေနာက္ မင္းကြန္းေခ်ာင္၊ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္း စသည္ျဖင့္ လည္ျဖစ္တယ္။ ေရာက္စကေတာ့ ကုိယ္ကဧည့္သည္ျဖစ္လုိ႔ သူမ်ားေနာက္လိုက္ ရတယ္။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိေတာ့ ကုိယ္က လမ္းျပေပါ့။ မင္းကြန္းတို႔ စစ္ကိုင္းတို႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေျခရာေတြထပ္ေနေအာင္ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
မင္းကြန္းသြားတုန္းက မင္းကြန္းေခ်ာင္မေရာက္ခင္ ႏြားလွည္းဆရာက ဒီနားက ထန္းရည္ သိပ္ေကာင္းတယ္ဆုိရင္ပဲ ဘုရားမေရာက္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။ ထန္းေတာကေန ျပန္လွည့္ခဲ့ၾကရတယ္။ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းရယ္၊ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ပုထုိးေတာ္ႀကီးရယ္၊ တစ္ပုိင္းတစ္စ ျခေသၤ့ကိုယ္ထည္ေတြကုိၾကည့္ရင္း ေရွးျမန္မာမင္းတို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပံုေတြ ကုိ ၾကက္ေမႊးညွင္းေတြ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းထေအာင္ ၾကည့္ရႈခဲ့ရတယ္။ ….

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၂)

ေမြးရပ္ေျမ က်ဳိင္းတံုၿမိဳ႕ကေနခြာလုိ႔ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္ကုိတက္တယ္။ [[ ေျပာရအုန္းမယ္ က်ဳိင္းတံုမွာက လွ်ပ္စစ္မီးမရဘူး၊ အရင္တုန္းကရတယ္ဆုိတာ ဒီဇယ္ဆီနဲ႔ စက္လည္ပတ္တယ္။ ဆီကုန္ရင္ မီးမရေတာ့ဘူး။ က်ဳိင္းတံုၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ကုန္စည္စီးဆင္းမႈက ေကာင္ဘြိဳင္ေတြလုိ႔ လူသိမ်ားတဲ့ ဟီးႏုိး TE 11 ဂ်ပန္ေလ်ာ္ေၾကးရ ကားႀကီးေတြပဲျဖစ္တယ္။ မုိးတြင္းဆုိရင္ ဟီးႏုိး ကားႀကီးေတြမလာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ဳိင္းတံု-ေတာင္ႀကီး လမ္းအေျခအေနေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္ဆို ဒီဇယ္ျပတ္ၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးမရေတာ့ဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးမေပါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းႀကီးေတြ ထုိးစစ္ဆင္ဖုိ႔ တစ္ေထာက္နားတဲ့ၿမိဳ႕မုိ႔လုိ႔ ရိကၡာထုတ္ေတြ၊ ေရွ႕တန္းသံုး စည္သြပ္ဗူးေတြ၊ ရိကၡာဆန္ေတြ၊ ကုလားပဲေတြ၊ မတ္ပဲေတြ ေပါမ်ားလွပါတယ္။ ]] ေတာင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ ၂၄ နာရီမီးရတယ္။ ခင္းထားတဲ့ ႏုိင္လြန္ကတၱရာလမ္းမ ႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ေလးလမ္းသြား ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းမင္းလမ္းႀကီးကုိ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ လမ္းသလားေနပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကုိ နတ္နန္းသမွ်အထင္ႀကီး ေလးစားမိပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာက္စ ေတာသားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမဴမႈန္ေလာက္သာသာ အေတြးေလးပါ။ ဓာတ္ခဲြေဗဒ ဘာသာရပ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တယ္။ အေဒၚအိမ္မွာေနတယ္။ ၿမိဳ႕မရပ္ကြက္ထဲမွာပါ။ ကုလားေတြကခပ္မ်ားမ်ားပါ။ တစ္ေန႔ ၅ ႀကိမ္ေလာက္ေအာ္တဲ့ တာ၀ါေတြလည္းရွိတယ္။ ဒုိ႔မ်ား ဗမာေတြထက္ေတာ့ ၀ီရိယေကာင္းၾကတယ္၊ စည္းလံုးၾကတယ္၊ ကူညီေဖးမၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲသူနည္းၿပီး ေခ်ာင္လည္သူေပါတယ္။ အတုယူအားက်စရာပါ ဒုိ႔ျမန္မာမ်ား။ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္မွာ ၂ ႏွစ္တက္တယ္။ အလုအယက္ IC တန္း၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း အမွတ္မေကာင္းခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ မေရာက္ဘဲ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ပဲ တက္ခဲ့ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ မႏၱေလး၀ိဇၹာႏွင့္သိပံၸတကၠသုိလ္ MASU မာဇူးလို႔မေခၚ ေတာ့ဘဲ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ လုိ႔ပဲေခၚတြင္ေတာ့တယ္။ တတိယႏွစ္တက္ေတာ့ ရတနာပံုေဆာင္မွာေနတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ ေဆးရံုႀကီးေပါ့။ ေျခာက္လုိက္တဲ့သရဲ မယံုမရွိနဲ႔။ ကုိယ္ေတြ႕ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ အေဆာင္ေၾကး ၁၂၅ိ/- က်ပ္ပဲသြင္းရတယ္။ အိမ္ကေန တစ္လ ၃၀၀ိ/- က်ပ္ပဲပုိ႔ေပးတယ္။ ေလာက္ေနတာပဲ။ အသံုးအစဲြကမရွိ၊ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာၿပီး ပညာသင္ခ့ဲ တယ္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေသာ နတ္နန္းသမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား တယ္လုိ႔ထင္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႔ယွဥ္လိုက္ေရာ ဆီနဲ႔ေရလုိပါပဲ။ ေတာင္ႀကီးမွာက မင္းလမ္းတစ္ခုတည္း စည္ကားတာ။ မႏၱေလးက်ေတာ့ ၇၈ လမ္း၊ လမ္း ၈၀၊ ၈၄ လမ္း၊ ေအလမ္း၊ ဘီလမ္း၊ က်ဳံးပတ္လမ္း စံုလို႔။ ေစ်းခ်ိဳႀကီးနားေရာက္ ေတာ့ လူေတြက အုတ္အုတ္ကၽြတ္ကၽြတ္။ ၿမိဳ႕ခံေတြကုိၾကည့္ရတာ ရာသီဥတုနဲ႔အဆင္ေျပေနပံု ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ႔ ေတာင္ေပၚသားေတြ အတြက္ေတာ့ မီးကင္ေနသလုိပဲခံစားရတယ္။ အရာရာ အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္းမုိ႔ အံ့ဘနန္းေတြ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ……

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ (၁)

ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ က်ဳိင္းတံုၿမိဳ႕ကုိ ျပန္မေရာက္ ျဖစ္ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ဟာ ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပုိင္းမွာ တည္ရွိၿပီး တုိင္းရင္းသား ေပါင္းစံုေနထုိင္ၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဳိင္းတံုၿမိဳ႕မွာ ထင္ရွားတဲ့ ၀ိေသသေတြ ကေတာ့ မမ်ားေပမယ့္ ေရာက္ဖူးသူတုိင္း ေမ့မရႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးေတြျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါေတြ ကေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ တည္ထားတဲ့ မဟာမုနိဘုရားႀကီး၊ ေနာင္တံုကန္၊ ပါလွ်ံၿမိဳ႕တံခါး၊ ၿမိဳ႕မေစ်းႀကီး၊ ေရွး ရွမ္းေစာ္ဘြား မ်ားေနထိုင္သြားတဲ့ ေဟာ္နန္း၊ သစ္တစ္ပင္ေတာင္စတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ က အထင္ကရေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘုိး၊ အဘြား လက္ထက္က က်ဳိင္းတံုၿမိဳ႕နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆုိရုိးစကားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္မွာဆုိရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အေဆာက္အဦ၊ ေနရာေတြရွိသလုိ ထပ္မံတုိးပြားလာတဲ့ အေဆာက္အဦ ေနရာသစ္ေတြလည္း အမ်ားသားပါ။ ပညာေရးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ အေဆာက္အဦ ေတြပါ။ ေနာင္လာေနာက္သား လူငယ္လူရြယ္ေတြအတြက္ တအားျဖစ္ေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္အခါက က်ဳိင္းတံုၿမိဳ႕မွာ ေကာလိပ္မရွိပါဘူး။ ရွမ္းျပည္နယ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ မွာေတာင္ ဒီဂရီေကာလိပ္ အဆင့္ပဲရွိခဲ့ပါတယ္။ က်ဳိင္းတံုကေန ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ေတာင္ႀကီးမွာ ဒီဂရီေကာလိပ္ ၂ ႏွစ္တက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေကာလိပ္တက္တဲ့ႏွစ္မွာ ဒီဂရီေကာလိပ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စနစ္သစ္ပညာေရးရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္ အသြင္ျဖစ္ၿပီး၊ major ေခတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္မွာ ၂ ႏွစ္တက္ၿပီးလို႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဒါမွမဟုတ္ မနၱေလးတကၠသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ ေရြးခ်ယ္ရပါမယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာ့ မနၱေလးတကၠသုိလ္ပဲ တက္ၾကရတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တက္ခ်င္ရင္ေတာ့ မႏၱေလးမွာမရွိတဲ့ စက္မႈ တကၠသုိလ္၊ စီးပြားေရး တကၠသုိလ္ အစရွိတာေတြေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း စိတ္ပညာဘာသာရပ္နဲ႔ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ကုိ ေျပာင္းတက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ မအူမလယ္ ေတာသားေတြက ေတာ့ မႏၱေလးလည္းၿမိဳ႕ႀကီးပဲ၊ ရန္ကုန္လည္းၿမိဳ႕ႀကီးပဲ ဆုိၿပီး ေရြးခ်ယ္မေနဘဲ မႏၱေလးမွာပဲ တက္ျဖစ္တယ္။ မႏၱေလး တကၠသုိလ္မွာ ၂ ႏွစ္ေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ B.Sc ဘဲြ႕ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ---------- ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာရပ္ကုိ MCC မွာ စတင္ဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္။ ျပဴတင္းေပါက္ ၉၅ လုိ႔ အမည္တြင္တဲ့ Window's 95 နဲ႔စခဲ့တယ္။

ထင္ေယာင္ထင္မွားသစ္တစ္ပင္ေတာင္